Hoe breng ik mijn zoontje aan zijn verstand dat stelen gewoonweg niet kán?!

Wanneer uw zoon liegt is het belangrijk om hem duidelijk te maken dat u het liegen op zich al, los van de daad, erg vindt. Maak hem duidelijk dat het het vertrouwen tussen u beiden schaadt. Dat is ook voor hem vervelend. In de tussenijd kun je natuurlijk met hem praten ...
aangezien hij 6,5 jaar oud is .... laat hem internet filmpjes zien van wat er gebeurd als hij dat blijft doen !

Volgens mij is dat heel normaal. Niet ieder kind is direct onder de indruk van moraal.

In de natuur is het heel gewoon dat een dier iets pakt wat hij graag wil hebben. Ook in de menselijk natuur is dat zo, het is een deel van ons. Meestal onderdukken we die neiging door onszelf te straffen of gestraft te worden als we iets doen dat niet overeenstemt met het collectief moraal.

Je zult je zoontje dus keer op keer moeten blijven straffen als je het hem af wilt leren, dan gaat hij het slechte gevoel van gestraft worden op den duur linken met het genot van iets leuks pakken en houdt hij er mee op.

Ik was vroeger trouwens precies zo. Bij mij is het opgehouden toen mijn ouders mij opdroegen om dat speelgoed zelf terug te brengen naar het slachtoffer en mijn excuses aan te bieden. Ik vond die momenten zo onplezierig dat het het plezierige gevoel van het autootje overstemde. Ik besloot aldus niet meer te jatten.

Dag autootje, hallo moraal!

Toegevoegd na 33 minuten:
Gezien je dat persoonlijk terugbrengen al diverse malen hebt geprobeerd nog een manier:

Iedere keer dat je zoontje iets jat, moet hij het speelgoed terugbrengen en daarbij ook een van zijn EIGEN favoriete speeltjes aan het slachtoffer schenken. Zo leer je hem hoe het is als iemand jouw speelgoed wegsnaait, en bovendien zal hij merken dat zijn speelgoedcollectie aanzienlijk begint te krimpen en het misschien niet zo lucratief is om door te gaan met stelen.
Misschien is zelfs dreigen om zijn lievelingsspeelgoed naar Afrika te sturen al genoeg....

Dat ligt eraan waarom hij steelt, ziet hij in dat het fout is of ziet hij werkelijk het probleem niet. Verstopt hij bijvoorbeeld zijn "buit" of gaat hij er gewoon openlijk mee spelen en heeft hij niet door dat het niet van hem is.Er zijn mensen met stoornissen die niet inzien dat dat niet kan.

Ik zou inderdaad me door laten verwijzen met hem naar een GGZ of iets dergelijks en onderzoek laten doen waarom.

Als hij niet inziet dat hij fout ziet kun je straffen wat je wilt maar dringt het werkelijk niet door, en heeft het ook geen zin.

Probeer druk te zetten op een onderzoek zodat een en ander duidelijk wordt en de juiste aanpak aangeboden kan worden. Tot die tijd kun je misschien zoveel mogelijk controle uitoefenen (elke keer tas controleren als hij uit school komt, misschien een soort code afspreken: heb je alles in je tas, zodat hij zelf nog even controleert of er niets extra's inzit en het terug kan leggen). Ik vraag mij af of straf in dit geval direct de juiste oplossing is, kennelijk heeft het tot nu toe niet geholpen. Beloning kan, alhoewel het misschien belachelijk klinkt, beloning als je niet steelt, beter helpen.

Spreek bijvoorbeeld een punt in de week af, spreek de week op dit punt door (of elke dag) en geef bijvoorbeeld en sticker als het goed is gegaan, na een aantal stickers mag hij een beloning (kadootje, zakje snoep, leuk uitje etc.)

Wacht verder echt op de onderzoeken.

Jouw zoon heeft nog niet goed het besef van wat mijn en dijn is, en dat is heel lastig.

Maak hem goed duidelijk dat, als hij iets van een ander meeneemt, dat die dat mist, en er verdrietig om is. Vraag hem hoe hij het zou vinden als iemand zijn lievelingsspeelgoed of knuffel (bij de naam noemen!) zou meenemen.

