Hoe ga je om met je kind (20j) dat niet wil studeren, maar ook niet wil werken ? (zie verdere info)

Stoppen met pamperen"" hij is oud genoeg om langzaam maar zeker eens een paar dingen op een rij te gaan zetten. Wat wil hij met zijn leven? Altijd thuis blijven hangen? Hotelfunctie afschaffen en duidelijk maken dat als hij extra gebruik maakt van water, gas en licht en daarbij komt het eten dan ook nog eens bij. Je zult het natuurlijk wel een beetje op een rustige manier moeten brengen, je wilt hem ook niet met ruzie eruit hebben. Maar hij zal langzaam maar zeker zijn verstand moeten gaan gebruiken. Ik weet niet of hij een uitkering krijgt, mocht dat zo zijn dan is hij ook verplicht om te solliciteren. Het zou jammer zijn dat iemand van 20 zijn leven zo aan zich voorbij laat gaan er moet waarschijnlijk een "vreemd" persoon eraan te pas komen om hem te motiveren en hem in te laten zien dat het zo niet langer kan. Wellicht komen hier nog genoeg reacties op, ik zou hem die laten lezen ;) Ik wens je in ieder geval veel sterkte en wijsheid toe.

De ouders kunnen hem het beste uit huis plaatsen. Hier kun je niet vroeg genoeg mee beginnen omdat hoe langer hij thuis zit, hoe moeilijker het word om op zichzelf te gaan. Hij raakt afhankelijk van deze situatie en moet zo snel mogelijk met zijn neus op de feiten worden gedrukt, om te leren dat niet alles zomaar uit de lucht komt vallen. Dus zorg dat hij zo snel mogelijk op zijn eigen gaat wonen, ook voor de andere gezinsleden is dit stukken beter.

Toegevoegd na 10 uur:
Hoe moeilijk het ook mag zijn om je kind de deur uit te zetten, je doet in dit geval het beste voor de verdere ontwikkeling van je zoon door hem oa te leren;
-zelfstandig te leven
-verantwoordelijkheidsgevoel te krijgen
-keuzes te maken en keuzes van andere te respecteren
-voor zichzelf op te komen en meer dingen te ondernemen
-met fouten en andere moeilijke situaties om te gaan.
Hoe ouder hij word, hoe lastiger het voor jullie beiden word met alle frustraties van dien.

Deze punten zijn echt van groot belang, iets wat hij zelf kennelijk niet inziet. Mijn advies zou zijn; blijf moeder, blijf eerlijk, blijf duidelijk, maar blijf vooral bij je standpunt en vergeet nooit waar je het uiteindelijk voor doet. Deze inzet betaald zich 100% terug en wellicht zegt hij zelf na 10 jaar, ma, bedankt voor je (strenge) ingrijpen toen :) Ik geef je alleen een beeld van hoe ik denk dat het beter zou kunnen, gebaseerd op eigen ervaringen van kennissen in mijn directe omgeving waarvan ik zeker weet dat ze instorten als moeders er niet meer is of iig niet meer voor ze kan zorgen. Deze moeders zijn TE Zorgzaam in mijn ogen, wat lief is en goed bedoeld, maar wat voor je kind later een handicap kan zijn die het leven voor hem, en voor jou er niet makkelijker op zal maken.

Steun hem echter bij het zoeken naar een andere woonruimte en stimuleer hem om te gaan werken. Laat hem merken dat je er voor hem bent, zodat hij niet het gevoel krijgt dat je van hem af wil of niet gewenst is. Houd in je achterhoofd dat hij altijd welkom terug is. Geef hem meerdere keuzes waar dat kan. Laat je niet inpeperen door (tijdelijke) liefdadigheids acties. Ook bedreigingen zoals, ik wil je nooit meer zien oid zijn vaak maar woede kreten. (juist omdat ze weten waar jij instort en toegeeft) blijf bij je standpunt en je zult zien dat hij respect voor je krijgt, zeker als hij een paar jaar ouder (verstandiger) is geworden ;)

