Houdt de verantwoording van ouders voor een kind met een psychiatrische aandoening op als hun kind 18 wordt?

Juridisch wel. Hoe je het voelt is aan ieder persoonlijk.
Ik zou er toch naar streven om het kind in een woonvorm te krijgen die voor mensen met een psychiatrisch probleem is toegesneden. Dat kan een woonvorm van de GGZ zijn buiten of binnen het terrein van de instelling, of een huis van een RIBW (regionale instellingen voor beschermd wonen). Stel geen eisen aan het kind die het niet kan waarmaken, waardoor je er je hele leven achteraan moet lopen.
De mens is een nestvlieder en de ouders zijn gericht op een kindloze fase na de volwassenwording van de kinderen.
Ook kinderen met een probleem kunnen niet altijd thuis blijven wonen, want de ouders kunnen dat toch niet meer aan op een bepaald moment en het kind is niet voorbereid op een leven voor zichzelf.

Ja, theoretisch wel, maar in de praktijk blijf je verantwoordelijk voelen. Ik ben helemaal met InekevL eens, het kan alleen een punt worden, als ze zelf niet de ernst van aandoening inzien. Een spoor van ellende is dan het gevolg, waar je als ouder achteraan rent, ook al hoef je het niet te doen.
Het zou heel fijn zijn als je in dit soort gevallen ook wat meer inspraak zou hebben als ouder. Nu mag je alleen "puinruimen" .

Er is een verschil tussen ZORGplicht en ONDERHOUDSplicht,

Jongvolwassenen en volwassenen die onder 1 dak wonen hebben een ZORGPLICHT jegens elkaar.

"Gebruikelijke zorg betreft de gangbare activiteiten op basis van een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid van verwanten (c.q. huisgenoten) voor elkaar (van Klinken en
Scheepens, LOT, 2001). De gebruikelijke zorg van huisgenoten voor elkaar speelt zich af
binnen de leefeenheid die een gemeenschappelijk huishouden voert."

Dat wil zeggen dat een thuiswonend kind na zijn/haar 18e de ouders net zoveel helpt als de ouders het kind helpt.
Zowel ouders als kind zouden er in geval nood voor elkaar
moeten zijn.


Als de thuissituatie voor 1 van de partijen niet meer leefbaar is.. dan kan de ouder het jong volwassen kind ( 18+)vragen op zichzelf te gaan wonen. Als het kind niet in staat is dat zelf te regelen kan een ouder instanties raadplegen die hen bij de uithuisplaatsing helpt. Maar een kind mag niet zomaar op straat gegooid worden. Zeker niet voor zijn/ haar 21e.

Volgens de wet hebben ouders de plicht om voor kinderen te zorgen tot ze 21 jaar zijn.

Dat betekent niet dat ze een kind alles moeten geven wat hij/zij graag wil hebben, maar ze moeten het kind verzorgen en opvoeden en de kosten voor studie betalen.
Hoe groot het bedrag moet zijn dat ouders aan hun kinderen moeten besteden, is niet in de wet vastgelegd.

Dit hangt namelijk onder andere af van de leeftijd van het kind, van het inkomen van de ouders, van de opleiding die het kind volgt en van het eigen inkomen van het kind.

Onder de onderhoudsplicht vallen bijvoorbeeld zak- en kleedgeld, betaling van het ziekenfonds, voeding, betaling van lesgeld en de betaling van een nieuwe bril.

Als het kind ouder is dan 18 jaar, maar nog geen 21, kunnen ouders geen kinderbijslag meer ontvangen.
Als het kind een opleiding volgt, krijg het zelf een tegemoetkoming in de studiekosten of studiefinanciering.

Ook al ontvangen ouders geen geld meer waarmee zij (een deel van) de onderhoudsverplichtingen kunnen financieren, zij blijven onderhoudsplichtig totdat het kind 21 jaar is.

Hoeveel ouders moeten bijdragen is onder andere afhankelijk van de vraag of het kind nog thuis woont of op zichzelf en of het studeert of werkt.


Heb je vragen over de onderhoudsplicht, surf dan eens een keertje naar de Kinder- en Jongerenrechtswinkel. Hun site is www.kinderrechtswinkel.nl.

Vaak komen zulke kinderen op begeleid wonen bij een instelling. De verantwoording zal dan ophouden (wettelijk) want je kunt niet verwachten dat ouders die verantwoording blijven dragen over een volwassen kind. Toch zijn er ouders die de verantwoording hun hele leven op zich nemen.

