Hoe reageer je het beste op een beginnende puber?

Ik weet geen sites ,maar wil je wel zeggen dat je gooien met spullen niet hoeft te accpeteren. Je kunt zeggen dat ze best boos mag zijn . Als ze boos is ga je met haar aan tafel zitten en nodig haar kalm uit om eens bij je te zitten. Zet een bakkie thee voor haar en praat met haar. Praten kan zo veel duidelijk bieden in een rustige sfeer. Veel succes!

Bij pubers vind ik een paar dingen heel belangrijk.

-Blijf met ze praten. Hou contact anders gaan ze zich afsluiten.

-Jij bepaalt de grenzen en binnen die grenzen geef je ze vertrouwen. Je hoeft niet alles te weten als ouder.

-Boos worden mag, maar niet gooien met spullen. Direct optreden!

-Tel eerst tot 10, voordat je reageert op rare uitspatttingen. Vaak snappen ze zelf niet waarom ze iets zeggen of doen.

Verder is het een kwestie van je oudergevoel volgen, samen de regels vaststellen en vooral vertrouwen hebben.

Sterkte! (zegt een moeder van een net niet meer puberdochter) ;-)

Heel veel tips staan in het blad: J/M Pubers met een bijbehorende website.

Op het gooi en smijtwerk reageer je het beste op dat moment niet, maar er moet wel duidelijk worden gemaakt dat dat niet kan als de rust is weergekeerd. Het is zeker nodig dat je je grenzen aangeeft, maar dat kan niet op het moment van de impasse.

Ik verlies zelf ook wel eens de controle en smijt ook wel eens een deur dicht. Dan praat ik de volgende dag ook uit dat dit geen goede reactie is, maar ook waarom ik zo boos werd. Ik kan me voorstellen dat het ook andersom zo werkt.

Ook zet / stuur ik mijn dochters nog wel eens de gang in of naar boven om even af te koelen. Ook dat gaat dan met de mededeling dat we er later nog even over praten. En dan is er ruimte voor beide kanten van het verhaal. Tot nu toe gaat dat heel redelijk.

Toegevoegd na 1 minuut:
NB. Er is een blad J/M voor de wat jongere kinderen en J/M Pubers. Maar ook J/M zelf gaat hier op in, zie bijvoorbeeld de laatste editie (afbeelding)

Toegevoegd na 6 minuten:
UPDATE: Volgens mij is J/M Pubers gestopt. Ik heb zelf J/M en dat is t/n 16 jaar.

Een periode waar in veel gevoelens boven water komen, negatief zijn ze over school, soms akkefietjes met vriendinnetjes, probleempjes thuis, maar praten met je kind is wel heel belangrijk, heb het vorig jaar meegemaakt met eigen kind, geef het de tijd, geef ze de ruimte en de tijd...ik ben ook wel eens behoorlijk boos geworden, en terecht,maar probeer dan wel daarna wel uit te leggen waarom en hoe dat ik er over denk, nu een jaar verder gaat het veel beter heerlijk zo, het is gelukkig maar een periode waar je doorheen moet.
Maar met spullen gooien dat is foute boel, probeer haar dat duidelijk te maken, anders heb je straks niks meer van je inboedel over.

Pubers reageren impulsief en moeten hun mentale verandering voortdurend implementeren in hun persoonlijkheid, ze zijn dus bezig uit te kristalliseren.
Wees als ouder eerlijk en jezelf, vertel geen smoesjes.
Het "maar waarom dan" kan soms echter ook wel eens afgedaan worden met"omdat ik als ouder dat zeg".
Ga echter een eerlijke discussie niet uit de weg.
Soms moet je als ouders weleens ervaren dat je puber het bij het rechte eind heeft en jij als ouder dus fout zit.
Het ruiterlijk toegeven van een fout zorgt dat je puber leert dat een ouder ook maar een mens is en soms terecht op tekortkomingen gewezen wordt, waar je als ouder vroeger misschien mee weg gekomen zou zijn.
Weest dus open , eerlijk, liefdevol maar vastberaden.
Behandel de puber zoals je zelf behandeld had willen worden.
Je geeft dan een goed voorbeeld en blijft ook een goed voorbeeld, ook als je puber het hardgrondig met je oneens is en dit laat merken.
Gaat de puber echt te ver in disrespectvol gedrag dan is een consequente en billijke sanctie beslist aan te raden.
Schale troost, het duurt maar een jaar of 5 als je als ouder de zaken goed aanpakt.
Pak je het niet goed aan, dan blijft de puber puberen en vertoont rebels gedrag.
Bewaak OOK je eigen grenzen goed.

Dat de hele wereld schuldig is, behalve de puber zelf, is een bekend verschijnsel bij pubers. Dit komt omdat ze op zoek zijn naar wie ze zijn en wat ze willen. Het ene moment voelen ze zich volwassen en denken de hele wereld aan te kunnen en het andere moment voelen ze zich nog klein. Daarbij verandert ook hun lichaam. Een heel verwarrende periode voor de puber en voor de ouders heel vermoeiend.