Hopelijk dat je hier iets wijzer van bent geworden en ik wens je iig het aller beste toe ;) Sterkte.

uitzoeken waarom dat zo is lijkt me een eerste optie, je begint met lui en dergelijke klinkt negatief. schrijf eerst positieve punten op van hem, erg belangrijk.
uit huis zetten lijkt me belachelijk, hem vertroetelen hoeft ook niet, als hij zijn was niet op de gebruikelijke plaats brengt was het dan niet. dat is na een poosje al vervelend genoeg denk ik.

probeer in zijn hoofd te kruipen, waarom wil hij niet, wat zijn zijn angsten, zijn liefhebberijen? ergens is er voor elk slot een sleutel. praat eens zelf met een maatschappelijk werker die kan zelfs op afstand al goede ideeën en heldere inzichten geven.

Natuurlijk zou je allerlei strafmaatregelen kunnen gaan bedenken, maar hij is (bijna) volwassen en bovendien wil je geen dagelijkse strijd die de sfeer thuis verpest. Denk ik.
Je zoon voelt zich duidelijk niet gelukkig. Is hij altijd zo geweest? Is er iemand waar hij mee kan praten, die hij vertrouwt? Een oom, een buurvrouw ofzo die meer met hem kan bereiken dan jullie als ouder(s)?
Heeft hij een startkwalificatie? Dus Havo of MBO niveau 2? Als dat niet het geval is kun je de leerplichtambtenaar inschakelen (als hij of zij niet al zelf contact heeft gezocht).

Maar misschien is het volgende ook al genoeg: Dit is een eigen ervaring die ik met je wil delen.
Als je dagelijks strijd levert bereik je daarmee weinig. De sfeer wordt steeds slechter in huis, hij kwaad, jij kwaad, frustraties alom. Las je je realiseert dat die strijd echt niet helpt (anders stond je vraag hier niet op GV) kun je dus beter stoppen met die strijd. Gewoon niet meer doen. Ga je eigen leven leiden, iedereen doet zijn of haar eigen ding, gaat naar werk en school, kookt, eet etc. Je zoon zal dan op een gegeven moment uit zichzelf wat initiatieven gaan ontplooien. let maar op: dan gaat hij uit zijn hol komen, dan bedenkt hij opeens dat er misschien toch wel een baantje is waar hij iets in ziet. En als dat gebeurt, stimuleer dan die initiatieven. Zorg dat je hem bijstaat maar laat hem wel zelf die stappen zetten. Dan voelt hij zich daar beter door, en jullie als gezin ook.
Veel sterkte en succes. Ooit ziet het leven met je zoon er weer veel rooskleuriger uit dan nu!

dit 20 jarige verwende kind moet een pak op z'n donder krijgen... een "reality shock".
het enige dat hem zal motiveren is gebrek aan toevoer van alles wat hij nodig heeft, zoals
voedsel
schone kleding
een bed
een dak boven zijn hoofd
ongetwijfeld een dure mobiele telefoon met abonnement betaald door zijn ouders
en een gloednieuwe laptop en eventueel nog een
computer van de nieuwste soort
etc.

misschien dat hij wakker is te krijgen wanneer hij ineens op straat staat en zelf voor zijn brood moet werken...en daarna moet zoeken naar een plek om de nacht door te brengen.
en moeder/madamesam denk nou niet dat kan hij niet...
het is ongelooflijk wat jongemannen van bijvoorbeeld 20.jaar kunnen als ze willen of moeten !
je zoon is niet de eerste en zal zeker nog niet de laatste zijn die denkt dat hij niets hoeft te doen en dat alles tot hem zal komen, alles wat zijn ouders hebben verdiend met vele jaren hard werken.
er zijn meer jonge mensen die deze vreemde ideeën hebben.

