Als kinderen elkaar de schuld geven van iets wat beiden zeggen niet gedaan te hebben, hoe ga je daar dan als ouder mee om?

Stuur ze naar hun kamer totdat 1 van de 2 toegeeft dat hij het boek gelezen heeft.

Zo doet mijn vader het tenminste altijd en meestal helpt dat wel.

Ze samen op laten ruimen (of wat er ook gedaan moet worden) als niemand de verantwoordelijkheid wil nemen dan allebei maar.

Samen laten opruimen. De "dader" zal zich wellicht schuldig voelen t.o.v. de ander, en zal misschien de volgende keer eerlijker zijn.

vraag ze het samen eventjes te doen! en dan misschien benadrukken dat het samen zo gedaan is.

Het ligt even aan de leeftijd van de kinderen, maar als ze wat ouder zijn, dan zou ik er met ze over praten.
Als het een situatie is, waarbij duidelijk en onomstotelijk vaststaat dat 1 "de schuld" heeft, dan proberen in te spelen op hun gevoel / geweten.
Werkt dat niet, dan beide straf in het vooruitzicht stellen en bij blijvend weigeren ook toepassen. Consequent zijn daarin.
Maar misschien vind je dat te streng?

Toegevoegd na 16 uur:
Mijn antwoord betreft het in het algemeen elkaar de schuld geven, waarbij er dus 1 liegt (dat is de vraag) en niet het opruimpunt (dat is een voorbeeld).

V.w.b. het boekpunt:
eerst goed doorvragen, inspelen op het punt van liegen / oneerlijk zijn / verantwoording nemen, zodat ze alsnog in de gelegenheid zijn om hun instelling te veranderen. Gebeurt dat: prijzen!
Werkt dat niet, dan de consequenties vertellen.
Werkt dat nóg niet:
- betreft het een bibliotheekboek: boek innemen, terugbrengen naar de bib en voorlopig geen nieuwe halen.
- Betreft het een eigen boek: innemen en wegleggen.

Zo leren ze dat ze verantwoordelijkheden hebben naar elkaar (liegen is niet okee) en dat er consequenties zijn van hun gedrag.
Ook voor je Asperger dochter lijkt me dat heel duidelijk. Afspraak is afspraak ;-)

Een kinderliedje opzetten en er dan een wedstrijd van maken om beiden klaar te zijn met opruimen voor het liedje afgelopen is.
Prijs degene de hemel in die begint met opruimen. Dan gaat de ander vanzelf meedoen. Daarna een dikke knuffel voor allebei als alles opgeruimd is.

Salomonsoordeel?
Als ze de boeken graag lezen dan zou je kunnen zeggen dat je ze zelf wel opruimt en weggegooit.
Ik ben benieuwd hoe ze dan reageren.

Geen bruikbare reactie, dan samen opruimen.

Als je tot elke prijs de lieve vrede wilt bewaren, ruim je het zelf op, maar dat wil je vast niet horen!
Je zou het boek ook kunnen laten liggen, tot 1 van de 2 het ter hand neemt en je hem of haar kunt vragen het na lezing weer op te ruimen.
Maar als je op netheid bent gesteld, zul je het niet willen laten slingeren, zodat ik weer terug kom op mijn eerste antwoord.

Mijn reactie zal zijn: maakt niet uit wie het gelezen heeft het moet worden opgeruimd.

Als uitleg kan je daarbij vertellen dat jij ook regelmatig dingen opruimt die je zelf niet gebruikt. O en niet vergeten weg te lopen om de eventuele discussie die ontstaat te ontlopen, laat ze het samen maar oplossen.

Mijn dochters (14&11) brengen ons regelmatig in die situatie. De oplossing is in mijn beleving vrij simpel. Als beide zeggen dat ze het niet gebruikt hebben zeg ik dat ik dan zelf maar even doe; in de kliko ermee. Meestal begint er dan wel 1 te protesteren.
Ook willen we ze nog wel eens wijzen op het feit dat wij ook veel doen voor hen, koken, boodschappen wassen etc. Als je ze dan vraagt of je daar dan ook maar mee op moet houden bedenken ze zich meestal wel.

Mijn eerste opwelling is om te antwoorden dat het er niet toe doet wie nou net gelezen heeft, maar dat we hier in huis altijd samen opruimen. Maar misschien zijn ze daar niet gevoelig voor.

