Hoe ga je om met een baby die geen zin heeft in zijn eigen bedje?

Hij is acht maanden en een heerlijk tevreden manneke.
Tot nu toe sliep hij prima in zijn eigen bedje, echter sinds een paar weken is het om de haverklap huilen, krijsen en drammen.
Gisteren bijvoorbeeld lag hij hard te krijsen en toen ik hem pakte was hij meteen stil. Hij heeft toen heerlijk bij mij gelegen en toen dacht ik: tja, wat is beter: alleen in je bedje of op mama's borst met gefriemel aan je teentjes en kusjes in je haren? Ik zou dan ook voor de tweede optie gaan!
Maar goed, bij mijn oudste heb ik dit verkeerd aangepakt want die sliep op een bepaald moment helemaal niet meer in zijn bedje maar alleen maar bij mij. Heel gezellig maar ook niet zo handig.
Ik ben nu geneigd om weer dezelfde kant op te gaan, maar wil dit eigenlijk niet. Gezellig bij mama, prima, maar slapen doen we in bed en niet op schoot!

Hoe los ik dit op? Het zijn geen tandjes of iets dergelijks, want wanneer hij ergens last van heeft, blijft hij huilen, ook als ik hem oppak. Maar wanneer ik hem nu oppak, krijg ik meteen een vette lach. Ik heb het idee dat hij huilt om zijn zin te krijgen, en dat is lekker bij mama liggen.
Maar heb er ook moeite mee om hem te laten huilen? 'Ze zijn maar zo kort klein', denk ik dan. Maar ik heb het idee dat ik hem nu te veel verwen? De meeste baby's slapen toch gewoon in hun eigen bedje? Wat doe ik waarom mijn kinderen dit niet willen? Ik heb niet het idee dat ik een te softe moeder ben.

Toegevoegd na 38 seconden:
Oh en heeft het iets met zijn ontwikkeling te maken zo rond deze leeftijd?

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

in: Ouderschap & Opvoeding

1.3K

1.3K keer bekeken

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

babys hebben nu eenmaal van die periodes die van mij vroeger ook !gaat meestal vanzelf over!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ik vind het ook niet erg hoor, zo'n periode. Maar wel wanneer ik er niet goed op weet te reageren ;)

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Geef jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

Antwoorden (6)

Consequent zijn en hem in zijn eigen bedje laten slapen..... hoe hard het misschien ook klinkt.
Omdat je hebt toegegeven zal het nu moeilijker zijn voor je om je eraan te houden, maar als je niet weer dezelfde trammelant wilt hebben als met je eerste, dan zal je nu moeten doorzetten.
Ik zie het ook niet als een kwestie van al dan niet verwennen, maar als het stellen van je eigen grenzen.
Mijn zoon heeft deze periode ook gehad en ik denk veeeeeeele kinderen;-)
Ik ben wel altijd naar hem toegegaan als hij huilde, maar troostte hem in zijn bedje of in zijn kamer. Daar gingen we niet weg.
Dat kost tijd, dat kost soms ook hartepijn, maar het scheelt je ook een enorme hoop ellende, want mijn ervaring is, dat die huilperiode vrij kort was.
Ik denk, dat het ook te maken heeft met veranderingen binnen je kleintje, misschien ook met angsten. Maar die kan je dus ondervangen door hem wel te troosten, dus door er wel te zijn voor hem.

