wat te doen als je dochter in de pubertijd zit en heel irritant doet ?

helaas zul je een paar jaar moeten wachten, voordat dit pubergedrag weer gaat verdwijnen. Heel veel meer dan wachten kun je niet doen.

Haar met rust laten

blijven ademhalen en hopen dat het snel weer over gaat.
Je kunt er niks tegen doen volgens mij :)

In ieder geval niet meegaan in haar gedrag. Ze is aan het puberen. Weet je nog van je eigen pubertijd? ;)

Nooit in het heetst van de strijd haar toespreken of boos worden. Altijd als ze rustig is.

Geef haar de ruimte om te mogen puberen en trek je niet al te veel aan van haar gedrag, ze heeft het zelf al moeilijk genoeg door die grote veranderingen.

Als ouder moet jij altijd duidelijke grenzen aangeven en consequent blijven!

Negeren, niet te vaak tegenin gaan, niet proberen het laatste woord te hebben. Haar de kans geven om haar eigen domme fouten te maken en daar van te leren. En af en toe flink boos worden als ze het te bont maakt.

Bedenken dat je nog steeds de belangrijkste persoon in het leven van je puber bent, maar dat dat niet wil zeggen dat ze ook meteen naar je zal luisteren.

vermijd het woord puberen.

de regels die er altijd waren zijn er nog steeds, geen grote mond, iedereen moet zich aanpassen want je leeft met zijn allen, ieder zijn steentje bijdragen etc.

ga niet in discussie, en probeer daar waar mogelijk om tot een compromis te komen. hier moet je wel een reden voor hebben (dus niet afgedwongen worden door irritant gedrag)

het help ook als je je bedenkt dat het niet persoonlijk bedoeld is (al doen woorden soms anders blijken) maar de hormoontjes dochterlief wat 'ontoerekeningsvatbaar' maken en ze zelf ook niet helemaal lekker in haar vel zit met al haar onzekerheden.

het is grenzen opzoeken en omdat ze weet dat moeders nooit echt boos blijft is dit juist de persoon waartegen je je frustraties kan uiten (al dan niet door het op zoek gaan naar confrontaties)

maak eventueel andere afspraken (niet in de hitte van de strijd maar op een rustig moment) je mening geven mag, maar wel op een normale manier, er word hier niet geprovoceerd. en zet hiertegenover een beperking en beloning op. (het is makkelijker te verwijzen naar afspraken dan steeds de discussie weer aan te gaan!)


succes!!!

Geen aandacht aan besteden. Als het persoonlijk gericht is zeggen dat ze moet stoppen en anders naar haar kamer sturen zodat niemand er last van heeft (niet als straf maar gewoon om weer tot zichzelf te komen, rustig zeggen). Daar mag ze chagrijnig en geirriteerd doen en zijn en als haar bui voorbij is, kan ze weer terug komen!

Blij zijn want dan is ze gezond. De puberteit hoort erbij het is de overgang van kind naar volwassene wat gepaard gaat met een hoop veranderingen in de hormonen. Je kind heeft het er moeilijker mee dan jij. Al die vreemde nieuwe gevoelens en onzekerheden. Probeer die fase te doorstaan als volwassene en ga niet op haar niveau de strijd aan. Grenzen stellen is goed, vermijd zoveel mogelijk discussies en bewaar je geduld in elk gesprek. Ze kan je steun goed gebruiken. En gelukkig komt het uiteindelijk weer goed allemaal en wordt ze weer zo lief als vanouds :-). Sterkte! P. S. Denk af en toe terug aan je eigen pubertijd en hoe moeilijk het voor je was toen je ineens niet meer begrepen werd ;-)

laat haar met rust, en probeer haar niet te begrijpen. want volgens haar zul je haar nooit begrijpenndus dat je daardoor onzin verteld (volgens haar)zal alleen maar voornmeer irritatie zorgen. proveer gewoon door leuke gexellige gesprekjes weer bevriend te raken met haar

ik ben zelf ok puber, en mijn moeder gebruikt altijd de term: ach dat hoort bij de puberteit. DAT IS FRUSTREREND
gebruik dus nooit het woord puber.
doe lekker mee en plaag haar maar eens.
Laat haar af en toe maar eens lekker afkoelen, dan kom je er wel doorheen!

Dat betekent dat je dochter zich gaat afscheiden van haar moeder/ouders. Het vraag veel geduld en liefde en ook structuur en duidelijkheid in je grenzen van wat je acceptabel is.
Zolang het bij irritant blijft en niet agressief of onacceptabel wordt, zou ik er niet al te veel aandacht aan besteden en haar de ruimte geven om zichzelf, haar eigen identiteit, te vinden.
Doe niet overal moeilijk over en ga niet op alle woorden of houding letten. Het hoort er inderdaad bij maar dat is beter als je dat niet zegt. Blijf rustig en liefdevol en praat met je dochter wanneer de sfeer zich daar voor leent.
Vertel ook over je eigen streken in de pubertijd en lach er samen om.

Succes!
Moeder van een puberende 12 jarige dochter.

wij vinden kinderen pas volwassen na de puberteit, maar de puberteit is de tijd dat kinderen leren hun eigen keuzes te maken. Als je jouw dochter nu gaat straffen voor de keuzes die zij maakt, dan heb je kans dat zij onzeker wordt en in een identiteitscrisis belandt.

De opvoeding en het aanleren van normen en waarden hoort te geschieden voor dat kinderen de puberteit bereiken, en niet op het moment dat zij hun eigen keuzes moeten gaan maken.

Als je nog leefde zoals de mensen 10.000 jaar geleden, dan was zij waarschijnlijk bij het eerste conflict haar eigen weggegaan, maar zo werkt het tegenwoordig niet meer.

Geef je grenzen aan maar probeer niet te dominant te zijn.

Realiseer je ook dat zij zich afzet tegen de wereld en dat puberteit meer is dan het opzoeken van de grenzen.

ik ben zelf puber.
Wat ik je absoluut NIET aanraad is haar te veel op de huid zitten.
Daar worden we/ze alleen maar lastiger van ;)

Ik ben 13, en mijn broer bijna 12. Meestal wil je je zin krijgen als je in de puberteit zit. Ik heb niet echt problemen met mijn moeder, wel met mijn broer. Daardoor word mijn moeder ook boos natuurlijk. Maar het is echt niet fijn om ruzie te hebben, en voor jouw dochter dus ook niet. Hoe irritant ze ook is, soms kan ze het zelf niet controleren. Daarom moet je je er niet te veel van aantrekken; anders voel niet alleen jij je rot, maar zij ook nog meer dan daarvoor. We doen en zeggen allemaal wel eens héél domme dingen...

gewoon straf geven en streng zijn en zeggen dat je het niet wilt