Hoe gezond is het om als kind bang te zijn voor je ouders m.b.t. straf?

De door jou beschreven situatie lijkt me niet gezond. Een beetje bang zijn voor straf lijkt me normaal, maar een rolberoerte wijst op extreme angst en dus waarschijnlijk ook extreme straf. In de gaten houden, zou ik doen!

Als er lijfelijke straffen worden gegeven,waarop het hier wel lijkt omdat het kind doodsbang is gaat dat veel te ver en is dit zeer ongezond en onbehoorlijk.Je kunt veel beter straffen door bepaalde privileges af te nemen bv.geen computer of tv kijken.Dat is vaak genoeg straf.

Als ze jong zijn (en de wereld nog niet volledig kunnen bevatten) lijkt het me niet per definitie verkeerd om kinderen aan te leren dat er bij sommige overtredingen gestraft wordt, al lijkt een angst zoals je die in je toevoeging plaatst mij wat doorgeschoten, en een voorbeeld van wat waarschijnlijk een minder succesvol ouderschap genoemd mag worden. Kleine kinderen hebben een instinctief ontzag en respect voor de ouders (wat nodig is om snel veel informatie van de ouders op te sponzen), maar dit moet je niet misbruiken om het kind doodsangsten aan te praten.

Het lijkt mij echter, dat je vanaf een bepaald moment - niet leeftijd gebonden, maar ontwikkelingsgebonden - overstappen van "dit mag je niet doen, anders krijg je straf" naar "dit mag je niet doen, omdat [vul zelf in]".

De relatie met de ouders hoort liefdevol en vriendschappelijk te zijn. In het door jouw beschreven voorval is dat beslist niet het geval,maar ik ben bang dat er nu geen verandering meer in gebracht kan worden! Ook ligt gevaar op de loer,dat het kind gaat denken dat dat de normale manier van opvoeden is en later zijn eigen kinderen ook zo gaat behandelen!

Nee. Dat is absoluut niet gezond. Het kind zal er later ook zelf heel onzeker van worden met betrekking tot het opvoeden van zijn/haar eigen kinderen. Immers, het wil niet dat hun kinderen later zo bang voor hun vader hoeven te zijn als dat zij zelf zijn geweest. Aan de andere kant heeft hij/zij het ook wel overleefd en is er 'niets minder' om geworden.

Dit kan een heel groot struikelblok zijn voor de consequentheid (weet niet of dit grammaticaal goed is) die een kind zo hard nodig is bij het opgroeien. Het kind gaat aanvoelen dat je eigenlijk onzeker bent en twijfelt of je het wel goed doet of niet. Daar gaat het of ge/misbruik van maken, òf het weet op het laatst niet meer waar die aan toe is omdat iets wat de ene keer wèl mag, de andere keer weer uit den boze is, naar gelang in welke (melancholieke) bui jijzelf bent.

Respect hebben voor je ouders of er doodsbang voor zijn dat zijn twee totaal verschillende dingen.

Ik ken dit gevoel hoor. Ik had dat ook vroeger. Zodra er een ouderavond of rapport van school aan zat te komen dan was ik doodsbang. Ik heb wel eens menig hoek van de kamer gezien. Nu heb ik zelf kinderen en ik raak ze met geen vinger aan. Bij ons is straf op de gang zitten of bij iets heel erg een hele week geen tv kijken.

Nee, het is geen gezonde manier. Dat het kind spijbelt is al een teken dat het thuis niet gezond is.

Maar je weet niet wat de ziel van het kind wil leren in dit leven. Je weet niet welk doel de ziel voor ogen had in dit leven. De ziel heeft zelf de ouders uitgekozen.

Dit antwoord is heel raar, maar ik denk Marita dat jij dit wel begrijpt.

Heel ongezond, maar heb een troost je wordt heel snel volwassen...

Niet gezond dus!
Nee, dat is echt niet de goede manier.
Een beetje bang zijn voor een straf moet; anders is het tenslotte geen straf...
Maar zo bang?
Nee, dat is echt niet gezond...

Een kind wil overheerst worden, dat geeft hem het gevoel van veiligheid, geborgenheid.
Het kind weet waar hij/zij aan toe is.
Natuurlijk is er dan wel eens dwang nodig van de ouders, of zelfs straf.
Ook hierdoor weet het kind wie er de baas is, het geeft duidelijkheid.

Maar als de ouders de grip op het kind dreigen te verliezen, gaan veel ouders over tot extreem gedrag, vaak hebben ze geen tijd meer om met het kind te praten, of willen ze er geen tijd voor uit trekken.
Als compensatie gaan ze extreem straffen in een poging het ouderlijk gezag in stand te houden.
Nu voelt het kind zich niet meer veilig en geborgen, het kind voelt zich onbegrepen en opgejaagd, het vertrouwen in de ouders gaat over in angst voor de ouders.
Het kind heeft nu geen echt thuis meer en de problemen zullen waarschijnlijk alleen maar groter worden.
Een bang kind wordt een problemen kind.
Angst heeft weinig voesel nodig om te groeien.

Wat is bang?
Als een kind wat bang is voor de gevolgen dat hij straf krijgt als hij iets uitspookt lijkt me normaal. Anders heeft die straf geen zin.

Ik ben van de leeftijd dat ik nog wel eens een draai om mijn oren kreeg of een pak billenkoek. Ik ben er niet slechter van geworden en ben niet getraumatiseerd.

Kinderen moeten liefde en geborgenheid krijgen van hun ouders. Maar straf hoort ook bij opvoeden. Je zult ook moeten sturen. Ik doe dat ook, maar heb vaak moeite om ze de straf uit te laten zitten. Meestal halverwege los ik het weer op met knuffels.