Wat ik wel deed toen mijn kinderen klein waren:
Ik vroeg het opruimen pas op het moment dat ik samen met de kinderen iets wilt gaan drinken-met-wat-lekkers-erbij.
Als ze allebei weigerden op te ruimen zei ik: "dan gaan we ook niet samen eten/drinken, dat doe ik dan ook maar alleen."
Vervolgens ging ik uitgebreid zitten met koffie met koek en liet hen toekijken.
"Tja, wie opruimt mag met mij wat drinken en krijgt wat lekkers."
Kijk dan eens wat ze doen.
Mijn kinderen wisten het wel...

Vooral niet boos worden.

Er zijn twee dingen die bij mij nogal goed werken:

1) Consequent opvorderen wat "van niemand is" zonder boos worden en zonder dreigen.
Zijn het bib-boeken, dan betekent dit dat bij de volgende uitleenbeurt er minder/geen boeken uitgeleend kunnen worden. Want alleen mama heeft boeken om te ruilen, toch?

Als je consequent en zonder boos worden alles blijft opvorderen, krijgen ze het na een poosje echt wel door.
Werkt schitterend, maar enkel als je consequent bent.
Zodra er eerlijkheid boven komt, kunnen ze de spullen terugkrijgen zonder dat er verder heisa om gemaakt wordt. Op die manier leren ze eerlijkheid zonder angst.

2) Alternatieven bieden:
Je kan ze ook leren zeggen: "ik heb dat boek gelezen, maar ik heb nu eventjes geen zin om het op te ruimen". En dan een compromis zoeken zoals "je mag de boeken laten liggen, zolang er geen ander speelgoed uitgehaald wordt" of "als je het voor het avondeten opruimt is het goed" of "zullen we het dan eventjes samen doen, dan is het leuker".

Op die manier leer je kinderen zowel eerlijk zijn als zoeken naar een goede oplossing en krijgen ze erkenning voor hun eigen gevoelens. Kan al vanaf 3 jaar, trouwens, maar hoe ouder de kinderen hoe beter dit werkt.

Voor mij zou het breekpunt liggen op de "ja maar".

Het hangt wel een beetje af van de leeftijd van de kinderen, naar ik stel hier zo af en een VERBOD in op het zeggen van"ja maar".

Dus in jouw voorbeeld zou ik zelf zeggen (maak er ook een beetje een grap van dan valt het luchtiger): let op letterlijke tekst:

hé jij hebt POEP in je oren en jij ook!!!!! ,oeps zeg ik nou het woord poep? (dat mag nl niet bij ons, en door het per ongeluk expres te gebruiken heb ik ZEKER de aandacht)

Ik vroeg helemaal niet WIE er aan de boeken was geweest, ik vroeg ruimen JULLIE de boeken even op, en jullie dat zijn er volgens mij meer dan één en hé jullie zijn met zijn tweeen.

en dan als vervolg heb ik 2 opties: als ik (een beetje) humeurig ben leg ik ze even uit dat ik ook hun onderbroeken was en droog terwijl ik ze niet draag en dreig dat dan te gaan doen en hun boterhammen smeer en daar dan vanaf morgen OOK een hapje van mag nemen.

Ben ik in een betere bui zeg ik: ok we maken er een wedstrijd van wie de meeste boeken opruimt EN ze het netst neerzet krijgt een dikke mama-film-kus (die zijn hier beroemd EN gewenst gelukkig).

Heb ik echt een p-bui of ben ik net ongesteld kun je het hele verhaal overslaan want dan schreeuw ik ze toe: koppen houden en NU die boeken opruimen anders wordt ik HEEL boos!!!!!! (een moeder is nl ook maar een mens)

Na het de eerste keer gevraagd te hebben en beide ontkennen nog steeds, vraag je je natuurlijk of of jij het niet geweest bent of iemand anders in huis.

Dat is hoogstwaarschijnlijk niet het geval en daarom laat ze zoals iedereen hier bijna zegt het beide opruimen.

Hiermee is het natuurlijk nog niet afgelopen. Een dag later maak je hier een grapje over en zegt dat je dit helemaal niet erg vindt, maar dat ze wel eerlijk moeten zijn.....even wachten en hopen dat er een toegeeft.

Grote kans dat dit niet zo makkelijk is, daarom probeer je het nog een keer op een andere manier. Je lacht er weer om (theatraal) en stelt de vraag nog een keer en zegt wie het echt heeft gedaan en dat het nu wel tijd is om toe te geven (zonder straf).


Grote kans dat dit niet zo makkelijk is, daarom probeer je het nog een keer op een andere manier. Je lacht er weer om (theatraal) en stelt de vraag nog een keer en zegt wie het echt heeft gedaan en dat het nu wel tijd is om toe te geven en aders volgt er wel straf (voor een persoon, de ander is niet schuldig waarom straffen).

