Gedoe bij ophalen dochter (7) van school. Wat zijn manieren om hiermee beter om te gaan?

Erg herkenbaar.Ik zit met hetzelfde probleem. Ik denk dat het er ook een beetje bijhoort. Alleen strak afspreken met de ouder zélf, een dag ervoor ofzo, werkt echt. Ik heb soms het idee dat het meer een (-goede- )ouder-ouder-relatie is waardoor kinderen vaak afspreken dan kind-kind.
Een bevriende ouder op de school van mijn dochter van 8 gaat iedereen afbellen als zij en dochterlief thuis komt zonder vriendinnetje. Dat is ook een optie. Lijkt me zelf helemaal niks.
Ik probeer het bij 1 a 2 keer per week te houden en probeer het via de moeder (of vader) te regelen (natuurlijk eerst vanuit mijn dochter die met iemand wil spelen).
Maar het blijft lastig.

Wat lijkt mij dat naar om dat te moeten zien! Misschien kun je aan haar leerkracht vragen of zij een seintje aan je dochter wil geven (bijvoorbeeld in de pauze). "X, denk je nog even aan...?'. Dan kan je dochter al eerder iets afspreken. Als dan niemand kan, weet ze dit van tevoren al.

Zoals anderen ook al aangeven: probeer het met de ouder(s) af te spreken. Kinderen hebben zelf vaak geen overzicht over planning van de week. Woensdag- en vrijdagmiddag bijvoorbeeld iets afspreken. Op dinsdag al met een moeder of vader van een leerling waar je dochter graag mee wil spelen afspreken dat jij de beide meisjes woensdagmiddag meeneemt naar huis. Niet langer van tevoren. Nu al kan het gebeuren dat op de bewuste woensdag één of beide meisje(s) eigenlijk helemaal niet zoveel zin meer heeft. Maar afspraak is afspraak.
Zo probeerde ik het te regelen. Want het is zeer herkenbaar! De meeste ouders zullen dit herkennen.

Herkenbaar...Is het een idee om haar 's morgens bij het brengen te laten afspreken voor die dag? Dan zijn ook de pappa's of mamma's aanwezig die de afspraak kunnen bevestigen. Deze afspraak heeft hier goed geholpen. Succes!

Het lijkt me een goed onderwerp om bij de eerstvolgende ouderavond als gespreksthema voor te leggen. Het is namelijk een zaak waar veel ouders mee te maken krijgen en dat je daarom het beste met de andere ouders en met het schoolpersoneel gezamenlijk aan kunt pakken.
Wij hadden op school de afspraak dat afspraakjes die dag op school gemaakt niet gelden. Deze regeling hebben we in onderling overleg (school en ouders) afgesproken. Maar het gaat hier dan wel over een vorm van onderwijs waarbij de meeste kinderen met busjes gehaald en gebracht worden.
Dan wilde het wel eens gebeuren dat een kind met en ander kind afsprak, de ouders van niets wisten en in paniek naar school belden als hun kind niet uit de bus/taxi stapte.
Daarom was er een regel: als je bij iemand gaat spelen, breng je twee briefjes mee van de ouders: ééntje voor de juf en ééntje voor de chauffeur.
Maar ook als kinderen niet met bus/taxi naar huis gaan, lijkt me dit een zinvol onderwerp van gesprek voor een ouderavond.

Oei. Ik was zo'n kind. Niet een kind dat vaak afsprak, maar wel een kind dat heel andere verwachtingen had dan leeftijdsgenootjes. Een kind van 7 dat toezegt 's middags te willen spelen, bedoelt daar meestal mee: "ik wil vanmiddag met jou spelen.. als ik dan ook nog zin heb, en als er niet iets leukers tussenkomt.". Een kind dat net even wat verder is in de ontwikkeling, een groot rechtvaardigheidsgevoel heeft of gewoon weinig sociaal inzicht heeft, ervaart dat als onrechtvaardig. Jouw dochter is waarschijnlijk zo'n kind dat, ook op haar 7e, al vindt dat afspraak gewoon afspraak is, en dat je je daaraan moet houden. Voor de meeste kinderen waar zij mee omgaat, ligt dat echter anders.

