Onvriendelijke zoon van 14, kan ik hier verbetering in brengen?

Met een klein beetje ervaring met één kind met adhd raad ik aan om zeer begripvol, open en bij weerstand ...praten!... toe te passen. [Weglopend kind achterna en er naast gaan zitten en vragen stellen.]

Is er een broertje of zusje [bij voorkeur ouder] dan is dat degene die kan vertellen waarom het broertje zo reageert en hoe het broertje "aan te pakken".

Ik werd [vreemd genoeg] door de moeder gewaarschuwd voor gedragsproblemen met de zoon [8 jaar/adhd] en kreeg problemen met de dochter [11 jaar] die verkeerd opgevoed was [na scheiding als beste vriendin diende... met moeder 'alle problemen met vader' deelde en de vader ook op ongehoorde manier toesprak...]. Het voorbeeld van "opvoeden: hoe moet het niet!"

Om te beginnen : zijn gedrag is niet naar jou gericht, maar naar zichzelf. Hij staat vijandig tegen zichzelf en spiegelt dit naar de buitenwereld.
Ik weet natuurlijk niet hoe de situatie is, maar kan het zijn dat dit voor een deel komt doordat men heeft willen compenseren dat de jongen zonder moeder moest opgroeien? Dus dat er hier sprake is van een bepaalde vorm van verwenning, waardoor hij niet geleerd heeft met frustratie om te gaan?
Begin al met jezelf emotioneel los te maken van zijn gedrag. Bekijk vooral wat het met jou doet, en focus je niet op wat hij doet. Als je gedrag hem stoort, heeft dit namelijk ook met jou te maken. Zo spiegelt hij een stukje in jezelf dat dringend nood heeft aan wat aandacht.
Probeer ook te stoppen met verwachtingen. Nee, de jongen MOET niet vriendelijk zijn. Sloof je niet verder uit om hem te veranderen, want daarmee voed je nog zijn tekort aan zelfacceptatie. Zie de dingen die wel positief zijn bij hem en benadruk die.
Als hij klussen die hij niet leuk vindt, nalaat, geef dan een evenredige sanctie. Zeg bv. dat je zijn klederen wassen ook helemaal niet leuk vindt en dat dus voortaan niet meer doet. Doe echter niets wat hem "uitstoot" (bv "voor jou kook ik niet" is niet okee). Wat zijn school betreft, laat het los.
Vertel hem dat hij altijd bij je terecht kan als hij moeilijkheden heeft maar dat je hem nu de vrijheid laat zijn eigen keuzes te maken ivm school etc. Maar vertel hem ook de consequenties als hij verder doet zoals hij doet. Niet beschuldigend, gewoon droog en sec. Als je geen diploma haalt, dan wordt het moeilijk van je om een job te vinden. En wij zullen niet alles voor je betalen tot je 40 bent, dus je zal zelf iets moeten doen om voor jezelf te kunnen zorgen. Zeg of schrijf het één keer, niet meer.
Punt is dat je, als je blijft smeken en hopen en zeuren, de relatie met je stiefzoon verknalt. Als je hem terugwerpt op zichzelf en de consequenties laat voelen van zijn handelen, help je hem verantwoordelijkheidsbesef op te bouwen. Niet voor jou, maar voor zijn eigen leven.
In dergelijke situaties kan een internaat ook wel es helpen. Dan kan iemand anders een deel van je taak overnemen, en automatisch krijgt hij zo ook meer innerlijke structuur. Bij mijn dochter heeft dit alleszins echt geholpen. Bij aanvang voelde ze zich "gedumpt" maar nadien vond ze het echt leuk. En het is mijn relatie met haar enorm ten goede gekomen, omdat ik niet langer de "zeurkous" hoefde te spelen.