Mijn zoontje van 6 maanden wil niet meer in eigen kamer/bed slapen, wat kan ik doen?

Misschien belonen, zeg bijvoorbeeld tegen hem als jij 3 weken lang elke nacht in je eigen bedje slaapt krijg jij van mij een kado(bijv iets wat tie heel graag zou willen hebben ) en denk dat tie het dan wel gaat doen.

Soms kom je er niet achter, misschien is hij ergens van geschrokken of heeft hij een nare droom gehad, je weet het niet.

Wat je kan doen is zijn bedje verzetten, doe dat samen met hem en vertel het, ook al is hij nog zo klein.
Denk aan een nachtlampje, het licht van,de gang, deur een stukje open enz. allemaal dingen om te proberen. Bij jou in bed leggen wordt snel een gewoonte die je moeilijk weer kan afleren, tenzij je het geen probleem vind je kind de komende jaren in je bed te hebbeb zou ik daar snel mee stoppen.
Pak hem 's nachts op als hij overstuur is, troost hem en leg hem weer terug in bed.

Ik ben bang dat je bij zijn bedje moet blijven zitten tot hij weer in slaap valt. Een verandering aanbrengen in zijn slaapgewoonten, zoals in een ander bed leggen, bevestigen voor hem allen maar dat er inderdáád iets is om bang voor te zijn. Hij moet echt gewoon weer rustig worden en verder slapen, hoe lang dat ook duurt. Misschien wel een paar uur. Dat geduld zul je even moeten hebben denk ik! Succes!!

Dat komt omdat je kindje nu eenkennig wordt én doorheeft dat als jij weg bent je wel eens niet meer terug kan komen en dan kan het in paniek raken. Neem je kindje lekker bij je, onder het jaar kun je je kindje nog niet verwennen.Over een jaar kun je de 5 min methode toepassen met een matras naast het bedje.

Uit de bron:

Zo tussen de zesde maand en het eerste jaar kan het gebeuren dat je vrolijke en spontane baby plotseling een heftige angst ontwikkelt voor iedereen behalve zijn moeder, vader en broertjes of zusjes. Kindjes die vroeger iedereen met een grote glimlach en open armpjes verwelkomden, beginnen nu te huilen zodra er een vreemd gezicht verschijnt. Dat betekent dat je baby een fase van eenkennigheid is ingegaan.

In de periode voordat een baby zes maanden oud is, maakt hij nog geen duidelijk onderscheid tussen de mensen om hem heen. Hoewel hij waarschijnlijk een duidelijke voorkeur heeft voor zijn ouders en directe familieleden, zijn kindjes van deze leeftijd niet afkerig tegenover vreemden. Meestal benadert je kindje iedereen op een positieve manier.

Dit komt doordat je baby iedereen ziet als een persoon die aan zijn of haar verlangens kan voldoen. Natuurlijk krijgt hij liever troostende woordjes en drinken van jou of je partner, maar in principe is ieder vriendelijk gezicht een bron van troost en voedsel.

Bovendien kent je kindje op die leeftijd het verschil tussen aan- en afwezigheid nog niet zo goed. Voor hem zijn mensen nooit helemaal afwezig. Ook als hij ze niet ziet, heeft een kindje jonger dan zes maanden het gevoel dat alle geliefde personen binnen handbereik zijn, en dat ze kunnen verschijnen zodra hij ze nodig heeft.

Tussen de zesde en de twaalfde maand van zijn bestaan, realiseert je baby zich langzaam maar zeker dat hij voor zijn verzorging grotendeels afhankelijk is van onmiddellijke familieleden. Dat zijn in de eerste plaats zijn vader en moeder, en daarnaast misschien nog een paar vertrouwde personen. Dit heeft tot gevolg dat alle mensen die buiten dit kleine vertrouwde kringetje van liefhebbende verzorgers vallen, plotseling bedreigend worden.

Daar komt nog bij dat je kind zich er geleidelijk van bewust wordt dat ook zijn geliefde en vertrouwde verzorgers wel eens afwezig zijn. Bij de gedachte om alleen achter te blijven, raakt je baby in paniek. Achterblijven tussen alleen maar vreemden vindt je baby meestal net zo erg. Het liefst is je baby dan ook alleen in het gezelschap van zijn directe vertrouwelingen.

zo'n klein mannetje wil zo graag de veilige nabijheid van zijn ouders ervaren. elke dag van zijn prille mensenbestaan erbij kan hem tijdelijk onzeker maken. neem hem idd bij je, zorg voor dat veilige gevoel. tzt gaat het weer over en kan hij weer lekker in zijn eigen kamertje slapen.
het heeft te maken met onzekerheid, angst voor alleen-zijn.

Nou wat ik vooral niet zou doen is je kindje bij je zelf in bed leggen. Op den duur went hij er aan en dan wil hij straks alleen maar bij jou in bed slapen. Als hij ontzettend overstuur wakker word hem troosten, slokje water geven, speen geven, of lekker even wiegen, of een vertrouwde knuffel. Is hij weer gekalmeerd gewoon weer in zijn eigen bedje. Eventueel een nachtlampje kan een uitkomst zijn. Als hij een speen heeft kun je er een doekje aan vast maken waar jou geur aan zit. Bijv een ouder pyjama of t-shirt.
Een vaak is het een periode waar jullie samen door heen moeten sterkte.

Ik heb deze fase ook doorgemaakt met mijn dochtertje, ze sliep op mijn arm en eens ik ze in haar bedje legde begon ze enorm te wenen, de eerste dagen bleef ik bij haar en probeerde ik haar te sussen, maar tevergeefs, heb ze eens laten wenen en binnen de 15 min was dit gedaan en sindsdien slaapt ze weer braafjes in haar bed :-)

Als je hem naar bed brengt, leg hem dan in zijn eigen bed.

Ga dan zelf met je rug naar zijn bed zitten op de grond en maak verder geen contact met hem. Hij merkt dan wel jou veiligheid. Dit is het belangrijkste wat hij op dat moment vraagt. Als hij slaapt kun je rustig weg lopen.

Als hij midden in de nacht wakker wordt zul je dit weer moeten doen. Op deze manier leert hij dat, ook al ligt hij niet bij jou in bed, je er toch voor hem bent.

Het beste is, hem in zijn bed laten liggen in zijn eigen kamer en hem alleen laten na een stevige zoen en knuffel. Mijn oudste zoon heeft ook zo'n periode gehad, hij was toen wel al ouder en dat was schreien in zijn kamer en niet willen slapen. Heb hem gewoon laten doen en toen hij door had dat het niet hielp, dat hij geen aandacht kreeg, ging hij wel slapen. Hij heeft dit wel een paar dagen geprobeerd om toch aandacht te krijgen, maar toen hij merkte dat hij genegeerd werd, stopte dit gedrag.