Is het erg om ruzie te maken waar de kinderen bij zijn?

Over geldzaken en dingen waar jullie structureel mee oneens zijn

Elke ruzie waar een kind bij aanwezig is, is er 1 teveel.
Praat het later uit, zeg waar de kinderen bij zijn dat je het er nu niet over wilt bekvechten maar dat je het liever een andere keer uitpraat.
Trouwnens ook zonder kinderen is het ook beter om geen ruzie te maken, over alles kun je toch praten als volwassen mensen.

Zolang je elkaar de hersenen niet inslaat en het een incident is lijkt mij er weinig aan de hand. Ruzie komt in iedere familie wel eens voor.

Ja dat is erg!
Nooit ruzie maken als er kinderen bij zijn!

t is altijd beter dat met ruzies kinderen er niet bij zijn, maar dan ligt het er ook aan, wanneer is iets ruzie, en wanneer heb je onenigheid.

wanneer je het echt met vloeken en alles gaar zorg dat de kinderen er dan niet bij zijn.
maar heb je gewoon onenigheid, dan kunnen ze er gerust bij zijn
!!(zolang dit niet iedere dag is...!!), !!

dat hebben mijn ouders ook wel is...

Welnee zo leren ze in diskussie te gaan,en het verschil tussen kwaad en goed

Op zich hoeft ruzie maken in het bijzijn van de kinderen geen probleem te zijn. Het hangt er wel een beetje van af hoe vaak de ruzies plaats vinden, hoe heftig de ruzies zijn en waar ze over gaan. Ruzie maken of een conflict hanteren is iets waar je als ouder ook een goed voorbeeld in kan geven. Kinderen zullen in het leven buiten het gezin ook geconfronteerd worden met ruzies en conflicten. Als ouder kan je binnen de veilige omgeving van het gezin laten zien hoe dat op een goede manier kan.

Ik vond het echt verschrikkelijk als mijn ouders ruzie hadden en dat loog er niet om. Mijn grote angst was dan toendertijd: Als ze maar niet gaan scheiden!!!

Dat moet je niet onderschatten denk ik, de angst van kinderen dat je ouders gaan scheiden, of ze nu +10 og -10 zijn!

Ik weet natuurlijk niet hoe heftig het er aan toe gaat met jullie ruzie(s), maar ik denk wel dat je je daar wel terdege bewust van moet zijn: die angst van kinderen.

Van de andere kant is het ook niet goed om dan maar stilzwijgend aan tafel te zitten, want dat is helemaal erg, want kinderen voelen dat zooooooo goed aan, dat er wat aan de hand is!

Vooral na een ruzie laten merken dat je toch wel veel van elkaar houdt geeft kinderen een gelukszalig gevoel, dus dat is na een ruzie ook zeer belangrijk!

Ik zou in principe proberen te voorkomen om ruzie te maken waar de kinderen bij zijn, ongeacht hun leeftijd. Maar weet zelf dat het ook niet altijd makkelijk is. Als het onvermijdelijk is, probeer de ruzie dan zo oppervlakkig mogelijk te houden en maak niemand belachelijk (wordt later altijd op je terug verhaald). Vervolgens de persoon(en) apart roepen, waar je ruzie mee hebt, zodat de anderen er niet van mee hoeven te smullen.

Kinderen zien en voelen aan wat er gebeurt tussen de ouders. Of ze ook werkelijk begrijpen wat het probleem is, is afhankelijk van de leeftijd.
Je kunt niet voor de kinderen verbergen dat er iets mis is, en dan is het beter om uit te spreken wat er aan de hand is dan dat je het als een soort geheime tijdbom in het gezin houdt.
Van belang is natuurlijk ook dat waar ruzie begint, ook ruzie eindigt. En dat moet heel helder zijn voor de kinderen, laat ze duidelijk merken dat het over is en dat het een tijdelijk probleem was, nu is alles weer gewoon.

Ruzie maken waar de kinderen bij zijn kan best. Ze zien tenslotte op school en op straat ook dat mensen ruzie maken, en zelf zullen ze ook wel eens ruzie hebben.
Waar je een kind absoluut geen getuige van moet laten zijn, is het vernederen en kleineren van een partner.
Als een kind ziet dat zijn moeder zijn vader kleineert, of zijn vader zijn moeder slaat, krijgt het kind daar een enorme tik van mee.
Oh, en heel belangrijk: als je ruzie maakt in het bijzijn van de kinderen, maak het dan ook weer goed in het bijzijn van de kinderen.

