Hoe kan ik dit het beste oplossen?

Ja, die therapeut die mis ik nog steeds in het plaatje.....

Oh, ik wou dat ik je drie plusjes kon geven !!

Wat een bizarre onterechte vergelijking.

Er is een HEEL groot verschil tussen het niet kunnen opbrengen leuk en blij te doen, en de hele dag lopen klagen en -excusez le mot - kankeren.
Depressie is een heel erge ziekte, waarvoor gelukkig tegenwoordig heel goede medicijnen en behandelingen zijn - en daar heb ik vragenstelster nog niet concreet over gehoord, alleen maar dat ze een dysthyme stoornis zou hebben, maar niet wat daar op dit moment concreet aan gedaan wordt, welke therapieen ze volgt en welke medicijnen ze gebruikt of heeft geprobeerd. Bovendien is er ook nog zoiets als de neurotische depressie, waar dit heel erg op lijkt, die alleen maar erger wordt naarmate mensen meer (de kans krijgen te) zwelgen in hun ellende / zelfmedelijden. Die vervreemden zich op een gegeven moment helemaal van hun eigen omgeving en worden vaak zeer eenzame mensen. Dat gun je toch niemand ? Mensen die depressief zijn krijgen een zeer negatieve kijk op het leven, maar niet iedereen met een negatieve kijk op het leven is ook noodzakelijkerwijs depressief. Het KAN een aangeleerd gedragspatroon zijn, om welke reden dan ook. Daarom is het ook eigenlijk belangrijk te weten wat er op DIT moment op therapeutisch vlak en qua medicatie gedaan wordt - en tot op heden is het antwoord daarop voorlopig: niets. Moeder moet het allemaal maar begrijpen en verdragen. Maar moeder is arts noch therapeut, en vermoedelijk ook maar een mens met ook eigen gevoelens. EN vrgenstelster zit niet bij de dokter of de therapeut of de psychiater, maar doet hier in feite hetzelfde als ze vermoedelijk thuis voortdurend doet : bevestiging zoeken in plaats van concrete oplossingen.
Daar zit voor mij wel een herkenbaar patroontje in, ja.

Ik heb waarschijnlijk te lang met een depressief iemand geleefd om er nog enig begrip voor op te brengen.
Want ook de partner van iemand met een depressie heeft het heel erg zwaar.
Zij ondervinden al helemaal geen steun, zeker niet van de partner, die wel steun van hen verwacht. en verwacht dat ze hun hele sociale leven opzij zetten om maar altijd klaar te staan voor de grillen en kuren van deze patienten.

De vragensteller is dus wel een klager. Nog geen behandeling, nog geen medicijnen. Maar al wel vooraf zeggen dat ze niet weet "of ze het wel op kan brengen".
Ik herken dit zo vreselijk. Ik leid dit overigens af van de andere vragen die zijn gesteld. Ik weet uiteraard dat depressie een erge ziekte is, maar dit is wel een gevalletje apart.

Dat is dus ook een beetje het dillemma waar ik in deze vraag mee zit ; telkens als je over therapie of medicijnen begint wordt het stil. Maar intussen moet haar omgeving wel alels begrijpen en slikken - daar wordt IK al moedeloos van, laat staan haar omgeving. Ik heb een dochter met ernstige aanleg dingen veel te zwaar in te zien en veel te veel op negatieve dingen te letten dus heb er ook een dagtaak aan - en al heb ik tot op heden kunnen voorkomen dat ze in een negatieve spiraal terecht komt, DU MOMENT dat ze daar mee begint, lever ik haar persoonlijk af bij een deskundige op dat gebied. Maar met bijsturen lukt het allemaal nog aardig.
Zou ik echter elke keer met haar meegaan in haar buien, dan zou je d'r inmiddels allang van de vloer kunnen krabben vrees ik. Dus voor ik ook maar IETS van begrip ga zitten opbrengen, lijkt het me aan vragenstelster eerst eens heel duidelijk te maken welke medische stappen ze heeft gezet om haar 'dysthyme stoornis' te laten behandelen. Ze heeft het namelijk al maanden over dit onderwerp, maar niks concreets, vooral vragen, en ook zoveel andere dingen tussendoor, dat het ook niet echt op een klinische depressie lijkt.

Een dysthyme stoornis is een vorm van een lichte depressie, nog geen klinische depressie.
Hebben we daar niet allemaal wel eens last van als we ons laten meesleuren met het leven?

Er zijn inderdaad mensen die elke sombere bui of slechte periode een depressie noemen, maar een echte depressie is voor mij toch wel heel andere koek.

Die mening krijg je toch? Maar je kunt als je om een mening vraagt ook dingen te horen krijgen die je niet leuk vind.
Marleen baseert het erop dat jij vragen stelt als "waar vind je psychische hulp". Daaruit kan de conclusie worden getrokken dat jij nog helemaal niet bekend bent met hulp. Anders zou je dat antwoord zelf al wel als beste weten. Ik heb overigens die conclusie ook getrokken uit jouw voorgaande vragen. En ik denk ook dat je nog niet zover bent, anders zou je ook antwoorden op je een na laatste vraag, waar dit al een aantal keren aan je is gevraagd: Heb je hulp, en kunnen die niet aan je ouders vertellen hoe ze met je om moeten gaan. Daar reageer je niet op. Dus dan is de conclusie al gauw getrokken, toch?

