Hoe motiveer ik mijn 'bijna volwassen' zoon-met-gebruiksaanwijzing voor een bijbaantje?

Probeer een baantje te vinden wat verband houdt met zijn grootste liefhebberij: games. Misschien kan hij bijvoorbeeld in een videotheek of bibliotheek de teruggekomen schijven controleren en opbergen. Hij weet daar neem ik aan alles over, dus hoeft geen angst te hebben om daarmee bezig te gaan.

toen je gaming wereld zei, dacht ik meteen aan een bijbaantje in een speelgoed cq videogames winkel. ( magazijnwerk) voor ons misschien saai maar misschien kan je hem wel motiveren door te zeggen dat als je in zo een bedrijf werkt dat je de eerste games ziet en ze vaak ook met korting kunt kopen... Maar als het psychologen en zn eigen ouders al niet lukt... Totaal nergens interesse in is niet veel. En Oops Wrong planet! ( geniaal, haha) moet je misschien soms ook maar accepteren van hem en dat ook aangeven... misschien dat hij dan makkelijker water bij de wijn doet...

Als hij echt geen geld nodig heeft, en het gaat jullie er puur om dat hij zijn horizon verbreedt, zou het dan niet een idee zijn om te beginnen met vrijwilligerswerk? Daarbij het je natuurlijk exact hetzelfde probleem als met willekeurig welk ander bijbaantje, behálve dan dat je bij vrijwilligerswerk vaak veel en veel meer mogelijkheden hebt. Met een beetje geluk kun je dan misschien iets vinden wat hij echt LEUK vindt. Misschien omdat hij de mensen kent, omdat het type mensen hem ligt (andere autisten? Of juist niet: ook dat is natuurlijk verschillend qua voorkeur) of omdat hij het werk gewoon razend interessant vindt. Als dat lukt, heb je in elk geval de motivatie te pakken en het feit dat hij leert hoe een werksituatie in elkaar zit, en dat lijkt me in dit geval misschien wel een hele goede start. Ook heb je bij vrijwilligerswerk wat meer kans dat je een plek vindt waar mensen het wel zien zitten om zich een beetje over hem te ontfermen, dat zijn excentriciteit wat meer getolereerd of zelfs gewaardeerd wordt, en dat het voor hem wat minder spannend is omdat hij niet hoeft te voldoen aan de eisen van een 'gewone' baan.

Dan is het alleen nog de vraag wát je dan kunt bedenken wat bij hem past, maar daar kunnen jullie zelf denk ik beter over oordelen..

Je zou hem ook met andere gamers in contact kunnen laten brengen. En dat ze dan samen iets gasn doen. Werken in game mania bijvoorbeeld

POehhh, dat is een lastige vraag.. hierbij een antwoord van mijzelf, ik heb pddnos en ik vond het vroeger ook heel eng om werk te vinden (in mijn geval deed ik ook niks, en dacht ik zelfs dat het aangewaaid kwam, mijn moeder kende iemand via via en zo heb ik toch nog ene baantje gekregen en werkte ik samen met iemand die ik kende). En nog steeds denk ik "ik kan het toch niet, en het is toch niet nodig..."

Het heeft niks te maken met niet willen, maar met niet aandurven, je steeds afvragen wat er zou kunnen gaan gebeuren. "Ja, maar wat als,... ?" "wat gebeurt er dan?" "kan ik dat wel?", dat spookt constant door je hoofd, namelijk.

Zeg nou zelf, het IS ook heel eng om twee benen in de grote boze buitenwereld te zetten en het is ook veiliger om thuis te zijn, waar alles hetzelfde blijft. Want ook dát is een reden om niet te willen / hoeven werken.

Maak hem duidelijk dat je hem WILT helpen en hem gaat helpen.

Wat een goeie optie is om samen met hem een lijstje te maken met werk wat hij leuk vindt. En dan van dat lijstje de dingen te schrappen waarvan hij denkt dat hij dat "niet kan" danwel "eng vindt". Vraag hem waarom, probeer voor zover mogelijk met hem over te praten. Zo blijft er over waar zijn interesses liggen. Dan kan je met hem gericht zoeken naar een baan wat hij wél leuk vindt. En blijft er niks over, dan is er vast wel iets wat hij gewoon kan, wat iedereen kan en waar veel werk in is in jullie omgeving.

En zo kan je dan gaan zoeken naar werk en de kranten en vacaturesites uit te spitten, emailen uitknippen en ophangen of aan hem geven. Maak er een gewoonte van, dat je dat doet samen met hem of als hij er niet is. Ga er naast zitten als hij zijn sollicitatiebrief maakt en help hem als hij gaat bellen.

Maak een lijst met dingen die zullen voorkomen tijdens die fase zodat hij er rekening mee kan leren houden: solllicitatiegesprek, wat je moet zeggen tijdens zo'n gesprek. Help hem opschrijven wat hij kan zeggen als hij belt met zijn hopelijk toekomstige baas. Oefen met hem wat er kan gebeuren... en wat er anders kan gaan. Want dát zijn ook redenen, voor "normale" mensen onbegrijpelijk, maar voor hem heel logisch, om het niet aan te durven.