Bij een volhardend kind ben je er nog niet van af. De volgende stap is weer een dag later elk kind apart te nemen (voor een uur waarom geen twee) en dezelfde vraag) opnieuw stellen op twintig verschillende manieren. Ik denk dat je er nu wel uit bent.

Ben je er echt niet uit, dan maak jij er een rotzooitje waar ze beide bij zijn en laat je dit daarna opruimen en zegt, maar dat heb ik niet gedaan, maar toch ruimen jullie dit op, want ik heb het ook niet gedaan. en zolang niemand toegeeft zal ik dit vaker doen, dus zeg het nu en anders krijg je ook geen kadootjes op jullie verjaardag (gespeeld en theatraal) en komt Sinterklaas nooit meer langs.

ben je er nog niet uit? Dan heb je een evil child en kun je jezelf afvragen hoe heb ik het zover kunnen laten komen. Vraag zelf een gesprek aan voor jezelf bij een psycholoog en praat met deze over je kinderen, wellicht dat deze nog andere tips voor je heeft.

succes.

prima lieftallige bloedjes van kinderen, dan ruimt ik het op, en omdat niemand het boek leest gaat het maar hoog in de kast zodat het niet meer in de weg kan liggen.

maar luister eens, als jullie me om hulp vragen bij iets wat kwijt is roep ik ook dat ik het niet gehad heb en help dan ook niet want anders is het niet eerlijk voor mij!

of we kunnen elkaar helpen en gewoon wat voor elkaar over hebben zonder het af te wegen. en willen jullie dit WEL dan gaan we met lijstjes gaan werken zodat ieder hier PRECIES evenveel doet (nou, daar komen ze HEEL snel op terug hoor!)

jij doet ook was van kleding die je niet gedragen hebt, je strijkt wat niet van jou is, je kookt wat je niet allemaal opeet en en... ennnn...

tja, laat het eens aan de kids hoe ze het willen verdelen.
die van mij hielden het nog geen halve dag vol, en dat zonder bonje of stemverheffing.

af en toe hoor ik ze smoezen, dan helpen ze elkaar met hun kamer opruimen als verassing voor me. of halen al hun spulletjes uit de huiskamer om netjes op hun kamer te leggen.

heerlijk toch?!) :)) prijs ze dan wel helemaal de zevende hemel in natuurlijk. en als moeder niet hoeft te zeuren om dit soort dingen is het natuurlijk meer tijd voor leuke dingen, dat snap je zeker wel ;-)

zou er geen discussie punt van maken

( zeg ik nu zoveel jaren later ))en wat wijzer inmiddels hiih

heb wel eens geschermd met oke dan gaat het in de kliko .speelgoed (duplo lego kleine rot spul lastig om op te ruimen )

kinderen zeiden toen ,...dat doet mama toch niet .
Heb het dus wel gedaan ..hopla ineen plastic zak en op naar de kliko
kinderen keken toe en waren muisje stil .
heeft wel indruk gemaakt.

Dit werkte overigens maar eenmalig hoor ;(

tgaat nu nog wel eens voor de grap .jaahaaa anders gaat het zeker in de kliko ? ))


Ik kon nooit echt streng of consequent zijn , moet altijd snel lachen om de kinderen hun streken en buien onhebbelijkheden.
Het kind mogen zijn met alle ins en outs .

motto ; liegen is erger dan stout zijn .
Bereik je veel meer mee .

Toegevoegd na 17 minuten:
nadeel is wanneer kinderen hun eigen spullen niet opruimen is het altijd van Ma..aam weet jij waar mn ...is

heb jij het opgeruimd mam ? uhh nee ... jij ?
mopperen en zoeken dan maar .

Ik ga daar mee om door te zeggen: als ik eten maak eet ik ook niet alles in mijn eentje op, moet ik maar alleen voor mezelf koken volgende keer?

Dat jullie mama niet even willen helpen met opruimen doet mij nadenken over hoeveel ik voor jullie zorg, en of dat wel zin heeft.... (dat mogen ze zich dan best even afvragen, want waar komt verantwoordelijkheidsgevoel vandaan? )


Zéker als ze in de leeftijd zijn om zo te protesteren. Asperger of niet. Ook iemand met asperger moet voor zichzelf leren zorgen! En als ze het nu niet leren, hebben ze er later grote problemen mee.


Sterkte!!