in de u.s.a. zijn werk/opvoedkampen voor teeners met deze problemen, maar daar ben je met een 20 jarig kind misschien te laat mee, helaas (als het wel qua leeftijd zou kunnen = duur)
misschien is een streng internaat van een jaar minimaal een mogelijkheid (= duur)

antwoord op de vraag : hoe ga je om met een kind (20jr) dat niet wil studeren of werken ?

de deur uitzetten : zoek het maar uit !
of
bij een bevriend iemand in een bedrijf helemaal onderop laten beginnen onder iemand met strenge hand en geen hoekjes laten afsnijden, dus alles doen van beneden naar boven... en uiteraard wonen bij een hospita (op een kot)
of
een jaar naar een internaat, waar héél hard gewerkt/ gestudeerd moet worden om het doel binnen bepaalde tijd te behalen.

en geen vangnet... geen lieve moeder die hem iets toestopt, omdat het deze week niet lukte.
en geen mobiel....
en geen lief broertje of zusje dat ineens medelijden krijgt !
en geen vader die zijn (enige) zoon ineens heel zielig vindt !

neen, geen vangnet dus, hij moet het zelf klaren !

Dit komt allemaal akelig bekend voor.

De rest van het gezin baalt natuurlijk als een stekker, want waarom gelden er voor deze zoutzak andere normen dan voor hen? Hij redeneert je waarschijnlijk de oren van het hoofd af en zijn argumenten zijn ook allemaal steekhoudend, ware het niet dat het zo niet werkt als je met elkaar onder een dak samenwoont. De essentie is 'samenleving' en daar ziet hij niks in. Dump hem op een onbewoond eiland met z'n laptop en een onbeperkte hoeveelheid onbederfelijk voedsel, en hij heeft het paradijs bereikt. Of zie ik dat fout?

Hij gaat dus nog wel naar school. Heeft hij daarbij een perspectief voor ogen? Is er iets dat hij WEL wil? Kan school nog iets bieden op het gebied van studiekeuze of beroepskeuze?

Wat bij ons helpt, is de 'geen keuze' aanpak. Niet te hard dwingen want dan wordt het thuis onleefbaar, maar wel:
- Samen een lijstje maken met wat je van hem verwacht, vaste taken op vaste tijden. Hele beperkte keuzes bieden: je strijkt je T-shirts en je broeken, dat je dat onzin vindt telt niet mee, je woont onder dit dak en dus gebeurt het. Jij mag bepalen op welke (vaste) avond je dat doet. Vastleggen op papier, desnoods met een handtekening er onder.
- Uitspreken dat 'een opleiding tot bankhanger' geen optie is en het UWV of sociaal werk inschakelen.
- Herhalen, herhalen, herhalen. En dan nog een keer herhalen. En jezelf niet in de gordijnen laten jagen.
- Ook in de vakantie afspraken maken over tijden dat er opgestaan moet worden en zorgen dat er altijd een lijstje klaar ligt met dingen die nog gedaan moeten worden. Elke dag een taak toebedelen en dat ruim van tevoren aankondigen. Afvinken als het klaar is.
- Probeer er de vinger achter te krijgen wat er achter al die afweer en afkeer zit. Tip: angst.

Ik begrijp dat jij er alleen voor staat (of zie ik dat fout?). Heb je in je omgeving een sterke mansfiguur die als rolmodel zou kunnen dienen, die hem eens toe zou kunnen lichten hoe de wereld in elkaar zit?

Hoe moeilijk ook maar hij is ook zo geworden door wat hij al die jaren heeft gekregen van jou/jullie. Misschien hulp zoeken om eens naar je eigen aandeel hierin te kijken. Hij weet niet beter. Probeer met kleine stapjes te veranderen en dan zal hij met kleine stapjes mee moeten veranderen. Iets opdringen zal averechts werken vrees ik. Je kind zet je niet zomaar op straat dus met geduld hoop ik dat t lukt. Schroom niet om zelf naar een professional te gaan voor ondersteuning. Verandering gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Zeker niet bij een knul van 20!

