ik zie veel gelijkenisssen met de dochter van mij en de dochter van mijn broer. ik denk dat ze ook asperger heeft . vertel ik het haar ?

zou je niet gewoon met haar naar de huisarts gaan en vragen of hij/zij je dochter willen onderzoeken en controleren op asperger.

Ik zou het niet tegen haar zeggen, maar je kunt het er met je broer over hebben, en samen met je broer en zijn dochter naar de huisarts of GGD gaan.

Toegevoegd na 58 seconden:
Jij bent waarschijnlijk geen gediplomeerd psycholoog, je kunt wel vermoedens hebben, maar je kunt geen officiele diagnose doen.

gelijkenissen zijn geen bewijzen dat je dochter er ook aan lijdt,
beter is het als je denkt dat ze het ook heeft, haar te laten onderzoeken, voordat je iets gaat zeggen wat er misschien niet is

Ik denk dat het belangrijk is om te bekijken of ze er last van heeft.
De een heeft meer last van (eventuele) asperger dan een ander.
Als ze inderdaad moeilijkheden ondervindt in haar leven die veroorzaakt kunnen worden door de asperger, is het misschien goed om het eens te opperen en haar te laten onderzoeken.
Soms kan het al wat frustraties wegnemen als je een verklaring hebt waarom je iets niet goed kan. Daarnaast kan je er dan mee leren om gaan op een goede manier.

Toegevoegd na 2 minuten:
overigens is er wel een erfelijke component. Het zou dus kunnen (als het uberhaupt waar is) dat het uit jullie familie komt. Vaak herken je bepaalde eigenschappen (eventueel in mindere mate) in een van de ouders of grootouders van het kind.

Niets zeggen. ALS hun kind dat heeft, en het valt jou p, dan zal het de huisarts ook opvallen. JIJ bent geen arts, ebn kan die diagnose niet zomaar stellen. En om je familie dan in de stress te zetten.. Ik zu het niet doen.

Praat je wel eens met je broer of je schoonzus over opvoeden? Dan zou je tijdens zo'n gesprek eens kunnen vragen of het bij hen allemaal lekker loopt. Hoe de kleine meid het op school doet, of ze gezellig kan spelen met vriendjes, hoe ze is als ze boos is. Iedereen heeft wel eens toestanden in de opvoeding, dus waarschijnlijk komen de verhalen dan vanzelf wel los.

En dan zou je eens voorzichtig kunnen wijzen op de overeenkomsten tussen hun oogappeltje en jouw oogappeltje. Misschien valt het kwartje dan vanzelf.

Zo niet: je kunt dat niet forceren. Als hun dochter wat auti-trekjes heeft maar verder gewoon lekker meehobbelt, hoeven ze er verder ook niks mee te doen. Als ze echt tegen grote problemen oplopen (wat waarschijnlijk is, als ze echt Asperger heeft) dan zullen ze je verhaal waarschijnlijk wel willen horen.

Ik weet natuurlijk niet hoe oud de dochter van jouw broer is, maar de meeste kinderen vinden het niet leuk om te horen dat ze "anders" zijn of "iets" hebben. Kinderen willen graag zoveel mogelijk horen bij de groep, ook al merken ze zelf dat dat niet altijd gaat.

Het is natuurlijk heel fijn dat je zoveel geeft om je nichtje, en dat je haar wilt helpen. Nu je zelf te maken hebt met een dochter die Asperger heeft wordt je wat meer ervaringsdeskundige daarin en zou je het liefste anderen willen helpen.

Toch denk ik dat het beter is als je in ieder geval je nichtje niet van je vermoedens op de hoogte stelt. Als zij zelf naar je toekomt is het natuurlijk anders, dan zou je er voorzichtig over kunnen praten. Maar anders kun je er het beste op vertrouwen dat je broer en zijn vrouw zullen doen wat het beste is voor hun dochter, en zelf actie zullen ondernemen als zij een vermoeden hebben dat er iets met hun dochter is.

Mijn zoon heeft ook Asperger, en ook wij hebben een lange weg gegaan voor de diagnosestelling is gedaan. Na een aantal jaar bleek het jongste zoontje van mijn broer PDD-NOS te hebben, wat vergelijkbaar is. Mijn broer en schoonzus wisten van de weg die wij waren gegaan en hebben ons gevraagd over de stappen die wij hadden gedaan, maar vervolgens zelf hun eigen keuzes gemaakt in hoe te handelen met hun kind.
Want net zoals het ene ouderpaar anders tegen de opvoeding aankijkt dan het andere zal het ene ouderpaar ook anders met zaken als Asperger e.d. omgaan dan het andere. En dan is het belangrijk dat je een ieder in zijn waarde laat.