Als mijn 3 kinderen hun speelgoed niet wilden opruimen zei ik: Het interesseert me geen mallemoer wie er mee gespeeld heeft. Geen discussies daarover. Het enige wat mij interesseert is dat het speelgoed opgeruimd wordt. Als het niet gebeurt mogen jullie direct na het eten naar jullie kamers.
En als ze wat uitgespookt hadden waarvan ze elkaar de schuld gaven liet ik ze net zolang aan de tafel zitten tot ze het zat werden en de schuldige zich kwam melden. Als ze hun "misdaad" eerlijk opbiechtten, konden ze altijd rekenen op veel minder straf dan wanneer ik er zelf achter kwam.

Als mamma nou eens zegt: "De EERSTE die zegt dat ie het boek/ding/iets" gedaan heeft krijgt snoep of wat lekkers/leuks en de ander krijgt die dag helemáál niks! en de andere het dubbele" Werkt geweldig!! De straf dat de andere het dubbele krijgt en de schuldige niks is 2x balen. Nog educatief verantwoord ook, zo leren ze om te gaan met het feit dat het "later als ze groot zijn" ook beter openheid van zaken kunnen geven i.p.v. iemand anders proberen op te laten draaien voor de door jouw gemaakte problemen. "Hij die geen fouten maakt, maakt meestal niets" is het spreekwoord. En dat kan heel lief gebracht worden uiteraard, je ruimt gewoon "de boeken" "het favoriete speelgoed" "de favoriete knuffel" "ontzegging van sesamstraat (ik noem maar wat)" op... en dan komt er vanzelf 1 van de 2 wel met "mamma" of "pappa", dat was ik... en dan geef je ze een pluim voor de eerlijkheid, en kun je ze alsnog een snoepje geven en zonder boos te worden je kind die de eerlijheid toont op dat moment vertellen dat je trots bent op hem/haar dat ze de waarheid vertellen. Die duurt het langst namelijk, heb ik aan der lijve ondervonden. Hoop dat je er wat aan hebt ;)
Groetjes!

Dat kan erg vervelend zijn. Je kan bij jou voorbeeld dan best zeggen: De boeken zijn toch niet zelf uit de kast gestapt, en hopen dat ze dan beginnen opruimen. Je kan ook zeggen dat als ze het opruimen ze bv. een snoepje krijgen, maar dat werkt alleen bij kleine kinderen. Ik denk dta het het beste is dat je zegt: Ofwel ruim je het op of je gaat in de hoek staan tot jullie besloten hebben het op te ruimen. Bij oudere kinderen moet je wel strenger zijn bv. 3 dagen geen tv kijken, dreigen met geen avondeten, een week geen computer,...
Als je de leeftijd meld kan ik wat meer ideeën geven voor jou.

Toen ik nog op een kinderdagverblijf werkte gebeurde dit natuurlijk heel vaak. Het welles/nietes verhaal. Maar de truc is om daar niet in mee te gaan. Als er bv. iets stuk is gemaakt en beide kinderen ontkennen dan houd je het in het midden. Het ligt eraan hoe oud het kind is. Maar als een kind iets heeft kapot gemaakt weet dat kind dat zelf donders goed. Liegen komt vaak voort uit angst voor straf. Ik nam de kinderen dan apart en praatte rustig met ze. Dan zei ik als het per ongeluk was dat dat niet erg is maar dat je daar wel eerlijk over moet zijn. Vaak biechten ze het dan wel op. Gebeurde dat niet dan kregen ze de kans om het later alsnog op te biechten. Maar ook als dat niet gebeurd was de schrik al straf genoeg.

Als kinderen iets niet op willen ruimen wat ze volgens hun niet hebben gebruikt dan word er toch door allebei/allemaal opgeruimd. Een ander kind ruimt ook wel eens iets van hun op waar zij niet mee gespeeld hebben. We helpen elkaar een handje en de volgende keer helpt een ander kindje door jouw speelgoed op te ruimen. Samen spelen, samen delen, samen opruimen. Als je dat vanaf jong af aan doet leren ze dat snel genoeg. Als je en leuk muziekje opzet tijdens het opruimen word het helemaal leuk en gezellig. En je kunt er een spelletje van maken. Wie is er het eerst klaar met opruimen voordat het liedje is afgelopen?
Ik koop mijn zoon nooit om met snoep of speelgoed. Daar leert hij niets van. Met een super gedaan!!! En een high five is hij al helemaal gelukkig. Zo doe ik dat ook met andere kinderen.

Het is geven en nemen en zo houd je het leuk in huis.