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Juist.
Het is moeilijk, eventjes consequent doorzetten.
Troosten in zijn bedje.
Eventueel speentje.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Maar hoe doe ik dat dan, praktisch gezien?
Ik hoor hem, wacht expres al even (vijf minuutjes), want misschien valt hij weer in slaap, maar wanneer dit niet werkt, ga ik naar hem toe en zit hij -heel zielig- in de kruiphouding te wiebelen en huilen. Met een snotneus en krokodillentranen.
Hoe zou jij dan te werk gaan, stap voor stap? (ik pak hem dan dus meteen op omdat ik het zo zielig vind, maar dan?)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dank je! Je pakt hem op, troost hem, knuffelt hem even en dan weer terug in bed. Speentje erbij, aai over de bol en je vertrekt weer. Wat ik ook deed was niet meteen naar beneden, maar nog even boven wat rommelen, tegen hem praten, zodat hij wist dat ik er was. Scheelt ook op en neer rennen, want geheid dat je zoon in het begin zal tegensputteren ;-)
Misschien vindt hij het naar in het donker, dan laat je een lampje branden of zo'n nachtlampje, of de lamp in de gang bij zijn kamertje misschien?
Mijn zoon werd ook rustig van een muziekje. Ik had een speeldoosje, die deed ik ook aan als ik de kamer binnenkwam en dan steeds weer opnieuw, de laatste keer dan voor ik vertrok. Ik heb ook wel een radiootje gebruikt, maar dat was wat later.
Het moeilijkste is het niet zielig te vinden, dat helpt je om consequent te zijn en ook te blijven.
Dit is een periode waar jij hem als zijn mams doorheen moet helpen. En ja: het is lastig!!!!!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Lampje en muziekje zijn al aanwezig.
Maar zodra ik zijn kamertje verlaat, na een minuutje of na een kwartier, is het weer gillen. En dit gillen stopt niet.
Misschien moet ik mijn houding veranderen? Want ik toon me flink wanneer ik het kamertje verlaat maar voel dan wel van binnen dat het 'zielig' is. Terecht of niet!
Het druist misschien toch teveel tegen mijn gevoel in en dat pikt de kleine dan weer op.
Ik denk dat toch hier het euvel zit.. Bedankt voor je uitgebreide antwoord en reactie, ik wil dit erg graag doorbreken want inderdaad dezelfde trammelant als met mijn oudste wil ik niet.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Het is ook moeilijk meid!
Flink tonen is in feite al niet voldoende: je moet het zijn.....flink tonen is ook voelbaar voor hem ;-)
Het woord dat ik beter vind passen is assertief.
Jij gaat je mannetje helpen, en dit moet je daarvoor doen. Het is niet zielig, JIJ vindt het zielig!
Schouders recht, diep ademen en rust in jezelf. Dát breng je op hem over.
Wat Stippel ook schrijft: ga bij hem zitten totdat hij slaapt. Ook dat heb ik gedaan bij zoonlief en ook dat werkte. Zolang je hem er maar niet uithaalt, ik bedoel uit zijn kamer!!!
Sterkte!!!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dank je wel :)
Ik vraag het allemaal wel heel letterlijk, maar daar ben ik ook een beetje naar op zoek, ik wil graag weten waar dit vandaan komt en hoe ik mezelf hierin kan veranderen. En hoe doen andere ouders het dan? Fijn dat je even de tijd nam om me dit te vertellen!
Kijk ik ben helemaal niet zo'n softe moeder, een keer vallen, prima! Een keer verdriet, prima, hoort bij het leven! Maar als ik die kleine zo in zijn bedje zie wiebelen met zijn krokodillentranen dan vind ik dat meteen zielig.
En wat dat betreft hebben onze kinderen ons dan meteen goed door, ook al doen we flink!
En nogmaals met mijn oudste was het heel knus en gezellig, die pakte ik gewoon telkens bij me, dag en nacht, maakte me niet uit, maar het is beter om dit niet te herhalen. En het was misschien ook wel de makkelijke weg. Mijn jongste heeft altijd heerlijk geslapen in zijn bedje, het is iets van de laatste weken en dat wil ik niet door laten sudderen maar meteen goed aanpakken. Toch fijn dat deze site bestaat, gek eigenlijk, wanneer ik hier met mensen in mijn omgeving over praat en advies vraag, krijg ik hele andere adviezen dan hier online. Mooi is dat!
Het grappige is dat ik van jullie mijn eigen woorden terugkrijg maar dan in andere situaties. Ik zeg ook wel eens tegen andere ouders: het IS niet zielig, jij VINDT het zielig! Ik heb het pas nog gezegd, een paar weken terug!
In mijn eigen situatie nu had ik zo ver nog niet eens gedacht. Misschien is dat de blinde vlek van het moederschap :)
Nou, ik ga mezelf maar eens een spoedcursus flink zijn hierin geven, en hopelijk doorbreekt dat de boel dan.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Heel graag gedaan!
Het is super, dat je hier je vragen kunt stellen: toen mijn kind klein was bestond dat nog niet! Grote herkenning hoor, die blinde vlek ;-)) En wat mij betreft niet alleen bij het moederschap. In je eigen situatie zie je soms gewoon niet dat je advies aan een ander ook goed voor jezelf is.
Succes met je spoedcursus!!!!!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ja, inderdaad, in andere gevallen bestaat die blinde vlek ook. Terwijl we het voor een ander mens vaak zo goed weten te vertellen!
De kleine ligt nu overigens heerlijk tevreden te slapen, kan toeval zijn want denk niet dat de spoedcursus zo snel werkt, maar prettig is het wel :D

