Als iemand niet samen wil wonen, komt dat dan door bindingsangst?

Je kan samen toch (vaste) afspraken maken! Dan komt niet aan de orde wat je zegt: "alleen maar ontmoeten als je zin hebt".
De meerwaarde zit um in het gevoel dat je voor elkaar hebt, verder ontwikkelt en uitbouwt.... Samenwoning is absoluut geen must om veel voor elkaar te voelen. Je kan dan zeker ook tot een diepe liefde komen.

Hoeft niet. Veel mensen houden er niet van als de ander constant op hun lip zit.

Ik krijg eerder de indruk dat 'je geliefde' zijn vrijheid voorlopig belangrijker vind dan samenwonen. Niet ten nadele van jou hoor.
Dat wil per definitie niet zeggen dat hij bindingsangst heeft. Hij is er gewoon nog niet aan toe.
Ja, wat liefde niet allemaal kan teweeg kan brengen!

Ik woon alleen, omdat ik de ware nog niet ben tegengekomen en tot die tijd 'bewust vrijgezel(lig) blijf...

Verder is er ook niets mis mee met een zogenoemde LAT relatie. En ik ken een voorbeeld van vrienden van mijn moeder, waar ze na 25 jaar huwelijk besloten hadden dat het bij elkaar op de lip zitten geen goed idee was. En zij wonen nu dus gescheiden, maar voor zover ik weet is dit niet wettelijk geregeld en zijn ze formeel nog steeds getrouwd...

Maar het kan een hele verademing zijn als je wel een relatie hebt, maar niet bij elkaar woont...

Samenwonen betekent compromissen sluiten. En laat dat nou net iets zijn waar sommige mensen een hekel aan hebben. En er bestaat niet één vorm van 'pure liefde'. Sommige mensen zullen gelukkiger zijn wanneer ze samenwonen, anderen zullen gelukkiger zijn wanneer ze wat meer vrijheid hebben.

Het hoeft niet aleen bindingsangst te zijn, er kunnen zoveel factoren meespelen. Een lat-relatie is niet voor iedereen weggelegd, niet iedereen wil dat maar anderen weer wel. ligt aan het persoontje zelf hoe die in elkaar steekt. je hebt aanhankelijke mensen die niet aleen kunnen/willen zijn en de onafhankelijke.

"kun je dan samen wel tot diepe liefde komen als je alleen elkaar maar ziet als je er zin in hebt"

Liefde toon je wat mij betreft door het respecteren van iemands grenzen. Of jij altijd kunt leven met deze grenzen, is een andere kwestie. (Zie mijn laatste alinea) Maar van iemand velangen iets tegen zijn of/haar zin te laten doen, getuigt van weinig respect hebben voor iemands persoonlijkheid.

Waarom zou je van iemand willen verlangen dat hij/zijn iets tegen zijn/haar zin moet doen om tot 'diepe liefde' te komen? Is de 'liefde' dan überhaupt nog wel authentek?

Natuurlijk is een relatie altijd een kwestie van compromissen sluiten. Maar als, om tot compromissen te komen, er een te grote ruimte overbrugd moet worden, kun je je afvragen of jullie persoonlijkheden wel matchen met elkaar.

Je kunt de vraag ook omdraaien: waarvan willen we zo nodig samenwonen? Er zitten voordelen aan, maar ook een heleboel nadelen. Met name de mate van vrijheid die je inlevert, is een groot nadeel. Als de liefde groot genoeg is, wordt dit nadeel wel overwonnen. Toch denk ik dat veel mensen gaan samenwonen, maar nog steeds krampachtig willen leven als voorheen, toen ze vrijgezel waren. Simpel, dat kan dus niet, en dat kan een probleem worden voor de relatie.

Het wordt altijd zo mooi gezegd: ik wil wel samenwonen, maar ook mezelf blijven. M.a.w. eigenlijk willen die mensen niet teveel veranderen (wel de lusten, niet de lasten). Ze willen niet teveel inleveren van hun vrijheid. Je moet je dus afvragen of je dan wel toe bent aan een relatie en of je er ooit aan toe bent.

Bindingsangt zou je dit inderdaad kunnen noemen. Maar er zijn ook mensen die zich gewoon niet graag binden. Die erg zelfstandig zijn en dat echt als principiele keuze hebben door hun hele leven. Dan is een LAT relatie wellicht een uitkomst en een zegen voor beiden.

Dus ja, als iemand niet wil samenwonen, dan KAN (!) een reden bindingsangst zijn.

Dat kan maar dat hoeft niet, je kan je ook verbonden voelen wanneer je niet samen woont.
Mijn ervaring hiermee is dat degene niet voldoende zelfvertrouwen heeft om het aan te kunnen en te veel gekwetst is, in het verleden.
Onze rugzak bepaald vaak (helaas)onze keuzes die we maken.
Ik heb zelf de keus gemaakt omdat te accepteren maar dat is niet altijd even makkelijk.
Ik vind het ook liefde, om de ander daarin te accepteren en niet te forceren.
Soms voel ik me toch tekort gedaan maar ik weet dat dit mijn eigen veratwoordelijkheid is.
Als ik het echt zo belankrijk vind, kan ik kiezen om de relatie te stoppen, hoewel dat naarmate de hechtheid toeneemt steeds moeilijker voor me wordt.
Mijn ervaring is dat je wel tot diepe liefde voor elkaar kan komen, wij zijn niet alleen bij elkaar alleen als het leuk is.
vakanties trekken we met elkaar op en de weekenden zijn we samen, ongeacht hoe we ons voelen.
Ik vind het geen prettig idee alleen acceptabel te zijn wanneer hij me leuk vind,openheid hierover vind ik een vereiste maar dat geld zowieso voor deze relatie vorm.
Ik denk wel dat het goed is om bij jezelf na tegaan wat je voor de toekomst wil.
Wij zijn al op leeftijd en hebben b.v. geen gezins wensen meer.
Als deze dingen nog wel een rol spelen wordt het verhaal heel anders en kan je afvragen hoelang je daar mee door moet gaan.
Ik denk dat als je jong bent en nog een gezin wilt, het belangrijk is het hier samen over eens te worden.
maar ja,ook hierin zijn er uitzonderingen,die stichten een gezin zonder samen te wonen,mij lijkt dat te gecompliceerd.

beetje lang antwoordt he!!

succes met je keuzes.