Zolang het bij kibbelen blijft, is een onenigheid op zijn tijd ook leerzaam voor kinderen. Het moet dan natuurlijk niet over de kinderen zelf gaan, dat is hardstikke fout.
Maar als een kind ziet hoe volwassenen (een beetje) ruzie maken, en vooral: hoe ze het weer goedmaken, heeft een ruzietje op zijn tijd een zeer educatief karakter.

Hierbij maak ik een duidelijk onderscheid tussen discussie en ruzie. Discussie lijkt me geen probleem, kinderen mogen weten dat je het niet altijd met elkaar eens bent, en zelfs dat emoties dan wat op kunnen lopen. Maar bij een discussie ben je nog wel in staat normaal met elkaar te praten, al hoeft een discussie absoluut niet bloedeloos of 'leuk' te zijn.

Bij een ruzie ben je die controle kwijt. Je begint tegen elkaar te schreeuwen. Of je zegt dingen met het doel elkaar te kwetsen (overigens iets anders dat iets zeggen dat kwetst, maar wel gezegd moet worden). Je haalt oude koeien uit de sloot. Je vernedert elkaar. Je handelt uit woede. Het onderwerp raakt bij een ruzie al snel ondergesneeuwd onder de stroom verwijten die met alles en niets te maken kan hebben. Het is heel 'normaal' om aan het eind van een ruzie niet eens meer te weten waar het nou eigenlijk over ging, je voelt je alleen nog maar uitgeput en gekwetst.

Wat mij betreft mogen kinderen best bij discussies zijn, ook pittige. Met als uitzondering discussies over de opvoeding, het lijkt me belangrijk daarin samen zoveel mogelijk één lijn te trekken en onenigheid privé uit te praten. Maar ruzies, dáár moeten kinderen niet bij zijn. Als je dan toch op die manier met onenigheid omgaat, heb dan in ieder geval de zelfbeheersing om je kinderen te ontzien.

Mijn man en ik hebben allebei als kind meegemaakt dat onze ouders ruzie hadden, echte ruzie zoals ik heb beschreven, niet zomaar discussies. Wij hebben bewust de beslissing genomen dat we überhaupt niet op die manier met elkaar willen omgaan. En dat doen we ook niet. In acht jaar tijd hebben we nog nooit zo'n ouderwetse schreeuwpartij gehad.

Dat wil niet zeggen dat we het altijd eens zijn. We hebben flinke onenigheid gehad, er zijn pittige discussies geweest, moeilijke gesprekken, gekwetste gevoelens en tranen. Maar geen 'traditionele' ruzie. Zo willen we elkaar niet behandelen.

Ik hoop dat we dit later onze kinderen ook bij kunnen brengen, gewoon door het goede voorbeeld te geven. Natuurlijk krijgen kinderen tóch wel te maken met ruzie in hun leven. Maar ik wil ze liever bijbrengen dat er een ándere optie is om met onenigheid om te gaan, ze leren met welk gedrag je escalatie (hopelijk) kunt voorkomen. Niet hoe je de ander in je woede zoveel mogelijk pijn doet.

Ruzie hebben tussen echtgenoten is sowieso een zeer ongewenst iets.

Maar als het helemaal niet te vermijden valt, zorg dan dat de kinderen daar niet bij aanwezig zijn.

Probeer ook om elkaar dàn niet dingen te zeggen/verwijten waarvan je later weer spijt krijgt omdat dàt de goede sfeer later eveneens niet te goede komt.

En..elke onenigheid laat littekens achter..hoe klein soms ook.

Is dus òòk niet bevordelijk voor de ontwikkeling van het kind.

Kinderen zijn als sponzen en zuigen de sfeer ervan op. Ruzie tussen ouders is bepaald slecht voor ze.

Dit mede omdat ze eigenlijk niet kunnen kiezen vòòr of tegen één van de ouders.

En zich daardoor machteloos en verscheurd voelen.

Hoe jonger ze getuige zijn van ouderlijke twisten, hoe slechter dat voor ze is..maar goed is het nooit voor ze..hoe oud ze ook zijn.

Kinderen hebben grote behoefte aan een harmonische huiselijke sfeer en aan liefde..zeker tussen ouders onderling.


