Gaat verlatingsangst bij een kind (10 Jaar) vanzelf weer over?

Dit is een vraag voor een pshycholoog

Hier zul je langs een psychiater voor moeten gaan.
aangezien je dit niet in 2 zinnen kan bespreken.

Ik zit nog na te denken, maar volgens mij is dit de enigste optie sorry :(

Toegevoegd na 58 minuten:
(dit is gewoon mijn mening)
verder denk ik dat het kind niet 100% volledig is maar misschien een soort beperking heeft.

waardoor ze zich zo druk maakt over dit incident.

Als het gaat om extreme verlatings angst, zoals jij die beschrijft, denk ik niet dat dat vanzelf overgaat.
Ook al omdat het de moeder 'gek' maakt, ga ik ervan uit dat er al vanalles geprobeert is.
Zou zeker hiermee naar een arts gaan.

Het lijkt me het beste om dit te bespreken met een psycholoog. Wanneer er sprake is van een angststoornis zal deze je misschien doorverwijzen naar een psychiater. Angsten (welke vorm dan ook) kunnen heel belemmerend zijn, ook wanneer je ouder wordt, dus is het echt van belang om tijdig hulp te vragen.

Dit gaat zeker niet vanzelf over. Dit heeft een oorzaak. Verlatingsangst gaat heel diep en is heel wezenlijk. Dit gaat niet over met geruststellen. Dus zeker professionele hulp vragen.

Je hebt het in je verhaal alleen over de moeder. Hoe zit het met haar vader? Heeft ze die nog of zijn de ouders uit elkaar. Of heeft ze een sterfte meegemaakt van bijvoorbeeld haar grootouders?

Als dat zo is, dan zal waarschijnlijk de oorzaak hier liggen. Heeft het kind nog broers of zussen? Als die er niet zijn, heeft ze ook geen voorbeeld hoe die anderen ermee omgaan.
Het is zo wie zo verstandig om dit met een professional op te nemen.

Of het overgaat hangt af hoe haar angst wordt bevestigd voor haar dat het een reële angst is. Ook dit is voor de professional.

Ik zou via de huisarts een doorverwijzing vragen

Als deze angsten zo extreem zijn dan lijkt het mij wel nuttig om eens te praten met een deskundige hoe je dit moet aanpakken.
Zou in eerste instantie het kind er nog niet in betrekken, dan pas als de deskundige het ook belangrijk vindt.
Maar een advies is hier zeker op zijn plaats.

Naast de antwoorden die al gegeven zijn kun je het kind verder laten kijken, ga mee in haar wereld. Als er dan iets ergs gebeurd is en ze is alleen wat gaat ze dan doen, naar wie gaat ze dan toe. Het is niet het einde van de wereld.

Breng haar door de tunnel van angst weer naar buiten.
Ontken de tunnel niet, ze moet er doorheen om verder te komen. Anders blijft hij haar op latere leeftijd nog achtervolgen maar dan met andere hoofdrolspelers.

Ik spreek vanuit mijn ervaring als sociaal pedagogisch werker. Het lijkt me ten eerste verstandig om met het meisje langs de huisarts te gaan en te vragen om een doorverwijzing naar de GGZ. Dit klinkt namelijk wat extreem voor een 10 jarige en als het haar en haar moeder belemmert in hun gewone doen en laten spreek je van een stoornis.
Vaak is hier wel iets aan te doen. Zelf werk ik met een aantal clienten die hier in extreme mate last van hebben. Wat helpt is om in kleine stapjes uit zicht te gaan van het kind. Altijd zeggen wat je gaat doen, hoe lang je wegblijft etc. Ook als je even naar het toilet gaat, of even de tuin in loopt. Dit is erg vermoeiend. Maar kan wel noodzakelijk zijn. Is er niet direct sprake van een stoornis maar zou u zich een voorval kunnen herinneren waarbij het kind misschien angstig en alleen is geweest. (bijvoorbeeld, ziekenhuisopname e.d.) Dan kan dit een hele goede oplossing zijn en gaat het op den duur vanzelf over.