Makkelijker gezegd dan gedaan. Succes hiermee

Normaal gesproken zet een kind zich wel af, maar het lijkt niet alleen om jullie te gaan. Ik zou eens kijken wat de oorzaak is. Hij klinkt namelijk nogal depressief.

Verder heb ik weinig toe te voegen aan bovenstaande. Ik denk dat je consequenties moet stellen aan zijn houding en acties. Privileges afnemen (tv, computerspel ed..). Blijkbaar heeft hij behoefte aan regels en discipline.

Succes.

Laat hem zelf zijn kosten betalen. Dingen als telefoonrekening, zorgverzekering. Dan zal ie wel moeten werken.. Geef hem geen geld meer. Was zijn kleren niet meer. Strijk niks meer van hem. Kook geen eten meer voor hem. Zeg dat hij eerst maar eens een baan moet gaan zoeken of moet gaan studeren want een moeder is geen hotel.. Er wordt wat van je verwacht en geen ondankbaar gedrag. Laat hem maar eens iets doen voor zijn eten en kleding. Stop met geld toestoppen of kleren kopen etc. Hij is net een klein kind en nog totaal niet klaar voor de maatschappij. Hij heeft geen enkele verantwoordelijkheid. Hij heeft vast wel wensen(rijbewijs, auto, vakantie etc) maar daar moet die dan maar voor werken.. bah wat een onzin zeg 'wat maakt zijn aanwezigheid nou uit' alsof hij over 10 jaar nog bij jullie kan wonen. kom op zeg, een schop onder zijn kont verdiend hij!

In feite ga je aan mijn antwoord niets hebben want ik ben eerder een lotgenoot. Mijn zoon is dan 18,5 jaar maar ik verwacht geen veranderingen op korte termijn :( Het is een hele moeilijke situatie en antwoorden als "schop onder de kont" en "zet hem de deur uit" zijn makkelijk gezegd maar ga het maar eens in praktijk brengen. Je kan hem moeilijk aan zijn nekvelletje naar het uitzendbureau slepen. En ik weiger te geloven dat het alleen aan de opvoeding zou liggen. Ik heb drie zoons en elk kind is anders, zijn broer doet alles "vanzelf", huiswerk, baantje zoeken, hij doet het gewoon. Waarschijnlijk zit er iets van angst of onzekerheid achter en zou het goed zijn om bv een groepstherapie te volgen, maar dat gaan ze natuurlijk niet doen, stel je voor!
Ik deel je zorg en hoop dat er tussen al deze antwoorden bruikbare tips voor je staan (en dus ook voor mij :) )
Blijf sterk, het ligt echt niet aan jou!

Hoi Sam,
Zo herkenbaar!! Ik heb dat ook met mijn zoon, ( bijna 20 ) zijn oplossing,.. Ik ben een zeur en hij is naar zijn vader gegaan. hij doet nu daar "niks" maar wat ook erg pijnlijk is, hij reageert bijna nooit ( heb het vermoeden dat hij een ander nummer heeft ) is tot in de vroege uurtjes online op facebook en neemt nooit op, hij laat zich bijna nooit horen en de leegte is moeilijk mee om te gaan, als hij zegt wat hem dwar zit kan ik daar misschien wat mee. Hij zou nieuwejaarsdag langs komen ( eigenlijk zou hij die week ervoor zijn maar dat werd zonder aankondiging niet gedaan toen ik appte om hem op te halen ( uit zeeland ) was alles al anders geregeld ) ik heb hem met de jaarwisseling 15 min gezien, hij zou smorgens langskomen, Echter niks gehoord of gezien pas weken later kreeg ik reactie, zijn vader had hem nodig hij was gelijk naar huis gegaan.

Ik hem geen oplossing ik probeer me er niet "teveel van aan te trekken " maar hiermee wil ik wel laten weten dat je niet de enige bent.