Hoe noemt men, in de psychologie, 'het syndroom' waarbij sommige mensen keer op keer lijken te vallen voor de "verkeerde" man of vrouw?

Hoe dit 'syndroom' heet, daar ben ik nog niet achter, maar er zijn wel veel artikelen (o.a. op internet) en boeken over verschenen. Zoals 'Het monsterverbond' van Carolien Roodvoets:

http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/het-monsterverbond/1001004001986147/index.html

Gezins- en relatietherapeute Carolien Roodvoets, die de aandacht trok met haar boeken over singles (Nu alleen de liefde nog, samen met Sybille Labrijn, tweemaal herdrukt) en vreemdgangers (De duivelsdriehoek, viermaal herdrukt), richt nu haar pijlen op `foute´ mannen.
In Het monsterverbond portretteert Roodvoets een bont gezelschap rampzalige reisgenoten op de lange reis die we `het leven´ noemen. Haar bijzondere aandacht gaat uit naar vrouwen die als het ware een abonnement hebben op verkeerd reisgezelschap en als gevolg daarvan een relatie op drijfzand bouwen.
In haar boek probeert de relatietherapeute foute mannen in een aantal herkenbare categorieën onder te brengen, om zo de problematiek van uitzichtloze relaties inzichtelijk te maken. In pittig proza nagelt ze iedere foute man aan de schandpaal. Voorbeeldverhalen in elk hoofdstuk verhogen de leesbaarheid en herkenbaarheid van haar boek.

Wat jij bedoeld zijn valkuilen, ook wel "schema's" genoemd. Er zijn therapieën voor (schematherapie) en het bekendste boek dat erover geschreven is heet "Leven in je leven".

Er zijn psychologen die dit relatieverslaving noemen, de term zul je alleen niet terug vinden in de DSM IV (het diagnostisch handboek van psychische stoornissen) Wat wel beschreven wordt in de DSM is middelen-afhankelijkheid. En er zijn inderdaad kenmerken die overeen komen: tolerantie, ontwenningsverschijnselen, voortzetting ondanks negatieve gevolgen, controleverlies en compulsie.
Er zijn ook GGZ's die hulp bieden bij relatieverslavingen dus je zou wel kunnen spreken van een erkende term.

De term relatieverslaving werd eigenlijk voor het eerst populair door het boek "Women who love too much" van Robin Norwood.

Relatieverslaving in het kort:
Van relatieverslaving kan men spreken wanneer iemand zich in een relatie bevindt waarin de omgang met elkaar zich kenmerkt door respectloosheid, liefdeloosheid, (emotioneel) geweld en frustratie. De relatieverslaafde, die doorgaans de persoon is die de bovenstaande kenmerken ondergaat, is dikwijls niet bij machte om de relatie te beëindigen. Bijna al het gedrag en de emoties worden beheerst door de relatie en men kan spreken van psychische afhankelijkheid. De heftigheid van de emoties worden vaak verward met liefde en het contact tussen de relatieverslaafde en zijn of haar (gezonde) omgeving verwatert. De relatie heeft in feite een zelfde functie als het gebruik van verdovende middelen of andere verslavende gewoonten. Door zo met de ander bezig te zijn (“hoe gaat hij of zij van mij houden, hoe maak ik hem of haar gelukkig, hoe verander ik hem of haar in de voor mij perfecte en liefhebbende partner, etcetera”) probeert de relatieverslaafde doorgaans (onbewust) de gevoelens van leegte, woede en verdriet die er in hem- of haarzelf schuilen, te vermijden. De relatie, hoe frustrerend ook, werkt als een soort opvulling en verdoving van deze gevoelens.

Ik noem het ,het mossel syndroom mossels hechten zich graag aan wrakken :)

Ik weet wel dat er een engels woord voor bestaat en dat is

co-independed. Dan ben je relatieverslaafd.

En als je relatieverslaafd bent dan is het altijd aan een partner die niets te geven heeft, maar alleen neemt.


Dofa

mij is door een psycholoog verteld dat het komt omdat je een dergelijk type kent vanuit je jeugd. (ouder of fam met hetzelfde trekje) en je dit niet tot een oplossing hebt weten te brengen.

zodra je ermee om weet leren te gaan is de hang naar dit soort typjes niet meer zo groot. of het een syndroom is weet ik niet, maar in die zin ben ik er wel van genezen.

het zal dus een combinatie zijn van accepteren.
soms kan je iemand helpen inzien dat dingen anders kunnen en anders in elkaar zitten. als dat niet kan moet je jezelf afvragen of je hieraan wil beginnen en zo niet je eigen weg kiezen. ik ga voor het laatste! :)

Keuze van een partner is afhankelijk van verschillende factoren. Vaak wordt de voorbeeld van eigen ouders gevolgd. Er zijn ook vaak onbewuste overtuigingen over hoe de partner en relatie eruit moet zien. Mensen zoeken in de regel hun partner gebaseerd op fysieke of sociale kenmerken die eigenlijk niet ter zaken doende zijn voor een succesvolle relatie. Dit is heel mooi beschreven op de site www.PrinsOpWittePaard.nl Geen wetenschappelijke onderzoek, maar veel tips die je uit het vicieuze cirkel kunnen helpen. Er is ook een e-boek gratis te downloaden. Heel leuk geschreven! Wel gericht op vrouwen, maar voor mannen ook nuttig, heb ik begrepen.

relatieverslaving. iemand met BPS schiet vaak ook van de ene relatie in de andere maar je hoeft daar niet perse BPS voor te hebben en evenmin heeft niet elke persoon met BPS dat verschijnsel. Relatieverslaving ontstaat vaak uit een jeugd waarbij er sprake was van een verslaving van een of beide ouders. Je kunt daarbij denken aan vooral alcohol en/of drugverslaving, maar eigenlijk telt hierbij elke vorm van verslaving. Bij je eerste ontmoeting met een persoon voel je het al aan als je goed oplet...

Robin Norwood schreef hierover een mooi boek waarin je een en ander over dit onderwepr heel duidelijk wordt. Ik denk dat je hier heel goed je antwoorden in vindt. Het heet "Äls hij maar gelukkig is"

De reden van kiezen is de spanning. Een "normale" relatie is dan te gewoon, men is dat niet gewend doordat men in extremere omstandigheden is opgegroeid, bijvoorbeeld in ruziesituaties. De spanning geeft een bepaalde voldoening al is men zich dat niet bewust. Hier is uit te komen, maar het is een slopend proces. Een (tijdelijk) afscheid of afstand is vaak noodzakelijk en hulp ook, of dat beide partners er samen goed uit kunnen komen doordat een of beiden dat besef krijgt.