Ik las hier een vergelijking met Kanker! Dat vind ik totaal geen vergelijking eigenlijk. Ik snap'"uberhaupt niet hoe je kunt zeggen "Helaas kunnen mensen met kanker dood gaan". Deze opmerking raakt mij diep in mijn ziel! Of mensen die doodziek zijn van kanker zouden willen blijven leven met die pijn of dat mensen met een depressie meer recht zouden hebben op de dood als Kankerpatienten! Laten we alsjeblieft wel respect hebben voor een ander en niet klakkeloos dit soort misplaatste vergelijkingen en vooroordelen geven, ik word hier onpasselijk van.

@Dubossies. Ik schreef al: wat een onterechte vergelijking. Ik word vind dit ook allemaal heel raar. Maar toch intrigeert deze discussie me enorm, dus blijf ik nog even lekker meelezen.

@Kriz, ik vind deze duscussie ook zinvol en doe er graag aan mee maar die opmerking vind ik echt misselijkmakend. @Danit, Hoe ernstig die ziekte is ligt eraan in hoeverre jij nog gemotiveerd bent om je doel te bereiken. Door het als een ernstig ongeneselijke ziekte te zien en te denken dat je nooit meer geneest wordt de motivatie zo en zo al minder ja....je moet juist inzien dat het wel te genezen is als je er maar voor open staat maar jij staat er niet voor open want hoe denk jij te willen genezen van een ongeneselijke ziekte? Jij zegt zelf al dat je er voor een groot deel van opgeknapt bent door middel van medicijnen maar hoe kan je van een ongeneselijke ziekte beter worden? Dus zo ernstig en ongeneselijk is die niet als jij denkt. Er zijn mensen met veel ergere psychische ziekten...en die kunnen prima leven en functioneren dmv medicijnen.

Jij vind dus jouw ziekte erger dan ADHD of dergelijke? Mensen met ADHD zouden er net zo goed vanaf willen zijn als jij van je depressie? Het is echt niet fijn om altijd maar druk te zijn terwijl je het niet wilt, wat denk je van mensen met "Gilles de la tourette"? Dat het leuk is om steeds boze gezichten naar je te zien kijken als je vloekt terwijl je het niet wilt of steeds spieren voelt samentrekken wat je eigenlijk niet wilt? Of had je liever Schizofreen willen zijn of Manisch Depressief? Jij kan niet oordelen dat jouw ziekte erger is dan dat van een ander alleen omdat jij niet weet hoe je zo'n ziekte ervaart? Voor niemand is een geestesziekte fijn en iedereen ervaart zo'n ziekte op zijn eigen manier. Een depressie kan je voor een groot deel genezen zoals jij zelf verteld, maar van schizofrenie niet...die is alleen met medicijnen onder controle te houden net als Gilles de la tourette of Manische depressiviteit. Van een gewone depressie kan je echt genezen en is dus minder gevaarlijk en ernstig. Tuurlijk gaan er mensen dood die dit hebben, niet door de ziekte maar door er zelf de hand in te slaan. Die ziekte is dus niet dodelijk, de persoon zelf is het die het dodelijk maakt!!! En natuurlijk zijn depressieve mensen zelf degenen die dit en dat moeten doen....aangezien jij dus vind dat niet jij maar anderen dit en dat moeten doen....een ander kan jouw ziekte niet genezen, dat kan je alleen zelf met hulp van....zonder jouw medewerking kan je niet beter worden.

Het spijt me heel erg, maar ik denk toch niet dat een moeder zich voor een volwassen (!!!) kind in alle bochten moet hoeven wringen en al haar woorden op een goudschaaltje zou moeten wegen. Dan kon je op een gegeven moment op het punt dat je je echt moet gaan distantieren - van je eigen kind met problemen nota bene ! - omdat het gewoon geen haalbare kaart meer is en veel te veel aan jezelf gaat vreten.
Ik denk dat als er echt klinisch iets met je mis is, je moeder niet de aangewezen persoon is om dat voor je op te lossen.

ja, ik blijf er echt bij! niet dat de moeder het kwaad bedoelt maar ik denk dat ze niet beseft dat haar "kritiek" veel harder aankomt,VOORAL bij iemand die zich mogelijk labiel voelt. Ik zeg niet dat die moeder alles moet slikken en nooit iets mag zeggen maar deze uitspraak klinkt ECHT als een steek onder water, (dat voelde ik aan mijn water zullen we maar zeggen, toen ik de vraag las)

Laiv verteld zelf in haar toevoeging op haar vraag dat ZIJ degene was die begon door te zeggen: "Ik weet niet of ik gezellig kan zijn hoor....". Door meteen al dit soort negatieve dingen te roepen en die negativiteit te creeren dan vraag je om een antwoord als "Ik wil wel een leuke middag hebben..." De moeder heeft gelijk in dit geval...ze kan moeilijk zeggen "Als je het niet gezellig kan vinden mag je wat mij betreft de hele dag lopen mokken, wij offeren ons wel op, jammer van het gezellige dagje dan! Is dit een opbeurend antwoord dan?

tja, dat heb je met een TOEVOEGING die komen soms later dan het antwoord. Je reactie klinkt een beetje of ik dat had moeten voorzien, nee niet dus, op basis van het eerste deel van de vraag sta ik nog steeds achter mijn antwoord, met de toevoeging erbij zou ik erover moeten nadenken