Hoe help je je kind van 6 die angstig is voor harde geluiden (knallen, vuurwerk, klappende ballonnen) en flitsen?

Een psycholoog kan maar of het echt zo nodig is... vraag ik me af. Win het vertrouwen van het kind en probeer het uit te leggen. 6 jaar moet toch wel lukken denk ik. Dat ze schrikt hoef je niet af te leren. Geeef aan dat ze best mag schrikken. Maar laat haar spelenderwijs bijvoorbeeld zelf een balonnetje van klein ( zacht) naar groot( harder) kapot prikken. Dan zal ze eraan wennen. En begrijpen wat de knallen veroorzaakt. ( beloon haar voor het flink zijn) Heb zelf geen kinderen, maar zo denk ik dat ook een psycholoog werkt...
Succes

Leg haar uit dat toen ze een heel klein meisje was van 2 jaar oud, er een ballon bij haar oor is geknald en dat ze daardoor die angst voor geluiden enz. heeft.
Nu is ze al een groot meisje en hoeft ze niet meer bang te zijn voor harde geluiden enz. en gaan we jou helpen om er niet meer van te schrikken omdat je nu dat kleine meisje meer bent dat bang is voor knallen.

Je kan dan met haar naar buiten gaan naar de speeltuin b.v. waar je met haar gaat spelen, schommelen ( dan is ze niet gefocust op het geluid) en een ander persoon laat dan een harde knal horen, zover op afstand dat ze het wel hoort maar haar niet verontrust.
Het geluid steeds dichterbij laten komen en ondertussen doorspelen.
Als ze een reaktie geeft op de knal kan je zeggen: "ja dat was een knal maar wij gaan fijn doorspelen".
Als je aan haar merkt dat de schrikreactie zich weer gaat versterken dan stop je met de knallen en speelt nog even door en gaat dan weer naar huis of iets anders.
En zo herhaal je dit steeds (niet elke dag) 2 of 3x in de week) tot ze beseft dat het geluid haar niets doet.
Sterkte

De algemene manier om een angst te overwinnen is de confrontatie aan te gaan. Het onderwerp van angst toch opzoeken.

Met een kind is dat een stuk lastiger. Maar door alleen te troosten en knallen weg te houden leert het kind dat zijn angst klopt. (angstbevestigend)

Uitleggen op deze leeftijd, is beetje te veel gevraagd.
Neem haar op schoot en/of in je armen en ga gecontroleerd met kleine knallen/flitsen aan de gang. Bouw dat op en laat zien hoe leuk je het zelf vindt en dat er niets (ergs) gebeurd.

Bijv. spelen met een ballon de een heel klein beetje opgeblazen is. Kleine flitsen maken met een sleutelhangerlampje of zaklamp. Speel met dat bubbeltjesplastic. Maak kleine knallen met een boterhamzakje.
Maak het leuk. En beloon! Praat er daarna over. Hoeveel lol je had. En hoe trots je op haar ben. En: morgen nog een keer?! of: morgen doen we….
Kort, vaak oefenen en belonen en heel trots zijn.
Handen voor de oren lijkt me geen probleem. Dan heeft ze zelf controle over het geluid en leert toch dat ze niet bang hoeft te zijn.
Beloof een lollie of iets anders als ze iets zelf (een paar keer) doet. 5x bubbeltjesplastic knallen is een lollie. In het begin is dat een mega-overwinning voor haar. In het begin kun je zelfs belonen omdat ze accepteert dat je met haar gaat oefenen. Want angst overwinnen is best heftig.

Mijn zoon viel voorover in een stenen peuterbadje op een camping toen hij er voor het eerst in ging. Ook 2 jaar. Hij wilde er nooit meer in.
Ik heb hem toen gelijk mee genomen in het halfdiepe, zodat ik hem goed kon vasthouden en zo veiligheid kon bieden.
Fluisterde geruststellend in zn oor. Hij krijste alles bij elkaar. Mijn ex vond dat ik forceerde. Maar het ging steeds beter. We kregen hem zo ver dat hij in het zwembandje tussen ons in zwom. De angst kwam geregeld terug.

Het heeft heel veel moeite gekost. Daarna op peuterzwemmen heb ik nog heel vaak moeten belonen. Als je 5x keer van het glijbaantje durft (ik vang je op) dan zakje chips of ijsje. Later: paar keer met hoofd even in water. enz. enz. A heeft tie op zn 5e gehaald en hij is nu dol op zwemmen en heeft C.