De tips:
Geef je puber de ruimte om uit te vinden wie zij is. Laat haar leren van haar eigen fouten en daar ook de consequenties van aanvaarden.
Luister naar je kind en zoek bij meningsverschillen samen naar een oplossing. Geef je kind inspraak en de verantwoordelijkheid om de afspraken na te komen.
Stel wel grenzen. Ze mag af en toe best boos zijn, maar als je niet wilt dat ze met dingen gooit, kun je haar dat ook duidelijk maken.
Respecteer je kind en bespreek in openheid dingen met haar. Juist in deze fase is het belangrijk dat je dochter met grote en kleine problemen naar je toe komt. Vertel haar ook dat je haar waardeert zoals ze is.

Vergeet niet om ook van deze tijd te genieten. In deze tijd ontwikkelt je dochter zich om straks zelfstandig te kunnen functioneren. Je ziet in redelijk korte tijd je dochter zich tot een volwassene ontwikkelen, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik wil je ook nog een boek aanbevelen met allerhande tips. Hier kun je veel aan hebben. Het geeft je wat handreikingen en meer inzicht in wat er allemaal in je puber omgaat, welke problemen dit kan geven en hoe je die het beste kunt begeleiden.
Het heet: Praten met je puber
Geschreven door: Annette Heffels

Goede ouders zijn redelijk tegenover hun kinderen
Ze straffen niet te streng en zijn ook niet „moeilijk te behagen” .
Ze geven vrijheid aan tieners die laten zien dat ze verantwoordelijkheidsgevoel hebben.
Ze proberen niet ieder detail van het leven van hun kinderen te beheersen.
Een handboek zegt dat proberen om de controle te hebben over elk aspect van het leven van een puber „hetzelfde is als een wilde en vermoeiende regendans uitvoeren om het te laten regenen. Het zal niet gaan regenen, maar je raakt wel uitgeput.”

Ouders dienen niet verbaasd te zijn wanneer jongeren zich in de puberteit enigszins tegen beperkingen beginnen te verzetten. Dit komt doordat de jongeren uiteindelijk op eigen benen zullen moeten staan en zij het normale verlangen hebben naar meer bewegingsvrijheid en vrijheid van keus.Het tasten naar onafhankelijkheid kan een zoon of dochter wat onhandelbaar maken.

Maar ouders kunnen ook met het oog op het welzijn van hun kinderen niet toelaten dat hun gezag wordt genegeerd of verworpen. Maar zij kunnen dit probleem op een verstandige wijze aanpakken en de communicatie in stand houden als zij in gedachten houden waardoor dit mogelijk verontrustende gedrag wordt gemotiveerd.

Wat moeten ouders doen wanneer zij merken dat hun zoon of dochter deze drang naar grotere onafhankelijkheid krijgt?

Die drang is als een samengedrukte veer die iemand in zijn hand houdt. Laat men de veer plotseling los, dan zal ze onbeteugeld in een niet te voorspellen richting wegvliegen. Houdt men de veer te lang vast, dan put men zichzelf uit en verzwakt men de veer. Maar laat men de veer geleidelijk op een beheerste wijze los, dan zal ze op haar plaats blijven.

Dus communicatie ,op de juiste tijd ervoor zal beslist succes hebben!Niet tijdens het onweer!

Ik heb zelf ook een jaar of 15 gepubert en kan je deze raad meegeven:

Geef je kind de ruimte om zichzelf te ontplooien, probeer niet al te veel te verbieden maar praat veel met je kind.
Bij puberale uitbarstingen kan je dit het beste negeren en laten lijken dat het je niets boeit, komt het tot vernielen en agressief gedrag dan moet je dat wel consequent bestraffen, computers en telefoons in beslag nemen doet wonderen!!!! LAAT NIET OVER JE HEEN LOPEN maar word ook geen tiran.

Ik weet niet wat jullie voor een relatie hebben, maar als u een goede band wilt hebben met uw dochter is het het beste om wel te reageren maar dan wel op een rustige manier en door te laten zien dat u haar begrijpt (ook al is dat niet altijd zo).

Ik ben zelf 19 en ik vind dat mijn moeder goed omging met mijn puber gedrag wat ik een paar jaar geleden vertoonde...

Ze bleef altijd rustig en schreeuwde nooit op me, want als ik iets deed wat zij niet leuk vond dan zei ze dat ze teleurgesteld was en als ik daar dan over na ging denken voelde ik me schuldig tegen over haar. Dat werkte wel.

Ik luisterde vrijwel niet en vertelde haar bijna niets, maar na een goed gesprek had ze met me afgesproken dat ze me mijn ding zou laten doen... Zolang ik haar maar vertelde waar ik was met wie en wat ik allemaal deed als ik weg was.

Vanaf toen kon ik goed met haar praten, want ze deed haar best met mij te begrijpen. Dat voelde best goed, want als ik haar nodig had wist ik dat ik bij haar kon komen zonder dat ze boos zou worden.

Ik hoop dat u hier iets aan heeft.