Hoe maak ik mijn moeder duidelijk dat ik(21) ook een eigen leven heb?

Ik weet niet precies wat je probleem is, maar het beste wat ik hierop kan zeggen is: Zeg het haar gewoon.

Zeg tegen haar dat je een eigen leven hebt (dit is ook zo) en dat je oud en wijs genoeg bent om zelf beslissingen te nemen. Pas wel op dat je je moeder hiermee niet kwetst, ze heeft je vanaf baby af aan opgevoed en geholpen en ook voor haar is het moeilijk om jou "los te laten."

Toegevoegd na 1 minuut:
Edit: Leg ook uit waarom je dit vindt en wat je hier precies mee bedoelt. Ik denk dat je moeder zich overal mee bemoeid en ook met de keuze's die je maakt/gaat maken of hebt gemaakt.

Onthoud wel dat ze dit eigenlijk altijd voor jou bestwil doet. Ze wil het beste voor je en probeert je te helpen, echter kan het zijn dat wat zij als "beste" ziet, dat dit voor jou juist het slechtste is.

Bekend probleem, ik ben bijna 24 en m'n ma poogt nog steeds mijn leven te controleren. Ja zeggen, nee doen is mijn devies. Soms zijn mensen gewoon zulke control-freaks dat het gewoon geen optie is om ze te overtuigen van een andere mening...

Draai het om!

Probeer niet de goedkeuring van je moeder te krijgen om je eigen leven te leiden.

DOE HET GEWOON!!!

Klinkt stom maar er zit echt een waarheid in. Het is niet alleen dat zij zich overal tegen aan bemoeit, JIJ staat dat ook toe.

Ik zou zeggen ga niet met haar in discussie dat verlies je toch op dit moment. Probeer je anders op te stellen.

Zeg 1000x tegen jezelf: het is mijn leven en ik sta niet toe dat iemand inbreekt als ik dat niet wil.

Als je het zelf gelooft straalt het van je gezicht en daar zijn andere mensen toch gevoelig voor

sterkte, is wel een lastig proces

Je gaat niet bot in tegen haar bemoeienissen, maar je knikt neutraal of je zegt zoiets als 'ik zal er over nadenken'. Daarmee vermijd je de confrontatie en je belooft niets. En daarna doe je wat je zelf denkt wat juist is.
Je kunt ook haar (waarschijnlijk meerdere) kennis respecteren door voor sommige dingen juist haar mening te vragen, bijvoorbeeld over eten koken. Mam, hoe bak jij altijd die aardappeltjes zo krokant?
Maar als ze je aanwijzingen geeft over hoe je te kleden en welke vrienden te kiezen, ga je er niet op in. Niet tegenspreken, maar van je af laten glijden.
Waarschijnlijk is het goed bedoeld, maar moeders hebben soms moeite met los laten.

Misschien woonruimte voor jezelf gaan zoeken ?
Wel drastisch natuurlijk,
maar zo te merken wordt haar zorg te beklemmend voor je ?

Als je nog thuis woont is het normaal dat je je aan huisregels, zoals etenstijden houdt.
Verder zoals gezegd, niet vragen maar meedelen.
en als 3de: Ik neeem aan dat je nog thuis woont, maar is het geen tijd dan om eigen woonruimte te zoeken?
Vaak wordt de verhouding weer beter als de fysieke afstand wat groter is.

Zolang je thuis woont heb je je wel aan haar huisregels te houden, op zich. Kunst is te bepalen, wat valt onder die huisregels en wat is goed om nu eens zelf te gaan ondernemen.
Wil je de volledige vrijheid dan zou ik toch overwegen eens uit te gaan kijken naar een eigen stekkie. Je kunt haar niet veranderen, hooguit zeggen dat je er behoorlijk mee zit en geen kind meer bent, en dat je nu ook een eigen leven hebt, precies zoals je hier zegt. Vertel er ook bij dat je je behoorlijk gekleineerd voelt op deze manier. Maar feitelijk trek je het ook zelf aan, want omdat je alles van haar pikt, weet zij niet beter of ze kan er mee doorgaan. Zij weet misschien niet altijd hoe jij je eronder voelt, en is zelf ook op een bepaalde manier grootgebracht, en met misschien wel net zulke regels.
De enige die dus echt wat kan veranderen aan de situatie ben je zelf... Blijft je nog lekker even onder moeders warme vleugels of sla je je eigen vleugels uit? :) En dat ding waar eten in kan, daar kom ook geluid uit :) En daar kun je veel mee bereiken.