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Heeeeeej hè!!! Super!
Waarom zou het niet kunnen? Als jij vanuit jezelf uitstraalt, dat je dit wilt, waarom niet? Wil niet zeggen, dat hij vanaf nu slaafs doet wat jij wilt hahahaha, maar geniet hiervan, heerlijk!!!:-)

Het zou een sprongetje kunnen zijn, volgens oei ik groei begint dat rond 8,5 maanden.

Als je jezelf ervan hebt verzekerd dat er niets aan de hand is, moet je beginnen met hem in bed laten, ondanks gehuil en gekrijs. Je zou hem na 1 min. huilen kunnen geruststellen (maar laten liggen!), dan na 2 min, vervolgens na 4 min, 6, 8 etc. Je blijft kort en zegt zoiets als: Ik houd van je, maar het is tijd om te slapen. Je gaat weg, ook als hij blijft huilen.

Dit is een manier. Kan zijn dat je dit maarliefst een week zo moet volhouden, maar het kan ook binnen drie dagen opgelost zijn. Mits je het volhoudt! Blijf denken aan het uiteindelijke doel, dan houd je het wel vol ;)

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dit heb ik bij mijn oudste ook geprobeerd, maar werkte niet. Misschien straal ik toch wel te weinig consequent-zijn uit op die momenten.
Misschien ben ik toch te soft :D

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Het is natuurlijk de kunst om in intonatie en lichaamstaal niet te laten doorschemeren dat je medelijden voelt met je kind. Als je je kind uitlegt waarom je zo doet, doe je dat eigenlijk voor jezelf, om jezelf te blijven herinneren dat je zo hard bent voor zijn bestwil.
Ook belangrijk, als je de opvoeding samen met iemand anders doet, dat je er allebei volledig achter staat. Dan houd je het langer vol.
En misschien is 6 of 8 minuten te lang en moet je opbouwen tot 4 minuten en dan steeds weer 4 minuten, tot hij slaapt.
Ik begrijp dat als je er eerder geen succes mee hebt gehad, je er nu geen vertrouwen in hebt dat het werkt. En als je dit niet met volledige overtuiging doet, voelt je kind dat aan en ja... dan werkt het niet.
Toch succes ;)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ja, daar zit hem denk ik wel de kneep. Ik ben vrij onzeker hierin geworden, merk ik nu.
En dat straal ik natuurlijk uit!
Ik las net van Wendy dat het niet hard is, maar dat ik hem er eigenlijk mee help. Een mooie gedachte om in mijn achterhoofd te houden wanneer ik weer eens bij mezelf denk dat ik hard ben wanneer ik de kleine niet bij me pak. Dank je wel voor je advies! Ik ga er hier aan werken :)

Het alternatief voor het antwoord van Wendy is hem juist bij je nemen. Allebei kan goed gaan als je er zelf maar echt achter staat. Er zijn ouders die het consequent streng hebben aangepakt en ouders die kinderen bij zich nemen als ze huilen.