Bij ons thuis werkt het zo,dan ruimt de een op en dan de ander ongeacht wie er troep gemaakt heeft.
Dat is voor iedereen duidelijk je moet alleen zelf ook bijhouden wie er aan de beurt is.

juist omdat ze in de buitenwereld ook dingen moeten doen die ze niet leuk vinden zou ik zeggen|:
het maakt me niet zoveel uit wie het heeft gelezen, als we samen opruimen is het sneller opgelost, en dan help je zelf ook mee.
zo kun je het ook met andere dingen doen...gewoon samen doen.

Als je daar even tijd voor hebt kan je ze aan de hand van een verhaaltje inlaten zien dat de waarheid op lange termijn meer waarde heeft dan een leugentje om bestwil dat op korte termijn een oplossing lijkt.

Er zijn tegenwoordig redelijk wat boekjes voor ouders/ kinderen hier rond die dagelijkse problemen weten op te lossen aan de hand van een verhaal.

Wat een leuke vraag ; volgens mij heb ik het vanmorgen hier nog met iemand over gehad ;-)

Ik heb twee kinderen, dus ken het probleem. In de praktijk komt het er op neer dat ze allebei OF te beroerd zijn om iets te doen en er om liegen, OF een aanval van heel slecht geheugen hebben, en leggen ze dus de bal bij mij. Ik mag dan 'kiezen' wie er liegt, of 'kiezen' wie er voor opdraait. En soms ligt de waarheid ook nog eens in het midden ; dan begint kind A heel enthousiast aan een werkje, stopt ermee (en ruimt het niet op), waarna kind B er mee verder gaat en er een klerezooi van maakt. Wie is er dan uiteindelijk verantwoordelijk voor de troep ? Juist ; geen van beiden (volgens hen). En wie ruimt het in de praktijk op? Weer juist ; mamma.

Zelf heb ik besloten me niet meer voor dat karretje te laten spannen, en verwacht gewoon van het kind dat ik het vraag dat die het opruimt. Helemaal los van wie de troep heeft gemaakt. Het enige dat ik nu nog in de gaten hoef te houden, is dat ze beiden ongeveer evenveel doen.
Dus als kind A een bende maakt en ik sommer -per ongeluk - kind B om het op te ruimen, verwacht ik geen tegenspraak, maar mag kind A bijvoorbeeld de vaatwasser uitruimen of de was in de droger doen, om maar een voorbeeldje te noemen. Bij heel duidelijke zaken ' pak' je natuurlijk gewoon de schuldige in de kraag.

Let wel : dit is de THEORIE he ? In de praktijk gaat het - ook afhankelijk van je eigen stemming- niet altijd vlekkeloos. Maar dat kun je leren. Niet alleen de kinderen moeten aan de ' nieuwe' regels wennen, OOK de mamma.

Toegevoegd na 2 minuten:
p.s. Zonder stréng te zijn lukt het niet (altijd ) ; je zult wel een klein beetje je gezag moeten laten gelden. Maar dat kan natuurlijk - met wat oefening- wel zonder schreeuwen of boos worden. En soms zeg ik gewoon : okee; is het van niemand ? Dan gooi ik het weg....
(Geldt niet voor rotzooi natuurlijk - dat zou koren op hun molen zijn ;-) )

met een hele vrolijke lieve stem zeg ik: " geeft niet hoor, mama ruimt het wel op"

kindje zegt dan: ' ok!! maar niet met de prullenbak toch? "

dan zeg ik: " waarom niet , opgeruimd staat netjes hoor! "

Meestal pakt de eigenaar van het boek het wel en ruimt het op, zoniet dan is er weer wat speelgoed minder in huis, ruimt lekker op toch! ( het gaat echt weg, maar ik gooi het niet weg hoor, gaat dan naar een goed doel ofzo ) Ik wordt verder niet boos, ik blijf opgewekt, scheelt mij ook weer!

en soms moet er gewoon opgeruimd worden voor een ander, stel er heeft een vriendinnetje gespeeld toen heeft mijn dochter een paar keer de hele klereboel opgeruimd zonder dat ik hielp( vond ze oneerlijk, want het vriendinnetje had de meeste rotzooi gemaakt natuurlijk ) . Dat ging onder gemopper, maar ze heeft er van geleerd want tegenwoordig vraagt ze haar vriendinnetjes om te helpen voor ze naar huis gaan ( leeftijd 5 jr ) .
En ik hoorde laatst een vriendinnetje tegen mijn dochter zeggen: " oja, bij jouw moeder moet je het altijd ook weer opruimen...pffff" "

( ik lachen! )

Beide straf geven. De één omdat hij het daadwerkelijk heeft gedaan en de ander omdat hij zit te liegen ;).