Wat te doen als je peuter een loopje met je neemt in de bibliotheek en lachend op de grond gaat liggen omdat ze niet naar huis wil?

weggaan, ze komt vanzelf achter je aan.
ze wil vast niet alleen zijn in zo'n bibliotheek vol met vreemde mensen.
dus als je doet dat je weggaat, komt ze vanzelf wel mee.
maar in ieder geval niet meer gaan schreeuwen, dat vind ze dan dus blijkbaar leuk.

ik zou er een beetje een spelletje van maken,
ze is nog vrolijk dus gewoon terug lachen en verzin iets leuks bv wie er het eerst bij de auto of fiets is ofzo.

Lekker laten liggen. Zeggen dat mama nu echt weg gaat. Zwaai desnoods nog even naar d'r en loop van haar weg. Zodra jij richting buitendeur loopt komt ze echt wel achter je aan. Desnoods blijf je net uit het zicht wachten bij de deur.

Ze is veilig in die bieb, je weet waar ze is en kan weinig kwaad daar.

Ze zal een beetje in paniek raken omdat ze je niet meer ziet.. DAT was nou net haar bedoeling niet! Maar wel een gevolg van de keuze die ze maakte.

Als ze dan vervolgens naar je op zoek gaat, laat haar dan weten waar je bent. En laat merken dat je het leuk vindt haar te zien. Niet overdreven knuffelen, maar zeker niet ook nog es boos worden.

Oh, en maling hebben aan de rest van de wereld! Je staat echt de volgende dag niet als ontaarde moeder in het AD.

Die kleine probeert gewoon ( onbewust) haar grenzen uit. Ze wil weten wat ze aan je heeft. Dat is nodig voor haar gevoel van veiligheid. Ze kan oorzaak en gevolg nog niet goed inschatten en daarom probeerd ze het uit. Al doende lerend.

Ga naast haar liggen en kijk haar aan... Ze moet dan weer iets anders gaan doen, en doe dat na... Maak er een spel van... Je hebt dan meteen 2 voordelen... Jouw spel deëscaleert en laat haar vrij... Zij zoekt de grenzen op en DAT MAG ZE TOCH DOEN, of niet? Jij belandt zo in een machtsstrijd en dat is helemaal funest, want jij bent de baas en niet zij, maar zij mag wel de grenzen opzoeken... Dus ga naast haar liggen en speel ermee... Zij helpt jou van je angsten afkomen van: "Wat zullen ze wel niet denken van me"... Zij is jouw leermeester, zij spiegelt je angsten, jouw remmingen... Zij verlost jou van je remmingen, van je angsten als jij dat durft toe te laten... Heb je het al eens op deze manier bekeken?...

Als je me snapt, dan heb je een speelmaatje erbij... En zullen jullie nog veel lol beleven samen...

Toch maar vertellen dat ze mee moet komen en gewoon bij de hand pakken en meenemen. Verlaten heeft kennelijk geen zin en je moet haar laten weten dat je haar gedrag afkeurt. Ze zal moeten leren dat ze moet gehoorzamen. Als ze de straat op dreigt te lopen zal ze ook moeten luisteren.

Je dochter is slim. Ze weet feilloos het moment uit te kiezen om haar grenzen uit te testen, dus wanneer jij minder capabel bent om in te grijpen. Maar ook al voel je je op zo'n moment ongemakkelijk, realiseer je dat de meeste ouders wel eens een dergelijke situatie met hun peuters meegemaakt hebben. De peuterleeftijd wordt niet voor niets ook wel de 'peuterpuberteit' genoemd.

Wat je op zo'n moment het beste kunt doen, is je dochter laten voelen dat jij boven de situatie staat en je niets aantrekt van haar gedrag. Je zegt tegen haar dat jij nu naar huis gaat en dat zij mee mag als ze je een hand geeft. Als zij liever achter wil blijven in de bibliotheek ook best, maar jij moet nu echt naar huis, want daar kun je de boeken gaan lezen. En daarna vertrek je daadwerkelijk. Je zult zien dat je dochter snel volgt. Ze heeft nu ervaren dat jij de baas bent.

Maar om in het vervolg dergelijke situaties te voorkomen, kun je beter een rugzak o.i.d. voor de boeken meenemen. Nu gebeurde haar 'bui' op een veilige plek, maar als iets dergelijks buiten of op een andere minder veilige plek gebeurt, kun je beter zorgen dat je je handen vrij hebt en haar in geval van uiterste nood gewoon beet kunt pakken.