Zeg hem dat als hij een baantje heeft, dat hij zijn eigen rekeningen moet gaan betalen (zorgverzekering), jij geen kleding voor hem koopt, hij MOET gaan sparen en dat hij kostgeld moet gaan betalen, zodat hij in elk geval nog kan droogoefenen voordat hij echt zijn vleugels uitslaat.

Maar waarom moet hij een baantje erbij?

Hij heeft het geld niet nodig, hij doet het goed op school, het is gelukkig in zijn eigen ' game' wereld?

Ik heb zelf vanaf mijn 14e een baantje gehad. Ik vond het heerlijk, onder de mensen, extra zakcentje enzovoorts.

Mijn broers echter ( geen asperger zover ik weet hoor ) die hebben gewoon hun middelbare afgemaakt en daarna de vervolgopleiding. Eerste baan was altijd gewoon hun vaste baan.
Bijbaantjes? Nee bah..waarom?
Geen behoefte aan nog meer contact met mensen, geld niet nodig want zelfde uitgavenpatroon als jouw zoon.

En bij mijn ouders betaalde je pas kostgeld als je een vaste baan had ( dus niet een bijbaan ) Vind ik zelf heel redelijk.

Ik vraag je enkel nog eens kritisch te kijken; waarom moet hij zo nodig een baan. Denk je dat het hem gelukkiger maakt? Of is het iets wat voor jezelf gewoon heel logisch lijkt? ( ik kon me vroeger ook maar niet voorstellen waarom je geen bijbaantje zou willen; toch leuk? )

En je voorbereiden op de grote wereld zal hij toch ook straks op het vervolgonderwijs wel leren, en daarna in eventuele stages?


Ik zou hem persoonlijk niet pushen dus als hij nu gewoon gelukkig is en rondkomt zijn geld. Hij is per slot van rekening volwassen.

wajong lijkt me inderdaad errug vroeg. als hij straks van HBO afkomt dan is de kans groot dat hij zelf in zijn onderhoud kan voorzien. Mijn zoon (nu 19) met ASS was ook zo bang voor zijn stage. Na twee dagen had ie het helemaal naar zijn zin, en mocht hij van het bedrijf na zijn opleiding daar komen werken. Heeft hij niet gedaan. hij zit nu in het leger (genie) en daar is hij enorm op zijn plek.

mijn zoon was overigens als vierjarige ook zo bang om naar school te gaan (en wij ook) en dat viel toen ook enorm mee.

waarom wil je hem dwingen te werken? wacht ermee tot hij er aan toe is. Als je wilt dat hij kostgeld gaat bijdragen dan moet je hem letterlijk zeggen dat je dat wilt, en dat hij daarom geld moet gaan verdienen. Maar volgend jaar in zijn examenklas krijgt hij het druk genoeg, en op de HBO krijgt hij vanzelf ook stages.

Sommigen vonden mij te overbeschermend, en wilden mijn zoon ook dwingen dingen te doen die hij niet durfde. (zoals de weg vragen aan een vreemde) . En als je ziet hoe zelfstandig hij nu is geworden...

Enige mogelijkheid is: Een werkgebied dat écht zijn interesse heeft.
Bv. houdt hij van cijfers => Holland Casino,
computers=> ...
enz.

Toegevoegd na 1 minuut:
"enige mogelijkheid", bedoel ik, als je hem niet wil dwingen

Hij is 18, en dus heeft ie wel geld nodig. Waarom lees ik toch altijd dat mensen van 18 hun eigen kosten niet hoeven te betalen? Ik kreeg op mijn 18e verjaardag van mn moeder een lijst, daar kon ik mijn zorgverzekeraar uitzoeken en dat kon ik gaan betalen. Ik kreeg mijn telefoonrekening op mijn naam en alles was ineens mijn verantwoordelijkheid. Ik bereken nu elke maand wat ik krijg en wat eruit gaat.
Ik heb 2 baantjes(met 1 red ik het ook wel maar ik vind het fijn extra geld te hebben voor eventuele reparaties aan mijn auto of vakantie naar turkije) en ik ben 19 jaar.. Ik betaal alles zelf! Ik snap dat hij moeilijker is dan andere mensen maar hij zal toch wat moeten gaan opsteken van zijn jeugd en sociale netwerken creeeren want hij kan niet voor altijd bij zijn ouders wonen. Ook met asperger kun je vrij normaal zelfstandig leven. Ooit krijgt hij misschien ook een vriendin waar hij mee wil samenwonen. tja als hij dan nooit geleerd heeft wat verantwoordelijkheid is en hoe hij geld moet verdienen.
Wat dacht hij van een baantje in de thuiszorg, of in de PGB zorg. Dan ben je niet met heel veel mensen tegelijk. Je creeert een schema voor jezelf en houd je daaraan. Je helpt een ander en verdiend zo je geld. Het verdiend vaak beter dan in de supermarkt waar ook nog eens heel veel mensen lopen en er nogal eens iets veranderd.