De volgende keer als hij weer iets meeneemt van een ander kun je daad bij woord voegen en ook iets van hem afpakken. En dan iets wat hem heel dierbaar is of iets waar hij graag mee speelt. Legt het een dag of 2 weg.
Hij zal dan wel heel boos worden of een keel opzetten, maar dan kun je hem misschien duidelijk maken, dat wat hij een ander aandoet. Hij voelt dan zelf wat het is om iets te missen.
Als hij iets wegpakt van vriendjes kun je ook "ruilen": Oh, jij hebt zijn autootje, nou dan krijgt hij jouw beer. Dit wel kortsluiten met de ouders van het kind.
Laat hem wel consequent het "gestolene" weer terugbrengen.
Je kunt er eventueel nog een straf aankoppelen, bijv niet tv-kijken o.i.d.
Ik hoop dat dit helpt.

Ik ben het eens dat het beste is om het desbetreffende voorwerp terug te geven en excuses aan te laten bieden. En dan is het inderdaad wie de langste adem heeft.

Echter er zou nog een straf bij horen. Ik denk dat het jongetje niet erg onder de indruk is van op de gang zitten of een pak voor zijn broek ( en dat laatste is natuurlijk discutabel ) dus zelf zou ik voor wat anders kiezen wat wel indruk maakt.

Aangezien hij een voorkeur voor spullen heeft ( hij jat ze immers graag ) lijkt het mij het beste dat hij als straf naast het gestolene teruggeven ook iets van zijn eigen spullen weggeeft. Dus hij jat een autootje, hij geeft dat autootje terug, biedt zijn excuses aan en als straf moet hij nog een autootje van zichzelf erbij weggeven. ( even de ontvanger instrueren dat hij het ontvangt en niet zegt " hoeft niet" .)

Kindje snapt na een tijdje dan wel dat jatten niet leidt tot meer spullen, maar tot minder spullen. ( hopelijk.. ) En ervaart wellicht dat het niet leuk is als je wat " kwijt " bent. ( en ervaart misschien plezier van het geven ipv nemen , na een tijdje dan )

Succes!!

Misschien zijn speelgoed eens "stelen", zodat hij zelf ondervindt wat het is om iets kwijt te zijn.
Dreigen met wat er later kan gebeuren, zoals n gevangenis, helpt niet. Wat er over 3 maanden gaat gebeuren is nog onoverzienbaar, laat staan als hij 16 is, dat duurt nog een mensenleven.

Ik ga te het niet goedpraten maar jullie zijn in mijn optiek hier heel serieus en goed mee bezig.

EN TOCH gedraagt jullie kind zich anders dan gemiddeld.

Ik denk dat die doorverwijzing dus toch wel heel nuttig is want kinderen van ruim 6 zijn toch wel te beinvloeden met boosheid en straf en uitleggen.

Dat hij het dus telkens niet kan onthouden KAN erop wijzen dat hij ergens " echt mis iets heeft op dit gebied" (sorry voor de nare uitspraak) OF dat hij wat dit betreft erg achterloopt in ontwikkeling.

Ik zou niet graag in jullie schoenen staan want ook voor ouders is dit natuurlijk toch vreselijk, er zullen veel mensen zijn die je kind (en gemakshalve jullie hele gezin) hierom veroordelen.

Ik zou daarom eigenlijk zeggen (juist omdat je het laat onderzoeken) WEL terugbrengen natuurlijk en blijven uitleggen dat het niet mag maar niet steeds strenger straffen, dat lost nu niks op en is alleen heel zwaar voor hem EN voor jullie

Op de een of ander manier moet het tot HEM doordringen dat hij fout bezig is en dat dit niet lukt kan meerdere oorzaken hebben. Tot duidelijk is wat het is, heeft te veel straf volgens mij geen zin.

Ik zou dus mijn energie samen met hem stoppen in erover praten en boekjes kijken en hem proberen duidelijk te maken dat hij WEL een groot probleem heeft maar dat jullie TOCH veel van hem houden.

sterkte, veel sterkte

Een vriend van had vroeger een snoepje gestolen en toen had zn moeder hem meegenomen naar het politiebureau om hem "op te sluiten" . Na een zogenaamde ondertekening het nooit meer te doen bij de politie heeft hij het gelijk afgeleerd;) misschien niet de beste manier in alle gevallen maar het heeft zeker effect gehad!;)

Hallo iedereen met allemaal van die goedbedoelde adviezen. Het gaat hier om een kind van 6,5 jaar. Die ga je toch nog niet in handen geven van allerlei hulpverleners? Ik zou zeggen, ouders ga gewoon door op de weg waar je op bezig bent. Gewoon geduld hebben en volhouden. Hij wordt ouder en op een gegeven moment valt het kwartje wel. Het duurt bij het ene kind gewoon wat langer dan bij het andere. Als je kind op z'n twaalfde nog steeds steelt, dan is het vroeg genoeg.