Leg haar de volgende keer dat je een dergelijke uitstap onderneemt ook van tevoren goed uit wat je van haar verwacht. Vertel haar dat ze wel 'los' in de bibliotheek mag lopen, maar dat als jullie weer naar buiten gaan dat ze dan een hand moet geven. Help haar vlak voor je de bibliotheek verlaat nog even herinneren aan deze regel.

De 'peuterpuberteit' kan bij sommige kinderen best heftig zijn en is voor jou vervelend. Laar in deze periode wel merken dat jij degene bent die de leiding heeft en dat bepaalde regels (in dit geval 'hand geven') in alle situaties gelden. Het is soms best een vermoeiende periode, maar het hoort bij de leeftijd en gaat over. Als jij haar op deze leeftijd al hebt laten merken dat ze in bepaalde situatie gehoorzaamheid verwacht, heb je daar later profijt van.

Succes... en vergeet ook niet te genieten van de peutertijd van je kind, want het is ook een heel leuke fase waarin een klein kind ontdekt dat het een eigen wil heeft, maar ook steeds meer zelfstandig gedrag gaat vertonen.

Een bijdehandje dus, boeken even neerleggen, je dochtertje liefdevol oppakken ,in het wagentje of op je nek zetten, boeken pakken en gewoon je fysieke overwicht op een zachtaardige wijze laten gelden.
Als je haar nu laat winnen, er komt over dik 10 jaar ook nog een puberteit aan, dan kun je het straks dan helemaal wel vergeten.
Ze moet gewoon haar plaats weten, het is beter dat je haar op de nek neemt dan je door haar op de kop te laten zitten.
En kwaad worden werkt echt niet, de kleine slimmerik kent je al veel te goed.
een goedlachse vriendelijke maar doortastende moeder wint het altijd van een kind die wil kijken hoe sterk mama is.
Mama is dus veeeel sterker en dat mag ze best weten en ervaren.
Die stapel boeken vasthouden moet dan even geen prioriteit hebben.
Hier spreekt een vader die twee superslimme zoontjes heeft opgevoed en zich niet bij de neus liet nemen door een peuter.
Voor liefdevolle doortastendheid is geen kind ongevoelig.

Bibliotheek is een perfecte veilige plek. Dus je verteld haar dag lieve schat ik ga, en je gaat naar buiten.

Peuters en kleuters voelen haar fijn aan in welke situaties je hun dwarsliggerij gênant vindt (opbellen, bieb, winkels). In die situaties houd ik het touwtjes extra kort, en krijgen ze meteen straf (soms pas thuis uitgevoerd, doordat ze op hun kamer moeten zitten voor straf).

Duidelijk straffen en laten zien wie de baas is.

Nooit laten merken dat je niet durft te straffen, straf juist strenger en eerder als je twijfel voelt opkomen, want kinderen maken daar misbruik van ...

Weggaan nadat je dag hebt gezegt. Ik ga naar huis, doei.
Dan negeren en weglopen. Op een plekje waar ze je niet ziet even wachten, ze komt echt wel achter je aan, ook al duurt het soms even, ze krijgt het wel in de gaten dat jij niet terug komt en ze echt achter jou aan zal moeten.

Ik zei altijd - welzodat ze het konden horen - Dag schat !! Mamma gaat naar huis ; tot morgen !

Meestal waren ze dan al bij me voor ik in de buurt van de deur was, en ik heb nooit langer dan twee, drie minuten bij de deur hoeven wachten. Het gejank is dan niet altijd ook afgelopen, maar dat komt dan op de fiets of eenmaal thuis wel weer. Als ze maar weten wie de baas is.

De peuterpuberteit is nog maar net begonnen, dus maak je borst maar nat ;-)

lekker laten liggen.....ze volgt vanzelf

Hoi!

Zo dan loop je flink te balen en helemaal als deze actie net niet in je agenda past!

Net 2, tja de indruk dat ze toch op onderzoek is naar je grenzen. De grenzen die jij aangeeft en zij probeert te verleggen. In dit geval een vinger geven de hele hand nemen.

Mijn mening is gewoon doorlopen, lekker uit het zicht van die kleine, uiteindelijk ben jij degenen die de regels aangeeft en niet zij.

Succes ermee!!

Ik ben gewoon weg gelopen na herhaaldelijk waarschuwen natuurlijk.
Hou haar van een afstandje in de gaten daar waar zij jou niet ziet.
Reken er maar op dat de schrik er dan goed in zit.
Die van mij wou dat in de supermarkt nog weleens doen, ben 2 keer weg gelopen en nu komt ze er altijd aan rennen zodra ik vlak bij de deur ben.
Het uitproberen zeker waard, ik snap hoe je je gevoelt moet hebben.
Bedenk echter dat je echt niet de enige ben en dat veel dit wel herkennen.

snoep beloven als ze opstaat