Als je een moeder hebt met controledwang kun je beter je vleugels uitslaan, dat verandert niet zomaar.

Als 21 jarige en deelgenoot van een leefgemeenschap (thuis, ouders, broers, zussen) heb je recht op een eigen leven. Je moet daarbij wel als volwassene ook deel hebben aan de dagelijkse verplichtingen, zoals onderhoud van de woning, de was en boodschappen doen. Als daar een taakverdeling in is gemaakt is alles o.k. Je doet verder de eigen ding, zolang je medebewoners niet stoort. Precies zoals je in een studentenhuis zou doen, of als zelfstandig wonende tegenover je buren.

Jij bepaalt wat je slaaptijd is, wat je aantrekt, met wie je omgaat. Als je dat nu nog niet eens zou mogen, hoe moet je dan ooit een eigen stijl, doel, toekomst regelen.

Je moeder is waarschijnlijk heel erg met haar eigen planning bezig en wil alles op haar manier gedaan hebben. Ze heeft het recht om je langzaam te dwingen het huis te verlaten, of ze moet met jou een deal sluiten hoe de normale omgangsregels zijn. En je eindelijk in je waarde laten.

(Ik heb zelf vier volwassen kinderen, je voedt ze op en geeft sturing tot een leeftijd van ongeveer 17. Daarna kan je af en toe even samen praten als iets stroef loopt, maar het zijn geen kinderen meer. Jongeren op weg naar een eigen leven hebben eigen ideeën en een eigen stijl en zijn nooit het eigendom van een moeder.)

Loslaten kan voor een moeder heel lastig zijn. Mijn oudste is 9 en die wilde van de week zijn probleem perse met zijn beste vriendje bespreken. Weer een nieuwe fase voor mij... Maar het is goed dat hij dat doet en duidelijk aangeeft, het hoort erbij.
Wel verwacht ik dat de kids, zolang ze thuis wonen, de normale huisregels respecteren, dat doen wij als ouders namelijk ook. Zo maak ik ook afspraken met de kids hoe laat zij thuis moeten zijn, maar evengoed vertel ik hoe laat ik thuis zal zijn. Het gaat over en weer.
Als je moeder bepaalt hoe laat je opstaat lijkt mij dat niet oke. Tenzij ze je daarmee helpt om op tijd op school of werk te komen omdat je daarin je eigen verantwoordelijkheid nog niet neemt. Het is maar net wat de drijfveer is.
Over met wie je omgaat: Mijn oudste had jaren geleden (begin lagere school) al een vriendje dat ik niet zo zag zitten. Ik heb het hem nooit verboden, maar wilde wel graag dat dat vriendje bij ons thuis kwam zodat ik zicht had op wat er gebeurde. Ik heb dat ook (beperkt) besproken met mijn zoon zodat hij snapte waarom.
Je zou je moeder kunnen vragen waarom ze bepaalde mensen niet geschikt vindt, misschien ziet zij iets wat jij (nog) niet ziet. Als je haar redenen weet kun je zelf de afweging maken of je daarin meegaat of niet.

Probeer eens te informeren naar het waarom bij je moeder (op een belangstellende manier, niet aanvallend), misschien levert het een interessant gesprek op. Interesse in de drijfveren van de ander geeft vaak ook opening om jouw gezichtspunt te delen.

Tenslotte: Met 21 jaar mag je ook je eigen builen vallen.

Heel veel succes!