Als je graag knuffelt, heeft dat dan per definitie een psychische oorzaak, of kun je het graag willen knuffelen gewoon in je aard hebben?

De ene is meer knuffeliger dan de ander. Dat wil niet zeggen dat je minder om elkaar geeft. Het is ook maar net hoe je opvoeding is geweest. In veel gezinnen is het zelfs nog heel abnormaal dat een zoon van 40 jaar zijn vader kust terwijl dat bij ons de normaalste zaak van de wereld is.
Onze schoonzonen kussen mijn man ook net als mij.

Als kind ben je vrij onbevlogen, en heb je geen drempels om bij je ouders in bed te kruipen of lekker op schoot te gaan zitten.
Als je wat ouder wordt, is dat opeens 'niet meer zo stoer'. Met meisjes omgaan is bah. Kussen wil je opeens niet meer. Ook niet met je vader of moeder. En knuffelen dus ook niet meer.

Vaak ontstaat dit nadat je op school zit en met andere kindjes in aanmerking komt.

Dit even vanuit het oogpunt van een jongetje.

Als je met veel geknuffel groot bent gebracht, dan knuffel je makkelijker dan wanneer dat niet is gebeurd.
Ben je vanuit je gewenning niet knuffelig, maar je zet je er zelf toe, bv. omdat je vond dat je ouders dat ook (vaker) hadden moeten doen, dan zullen jouw kinderen later waarschijnlijk ook knuffelig zijn, omdat ze het gewend zijn van huis uit.

Iedereen is anders en uniek maar iemand die graag knuffelt is iemand die duidelijk in harmonie is met zichzelf en niet teruggetrokken of geremd is ,waarschijnlijk ben je zelf vaak geknuffelt geweest en heb je dat als vanzelfsprekend meegekregen van thuis uit vermoedelijk .
Geen probleem als je zo bent volgens mij al doe je dit vooral bij mensen waar je Close mee bent ,niet iedereen voelt zich daar goed bij .Vele mensen voelen zich soms opgelaten maar dat is omdat ze het niet gewoon zijn maar als ik mijn vriendin es knuffelde dan genoot ze ervan ook al was ze niet echt het type ,het hangt er dus vooral vanaf dat je niet zo aanhankelijk bent bij iedereen want een man kan dat verkeerd interpreteren met alle vervelende gevolgen vandien ;.) Dan kan een man denken ah ze valt op me en dan krijgen ze hoop en ja bij bij dergelijke situaties is terughoudendheid aangeraden!Een psychische oorzaak klinkt als een ziekte en dat is het dus zeker niet! Integendeel ,natuurlijk als je constant aan mensen gaat plakken dat kan men van een probleem spreken die uit je kindertijd kan komen?Bij een man kan dit wel een verkeerde indruk geven ...tja