Mijn dochter schaamt zich en durf niet meer naar school. Wat moet ik doen?

Ze kan niet altijd thuis blijven, ze is leerplichtig, maar daar heeft ze niet zoveel aan, ze is juist bang dat ze uitgelachen wordt. Op haar leeftijd is erkenning en bevestiging heel belangrijk. Het is lastig dat je niet weet/niet lijkt te weten wat ze heeft gedaan dat anderen hebben gezien. Stond ze in haar ondergoed toen de kleedkamerdeur open ging en liep de gymleraar net langs? Moest ze overgeven in het toilet en deed ze dat snel in de docentenwc? Of was het meer iets in de trant van: ze deed in een jolige bui een koprol, maar vergat dat ze een rokje aanhad? Of iets heel anders natuurlijk...

Het zijn allemaal dingen die je kan relativeren, maar niet als je niet weet wat het probleem is.
Ik denk dus dat je moet proberen het probleem te achterhalen, maar voor hetzelfde geld wil ze ook niet dat haar moeder/vader erachter komt wat het is waar ze zich voor schaamt (ze schaamt zich er namelijk voor...)

Als ze echt heel erg heftig reageert zou je ervoor kunnen kiezen om je dochter een dagje thuis te houden. Het is niet helemaal de correcte manier, maar (ik ben docent) ik zou het zeker wel begrijpen, schaamte van een puber moet je niet naast je neerleggen. Je zult haar zelf goed kennen en kunnen inschatten of ze zich aanstelt of niet, maar ik neem aan dat je niet denkt dat ze zich aanstelt, anders stel je hier de vraag niet.

Maar, wanneer je je dochter een dagje thuishoudt, maak dan wel héél goed duidelijk dat dat éénmalig is, dat ze de volgende dag wél naar school moet en dat ze gewoon leerplichtig is.

Als we ervan uit gaan dat het iets is waar ze zich ook voor schaamt tegenover jullie als ouders, kun je bijvoorbeeld in een open gesprek erop aandringen dat ze er toch met de vertrouwens persoon op school zelf over gaat praten. Deze kan haar adviseren wat ze moet doen en biedt de veiligheid dat zowel leraren, andere leerlingen en jullie er niet per definitie achter komen als zij dat zelf niet wil.
Elke school moet één of meerdere vertrouwenspersonen hebben, anders kan je aandringen dat ze naar haar mentor gaat.

Mocht dit voor je gevoel niet voldoende zijn en als je je nog steeds zorgen maakt kun je bijvoorbeeld ook met jouw eigen/haar huisarts vragen wat zijn/haar advies is hoe jij kunt handelen. Waarschijnlijk zal dit uitkomen op het feit dat haar huisarts met haar praat. Dit zou ik echt pas als laatste optie inzetten, het gaat immers om iets dat op school is gebeurt en wellicht ook op school kan worden opgelost.