Maar we moeten ze niet alleen maar doodknuffelen en niet mogen straffen

Het kind heeft iets gedaan wat niet mag, en heeft dus een nieuwe grens opgezocht. Dit kan zijn omdat het puber gedrag is, of een noodkreet.

De tijd dat ik als kind mishandeld werd, kreeg allerlei vormen en was dus 30 geleden de enige mogelijkheid om naar het JAC te gaan. Ik heb de leraar in vertrouwen genomen en bedoelde het goed maar mijn ouders kregen dit te horen en het werd nog erger, nog strakker gehouden nog meer klappen. Dus werd het stelen, kleine hebbedingetjes in de winkel of een gulden helaas werd ik nooit betrapt. Familieleden die het zagen werd altijd teniet gedaan ze is onhandelbaar, totdat een tante anoniem in greep en ons na het JAC stuurde en dat was mijn redding. En daarna in een pleeggezin ging het heel erg goed.

Ben op mijn pootjes terecht gekomen maar ik gruwel van dit soort dingen. En voel het klamme zweet al weer in mijn handen staan. Maar heeft geen nadelige gevolgen gehad voor het opvoeden van mijn kind want er is heel veel ruimte over om andere kinderen ook te helpen en alle vrienden komen vreselijk graag hier over de vloer. En is ondankt dat het negatief was toch een leerzame periode voor later.

Later heb ik zoiets ook meegemaakt met een kind en het enige wat ik heb kunnen doen is een vertrouwensband ontwikkelen en heb in overleg contact opgenomen met het AMK, Anoniem Meldpunt kindermishandeling, geestelijk of lichamelijk. Het geluk was dat dit dus niet de eerste melding was en hebben ze actie ondernomen en in dit geval dus super positief want het kind hoe erg ook werd uiteindelijk met heel veel procedures en op verzoek van het kind uit huis geplaatst. De kinderbescherming en de rechter kwamen er uiteindelijk aan te pas.

Je kan hier anoniem melding doen maar ook vragen hoe je dit het beste kunt aanpakken en of je in overleg moet met deze ouders of dat er nog andere manieren zijn.

Een kind opvoeden zonder straffen en belonen zal moeilijk zijn. Maar als een kind daadwerkelijk zo bang voor de straf van zijn ouders is, dan is er iets goed mis.
Als dingen in de opvoeding verlopen zo als ze horen te verlopen dan hoort 'thuis', en daar horen de ouders uiteraard ook bij, de veilige basis te zijn van waaruit het kind de wereld verkent, Bij het wereld verkennen hoort ook het grenzen verkennen. Dit doe een kind door te kijken of de grenzen wel grenzen zijn en test het uit door grensoverschrijdend gedrag. Soms wordt het kind bij dit gedrag ook wel door vrienden beïnvloed: het wil bij een bepaalde groep horen of wil laten zien wat hij/zij allemaal durft. Toch weet een kind altijd heel goed wat voor sancties op dit gedrag staan.

De meeste kinderen spijbelen weleens een keer. Uiteraard hopen ze dat ze niet betrapt worden, maar ze weten dat als ze betrapt worden, dat (in de meeste gevallen) ze een preek, straf o.i.d. krijgen. Kinderen kennen hun ouders en weten hoe hun ouders over het algemeen reageren.
Dit kind heeft waarschijnlijk te maken met een opvoeder die buiten proportioneel straft: dit kan lichamelijk zijn, maar ook geestelijk. En dit is uiteraard absoluut niet de manier waarop je kinderen in het gareel moet trachten te houden. Een kind moet zich, zelfs als hij/zij zich misdragen heeft veilig voelen bij zijn ouders. Straf dient om een kind in te laten zien dat het iets fout heeft gedaan. Dit bereik je niet door het kind angst te kweken. Als een straf niet in verhouding staat tot de overtreding, vindt het kind de straf niet rechtvaardig en maakt het kind boos. Dit levert over het algemeen alleen maar meer agressie van zowel kind als ouder op.

Natuurlijk zal geen enkel kind straf leuk vinden. Als het goed is, zal het balen. En dit is de bedoeling. Dat dit kind de pest in heeft dat zijn vader ingelicht wordt over het spijbelen is begrijpelijk, maar dat hij zo vol angst zit, is absoluut niet normaal.

Als je bang bent voor je ouders is dat voor mij niet normaal, praat ik nog niet eens over of het 'ongezond' zou zijn.
Ook ik ben jarenlang geslagen, met alles wat voorhanden was, houten lepels, hondenketting en meer straffen die ik hier niet wil vermelden.
Natuurlijk heeft het consequenties voor je latere leven.
Minder voelen, onzeker zijn, niet mee kunnen komen..
Maar, mijn eigen kinderen heb ik zo niet opgevoed, integendeel, gelukkig niet, ik kòn niet eens slaan.
Ben jarenlang ook depressief geweest, maar kon er niet over praten, had het als het ware verbannen, het was niet waar..
Ik heb er dan ook weer jaren over gedaan om weer een 'normaal' mens te zijn, wat mij wonderbaarlijk goed is gelukt.
Ik ben dan ook blij dat ik weer in de wereld sta, mee tel, gewoon om wie ik nú ben; ad rem en vrolijk met soms een slechte dag, net als iedereen :-)

Dus, als je in de gaten hebt dat er, naast je, of waar dan ook, een kind wordt mishandeld, GEEF HET AAN.
Het kind heeft er baad bij..

Wij hebben nog jonge kinderen en dan is het denk ik wel een ander verhaal, maar ik denk dat ze ook bang kunnen zijn van de straf die ze boven het hoofd hangt en niet speciaal bang voor de ouders. Bij ons gaan ze voor straf naar de gang en als het een erge straf is op de keldertrap, en dat vinden ze echt heel erg. Lijfstraffen zijn uitingen van onmacht.