Gr. Ton

Kinderen moeten wel leren dat de 2 ouders 2 verschillende personen zijn met hun eigen wil, daar hoort dus ook meningsverschillen bij.
(zolang het tenminste bij woorden blijft.)00

Zeker niet erg. Kinderen moeten leren om uit onenigheden te komen. Daar hebben zij voorbeeld bij nodig. Goed voorbeeld natuurlijk.
Niet: Ruzie maken over de kinderen in hun aanwezigheid kan een keer voorkomen, maar is niet erg wijs.
Ruzie maken met lichamelijk geweld is zeker onverstandig. Elkaar namen noemen zou ik ook niet te veel doen.
Wel (Kan): Elkaars argumenten aanhoren. Fel reageren op elkaar. Stemvolume verhogen. Uitspreken wat het met je doet. Huilen, boos zijn, teleurgesteld zijn..... met de regelmaat van niet vaker dan 4 keer per jaar....?! Het goed maken, toegeven, geen gelijk willen hebben, maar tonen er samen uit te willen komen.

Ruzies waarbij de indruk kan worden gewekt dat zij de oorzaak er van zijn. En dat hebben kinderen nogal snel.

Iets stuk laten vallen of te laat komen en daar dan op reageren kan niet zo veel kwaad.

Let natuurlijk wel op dat de ouders 1/10 van de belevingswereld van de kind vormen. (Leeftijdgenootjes hebben meer invloed). Dus continue ruzieen kan een slecht voorbeeld geven.

Discussie is oke. Daar leren kinderen ook van. Zo kunnen ze mening uiten.

Maar ruzie is niet zo verstandig. Het zal ze altijd blijven haken en in de toekomst blijven achtervolgen.

Laat ik het zo zeggen. Het zal zo wie zo een stempel bij ze achterlaten.

Ruzie is nooit leuk, ook niet tussen twee geliefden als een vader en moeder (in de ogen van het kind).
Deze ervaringen nemen ze mee en zal ze veranderen. Maar dat gebeurd met alle ervaringen.

De vraag is natuurlijk of jullie die ruzies willen. Waarom het telkens terugkomt (als dit gebeurt).
Willen jullie doorgaan met jullie relatie of blijven jullie bij elkaar vanwege de kinderen.

Hoe de keuze ook gebeurd, een stempel krijgen de kinderen hoe dan ook welke hun leven verder beïnvloed. Of dit ten positieve of ten negatieve gebeurd, dat is de vraag. Zelf denk ik dat alles altijd positief is, zeker op de lange termijn.

nooit prettig voor kinderen, volwassenenruzies.
maar ze helemaal sparen kan niet altijd.
ruzies over geld zou ik zeker vermijden,
veel kan ook buiten kindergezichtsveld besproken worden.
en alledaagse dingetjes, ach daar zijn ze niets van krijgen.
in alle redelijkheid zonder slaan en stemverheffing - eigenlijk 'fatsoenlijk' ruzieën, mwah, dat zal het tere kinderzieltje niet echt beschadigen.

Alle ruzies.
Ruzies zijn nooit leuk.

Ik vind het wel normaal als kinderen opgroeien met een idee over hoe het werkelijk in relaties kan gaan.
Zet mensen bij elkaar en natuurlijk krijg je vroeg of laat een keer onenigheid, zo gaat dat met mensen.

Dat kennen ze zelf ook wel op school en met vriendjes, of op straat.
Echter als het zo is dat er woorden vallen tussen de echtgenoten waar de kinderen bij hebben gezeten en ze dus werkelijk weten dat papa en mama 'ruzie hebben', mag je ze ook uitleggen wanneer het weer goedgepraat is en hoe je dat hebt opgelost.

dan maak het het verhaal rond

"Ruzie komt voor, het gaat erom dat je het weer goed kunt maken!"

Twisten over een klein menings verschil lijkt me niet erg , kan ook een levensles zijn voor ze .Maar echtelijke ruzies die door de muren gaan, daar kunnen ze blijvende schade aan over houden !

Ja, dat is het zeker!
Ik vond het vroeger vreselijk als mijn ouders boos op elkaar waren. Ook al ging het om kleine dingen je wilt dit als kind niet horen. Probeer wat discreter te zijn, als er een vreemde bij is maak je ook geen ruzie en hou je je in, dat kan bij je kinderen dus ook!
Een kind denkt toch onbewust gelijk aan geen scheiding bij ruzie , geen een kind wilt dat, laat ze nog even kind zijn.

