Moet ik aan mijn ouders vertellen dat ik eruit gestuurd ben?

Je zegt het zelf al: als ik het niet vertel zullen het niet te weten komen. Bovendien is het pas de eerste keer. Lijkt me nou niet zo ernstig.

Waarom zou je het ze vertellen? Het enige dat je ermee bereikt is dat ze boos op je worden of zich (onnodig) zorgen gaan maken. Wat niet weet, wat niet deert moet je maar denken.

eerlijk zijn, dat doe ik ook niet (maar achteraf krijg ik er spijt van)

Waarom doe je zo moeilijk? Je ouders zijn ook jong geweest hoor. Het is niet iets schokkends ofzo.. Gewoon vertellen en uitleggen waarom. Het zal vast wel meevallen!! Succes iig

Het is wel zo verstandig het ze te vertellen. Heb je geen handtekening nodig van je ouders op je uitstuurformulier? Dit is bij mij op school wel zo.
Je kunt het het beste brengen op zo'n soort manier; 'moet je horen hoe ontzettend flauw! Ik was aan het eten in de klas, en toen werd ik eruitgestuurd! Echt onzin!'
Laat zien dat je er zelf ook echt niet blij mee bent, en dat het niet om ernstig gedrag ging, dan zullen je ouders het vast wel begrijpen!

weet je hoe erg je ouders het vinden? mijn ouders zeiden altijd: je bent op school al gestraft dus wij gaan je thuis niet opnieuw straffen.

toch ging ik het niet elke keer vertellen als ik eruit werd gestuurd. niet omdat ik het niet durfde te vertellen, maar dan bleef je aan de gang met vertellen... behoorlijk vermoeiend die leerkrachten.

Wat je zelf al zegt, je hebt er geen zin in dat ze boos worden en ze zullen het niet te weten komen. Als je het ze dan wel zou vertellen, is dat net als slapende honden wakker maken.
Alleen als je er zelf erg mee zit, dan moet je wel eerlijk zijn. En verder, het is de eerste keer en alles gaat goed, worden je ouders dan echt zo boos ?
Ze zullen zeggen dat het niet meer moet gebeuren, maar je kan zelf uitleggen dat alles goed gaat en dat de reden iets kleins was.

Succes in ieder geval !

Toegevoegd na 7 minuten:
Als je toch alleen maar nadelen ziet, zou ik er niet mee zitten om het een keertje niet te zeggen.
Je wilt graag eerlijk zijn, dus ik denk dat je verder nooit liegt of iets verzwijgt. Zoiets kleins wat verder geen gevolgen heeft, maakt toch niet zoveel uit dan.

Ik ken je ouders natuurlijk niet, maar ik zou het toch vertellen. Zo erg is het toch niet? Als je nu honger hebt...
Er zijn veel ergere misdaden in de wereld hoor.
En als ze het achteraf toch moesten te weten komen, zijn ze misschien veel bozer, omdat je het ook nog eens hebt verzwegen.
Succes!

Gewoon vertellen. Het is geen misdaad tenslotte. En het is voor het vertrouwen tussen jou en je ouders goed als je ook met minder leuke dingen tevoorschijn komt.

gewoon vertellen voordeel je ouders krijgen vertrouwen in je omdat je dat soort dingen zegt inplaats van achter hun rug door.
En zo boos zullen je ouders vast niet worden, dacht ik toen ik de eerste keer er uit was gestuurd omdat ik 9x me boeken was vergeten.

zelf zou ik als moeder zijnde het fijn vinden als mijn kind het eerlijk durfde te vertellen. en ja ik zou wel uitleg willen. maar ik heb ook zoiets van op school hebben ze je al verteld wat wel/ niet de regels zijn. vind niet dat ik er dan nog een keer boven op moet gaan zitten. en zeker niet om een boterham.

Toegevoegd na 3 minuten:
voordeel...
als er de volgende keer echt iets is, en de leraar zegt dan :"maar toen was je er ook al uitgestuurd... " en hij zegt het dan (per ongeluk) waar je ouders bij zijn.. dan krijg je "minder" hulp van je ouders.. en die zijn dan juist wel boos/ teleurgesteld... ipv dat ze denken,.. die vorige keer was een reden van niets. !

niet dat ik denk dat je zovaak de klas uit word gestuurd.. maar je weet nooit wat er in de toekomst gebeurt..
en je staat gewoon sterker als je ouders kunnen zeggen.. : "wij kennen ons kind, die is tegen ons altijd eerlijk !"

