Kind terroriseert de buurt en ouders doen niets, wat moet ik doen?

Tja, je zult toch nog eens een serieus gesprek moeten aangaan. Ze kunnen wel zeggen dat ze er niets aan kunnen doen maar helemaal niets doen kan ook niet.

Elk kind, wat voor stoornis dan ook moet leren dat het een ander geen pijn doet. Dat kan moeilijk zijn maar dat is vooral moeilijk als je dat je kind nu pas wilt leren.

Ik denk eerder dat de ouders er geen zin in hebben en wel blij zijn als hun kind even buiten is want als het mijn kind was dan liet ik dat kind niet zomaar buiten spelen.

Als zo'n gesprek niets uithaalt dan zou ik aan het eind van het gesprek zeggen dat ik dan de opvoeding wel doe. Dit omdat jij je eigen zoon ook wel in de gaten moet houden. Ga er op een afstandje naar kijken en zodra het mis gaat zeg je niet: Pietje houd op! maar: jongens we doen elkaar GEEN pijn.

Houd dit een poosje vol.

Om hier nu mee naar de wijkagent te gaan is ook wel wat overdreven misschien maar dat is dan weer een volgende stap.

Je hebt met de ouders gesproken (neem ik aan, omdat je schrijft dat ze zeggen niks te kunnen doen) en de hele buurt heeft er last van, dus niet alleen je zoon.
Dat kan natuurlijk niet,want dit gaat van kwaad tot erger.
Als de ouders niet de verantwoordelijkheid op zich nemen die ze behoren te nemen, dan zou ik je adviseren et gaan praten met de wijkagent. En misschien is het dan effectiever als je dat samen met de andere mensen doet, die er last van hebben.
Hier moet echt ingegrepen worden: deze ouders èn het kind hebben deskundige hulp nodig en ik vind, eerlijk gezegd, al een hele poos geleden, want dit gaat ten koste van jouw kind!! Heel veel succces!

Kinderen met een gedragstoornis kunnen heel goed systemisch behandeld worden. Vaak samen met medicatie (helaas). De ouders hebben hier een zeer belangrijke taak te vervullen. Zonder hun medewerking (op dit moment) kan er niets gebeuren. De jongen in kwestie begaat nog geen daden die de aandacht vragen van justitie.

Wijkagenten, groepsoptreden (met z'n allen naar de ouders gaan in plaats van individueel) kunnen op dit moment wel al een belangrijke rol vervullen waarschijnlijk de ouders overtuigt dienen te worden van het belang en de mogelijkheden die er zijn. Vooral dit laatste is emotioneel waarschijnlijk erg belastend voor de ouders. Toegeven dat je (bijna) faalt in de opvoeding van je kind behoort tot de laatste taboes van onze maatschappij.

De jongen zelf is nog op een leeftijd dat hij redelijk vatbaar is voor transformatie. Echter dient dit niet al te lang meer te worden uitgesteld.

De pestkop is zelf onzeker. Probeer eens te luisteren naar hem en begrip te tonen, maar wel vanuit jezelf. Geef hem positieve aandacht
Niet wanneer hij rottigheid uithaalt natuurlijk maar wanneer hij gewoon buiten aan het spelen is. Probeer een goede band met hem op te bouwen en er achter te komen waarom hij dat doet, maar zonder hem te betuttelen.
Juist als je band goed met hem is, dan zal hij ook minder gauw rottigheid uithalen. Wie wil nu rottigheid uithalen bij iemand die hij mag?
Leg intussen een keertje als je bij zijn ouders lang gaat op een rustig moment, op een rustige toon uit wat je zoon mankeert en wat het met jou doet. Probeer zonder te oordelen te begrijpen waarom er gebeurt wat er gebeurt

Mijn kids worden ook soms gepest maar het was erger, ooit. Nu allen met vakantie zijn is het gegooi en gebal tegen het raam e.d. ook opgehouden, want mij mogen ze.
Ik breng het met humor, ik kan het niet in het kort uitleggen wat ik doe, maar wanneer het kan doe ik mee met kattenkwaad en af en toe bler ik net zo hard mee of ga muziek maken. En soms gaan we samen de boel schoonmaken en trakteer ik op een ijsje...
Sindsdien is het geklier wel een stuk minder geworden.

Dit is heel lastig, en een verhaal heeft natuurlijk altijd twee kanten. En je moet dit verhaal ook echt eerlijk bekijken. De termen pdd NOS en ADHD zeggen mij in dit geval even helemaal niks, want dit zijn geen vrijbriefjes voor het probleem of bevestiging van de manier van opvoeden van beide ouders.

Neem alle reacties eens als voorbeeld. Iedereen hier heeft al een oordeel klaarliggen en iedereen hier zegt dat die ouders het fout doen en dat als het hun kind was zouden ze het wel op een goede manier opvoeden. Dus, deze mensen doen het fout en wij hier op gv zouden en doen het goed....toch? Dat vind ik voor zo weinig informatie wel erg kort door de bocht.

De kans is best groot dat die ouders van de jongen het precies zo zien als de meesten hier, maar dus wel vanuit hun zelf: wij doen het goed......

Vaak zijn deze problemen een wisselwerking van alle partijen. Beide partijen staan lijnrecht tegen overelkaar, de ene vind dat de ander iets fout doet of iets nalaat en de ander denkt net zo, en juist de opvoeding van je kind ligt erg gevoelig.
Een oplossing zou kunnen zijn een gesprek aangaan op neutraal gebied met een hulpverlener, een tussenpersoon en vaak zijn de oplossingen waarbij je samenwerkt en elkaar ondersteunt de beste oplossingen.

Toegevoegd na 5 minuten:
Maar daarvoor moet er veel meer bekend zijn over de situaties dan nu hier beschreven is. Ik heb dit ooit meegemaakt in mijn vorige woonplaats, dat buren dit probleem hadden en voor deze kinderen was de oplossing ( ook voor de ouders natuurlijk) dat de kinderen iedere dag met een d, dus dinsdag en donderdag een klusje moesten doen, samen, dus echt samenwerken, en daarmee sterren verdiende die inwisselbaar waren voor geld. Als het samenwerken niet lukte, raakte ze beiden een ster kwijt, maar door een extra klus samen te bedenken en uitvoeren kregen ze beiden een extra ster. Zo leren ze dus door samen te werken loont........ik vond dit echt geweldig!!