Toegevoegd na 1 minuut:
Het maakt trouwens ook niet uit of een kind 1 jaar of 10 jaar, 16 of 40 is. Ruzies tussen je ouders blijft een drama.

een discussie tussen ouders kan bij een kind al een rot gevoel geven. een ruzie dus helemaal ,ook al gaat het bij wijze van spreken om een stuk taart.
beperk het zoveel mogelijk tot de momenten waarop je zonder kinderen bent.ook al is het soms niet te doen.en makkelijker gezegd dan gedaan. maar een kind kan van dagelijks terug kerende ruzie tussen de ouders zowat een trauma over houden (klinkt extreem maar t kan echt met alle gevolgen van dien). dus doe het zo min mogelijk en t liefst helemaal niet.

Ruzie maken is met en zonder kids erbij verkeerd. Blijf gewoon kalm en praat als volwassen beschaafde mensen met elkaar het probleem uit. Bij een ruzie zeg je makkelijk dingen die helemaal niet zo bedoeld zijn. Door rustig te blijven voorkom je dat. Enne, oja, bedenk dat de "goedmaakseks" na een ruzie de foutste seks is die je kunt hebben.

geldzaken, de downs vd relatie

Een verschil van mening waarin met respect voor elkaars standpunten wordt gediscussieerd en uiteindelijk een oplossing of compromis wordt bereikt, kan zeker geen kwaad voor kinderen. Integendeel ; ook ZIJ zullen moeten leren constructief 'ruzie te maken'. Niemand is het altijd honderd procent met elkaar eens, maar in een goed huwelijk kun je wel overal over praten. Onenigheid dus ; komt in de beste families voor.

Vechten als kat en hond, elkaar uitmaken voor alles wat mooi en lelijk is, lichamelijk geweld of smijten met deuren en voorwerpen, schelden en schreeuwen is NOOIT goed voor kinderen, en trouwens ook niet van de pappa en mamma. Maakt niet uit of het kind twee is of achttien. Dan is het vooral jammer dat de ouders ZELF (nog) niet hebben geleerd constructief ruzie te maken en is het wellicht tijd voor therapie om dat te leren. En tot die tijd inderdaad : niet waar de kinderen bij zijn. Maar dan ook eigenlijk helemaal niet in huis, want kinderen zijn niet doof, blind en achterlijk. Ze voelen haarfijn aan wat er in de lucht hangt.

Echtelijke ruzies zijn onvermijdelijk. Problemen maken nu eenmaal deel uit van het leven. Door de kinderen er tot elke prijs te willen buiten houden, krijgen ze een verkeerd beeld van de realiteit. Bovendien merkt een kind snel genoeg dat er een gespannen sfeer is tussen de ouders.
Het is dan ook beter kinderen te leren omgaan met alledaagse conflicten en ze zo proberen op te lossen. Ruzies zijn onaangenaam en verontrustend, maar verzoening is uitstekend! Getuige zijn van een confrontatie is voor een kind (van ± 10 jaar) tegelijk bijzonder leerrijk vanuit het besef dat deze kan worden bijgelegd en dat de situatie er nadien op kan verbeteren. Op die manier zal het kind later niet bang zijn voor conflicten, het heeft immers geleerd dat mensen daar samen uit kunnen komen en een eerzame uitweg kunnen vinden voor beide partijen.

Het moge duidelijk zijn dat verwijten en kwetsende woorden zeer schadelijk zijn voor het kind. Ze doen immers ook het kind pijn dat houdt van zijn vader en moeder. Je kind inzetten als scheidsrechter door het partij te laten kiezen voor één van beide ouders mag ook nimmer gebeuren. Dat veroorzaak pijn en een enorme angst.

Het beste tegengif tegen ruzies is laten zien dat men van elkaar houdt. Dat kan geuit worden d.m.v. woorden en gebaren. Wat telt is niet het af en toe hebben van een conflict, maar de balans tussen het positieve en het negatieve waarbij het positieve klaarblijkelijk overheerst!

Haat tussen de ouders is het gevaarlijkst voor kinderen. Haat kan uitmonden in ruzies, geschreeuw en woede-uitbarstingen, maar kan ook koud en stil zijn zonder dat ze geuit wordt. Gebrek aan liefde is het schadelijkst voor kinderen.

Het antwoord is: het hangt ervan af. Geen ruzie maken en toch uit elkaar gaan is veel erger dan ruzie maken en niet uit elkaar gaan.

