Beter vader en moeder werken en kind naar de opvang of moeder werken als huismoeder ?

Lijkt mij dat de gene van de twee die het meeste geld verdiend werkt, en de ander thuis is. En dus niet je kind naar de opvang. maar de vraag liep al 8 minuten http://www.goeievraag.nl/vraag/voordelen-bewust-kiest-huismoeder-later.44707#267084%23&from=application

Een van de ouders hoort bij het kind. Zeker in de eerste fase van het leven. Want hier wordt de basis gelegd van het verdere leven van het kind. Dit moet je zeker niet overlaten aan de opvang (indien mogelijk)

Ik ben een groot voorstander van een thuisblijfouder. Ik krijg waarschijnlijk half Nederland over me heen door het volgende te zeggen... maar ik ben van mening dat het voor een kind van welke leeftijd dan ook goed is om een ouder te hebben die er is als je thuis komt. Een ouder die weet wat er in een kind omgaat en waar ze mee bezig zijn.

Kies zelf! In alle onderzoekjes die ik er zo even over google, komt het er op neer dat het belangrijkste is hoe het hele gezin zich voelt bij de keuzes die gemaakt zijn.
En heel belangrijk: durf terug te komen op je keuzes. Als het niet gaat (omdat je b.v. gierende gek wordt van de hele dag goegoegaga en poepbroeken verwisselen, of omdat je eigenlijk geen moment bij die kleine keutel vandaan wil zijn als het puntje bij het paaltje komt), maak dan nieuwe afspraken met je partner en de betrokken werkgevers. Kost moeite, maar kan best.

En over je vraag: waarom zou je niet beiden part-time kunnen werken zodanig dat je kind niet naar de opvang hoeft? Of een oppas aan huis hebben zodat het kind het huis niet uit hoeft? Er zijn meer mogelijkheden dan het traditionele model met moeders achter de pappot en pa in de leasebak.

Toegevoegd na 1 minuut:
Ik deel de mening van bovenstaande mensen absoluut niet. Stam zelf uit een lang geslacht van werkende vrouwen en heb daar nooit hinder of trauma van ondervonden.

Er zijn echt veel onderzoeken gedaan naar dit onderwerp, maar men komt er niet uit.
Er is dus geen antwoord op jouw vraag. Gelukkig kunnen we dan wel nog zeggen dat iedereen voor de oplossing moet kiezen waarbij hij/zij zich goed voelt.

Een echt thuisblijfmoeder kan zich onmogelijk voorstellen dat er kinderen tevreden kunnen zijn met een werkende ouder die er niet is. En een werkende moeder denkt waarschijnlijk hetzelfde. Je kan gewoon niet vertrouwen op wetenschap, psychologie of opvoedkunde. Je zult moeten kiezen wat bij jou (en je gezin) past.

Wat kun je je kindje beter geven dan jezelf, als dat enigszins mogelijk is.
De eigen ouders zullen, als ze zelf mentaal gezond zijn
het kindje kunnen koesteren en opvoeden in die zo belangrijke eerste levensjaren.
Jullie kindje hoorde jullie stemmen al VOOR de geboorte, ook die van je man.
Als goede ouders voel je instinctief aan wat je kindje nodig heeft.
Dat kun je niet uit een theorieboek leren.
Ouderschap wordt vaak onderschat, echte ouders geven hun liefde via hun kinderen door aan het nageslacht.
De overheid zou hier ruimte voor moeten maken, ipv. alles institutionaliseren tegen overigens hogere kosten.
Het ingaan tegen de beste mogelijkheden een kind liefdevol op te voeden doet uiteindelijk de maatschappij geweld aan.
De band tussen ouders en kinderen hoort de mooiste te zijn, op die tussen man en vrouw na....
Een overheid die dat doorziet gaat op weg weer gezond te worden.

Vanuit het oogpunt van het kind: een huisman/vrouw.
In mijn optiek: je dump het kind om jullie prioriteiten te kunnen waarmaken. Het kind heeft dan een lagere prioriteit en dat voelt het kind ook.

Vanuit de vrouw: huisman
Vanuit de man: huisvrouw.

By the way: als beide werken, wie doet dan het huishouden? Welke tijd blijft er dan over voor het kind?
Je bent moe van het werk, moet nog koken, eten en huishouden.

Daar kan alleen het ouderpaar een antwoordt op geven.
Mijn stelling is :
Voel je je happy thuis met je kindjes: DOEN.!!!!!!!
Voel je je niet happy met alleen thuis te zijn met je kindjes dan: NIET DOEN.!!!!!1
Als de moeder ontspannen is is het kindje dat ook.
Als het kind op een goede crèche zit is er ook niks mis mee.

Niet degene met het dikste salaris moet blijven werken, maar misschien degene die het 't leukst vindt om te blijven doen :)

Uiteindelijk moet je doen wat goed voelt.

En hoe meer ik zie, hoe meer ik realiseer dat elk kind een andere behandeling nodig heeft, dus neem ook dat mee!

Geen van beiden is beter.
Ieder gezin is anders, ieder kind is anders, en vooral: iedere vader en moeder zijn anders.

Bovendien zijn er slechts 2 zeer stereotiepe opties in de vraag genoemd terwijl er zoveel meer keuzes zijn.
- De vader thuis?
- Een oppas aan huis?
- Vader en moeder ieder part time werken?

Je moet het per situatie bekijken. Als een kind naar de opvang gaat en het zich daar absoluut niet thuis voelt is het aan de ouders om een betere oplossing te zoeken. Als een kind thuis is bij de thuisblijfmoeder tegen wil en dank straalt de moeder haar onvrede af op het kind.