Zelfde tactiek hebben we later met attracties, liften, roltrappen e.d. gebruikt.
Mijn stiefzoon durfde als enige op schoolreis in alle 8-banen. Trots dat tie was!

Erken de angst!!!
En dan: kom ik hou je vast, ik ben bij je en we gaan/doen het samen: met of zonder geschreeuw zeiden we soms letterlijk. Daarna: "wow wat goed van je! Kijk eens het is je gelukt! Zie je dat het ging?!?"

Een kind hoeft niet verplicht ballonnen leuk te vinden maar angst is sociaal niet wenselijk en nogal onhandig. Je kan een kind leren dat dingen als ballonnen geen dingen zijn waar je maar twee dingen mee kan: van genieten of bang zijn. je kan ze namelijk ook gewoon negeren/niks mee doen.

mijn dochter was een tijdje panisch voor honden. Zonder dat wij wisten waarom en zij kon het ook niet vertellen. Als je een kind troost bij angst bevestig je de angst. Zeker moet je de angst serieus nemen maar niet op dat moment. Ik vroeg mijn meisje weleens: wat vind je van hondjes? Dan kreeg ik als antwoord: eng. Daar ging ik niet uitgebreid op in maar gaf haar gelegenheid tot spreken. Zij is drie.

Als we een hond tegenkomen doe ik niks. Ik loop door als altijd. Want ik ben niet bang en dat toon ik haar. Ik ga de hond ook niet aanhalen, het is mijn hond niet. zij is wat voorzichtig en kijkt een paar keer en loopt dan naast me door, als ze mijn hand pakt dan geef ik haar natuurlijk die hand.

de tijd van panisch krijsen is daarmee voorbij. het kan terugkomen maar ik nam haar dan (zelf lopend) mee naar een andere kamer zonder hond en daar liet ik haar kalmeren. En bij echte paniek troost je wel maar niet beschermend optillen bij het angstobject, dan kan je beter op je hurken/knieën gaan zitten. Zo snel jij met je kind 'vlucht wordt het gevaar echt. Probeer de angst bij het kind te laten, jij hoeft het niet op te lossen maar wel stevig begeleiden. Er zijn.

De kinderpsycholoog is prima. Doe dat vooral, die kan naar het kind kijken en aan de hand daarvan gericht advies geven. Ik vind het heel verstandig.

met mooi weer waterballonnen vullen en kapot gooien. het zijn ballonnen, maar maken niet veel lawaai bij het knappen.
als ze niet meer bang is kan ze hier mee spelen. gaanderweg kan je er steeds minder water in doen, en meer lucht.

knallen zijn onverwacht, dus laat je dochter bv op wat potten en pannen rammelen. zo heeft ze zelf de regie over het lawaai, en kan ze het ook associëren met prettige emoties/ervaring.

wat de lichtflitsen betreft kan je een zaklantaarn nemen waar je in een donkere ruimte mee kan spelen (figuurtjes maken met je handen bv, gekleurde papiertjes voordoen zodat het licht een andere kleur krijgt)

en je kan ermee flitsen. draai je weg van de lamp, laat je dochter flitsen en jij moet zeggen hoe vaak ze flitst. en daarna is je dochter aan de beurt (stukje minder controle over de flitsen)

als het knallen, de ballonnen en het flitsen niet meer zo eng zijn kan je zelf onweer maken. (ballonnen, potten/pannen en flitsen)

vraag haar bv of ze het allerhardste geluid kan maken.
het maakt in feite niet uit wat je doet, als ze maar spelenderwijs asociatie met knallen verleggen naar een positieve ervaring.

bij vuurwerk, onweer etc niet beschermen of op andere wijze de angst voeden. ook ballonnen niet (blijven)weghouden, kind in je bed nemen als het onweert (bij haar zitten okay, maar niet blijven vasthouden en troosten. ze moet leren zichzelf te herstellen na angst/verdriet.

angst kan je enkel overwinnen door confrontatie, maar dan wel stapsgewijs (in dit geval)

wellicht kan je bv bij onweer samen tellen tot de flits, of enthousiast reageren bij een enorme donderslag (wauw, DIE ging hard zeg!) als de top van de angst er eenmaal af is.