Ook zie je dat veel ouders het hebben opgegeven om de verantwoording voor hun kind op zich te blijven nemen veelal omdat ze het geld er niet voor hebben of andere oorzaken.

Met andere woorden de verantwoording voor de ouders ligt bij die ouders of ze dit willen of kunnen doen. Per situatie is dit te verschillend om een goed antwoord te formuleren.

Daar ben je toch ouder voor?
Een kind is voor het leven, met of zonder aandoening.

Wanneer het kind een aandoening heeft, die maakt dat hij/zij niet goed terecht kan in de hulpverlening ( neem het beruchte voorbeeld van tussen de wal en het schip vallen: met andere woorden, er is nergens precies passende hulp en opvang beschikbaar of mogelijk, om welke reden ook) voelen ouders zich (vrijwel altijd) tot hun eigen, of het kinds laatste snik verantwoordelijk. Zelfs als het kind 40+ is en berooid / vereenzaamd en als lichamelijk wrak in het zwerversbestaan belandt. Geen ouder kan het met droge ogen aanzien dat een kind zo'n tragisch en ellendig leven moet leiden. En immer zullen ouders , wat ze ook gedaan hebben om de situatie te verbeteren, zich afvragen wat ze beter hadden kunnen doen.
Formeel is er dan uiteraard al jaren geen verantwoordelijkheid meer, maar moreel houdt het niet op.
Ook de omgeving (inclusief de hulpverlening) doet bij problemen automatisch een beroep op die vanzelfsprekende non-stop zorg / verantwoordelijkheid van ouders. Zolang ouders nog leven en betrokken blijken, heeft dat bijvoorbeeld onmiddellijk consequenties voor urgentie op wachtlijsten.
En hoewel dat vanuit economisch perspectief begrijpelijk is, wordt hier wel heel gemakkelijk voorbijgegaan aan de moeite en last die de ouders al decennia te dragen hebben met dit kind voor altijd. Zij krijgen nooit de kans om eens lekker ontspannen te genieten van hun pensioen of een leuk familieleven. Want gezellige uitjes met het gezin, zijn schier onmogelijk. Altijd is er die schaduwzijde. De persoon die niet mee kan of wil. Of die wel mee kan/ wil, doch een nadrukkelijk stempel drukt op alles.

officieel gezien wel... maar gevoelsmatig nie...

Ja en nee.
De verantwoording houd zeker niet op, want een kind met een psychiatrische aandoening is in de meeste gevallen ook wanneer het 18 is gewoon weg niet in staat om zich in zn eentje te redden in deze maatschappij.
Dat is een 18 jarige zonder enige aandoening vaak nog niet eens.
En misschien heb je niet helemaal het juiste woord gekozen misschien had je verantwoording beter kunnen vervangen door moeten we nog garant staan voor ons kind met een psychiatrische aandoening. Want garant staan dat kun je als ouders zijnde vol blijven houden zolang je leeft.
Ik krijg namelijk de indruk dat jullie kind namelijk niet zozeer hulpbehoevend is qua huishouden en zo maar dat ie meer onmogelijk gedrag vertoond naar jullie toe en dat dat jullie al jaren tot wanhoop leidt.
Hij of zij doet dingen waar jullie niks aan kunnen doen maar wel voor de door hem of haar gemaakte kosten op kunnen draaien. Of aangekeken worden met een scheef gezicht.
En in dat geval wanneer je aangekeken word met een scheef gezicht houd voor jullie de verantwoording op. Je kind is 18 jaar dus daar kunnen jullie niet op aangekeken worden.
Doodmoe kun je worden van al die mensen en al die bemoeienissen en meningen.
Maar uiteraard bestaat er ook nog eens zo iets als een moeder en vader hart wat er voor zorgt dat je ten alletijden klaar staat voor hem of haar wanneer het zich in de nesten heeft gewerkt.
( Mijn dochter is zelfs al 25 en er mankeert haar niks aan haar lichaam of verstand maar toch moeten mijn vrouw en ik haar met zowat alles nog bij staan wanneer ze problemen heeft op het werk, financieel, en qua huishouden ook ) Doen we dat niet dan red ze het gewoon niet .Dan geeft ze teveel geld uit aan pruttel dan word haar belasting aangifte een zooitje dan eet ze niet fatsoenlijk en dan word haar huis ook 1 groot drama.
Verantwoordelijk zijn we dus al jaren niet meer voor haar maar voor ons gevoel blijven we ons dat ons hele leven.