Als alles zo goed gaat met jou op school is er toch geen enkele reden waarom jouw ouders boos op je zouden worden? Zeker niet om zo'n onbenullig iets als dit.
Ik zou er zelf als ouder van drie kinderen niet boos om kunnen worden.
Een goede reden om het wél te vertellen zou vertrouwen kunnen zijn, ik vind dat je als kind alles aan je ouders zou moeten kunnen vertellen zonder dat dit meteen consequenties heeft.
Als jij weet dat je met dit soort dingen gewoon bij je ouders terecht kunt, zal je ze volgende x met moeilijkere dingen ook eerder in vertrouwen nemen.

Ik heb geleerd om altijd te liegen. Eerlijkheid geeft je meestal straf en problemen. Probleem is om je leugen te blijven onthouden, maar als je dat kan is de leugen altijd de beste oplossing.

Het is wel belangrijk om met je ouders te kunnen praten. En dan niet alleen over wat ze graag willen horen. Het zit je kennelijk dwars wat er gebeurd is
Nu is het nog maar een onbenullig gebeurtenis, maar je moet ook thuis terecht kunnen met "ik had een dikke onvoldoende" of "mijn vriendje is niet aardig voor mij" of wat voor een probleem dan ook!
Je hoeft niet altijd mooi weer te spelen, en zo krijgen jouw ouders ook een eerlijk beeld van jou. Een dat hoeft geen perfect beeld te zijn.
Zo voedt jij je ouders ook een beetje op! Je mogen geen "perfect ideale puber" van jou verwachten!!

Toegevoegd na 3 uur:
"Zo voed jij je ouders ook een beetje op! Ze mogen geen "perfect ideale puber" van jou verwachten!!" ...moest het zijn

Hoe erger je er zelf over gaat denken, hoe erger het uiteindelijk word het aan je ouders te vertellen.
Als je gewoon een rustig momentje uitzoekt en het verteld op een manier van: het kan iedereen overkomen, zullen ze een stuk minder boos worden dan wanneer je heel bang naar je ouders gaat en het al stotterend verteld.

je hoeft trouwens niets te vertellen? je liegt op die manier niet. Pas als ze er naar zullen vragen zou ik het gewoon vertellen, op de manier die ik net heb genoemd.

zelf ben ik ook een leerling, en er al een stuk of 6 keer uit gestuurd, soms vertel ik het niet, soms juist wel maar dan subtiel. Me ouders zijn er onderhand al aan gewend.

je zeg je 'pap, mam?'

'ik wil jullie wat vertellen... ik weet dat jullie HEEL erg boos gaan worden op mij, maar ik wil tóch eerlijk zijn tegen jullie.'
ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen.....'
je mompelt wat over de EERSTE keer...dan ga je HEEL erg nerveus doen, (gna gna f#cking with the mind.....!!) en als ze écht ongerust zijn zeg je .....

'ik ben voor de eerste keer de klas uitgestuurd bent omdat ik zat te eten'. vervolgens vraag je smekend om vergiffenis en je zwéért op alles wat je lief is dat je het nóóóóit meer zal doen omdat je geleerd hebt van deze vreselijke onvolwassen, ondoordachte en onverantwoordelijke actie van je.


ik ben zelf moeder, en mijn kleine man van (nét) 7 had ook straf gehad (kleine pauze binnen blijven) want hij had tikkertje gedaan in de klas.
geheel geschokt dacht ik in eerste instantie 'levenslang huisarrest!!!!' maar vind dit iets tussen zoonlief en de leerkracht.
heb hem dus gezegd dat ik blij ben dat hij het heeft verteld, dat je juf gelijk had, en hoopte dat hij ervan geleerd heeft.
en het bijzondere van het verhaal is....achteraf besefte ik ineens dat het leven gewoon verder ging na dit vreselijke voorval....pfieuw!!!

Stel de vraag:"Zouden jullie het erg vinden als ik geschorst zou worden ?" Zeg daarna dan: "Nou, gelukkig ben ik niet geschorst. Ik ben er alleen uit gestuurd." Nou... Zo zou ik dat doen. Maar ik ken jou ouders natuurlijk niet.