Het is niet gezegd dat die laatste groep echt tot ze 18 zijn bij je in bed slapen.

Wat vooral belangrijk is, is iets doen dat bij je past en daar dan wel consequent in zijn, dus niet de ene dag streng en de volgende dag niet of anders om.

Als je ze bij je neemt en je bent dat op een dag echt zat voelen ze aan je dat het menens is, en dat ze echt naar hun eigen bed moeten. Doe je dat nu en sta je er gevoelsmatig niet achter voelen ze dat ook en maken ze het je heel moeilijk door een vreselijke scene te schoppen

(Lees meer...)

Summo

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Hier zit misschien wel het probleem. Gevoelsmatig pak ik hem meteen op en hou hem bij me. Maar dan heb ik nog de afwas, ander werk, en gewoon wat momenten op een dag die ik voor MEZELF nodig heb om een blije mama te kunnen blijven! Ik kan en wil gewoon niet 24 uur per dag alleen maar met mijn baby bezig zijn, maar gevoelsmatig werkt het wel zo. Hij vraagt, ik draai ;) Prima, daar is hij een baby voor en ik de mama, maar waar ligt de grens?
Lastig, dit!

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Vind je mijn idee streng Summo?
Ik vind het zelf consequent, maar wel met alle liefde die ik in me had. Ik heb hem nooit laten huilen, ging altijd naar hem toe en troosstte hem.

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ja hoor, die van ons stapte gezellig iedere nacht over naar ons bed.
In onze slaap maakten we maar even 'plaats' voor hem tussenin.
Opeens was het over.
Ze blijven echt niet tot hoge leeftijd tussenin liggen.
Bij ons was het bij ongeveer 6 jaar over.

Summo

12 jaar geleden

nee hoor wendy, het klonk als ook echt als een verhaal waar jullie je allemaal goed bij voelden. Dat was ook wat ik wilde zeggen, er is hier geen "waarheid". Het is vooral belangrijk te doen wat bij je past. En RiaNino, die eerste tijd voelt gewoon als tropenjaren. Te weinig slaap, te weinig tijd voor alles, soms ook nog zorgen (zorgjes) over van alles en nog wat, voor de meesten gaat het na het eerste jaar veel beter en voor een enkele stakker pas na een jaar of 3 maar ik ken verder niemand die met kinderen op de basisschool nog zo in de weer is (dan komen er weer andere "problemen" en als ze naar de middelbare school gaan wordt het weer een ander verhaal.
Maar dan krijg je toch weer meer tijd voor jezelf, ondanks hele andere drukte die er dan is

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Ah, okee. Heb je helemaal gelijk in, er is geen "de waarheid". Iedereen probeert te doen zoals het goed voelt en iedere fase heeft zijn probleempjes en zijn leuke dingen. Ik heb de eerste jaren niet ervaren als tropenjaren ;-) De puberteit vind ik heftiger...

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Haha, mijn oudste is nu negen, ik geniet nog even van de rust. Heerlijke leeftijd is dit trouwens! Ik heb van ieder moment met mijn oudste genoten, maar deze leeftijd vind ik toch wel heel bijzonder. Ineens, vanuit het niets, lijkt hij ineens zo GROOT! Ik zie dit ook bij zijn vriendjes terug. Geen kindje meer maar echt een jongeman begint hij te worden. Met een andere uitdrukking op zijn gezicht en andere geurtjes aan zijn lijf. Pubertijd, here we come :) maar laat hem nu eerst nog maar even lekker negen zijn..
We hebben inderdaad allemaal onze eigen manieren om met onze kinderen om te gaan.
Mijn oudste pakte ik altijd bij me, dit voelde op dat moment prima maar toen was het alleen hij en ik. Wat kon het mij schelen dat ik de hele avond met mijn baby lag te knuffelen, heerlijk vond ik dit! Toch wil ik dit niet herhalen want ik heb de afgelopen maanden juist zo van die slaapmomenten van de jongste genoten omdat dit me de gelegenheid geeft om 1 op 1 aandacht aan mijn oudste te geven en het huishouden draaiende te houden of eens tijd voor mezelf te pakken. Die vrijheid vind ik toch wel erg prettig!

