Wat doen met een zoon van 19?

Jullie kunnen niet meer doen dan altijd voor hem er wel zijn en bij problemen hulp aanbieden.
Meer kunnen jullie niet doen, hij is volwassen en moet voor zichzelf zorgen.
Hopelijk komt hij ooit tot inkeer en gaat hij zijn "normale"leven weer oppakken.

jammer en moeilijk zeg.
toch: het kan nog allemaal goed komen.
ellendig dat je niet weet waar hij uithangt.
blijf: van hem houden
hem de moeite waard vinden
onderdak bieden
steun
hoe moeilijk ook.
en wie weet, wellicht
komt het goed. houd vol!

De jongen is volwassen, hij moet nu voor zichzelf kunnen zorgen en niet op het geld van zijn ouders blijven teren.
Zeker niet als hij er niet toe bereid is er iets voor terug te doen.
Waarom zou je dingen betalen voor iemand die zo'n houding tegenover je heeft? Of het nu je zoon is of niet.

Stel een deadline: je kan maar beter binnen (bijvoorbeeld) een maand werk vinden, want anders betaal ik niks meer voor je, en zoek je het zelf maar uit.
En dan moet je het ook doen.

Wat moeilijk voor jullie als ouders.
Hij is 19 en maakt zijn eigen keuze's, maar natuurlijk wil je dit niet voor je kind.
Er zijn meer ouders die in een zelfde situatie zitten, als je het wil kan je er over praten met andere ouders, soms kan dat echt helpen, en kunnen deze mensen je steunen.

Als ouder zijnde stoom je je kind klaar voor een leven in onze maatschappij. Een liefdevol leven, wellicht met kinderen, een fijne baan, inkomsten, een huis, vrienden. Maar er zijn mensen, kinderen, die dat anders zien. Die andere keuzes maken, bewust of onbewust. Als dat jouw kind is, is dat moeilijk om te zien. Je wilt zo graag dat jouw kind gelukkig is en je kunt je moeilijk voorstellen dat hij dat is, nu hij heeft gekozen voor een heel ander leven. Zeker omdat hij ook laat merken dat hij feitelijk ongelukkig is. Ik denk dat dit een fase is. Hoe lang die fase zal duren, hangt van het uithoudingsvermogen af van jullie zoon maar zeker ook van jullie. Mocht hij ooit weer voor jullie deur staan en om hulp vragen, dan zullen jullie weer keuzes moeten maken. En ook dat zal weer niet gemakkelijk zijn. Maar op dit moment zijn jullie nog niet op dat punt. Dan kan je alleen nog maar een gebed doen voor hem en verder proberen te leven. Sterkte

Het is heel zwaar, wat je omschrijft. Als ouder wil je het beste voor je kind en als je ziet dat hij/zij in zijn eigen wereldje leeft en je geen contact meer hebt, is dat verschrikkelijk.

Het enige wat je kunt doen is 'loslaten'. Daarmee bedoel ik écht helemaal niet meer zorgen maken en hem laten. Pas wanneer je iemand loslaat, zal hij voelen dat hij op zichzelf aangewezen is. Dan pas zien ze wat ze doen en dat ze verkeerd bezig zijn.

Nu leunt hij nog steeds op jullie, al is het maar op materieel gebied. Hij weet dat hij altijd kan terugvallen op jullie en daar maakt hij een beetje misbruik van. Er zijn dingen die hij zelf moet oplossen, daar kunnen ouders niet meer bij helpen. Hij is nu volwassen en zal zelf zijn problemen onder ogen moeten zien. Pas als dat is opgelost kan er weer een goede band opgebouwd worden, maar voor die tijd, loslaten! Hoe moeilijk dat ook is.

Ik moet hier helaas een keihard antwoord geven.
Je moet hem het adres van de hulpverlening geven zodat hij zich kan aanmelden voor een sociaal pensioen of voor de daklozenopvang. In elke stad is wel zoiets, en hem buiten de deur zetten.
Ik ben dit in het werk vaker tegengekomen: volledig uitgebuite en doorgedraaide ouders, en zonen die door al die overdadige liefde toch niks beter werden.

Een heel duidelijk grens stellen: een boterham halen mag, maar verder zelf uitzoeken. Uiteraard blijf je bereid om zonodig met de hulpverlening samen te werken. Je moet waarschijnlijk tot 21 jaar betalen.

