Waarom praat je kinds (en zacht/lief) tegen kinderen, en gewoon tegen jongeren en volwassenen?

Volgens Feldman is de verandering in het taalgebruik het gevolg van een poging om zogenaamde babytaal te gebruiken, een spreekstijl die gericht is op baby's. Deze spreekstijl werd vroeger 'motherese' genoemd, omdat men ervan uitging dat alleen moeders op die manier tegen hun kind spraken. Tegenwoordig wordt de sekseneutrale term 'babytaal' gebruikt (p.194, 2012).

Cruciaal in het hele proces van taalontwikkeling is volgens Huizenga en Robbe de manier waarop ouders op hun kind reageren. Ouders en verzorgers passen hun taalgebruik automatisch aan als ze tegen kleine kinderen praten. Ze spreken op een hogere toon en articuleren duidelijker. Ouders gebruiken veel korte zinnen die grammaticaal correct zijn en vaak herhaald worden.
Ouders bedienen zich ook van een beperkte woordenschat als ze tegen kinderen spreken en hebben zich een voorkeur van concrete aanduidingen. Een voorbeeld: een ouder zal niet gauw tegen een kind zeggen 'Ik zal de bal even pakken', maar gebruikt het concretere 'Papa zal de bal even pakken' (p.108, 2009).

"Babytaal verandert als kinderen ouder worden. Ongeveer aan het einde van het eerste jaar gaat het wat meer op volwassen spraak lijken. De zinnen worden langer en complexer, hoewel individuele woorden nog steeds langzaam en doelbewust worden uitgesproken. Ook wordt toon gebruikt om de aandacht te richten op belangrijke woorden." (Feldman, p.194-195, 2012).
Babytaal speelt een belangrijke rol in de taalverwerving van kinderen. Uit onderzoek van Englund & Behne (2006), Soderstrom (2007) en Werker en anderen (2007) komt naar voren dat intensieve blootstelling aan babytaal aan het begin van het leven een relatie vertoont met de relatief vroege uiting van eerste woordjes en eerdere linguïstische competentie op andere gebieden (in Feldman, p.195, 2012).