Kun je haar dit uitleggen? Het zou kunnen dat zij dit best kan vatten. Dat de meeste kinderen van haar leeftijd gewoon nog niet zo goed zijn in het maken van afspraken. Niet om haar een superioriteitsgevoel over te geven, maar het is misschien wél fijn als ze zo begrijpt dat het niet haar schuld is, en dat de afwijzingen niet persoonlijk zijn. Ook kan het goed zijn om haar uit te leggen dat ook al zegt een vriendinnetje dat ze wel wil spelen, dat niet altijd betekent dat het ook daadwerkelijk kan, omdat de ouders soms andere plannen hebben.

Om het last-minute regelen te vermijden, kun je misschien afspraken maken over wanneer zij afspreekt. Kan dit niet vantevoren, liefst op een moment waarop de kinderen het nog (bijvoorbeeld tussen de middag) kunnen overleggen met hun ouders? Als je echt zekerheid wilt hebben over de gemaakte afspraak, zou je hier zelf nog achteraan kunnen bellen om de afspraak ook met de ouders te bevestigen. Na verloop van tijd kan ze dit meer zelf gaan doen: als zij een vriendinnetje thuis opbelt en haar vraagt of ze morgen kan spelen, kan dat vriendinnetje het meteen ook aan één van haar ouders vragen, en dat heb je al een stuk meer zekerheid.

Tenslotte: er is veel wat je kunt verzinnen om teleurstellingen te voorkomen, maar helemaal te vermijden is het niet. Bovendien worden kleine meisjes groot, en zal ze op den duur ook meer zelf haar afspraken gaan maken, met steeds minder tussenkomst van de ouders. Ze zal dus ook moeten leren dat het geen ramp is om een keer niet ergens anders te kunnen spelen. Hopelijk is de teleurstelling al een stuk minder groot als ze niet meer op het laatste moment van vriendinnetje naar vriendinnetje holt om maar een afspraak te kunnen maken, maar uiteindelijk zal ze ook met dit 'onrecht' moeten leren omgaan.

Het is heel normaal dat je als moeder je kind pijn wil besparen. Die traantjes elke woensdag en vrijdag, het grijpt je naar het hart.
Toch zijn dit belangrijke levenslessen waar ze doorheen zal moeten om "groter" te worden. Levenlessen leer je nu eenmaal (ook) door te leren omgaan met dingen die je minder leuk vind.
Natuurlijk kan je dit regelen door de vele goede tips die je hier kreeg, daar is niets mee mis.
Maar vroeg of laat zullen er andere situaties komen waarbij ze weer teleurgesteld zal worden. Zo is het nu eenmaal, en zo leer je hoe de anderen kennen en vooral ook hoe je met anderen moet omgaan. Het is dan ook goed om tegelijk met je dochtertje te praten over dergelijke zaken.
Mijn dochter had in haar school vroeger - sinds haar vijf jaar - elke maandagochtend "praatronde". Soms zat ik erbij als vrijwillig helpende moeder. Ik was telkens verwonderd over de diepe emoties die op die rondes naar boven kwamen : teleurstelling, verdriet, boosheid. Soms wilde ik zo'n kind dan "redden" (bv. een nieuw boek kopen voor een kind dat haar lievelingsboek was kwijtgespeeld), maar de juf hield me dan telkens tegen. Dat mocht niet : de praatronde was bedoeld om te luchten en om met deze dingen te leren omgaan, ze te leren verwoorden. Nu zie ik dat ook, maar toen met die kleine "snuppies" vond ik het heel hard
Hoe dan ook : een kind pijn besparen is niet (altijd) mogelijk en zelfs niet altijd nodig. Wat er veel belangrijker is, is hen te leren met die pijn om te gaan....