Sommige jongeren kunnen alleen leren door te voelen.

Voel je niet schuldig als je het doet: het moet!!!

Vervelende situatie, jullie zijn er wel mee bezig en dat is al belangrijk. Alleen het ombuigen is zo lastig omdat je steeds je neus stoot.
Los laten en er zijn als het nodig is, maar jullie huis is geen hotel. En thuis zijn er regels, als daar niet mee omgegaan kan worden dan is het helaas voor de zoon. Waar ze ook komen er heersen overal regels en daar dien je je aan te houden, er zijn meer mensen in huis. En niet alles ten ere van de verloren zoon. Hulde aan de kinderen die wel thuis blijven.

Wat een ellende... maar het beste voor zowel ouders als zoon is de verantwoordelijkheid helemaal bij hem leggen. Hij wil niet naar adviezen luisteren, en vindt de aanpak van zijn ouders niet goed... wil op eigen benen staan... prima, dat moet hij ook leren, maar dan ook echt helemaal... dus ook niet meer financieel ondersteunen!

Het lijkt nu misschien hard, maar op den duur is het vriendelijker dan dit zo door laten gaan. Hij zal toch eens moeten leren op eigen benen te staan... en als hij zich niet laat adviserenmaar zich allen laat sponsoren, verandert er nooit iets. Hij hoeft dan immers zelf niks op te lossen... er is dus geen reden om zelf de verantwoordelijkheid te nemen...

Laat hem maar ondervinden dat de wereld niet op hem zit te wachten, en dat niet alles vanzelf gaat...Dit is wat hij gekozen heeft...Nu beoordeelt hij zijn ouders naar het nut wat hij van hen heeft, en reageert zijn onvrede over alles wat niet naar zijn zin gaat op hen af... het is beter als hij dat niet meer kan doen, en alleen zichzelf iets te verwijten heeft als er niets van hem terechtkomt...

Blowen doen veel jongeren, en daarvan komen er een heleboel toch goed terecht. Maak je daarover niet teveel zorgen...

En als hij het voor elkaar krijgt om zijn leven zelf op de rails te krijgen, zal hij ook vast wat genuanceerder over zijn ouders denken...en hebben de ouders ook weer reden om vertrouwen in hem te hebben.

Het verbaasd me enorm dat er geroepen wordt dat hij volwassen is en ouders hem zijn eigen gang moeten laten gaan..

Ouders.. kom op! Zoek hulp voordat het helemáál uit de hand loopt! Maatschappelijk werk, verslavingszorg noem maar op..

Dit is uiteraard een heel vervelende situatie. Jullie zoon zit duidelijk niet lekker in zijn vel en weet even niet wat hij met zijn leven aan moet. Hij vertoont 'vluchtgedrag'. Geeft jullie van alles de schuld en loopt steeds weg voor zijn problemen door te gaan blowen of daadwerkelijk weg te lopen. Toch keert hij nog steeds terug naar huis, al is het maar om geld of eten.

Jullie willen uiteraard dat het goed komt met jullie zoon en helpen hem dus steeds. Je zoon maakt misbruik van deze situatie en dat moet stoppen.
Je zoon is inmiddels meerderjarig en zal keuzes moeten gaan maken. Maak je zoon de eerstvolgende keer dat hij weer komt aankloppen duidelijk dat het wat jullie betreft nu klaar is. Je wilt hem nog wel helpen om iets van zijn leven te maken, maar niet tot in het oneindige. Hij krijgt nog één kans. Voor jullie hem weer daadwerkelijk helpen zal hij zelf eerst met een goed plan moeten komen, Hij zal dus zelf na moeten denken over wat hij met de rest van zijn leven wil. Bij een goed plan steunen jullie hem en anders moet hij zelf verantwoordelijkheid nemen voor zijn leven en is het wat jullie betreft klaar. Tot die tijd hoeft hij niet meer op steun van jullie kant te rekenen, want jullie hebben je best gedaan, maar hij is degene die zijn kansen niet heeft aangepakt.

Hoe moeilijk het ook is, leg de verantwoordelijkheid bij je zoon neer, want zolang hij jullie zwakte voelt, zal hij hier gebruik van maken.

