Mijn dochter van 14 wil niets van me aannemen. Wie kan haar uitleggen dat het niet normaal is dat ze omgaat met jongens van 13 die aangeschoten zijn?

Mijn ervaring is dat het sturen naar een psycholoog geen zin heeft. Ik zou het omdraaien en in plaats van (het op haar overkomend als) belerend, haar om advies te vragen. "Hoe zou jij het vinden als ik met dronken mensen thuiskom?" En daarna doorvragen.
Kijk eens in de buurt naar een cursus triple p, of omgaan met mijn puberkind. Sterkte!

Het belangrijkste is : hopen dat de opvoeding in de voorgaande 13 jaar goed genoeg is geweest om er op te kunnen vertrouwen dat ze uiteindelijk in staat zal zijn zelf verstandige beslissingen te nemen.

Meer kun je niet doen - behalve misschien oppassen dat je niet TE veel begrip hebt / toont en haar gewoon ook stevig aanpakken en straffen als dat nodig is. Ze moet wel de consequenties voelen van haar fouten om er van te kunnen leren. Als ze overal mee wegkomt want, ach, het is een puber, loopt ze natuurlijk grote kans haar grenzen TE ver te verleggen, en te ontsporen. (Al hoeft dat ook niet altijd definitief te zijn).

Pubers willen grenzen overschrijden, en naarmate ze daar meer toe neigen, is het zaak de grenzen ook strakker te trekken. Het gaat om het er overhéén gaan, niet per se tot een bepaald 'eindpunt'.

Met die jongens mag ze gewoon niet omgaan, punt, einde discussie. Na school naar huis, en 's avonds helemaal nergens heen ; daar is ze nog veel te jong voor. Gelukkig heb je daarin steun van haar vriendinnen - die op dit moment belangrijker zijn en meer invloed op haar hebben dan haar ouders ;). Heel belangrijk is dat haar vader en jij daarin te allen tijde één lijn trekken, zodat ze jullie niet tegen elkaar kan uitspelen. Heb je moeite met het daadwerkelijke handhaven van haar grenzen, dan mag je daar zeker hup bij zoeken - al zal je dochter het weer een hele hoop gezeur vinden.

En vooral : PRAAT met haar. Alsof ze al (een beetje) volwassen is. Zoek uit wat haar bezig houdt, wat haar plannen zijn. Spreek je zorgen uit, vis naar haar beweegredenen, toon begrip (maar met mate !) , leg uit waarom je bepaalde grenzen trekt, en wat je van haar verwacht. Blijf in gesprek, liefst positief en als het even kan zonder ruzie. De gezamenlijke avondmaaltijd is daarvoor vaak de uitgelezen plaats en tijd.

Een psycholoog heeft weinig nut in dit geval denk ik. Jijzelf kan het beste met haar praten, wel op een manier waarbij je haar volwassen behandelt. Laat haar weten dat je dit niet doet om haar te pesten maar gewoon omdat je je zorgen maakt om haar. Pubers willen gewoon alles wat hun ouder(s) niet wil(len).