Ik herken het wel bij mijn dochter van 5. Maar ik plan juist bewust nog geen speelafspraken op voorhand. Juist omdat het ook zomaar kan zijn dat het betreffende vriendje of vriendinnetje op de dag zelf toch geen zin meer heeft, of toch met een ander klasgenootje gaat spelen. Dan is de teleurstelling alleen maar groter. En ja, soms is mijn dochter teleurgesteld en soms is het even huilen. Dat is dan op dat moment even heel sneu voor haar, maar daar moet ze ook mee leren omgaan toch? Ik maak er verder geen drama van en we gaan gewoon naar huis, en zeg dat ze nog vaak genoeg met haar vriendjes/vriendinnetjes kan spelen en dat het ook best leuk is om eens samen iets met mama te gaan doen. Bleef ze dan huilen, dan liet ik haar maar even huilen. Door er steeds weer opnieuw over te beginnen, maak je het drama alleen maar groter, en krijgt ze het idee dat ze echt reden heeft om te gaan huilen en er moeilijk over te doen. En echt, dat huilen/dramatisch doen gaat echt vanzelf weer over als je rustig blijft. Misschien dat je de eerste paar keer met een krijsend kind naar huis fietst of loopt, maar daar moet je je dan maar niet teveel van aantrekken (en ook niet voor schamen). Misschien heeft jouw dochter iets meer tijd nodig om te leren omgaan met de teleurstellingen van het niet kunnen spelen. Des te meer reden om je niet in allerlei bochten te gaan wringen om speelafspraken vast te leggen. Want dan bevestig je juist haar onvrede. Als het nou zo is dat het in twee weken tijd helemaal niet is gelukt om met iemand te spelen, dan zou ik wel een keer wat ondernemen om toch wat te gaan plannen met de betreffende vader of moeder. Maar als er een keer een hele week niet gespeeld wordt, vind ik dat geen ramp. En mijn dochter vind het inmiddels echt geen probleem meer als er een keer niet gespeeld wordt. Soms is ze nog wel iets teleurgesteld, maar ze vindt het nu ook best leuk om eens lekker zelf te spelen of iets leuks met mama te gaan doen. En mama vindt dat ook wel eens leuk;-)
Soms lossen we het "speelprobleem" ook wel eens op door ze met zijn drieën te laten spelen. Maar ik kan me voorstellen dat dat niet in elke samenstelling goed werkt.

Misschien kan je eens aan de leerkracht vragen of hij/zij een idee heeft waarom de andere kinderen toch de voorkeur geven om met een ander kind te spelen.
Niet aan de dochter melden hoor, maar misschien weet hij een tip..

Mijn dochter is ook zeven en heeft hetzelfde probleem. Daarbij heeft ze ook dat ze het vaak moeilijk vindt om van mama weg te zijn na schooltijd. Ze is graag thuis in bekende omgeving. Dit is niet bevorderlijk voor het spelen met andere kinderen, want kinderen willen ook wel eens bij hun eigen huis spelen en ikzelf zit niet altijd op de vriend(innet)jes van mijn dochter te wachten (als ik nog bepaalde dingen mòet doen die dag, waarvoor ik nog de deur uit moet bijvoorbeeld).