De beste situatie is een situatie waarin zowel ouders als kind tevreden zijn. Het geluk van de ouders straalt ook af op de kinderen, en als het dan om werkende ouders, dus ook moeder gaat vind ik het alleen maar een goed voorbeeld voor kinderen als ze zien dat moeder ook werk en gezin kan combineren, en vader niet alleen maar op zondag het vlees komt aansnijden.

Mijn moeder was (en is nog steeds, zonder thuiswonende kinderen) een echte huismoeder.

Daar ben ik *niet* beter van geworden dan andere kinderen.

Het klinkt hard, maar dat met-een-kopje-thee-zitten-wachten-als-je-kind-uit-school-komt was vooral heel goed voor mijn moeders gemoedrust, niet om mij nou zo ontzettend veel beter op te voeden dan mijn klasgenootjes. Sterker nog, die klasgenootjes werden sneller zelfstandig.

Wat ik geleerd heb, is om me schuldig te voelen dat mijn moeder geen leven buitenshuis had, volgens haar eigen zeggen wilde ze dat wel. Pas jaren nadat ik het huis al uit was, begon het me te dagen dat ze gewoon niet wil werken, en telkens een nieuwe 'hulpbehoevende' gebruikt als excuus om thuis te blijven zitten.

Wat ik verder heb geleerd, is dat het normaal is voor een vrouw om geen eigen inkomen te verwerven en financieel totaal afhankelijk te zijn. Zo afhankelijk, dat ik nu met lede ogen aan moet zien komen dat mijn vader eerder overlijdt dan mijn moeder (ze schelen 17 jaar en mijn vader is niet heel gezond) en dat mijn moeder dan haar huis kwijtraakt omdat ze niet meer in staat is financieel voor zichzelf te zorgen.

Dat is niet de boodschap die ik later aan mijn kinderen mee wil geven. Ik wil ze leren zelfstandig en weerbaar te zijn, niet alleen in woorden, maar ook in voorbeeld.

Toegevoegd na 4 minuten:
Overigens is mijn antwoord vooral bedoeld als alternatieve zienswijze op de antwoorden die suggereren dat werkende moeders hun kinderen geen aandacht geven, dat die kinderen iets tekort komen.

Een ouder die thuisblijft is óók een valide keuze. Het ligt er maar net aan waar je prioriteiten liggen. Mijn prioriteiten liggen anders, en ik wil met mijn antwoord vooral afrekenen met het idee dat moeders die werken dat uit een soort onverschilligheid voor hun kinderen doen.

Deze vraag is niet eenduidig te beantwoorden.

Als jullie keuze is om zelf voor het kind te zorgen en je hebt daar plezier in, dan is dit een goede keuze. Je kunt het kind dan in een later stadium opgeven voor de peuterspeelzaal, zodat het kind voor het naar de basisschool al gewend is dat moeder of vader af en toe een tijdje uit beeld is en ook leert om met andere kinderen te spelen en met groepsregels om te gaan.

Intussen is uit onderzoek gebleken dat kinderen die naar de kinderopvang zijn geweest al op jongere leeftijd weerbaar zijn dan kinderen die niet naar de kinderopvang zijn geweest. Ook in ontwikkeling zijn geen aanwijsbare verschillen aan te wijzen.

Er is slechts een hele kleine groep kinderen die niet goed gedijt in de kinderopvang en dat zijn kinderen die tot de groep ´kwetsbare kinderen´behoren. Deze kinderen krijgen ook vaak problemen als ze niet naar de kinderopvang zijn geweest. Alleen blijken deze problemen dan vaak pas op de basisschoolleeftijd.

Wat voor de kinderen vooral belangrijk is, is het feit dat de ouders gelukkig zijn met de keuze die ze maken en daar balans in weten te vinden. Als de ouders door te werken gelukkig worden en daardoor in hun vrije tijd van hun kinderen kunnen genieten, is voor kinderen beter dan het feit dat een ouder thuis zit en zich ´verplicht´voelt om zelf voor de kinderen te zorgen.

De keuze is dus alleen door de ouders te maken. De keuzemogelijkheden zijn groot. Beide ouders kunnen er ook voor kiezen om elk bijvoorbeeld één dag voor de kinderen te zorgen en de rest van de week te werken of één van de ouders gaat 20 uur per week werken en de ander fulltime.
De afweging is vooral: Waar voelen de ouders zich het beste bij en waar gedijen de kinderen het beste bij.

Ik ben van mening dat dit een persoonlijk punt is wat voor ieder gezin anders is.

de een heeft veel extra aandacht nodig, de ander juist helemaal niet, voor de een is het goed dat je extra aandacht geeft, voor de ander juist weer helemaal niet.

Ik vind niet dat je veel kan gaan werken wanneer je kind nog niet naar school gaat en ben ook zeker voor een thuis blijvende of thuiswerkende ouder tot in de pubertijd.

Het socialiseren op de dag opvang is ook goed voor de ontwikkeling van het kind, wanneer uw kind zich hier prettig bij voelt kan het ook echt geen kwaad om hem/haar daar een of enkele dagen naartoe te brengen.

Zoals boven door veel GV'ers is betoogd zijn er zeker voordelen aan de opvang door vader vader of moeder, terwijl de ander werkt. Toch zou je ook moeten bedenken wat er gebeurt als het huwelijk niet loopt zoals je gehoopt had. Dan blijft een van de twee met de kinderschaar in betrekkelijke armoede en afhankelijk van de alimentatie van de ander of van de bijstand achter. Ik zeg niet dat je daarom niet moet kiezen voor verzorging door een van de ouders, maar het is wel een mogelijkheid waar je rekening mee moet houden, zeker gelet op het betrekkelijk hoge scheidingspercentage. Verder kan het voor je persoonlijke ontwikkeling ook goed zijn om te werken.