Zou het helpen om je hemd of t-shirt in het bedje te leggen?
Dan ruikt de baby jou geur.
Doe het wel zo dat de baby niet verstrikt kan raken.

Is het warm genoeg in de slaapkamer?
Onze baby werd stiller van het muziekje van het speeldoosje, hoort bij het ritueel.

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Dat zou ik ook wel eens kunnen proberen.
Hij heeft altijd lekkere warme voetjes dus neem aan dat het wel warm genoeg is.

Volgens die goeie ouwe dr. Spock (niet die met die puntoortjes, maar die kinderarts) hebben kinderen zo rond hun 9 maanden hun eerste eenkennigheidsfase. Ze kunnen dan opeens je aanwezigheid missen en niet snappen dat je er nog steeds wel bent.
Wat kan helpen, is als je bij hem blijft tot hij slaapt, zonder hem daarbij aandacht te geven (want dan wordt het weer te gezellig om te gaan slapen). Dus gewoon in z'n eigen bedje leggen, en als hij gaat huilen, een aai over z'n bol geven en rustig er naast gaan zitten tot hij in slaap valt. Dit een paar avonden volhouden en waarschijnlijk is je probleem opgelost. Rond de 2 jaar krijgen ze nog zo'n fase en die kun je het zelfde aanpakken.

Bij die drie van mij heeft het gewerkt, dus wie weet?!

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Aha, ik dacht al dat het iets in zijn ontwikkeling zou zijn waarom het nu ineens zo is. Ik dacht er zelf aan dat hij ineens het verband kon leggen tussen huilen en dan lekker opgepakt worden. Dus dat ie daar ineens de handigheid van in zag.
Ik heb een muurtje tussen de keuken en de huiskamer, met zo'n boog. Wanneer de kleine in de huiskamer aan het rondtijgeren is en ik verdwijn achter het muurtje, begint hij ook ineens te huilen. Wanneer ik mezelf dan weer laat zien, is het weer oké. Dit is inderdaad ook iets van de laatste weken. Zaak dus dat ik hier even goed mee omga :) Dank je wel.

ja, het kan te maken hebben met zn leeftijd bij 8mnd hebben kinderen van die regel periodes zijn wat onrustiger ,ongedurig enzv .
een maand verder kan het weer rustiger zijn .

Toegevoegd na 11 minuten:
mijn gedachten toen (is lang geleden ) er breekt een andere fase aan in de ontwikkeling van je kind het wordt dan ook eenkennig t o vreemden enzov de tandjes komen door .
zit niet lekker in zn velletje kan dit niet anders duidelijk maken dan tegenstribbelen of huilen , gaat ook wel weer over .

Krijgt en ontwikkeld zn eigen identiteit deze periodes komen steeds terug .

ps ,wij hadden dr 1 bij die tot haar 5/6 jr bij ons in bed kroop snachts (wel eens lastig )en op eengegeven moment was het over .

geduld en succes gewenst .

Toegevoegd na 19 minuten:
oh en dit , als je hem verwent kom je ook snel genoeg achter hoop ik .

heb dit (af)geleerd bij mn zoontje ik kon r slecht tegen dat hij huilde savonds heb dit langzaam afgebouwd .
voor mijzelf en voor hem .
papa ging toen effen kijken/ praten met zoontje en het was in no time over .

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

12 jaar geleden

Deel jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

Bekijk alle vragen in deze categorieën:

Ouders & Kinderen

Kinderen

Ouderschap & Opvoeding

Zwangerschap