Hangt van af welke meningverschil(ruzie) voor hun afspeelden,
want kinderen weten niet beter en als ruzie over is, gaan de kinderen meestal na-apen/bespelen, wat de ouders/mensen hebben gedaan of zeggen,dan gaan de kinderen dezelfde gedrag uitvoeren en dan gaan volwassen denken Heh,wat gebeurt er met dat kind ,waarom doet ie zo raar?omdat wij als volwassen moeten wij bij bepaalde ruzies niet voor onze kinderenen in discussie gaan, apart bespreken.Maar als je de ruzie niet kan voorkomen in de bij zijn van de kinderen.zorg dat je na de afgelopen van ruzie de kinderen goed kunnen geruststellen en uitleggen wat vooraf gebeurde.

het is beter om niet naast kinderen ruzie te hebben, dat is niet goed voor hun psychologie

ik werd toen ik 11 was altijd naar boven gestuurd

Ja, ik denk dat het "erg" is om ruzie te maken waar kinderen bij zijn.
Je geeft kinderen op die manier een verkeerd voorbeeld.
Het ligt er ook aan wat voor een ruzie is. is het bijv. een slaande ruzie, doe dit dan zeker niet waar kinderen bij zijn!
Maar ik denk als het alleen maar een kleine woordenwisseling is, het niet uitmaakt. Het is gezond om een woordenwisseling te hebben!!

Ruzie tussen ouders geeft kinderen vrijwel altijd een akelig, angstig gevoel ( angst voor scheiding bv) waarbij kinderen vaak heen en weer geslingerd worden tussen solidariteit met zowel de een als de ander.
Anderzijds hoeft het niet te schaden als kinderen merken dat hun ouders het eens ergens niet over eens zijn. Ze mogen best weten dat grote mensen meningsverschil kunnen hebben en dat zoiets niet meteen hoeft te leiden tot iets dat boven het hoofd groeit.
De beste graadmeter om vast te stellen of het ' kan' , is of er emoties als boosheid, verdriet e.d. aan te pas komen. De emoties maken kinderen bang.

Waneer noem je iets een ruzie? Sommigen typeren een meningsverschil al als een ruzie, bij anderen wordt het woord ruzie pas in de mond genomen wanneer het fysiek wordt.

Een meningsverschil? Nee, dat is geen probleem. Kinderen mogen best zien als ouders het een keer niet met elkaar eens zijn.
Fysieke strijd: NOOIT!

Ja, natuurlijk zit daartussen nog een behoorlijk gebied.
Als leidraad zou je kunnen nemen dat het niet persoonlijk moet worden én dat de kinderen niet het idee krijgen dat er partij gekozen moet worden.
En nog belangrijker, betrek een kind nooit bij een ruzie.

Het is inderdaad wel wat erg...om dat in bijzijn van uw kinderen te doen. Omdat...zij zich dan automatisch ook zorgen gaan maken om "jullie" problemen.
En dat kan niet echt de bedoeling zijn want de kinderen hebben al hun energie nodig voor school en daarbij is het belangrijk dat zij goed in hun vel zitten. Zij zullen hun eigen probleempjes ook hebben zo hier en daar en dat is vaak al moeilijk genoeg. Buiten dat...voelen ze zich ook noodgedwongen..om zich er mee te bemoeien en in het ergste geval..partij te kiezen voor 1 van de ouders.
Een hoop ellende waar zij in ieder geval NIET echt op zitten te wachten want DAT beinvloed ook weer hun gedrag met alle gevolgen vandien. Kijk...gaan de problemen over school of over de kinderen...dan is het wel logisch om ze erbij te betrekken.
Maar...gaat het om geld...beleggingen...materieel...of iets wat niets met de kinderen te maken heeft...dan zou ik ze er niet bij betrekken en dus geen ruzie maken in het bijzijn van hen. Het bevordert alleen maar de slechte sfeer.
Als de kwaadheid wat weg is...dan kan er gepraat worden op een rustige manier en dan pas kan er echt geluisterd worden naar elkaar. Probeer het in een goede sfeer te doen...en de ander zo min mogelijk te verwijten. Maar wel te zeggen wat het met jou doet...waar je tegen aan loopt.
Ik ben zelf opgegroeid met ruziende ouders....en heb daar nog steeds een trauma van over...Dat ik niet tegen schreeuwende mensen kan....of ruzie...dan moet ik weg anders val ik bijna flauw van angst.
Ik bedoel maar...het heeft nooit een positief effect...op niemand. Heel veel sterkte en wijsheid...toitoitoi, groetjes.