Allereerst, stelen is voor een kind van die leeftijd redelijk normaal. Het lijkt misschien raar maar om er echt achter te komen dat stelen niet goed is is het soms heel goed dat een kind een keer iets steelt. Een kind experimenteert dan met grenzen. Veelal zal het bij een klein vergrijp blijven, een keer een snoepje, een keer een of ander mooi dingetje. Het kind word vervolgens wel een keer betrapt of verteld het zelf en word daarop aangesproken. Hij zal als het goed is ondervinden dat stelen niet het juiste ding is. Over de ontwikkeling van geweten:
-Peuters hebben eigenlijk helemaal nog geen geweten, ze weten vaak wel wat wel en niet mag maar ze hebben nog weinig remmen.
-Kleuters hebben meer besef, ze denken vaak nog vanuit een soort extern geweten, ze kunnen onthouden wat ouders en anderen vinden van bepaalde zaken en beginnen te calculeren welk gedrag wel en niet wenselijk is.
-Vanaf 7 jaar worden kinderen echt zelfstandiger, ze kunnen dan ook al zelf morele afwegingen maken, 'dat is niet eerlijk' hoor je veel in deze leeftijdsgroep, er is sprake van een echt functionerend geweten.
Jullie zoontje is 6½, en eigenlijk kunnen we nog niet verwachten dat hij al een echt functionerend geweten heeft. Het kan ook zijn dat hij in sommige aspecten van zijn ontwikkeling nog erg jong is. Dus het stelen hoeft niet 'problematisch' te zijn. Maar wat wel opvalt is dat hij niet erg gevoelig is voor straf en gezag. En dat is op zich wel zorgelijk. Jullie kind is nog erg jong dus zijn ontwikkeling kan nog erg grote sprongen maken, het kan zijn dat dit vanzelf een weg vindt. Of je nu wel of niet naar de orthopedagoog gaat, dit zijn belangrijke punten voor de opvoeding van jullie zoontje:
-Bied veel structuur aan, vertel je zoontje wat je van hem verwacht en wees daarin duidelijk.
-Wees ontzettend consequent, buig geen regels en zie geen dingen door de vingers
-Zet een goed beloningssysteem op en wees daarin ook consequent
-Besteed aandacht aan zijn positieve gedrag, benoem het en prijs het, geef het een grotere waarde dan zijn negatieve gedrag
-Probeer het negatieve gedrag niet te groot te maken, onthoud: aandacht is aandacht.

Denk er nog eens rustig over na. Als er verder niet echt gedragsproblemen zijn (zoals nauwelijks reageren op beloningen en weinig inlevingsvermogen in anderen)
hoef je niet direct naar een orthopedagoog te rennen.

Ben bang dat er een veel diepere achtergrond achter ligt.

Jij hebt, zoals vele al aanbevelen, je zoon met regelmaat teruggestuurd met het speelgoed en hem zijn excuses aan laten bieden.

Dat helpt niet.

Ik ben geen psycholoog maar heb het vermoedde dat hier een gebrek aan schuldgevoel bij uw zoon achter ligt.

Een dergelijk iets zie je ook bij kinderen die Autisme hebben met het syndroom van Asperger, LET WEL, ik zeg niet dat uw kind dit heeft, een diepgaand onderzoek dient hiervoor plaats te vinden.

Voorlopig kan je niets doen dan gewoon doorgaan op de weg die je ingeslagen hebt.

Wens jou en je kind heel veel sterkte en hoop dat ze een duidelijke oorzaak van het probleem kunnen vinden.

Normaal gesproken : op blijven hameren, blijven straffen en uitleggen. Het onderdrukken van de impuls om iets heel graag te willen hebben en het besef dat je van de spullen van een ander afblijf, groeit vanzelf.

Zes-en-een-half is echter wel een leeftijd waarop normaliter het geweten al een heel eind gevormd zou moeten zijn. Een bezoekje aan de psycholoog om te testen of er iets schort met zijn sociale vaardigheden (het niet kunnen inleven in het slachtoffer, het niet kunnen overzien van de consequenties van zijn acties) en wat daar eventueel aan te doen is. Het kan een kwestie van late rijping zijn, maar ook wel degelijk een serieus signaal.