Ik los dit op door mijn dochter vooral aan te sporen om met vriend(innet)jes af te spreken. Wanneer twee kinderen aangeven dat ze samen willen spelen, gaan ze samen naar beide ouders toe om te vragen of het kan en mag. Dan steken ook de ouders de koppen bij elkaar en wordt er kortgesloten over het waar en tot hoe laat... Wanneer het spelen niet kan, vraag ik altijd even door aan de ouder naar de reden. Is er een zwemles (of andere vaste afspraak) op dat dagdeel (goed onthouden of zelfs opschrijven thuis)? Soms kan het bijvoorbeeld alleen als het kind bij ons speelt of kan de ouder juist het huis niet uit en kan het alleen bij hun. Even doorvragen loont dus... Als het niet kan, is het soms wel mogelijk om alvast voor een andere dag af te spreken. Dit doe ik in samenspraak met de kinderen zelf, zodat ze er beiden wel van af weten. Niet veel verder dan twee dagen vooruit en anders zonder samenspraak met de kinderen onder voorbehoud met de ouders. Zo is het niet teleurstellend voor het andere kind, wanneer er eentje ineens niet meer wil.

Ik probeer mijn dochter ook aan te sporen met andere kinderen te spelen dan normaal. Het is nu nog een stuk gemakkelijker om met verschillende kinderen om te gaan dan in hogere groepen. Dan 'settelen' kinderen zich meer in een vriendengroepje. Vaak helpt het als je als ouder een speelafspraak maakt met een andere ouder en dit dan voorlegt aan de kinderen. Wanneer mijn dochter het eng vindt, vraag ik of het goed is dat ik ook een kopje thee kom drinken. Vind ikzelf overigens wel zo prettig bij een nieuw adres. Dan weet ik tenminste waar mijn kind uithangt. Of het ijs breken door ook eens een ander kind uit te nodigen voor een partijtje. Dan komen kinderen soms tot de ontdekking dat ze wel graag eens samen willen spelen.

herkenbaar..... mijn zoontje kan enorm van slag zijn als een afspraakje om welke reden dan ook niet door kan gaan (heeft uberhaupt met elke verandering enorm veel moeite, maar met dingen waarop ie zich verheugd heeft dit een mega impact op hem)

voorkomen kan je het niet. bij mijn zoontje hebben we speeldagen (woensdagmiddag, en de donderdag of vrijdagmiddag)

gaat het een keer niet door is dat heel vervelend, maar overmacht, en kinderen zijn vrij om te kiezen met wie ze spelen ook als ze zich op het laatste moment bedenken.

ik laat mijn zoontje weten dat ik het enorm rot voor hem vindt, maar vertel er wel duidelijk bij dat er niets aan te doen is maar snap dat ie boos is (zacht uitgedrukt, hij is totaal van de kaart)

ik laat me niet meeslepen vanuit medelij.
ook al vind ik het moeilijk om hem te zien worstelen met zijn frustratie, ik ga er niet in mee, ga geen vervangende dingen zoeken (kom maar, zullen wij dan dit of dat gaan doen om de pijn te verzachten?)

hoe vervelend ook: als ouder is het niet te voorkomen, en ook hier moet een kind mee om leren gaan.
het klinkt hard maar het is niet gezond om een kind te behoeden voor teleurstellingen.
bovendien leren ze dat niet elk kindje hetzelfde rechtvaardigheidsgevoel heeft.

bij mijn zoontje is het zo dat hij een uurtje was 'minder gezellig is' en even flink aan het mopperen is.
teleurstellingen horen ook bij het leven, hoe vervelend ook. ik ben er wel voor hem, toon mijn begrip maar ga niet sussen (dat is ook niet leuk of eerlijk van dat kindje, zullen wij dan dit en dit gaan doen of wat wil je samen doen met mama bv.)

het enige wat je kan doen is de ouder vragen of deze op de hoogte is van de speelafspraak (vaak is dat niet het geval) spreken ze ruime tijd van tevoren af vraag dan een dag of paar dagen voor de speeldag of het nog door kan gaan.

als ouder heb je als het goed is zelf de keuze op welke manier je ermee omgaat (minder ontspannen) of je er zelf verdrietig van wordt (een kind ziet dit aan je waardoor het er echt niet makkelijker op gaat worden voor haar)

niet echt een gouden tip dus om het te voorkomen, maar misschien dat je er toch nog wat aan hebt.