Gaat het eenzame gevoel nog over na verloop van tijd?

Dat eenzame gevoel zal moeten slijten, daar zal je echt te tijd voor moeten nemen. Je zal moeten wennen aan het alleen wonen. Probeer iets te vinden dat afleiding geeft. Praat er met mensen over waar van je denkt dat ze kunnen luisteren. Veel sterkte!

Je hebt heel lang samengewoond, dus dat is waar je erg gewend aan bent geraakt en dus vooral bekend mee bent.

Zoals je daaraan gewend bent geraakt, zal je ook wennen aan het alleen thuiswonen. Het is een kwestie van tijd.

Daarnaast zou het gaan samenwonen met je huidige vriend niet moeten voortkomen uit het gevoel van eenzaamheid. Dan wordt de relatie eerder een opvulling dan een toevoeging.

Mijn advies is dus. Neem de tijd. Het gaat vanzelf steeds beter. Geniet van de huidige relatie en wacht af waar het heen leidt.

Je kunt lid worden van een club en daar meer mensen leren kennen. Je hebt dan door de week wat meer dingen te doen. Verder zal het je tijd kosten om weer je draai te vinden alleen.

Ja, het gaat echt weg, geef het nog een beetje tijd.

Mijn zus is, heel cliché, na 19 jaar samenzijn, ingeruild voor een jonger exemplaar, en het is dus nooit haar keuze geweest om alleen te wonen.
Ze sloeg al tamelijk snel aan het internetdaten, vooral om 'haar marktwaarde', zoals zij het noemde, te onderzoeken.
En ondertussen maakte ze de flat, waar ze vroeger samen in woonden, helemaal van 'haar': nieuwe meubels, nieuwe kleuren op de muren, nieuwe gordijnen, bed, foto's aan de muren (vond hij onzin en overbodig), overal bloemen en planten (vond hij onzin en overbodig...), en nu steekt ze haar vele kaarsjes overal aan (vond hij onzin en overbodig...), 'haar' muziek gaat aan, en ze komt thuis bij zichzelf.

Ze 'date' nog steeds, maar meer en meer heeft ze eigenlijk helemaal geen zin meer, om in het weekend haar gezellige huisje alleen te laten. En als er weer eens een nieuwe vlam komt overnachten, ervaart ze het eigenlijk als een inbreuk op haar weinige vrije uurtjes in haar gezellige huisje (Ze is nu zo'n 14 maanden alleen...)

Jouw situatie met een lat-relatie is natuurlijk een beetje anders, maar misschien als illustratie, dat het alleen zijn écht went, en dat je het fijner en fijner gaat vinden.

Ik woon al meer dan 25 jaar alleen, en moet er eerlijk gezegd niet aan dénken, huisje-boompje-beestje te spelen...ik krijg het ter plekke benauwd, bij het idee samen tandenpoetsen in de badkamer, en 'gezellig' tegen elkaar aanleunen op de bank bij het tv-kijken.
Maar ik ben natuurlijk een ander verhaal - samenwonen beviel mij nooit zo, zoals jij het dus duidelijk wél fijn vindt.

Vandaar het zusje-verhaal wat meer lijkt op jouw situatie.

Ergens lijkt jou situatie een beetje op die van mij op dit moment. Ik ben altijd moeder geweest maar nu gaan de kinderen uit huis en ben ik herhaaldelijk alleen. Ik heb een ruimte gemaakt om te schilderen. In een kamer die je over hebt kan ook alles blijven staan. Ik was van plan om een avond mensen te verzamelen die samen met me willen zingen. Het is inderdaad de gezelligheid maar ook de nabijheid , het elkaar even kunnen aanraken wat ik op dit moment het meeste mis. Dat je een relatie hebt lijkt me echt fijn want dan heb je ook een zekere structuur in de week voor de vaste dagen dat je elkaar ziet. Je kunt ernaartoe leven en in de tussentijd vast leuke dingen verzinnen om samen te doen. Ik besef wel dat het na een relatie van 11 jaar niet meevalt en dat je je op momenten echt alleen voelt.

Het zal langzaam slijten, en dat heeft tijd nodig. En ook daarna zal het je nog weleens bespringen, maar je leert er beter mee omgaan.
Ik moet eerlijk zeggen: toen mijn relatie na 19 jaar uitging, ging ik ineens veel meer tegen m'n katten praten ;-) (En ik ben ook altijd blij dat zij blij zijn mij te zien.)
En ja, ik wil de relatie niet terug, maar sommige dingen blijf je missen. Maar dan denk ik ook maar aan de dingen die ik absoluut niet mis.
Je moet wennen aan alleen wonen, maar ik denk eigenlijk dat dat nu zo moeilijk is _omdat_ je in dat wenproces zit. En dat gaat met horten en stoten.
Sterkte!

Ik denk dat je je leven een beetje zult moeten gaan omgooien.

Jouw situatie is ingrijpend veranderd en daarmee ook je tijdsbestedingspatroon alsmede je levensindeling.

Je zit nu als het ware in een periode tussen eb en vloed in en kunt je plekje nog niet helemaal vinden.

De eenzaamheid die je daarbij voelt is, denk ik, meer een gevoel van verlatenheid. Je dus wat in de steek gelaten voelen.

Ik denk dat dit een redelijke reactie van het innerlijk is op een 'mindere' situatie.

Als je leven plotseling weer wordt verrijkt met een heel goede vriend zou je vermoedelijk dit onbehaaglijke gevoel snel kwijt zijn..

Maar als die situatie zich niet voordoet, moet je het helaas helemaal alleen en zelf doen.

Innerlijk moet je wat 'aansterken'. Dus het verleden verwerken en een nieuwe, blijere blik op de toekomst gaan krijgen.

Zodra je je schikt in je huidige situatie en die dus volkomen accepteert..verdwijnt het gevoel van verlatenheid en zal het je veel beter gaan.

Daarvan ben ik echt overtuigd. En dat meen ik oprecht..en dat hoop ik trouwens ook van harte voor jou.

Overigens krijg je van mij een plus..omdat ik dit een heel goede vraag vind.

Groet,

Ton

hallo,

Allereerst is het heel vervelend als je je eenzaam voelt en daar is eigenlijk heel weinig aan te veranderen wanneer je dit nu eenmaal zo ervaart.
Niet iedereen is hetzelfde en mensen reageren dus altijd anders in elke situatie.
Alleen zijn en je eenzaam voelen is wel een verschil.
Wat ik uit jouw verhaal haal is vermoedelijk beide wel een beetje.
Maar het 2e lijkt te ontstaan uit het eerste, je bent alleen.
Laat dat nu net wel iets zijn wat je kunt veranderen.
Natuurlijk is het niet zo dat je met door iemand in huis te halen de problemen oplost.
Wat ik lees uit jouw verhaal is ook dat je een klankbord mist.
Of die sfeer in je huis mist..het niet alleen zijn, niet alleen in bed kruipen, alleen dingen ondernemen.
Jij bent vast iemand die erg graag ervaringen deelt en het fijn vind om gewoon samen te zijn.
Wellicht kom je uit een groot gezin waar je die sfeer van mist, of heb je door je vorige relatie ontdekt dat het goed bij je past om samen te wonen met iemand waar je dingen mee kunt delen.

Probeer tot de kern van je behoefte te komen en kijk of je er iets voor jezelf aan wilt veranderen.
Alleen dan weet je of het gevoel over gaat.

succes!
Laura