En voor de volledigheid : is het voorbeeld in orde ? Kinderen van wie de ouders in principe de standaard kantoorvoorraad (papier, pennen, nietmachies etc) of andere artikelen 'meenemen' van hun werk - wat tegenwoordig heel normaal schijnt te zijn - hebben ook nog wel eens problemen met de ontwikkeling van hun gevoel voor 'mijn en dijn'. En...kinderen doen niet wat je ZEGT, ze doen wat je DOET. Alleen zien zij nog niet het verschil tussen anoniem stelen en persoonlijk stelen - waar sommige volwassenen onderscheid in maken.

Dit klinkt misschien heel stom (vooral als het bij jullie niet de gewoonte is), maar komt wel meer voor dan je denkt, waardoor een kind het risico loopt onterecht een stempel op te lopen.

De opvoeding voor wat betreft dit onderwerp, begint niet bij: je mag niet stelen. Het begint bij onderscheid leren maken tussen: mijn en dijn.
Dus je zegt: van wie is dit? Hij geeft daar antwoord op, en dan zeg je: het is niet van jou, dus dan moet je het niet meenemen, je moet eraf blijven!!

Anderzijds ook respect tonen voor wat van hem is, en dat benoemen. Dit is jouw speelgoed, dit zijn jouw boeken. Andere kinderen moeten aan jou vragen of ze ermee mogen spelen, enz.!

Mijn en dijn aanleren, daar draait het om.

het is denk ik inderdaad verstandig om iets van hem weg te nemen waar hij waarde aan hecht. Ik denk dat zelf ervaren de beste leermeester is.

Toegevoegd na 6 uur:
Wat verder kan helpen is gewoon een ouderwets pak slaag. Volgens onze Nederlandse normen is dat verkeerd en moet je "met het kind praten". Van een pak slaag wat een ouder voor zichzelf kan verantwoorden is volgens mij nog niemand slechter geworden. Ik in ieder geval niet.
Als het verkeerd is om een goed verantwoord pak slaag te geven zijn gevangenisstraf of boetes voor volwassenen dat ook lijkt me. Opsluiten helpt niet omdat een kind altijd wel iets vind om mee te spelen.

Misschien een beetje cru, maar wat je kan proberen is wanneer hij naar school is op zijn kamer te kijken naar iets waar hij heel veel waarde aan hecht. Dit verstop je ergens. Je laat hem hiernaar zoeken tot hij ervan moet huilen dat hij het kwijt is. Nu weet je dat hij zich kan inleven in mensen hoe zij zich kunnen voelen wanneer ze iets ineens kwijt zijn. Op dit moment geef je terug wat je verstopt hebt en maak je duidelijk waarom je dat gedaan hebt.

Gewoon straf geven.
Laat m een half uurtje op zn kamer zitten.
Ik vond het altijd vreselijk als mijn moeder boos op mij was.
Ik stal vroeger ook veel maar sinds mijn moeder met deze straf begon durfde ik het niet meer.

Als je een filmpje van iemand die steelt aan hem laat zien, en dat hij/zij dan gesnapt wordt, dan snapt hij het denk ik wel...

Het uitleggen werkt dus niet. Hij leert niet op een auditieve manier. Misschien moet hij het voelen, zelf ervaren dus, of zien.
Als hij veel naar boven kijkt, zal hij een visuele manier van leren hebben. Dan moet hij het zien gebeuren en snapt hij wat het wegnemen wat niet van hem is, naar is voor de ander. Als hij een denkstrategie heeft, kijkt hij veel naar rechtsonder en is het van belang dat dingen logisch voor hem zijn. Hier staat meer over geschreven bij NLP-oogbewegingen en is via Google te vinden.

Wat bij mij opkomt is dat hij zelf eens moet ervaren hoe het is dat er iets van hem wordt weggenomen. Bijvoorbeeld zijn lievelingsspeeltje dat hij dus snel zal missen. Zijn reactie hierop kun je gebruiken om het uit te leggen dat dit ook zo voelt bij andere kinderen waarvan hij iets meeneemt. "Daar wordt jij ook verdrietig van he? Andere kindjes hebben dat gevoel ook als jij iets van hun meeneemt. Daarom is het beter om te vragen aan degene van wie het is, of je er mee mag spelen of iets mag hebben." Zoiets.

Psycholoog is een goed idee. Wat je ook zou kunnen doen... een keer bij het politie bureau binnen lopen en het verhaal uitleggen. Als je zoontje nu weer zoiets doet loop je met hem naar het politiebureau en laat je de agent die er natuurlijk voor een jochie van 6 al heel imponerend uitziet even zijn verhaal doen. Niet dat ze hem meteen in de cel moeten gooien maar het schrikeffect is goed! Hoop niet dat ik meteen als een sadist wordt gezien haha