Het is zijn leven en als hij de kansen die hij krijgt niet pakt, is dat zijn verantwoordelijkheid. Dit is wat je hem duidelijk moet maken. Je hoeft hem niet te laten vallen, maar moet hem wel laten inzien dat jullie bereid zijn hem te helpen, maar slecht als hij zich daar voor inzet.

Jullie zullen toch professionele hulp niet alleen voor hem, maar vooral ook voor jullie moeten zoeken.Want hoe ga je hier zelf mee om dat is belangrijk waarschijnlijk zul je dan ook een deskundig advies kunnen krijgen hoe je hem in de toekomst tegemoet moet komen, als ouder is het moeilijk in een relationele sfeer te moeten en kunnen denken het is toch nog altijd jullie zoon, het is geen voorwerp wat je zomaar wegzet in een kast en als je zin hebt weer gebruikt.
Dit alles heeft toch een oorzaak die je als ouder niet zo gauw zult zien.

Praat het rustig uit.
Zeg tegen hem wat er is enzo

Ontzettend moeilijk lijkt me dit. Ik denk dat er niet een bepaalde manier is om dit probleem op te lossen. Het lijkt me in ieder geval noodzakelijk om jezelf niet te vergeten. Daarom zijn er op internet een heleboel fora te vinden en er is veel literatuur verschenen (bijvoorbeeld 'Als je kind ontspoort' van H. Norman Wright). Misschien kun je iemand vinden om mee te praten, voor jou/jullie en eventueel voor je zoon, of samen. Vanuit mijn ervaringen met kennissen met dezelfde problemen, weet ik dat de situatie soms uitzichtloos lijkt. Als ouder wil je altijd het beste voor je kinderen, dit is helaas niet altijd wat je als ouder krijgt. Ik ken een vergelijkbaar verhaal, jongen is even oud als jouw zoon. Ouders probeerden alles, maar het leek meestal tevergeefs. Het blowgedrag van deze jongen resulteerde vaak in verkeerd gedrag. Er is flink wat tijd overheen gegaan, verschillende therapieen, zelfs een tijdlang stilte tussen ouders en zoon. En onlangs zijn ze samen op een actieve vakantie gegaan en zijn de problemen enorm verminderd. Waar het nou door is gekomen weten zij ook niet, maar het is gelukt. Hou vol, ik wens je het allerbeste! Sterkte!

Auw, zeer lastige situatie.
De hersencellen zijn teveel ge THC 't.
Helaas kun je alleen wat doen als de knaap genoeg zijn hoofd gestoten heeft om wel raad en dicipline te accepteren.
Als ouders is dit een van de ergste nachtmerries die je kan overkomen, zo had je het nooit gewild.
Toch MOET je pogen je zoon los te laten, hij moet zijn eigen weg vinden.
Zonder vroom te willen doen, is er de vergelijking van de verloren zoon.
De vader(ouders) hadden veel verdriet om handel en wandel van hun ontaarde zoon.
Zij gingen echter niet achter hem aan of met hem mee, wel keken ze dagelijks naar hem uit.
Toen de zoon ZELF tot inkeer kwam en besefte wat hij aangericht had was daar5 vergeving en ontferming.
De zoon zal dus eerst ZELF tot inzicht moeten komen.
Door je er als ouders mee te bemoeien kun je het proces wat leidt tot het vormen van inzicht bij je zoon vertragen.
Je loopt dan ahw. de leerschool voor de voeten.
Dit klinkt als harde taal maar komt uit een bewogen hart.
Laat je jezelf door deze situatie kapotmaken, dan kun je geen opvang geven wanneer het moment om dat te doen , gekomen is.
De timing, hoe koud dit ook klinkt, is zeer belangrijk.
Heel veel sterkte gewenst.

bel eens met de hulp verlening en leg de situatie uit hoe het ernu voor staat en bespreek eventueel de mogelijkheden voor je zoon zoals waar kan ik terecht en welke hulp kan ik verwachten
bijde eerst volgende keer als hij aan de deur staat vertel je het hem en zeg je hier kan je terecht met je problemen maar hier houd het op als je hier niet mee akkoord gaat
dat is heel hard maar opent wel de ogen en zet ze aan het denken en hou jullie eraan hoe moeilijk het ook is en hoe pijn het ook doet
heb met hetzelfde probleem gezeten maar uiteindelijk heeft de zoon toch gekozen voor de hulpverlening nu hier de deur dicht blijft