Wat kan ik het beste doen als mijn zoon (9 mnd) een driftbui heeft?

wees vooral consequent (beide ouders) en een lijn trekken

Toegevoegd na 17 minuten:
de manipulatie van kinderen

Toegevoegd na 22 minuten:
de manipulatie van baby´s
http://www.goedgevoel.be/gg/nl/384/Lastige-kinderen/article/detail/21654/2008/01/01/Ook-baby-s-weten-wat-manipuleren-is.dhtml

Gewoon laten liggen en negeren en zo laten zien dat boos worden geen nut heeft. Als je hem namelijk extra aandacht geeft of toch toelaat wat hij eerst wilde heeft hij zijn doel min of meer bereikt. maar wat je ook doet, consequent zijn, als iets de ene keer wel mag en de andere keer niet is dat erg verwarrend.

Driftbuien horen ook bij het grotergroeien van baby's. Ze zijn bezig de wereld om hen heen te verkennen en willen alles zien en vooral voelen en nog het liefst in hun mond stoppen wat ze tegenkomen.
Ze snappen niet waarom ze het ene wel mogen en het andere niet. Ook niet als je het ze uitlegt want die taalvaardigheid hebben ze eenvoudig nog niet. Het enige is afpakken en afleiden met iets anders.

Het handigst is wel om dingen die hij echt niet mag, buiten zijn bereik te leggen, zeker als hij straks gaat lopen. dat scheelt een hoop driftbuien en stress.

Ook baby's van 9 maanden kunnen hun grenzen al opzoeken en een keel opzetten als ze hun zin niet krijgen.
Jij legt hem op de grond neer en dan gaat hij uit woede met zijn hoofdje bonken. Houdt voorlopig een dekentje of dekbedje bij de hand en leg hem daar op, zodat hij zijn hoofd niet bezeerd. En dan toch de driftbui negeren tot het ergste voorbij is. Dan kun je hem weer oppakken en knuffelen. Maar niet z'n zin geven.
En...Absor zei het al: Je bent GEEN slechte moeder omdat je het even niet meer weet! Het komt vast allemaal goed!

Baby's kunnen soms heel kwaad worden. Dat kan wanneer ze ontdekken dat ze iets (nog) niet kunnen. Bijvoorbeeld iets pakken of kruipen wat hem nog niet lukt.
Met een maand of negen kan je kindje ineens veranderen van een lieve zachte baby, in een driftkikker.

Het driftig zijn is een noodzakelijk onderdeel van zijn ontwikkeling. Het is het gevolg van het ontdekken van zijn eigen persoonlijkheid. In het begin kan hij hier helemaal niet mee om gaan en is er misschien zelfs een beetje bang voor. Probeer hem af te leiden en geef de driftbui niet te veel aandacht, hoe moeilijk je dat misschien ook vindt.

Laat hem maar even boos zijn. Als hij even lekker heeft kunnen uitrazen kan hij daarna weer opgelucht ademhalen. Leg hem wel op een plek waar hij zich niet pijn kan doen. Zijn boosheid heeft een belangrijke functie. Door zijn woede blijft je kindje net zolang doorgaan met proberen totdat hem iets gaat lukken! Het ene kindje blijft het proberen zonder dat hij hierbij geluid produceert, het andere kindje gaat hier boos bij schreeuwen.

Misschien wil je zoontje wel meer dan hij nu al kan. hier kan ook een driftbui uit voorkomen. Je kan bijvoorbeeld de box veilig maken met kussentjes o.i.d. zodat hij zichzelf niet kan bezeren. Het kan ook gewoon een pittig ventje zijn die niet weet wat hij met zichzelf aan moet. Geloof me dit gaat voorbij. Elk kind heeft van die pariodes dat ze gaan uit testen hoever ze kunnen gaan. Misschien ben je wel te lief voor de kleine en probeert hij zijn zin te krijgen omdat het misschien wel eens voor gekomen is dat je er wel aandacht aan besteed hebt. En 1+1 is 2 voor zo een kind. Ik vind het zo zielig als zo een kleintje in de knoop zit met zichzelf. Want dat is het uiteindelijk maar dit zijn enkel fases. Vertrouw op jouw eigen intuitie. Wat jij denkt dat goed is ook doen. En zeker niet denken dat het aan jou ligt want 9 van de 10 keer is dit zeker niet het geval. Ik heb met mijn zoontje ook hulp gezocht omdat hij bijvoorbeeld helemaal paniek raakt als ik even wat uit de auto moest pakken (hij is 4 jaar) Ik heb enorm aan mijzelf getwijfeld en wist het ook neit meer. Ik ben toen naar jeugd en gezin gegaan en die komen op gesprek om te kijken van hoe en wat. Zij geven je tips en bekijken alles vanuit een pedagogisch standpunt. Zij helpen jou en doen niets met de kleine. Bij mij kwam eruit dat het zeker niet aan de opvoeding lag maar aan het feit dat ik de "baas" was in huis. Mijn man was veel weg en als hij thuis was dan liet hij beslissingen aan mij over omdat hij niet wist wat er in die tijd dat hij weg was veranderd was. Toen hebben wij heel simpel (ook met hulp van GV) 1 ding veranderd dus mijn man nam zelf besluiten. We hadden een papa en mama dag. Papa dag moest papa alles zeggen en bij mama andersom. Nou het werkte super. Geen last meer ervan. Dus m.a.w. vaak is er een kleine aanpassing die je zelf niet ziet maar met een beetje hulp van een ander toch zichtbaar wordt.

9 maanden is wat jong, maar een degelijke driftbui is gewoon frustratie - en hoe eerder je begint je kind daar mee te leren omgaan, hoe beter en hoe prettiger voor iedereen.

Het komt vooral voort uit het feit dat hij verbaal nog (lang) niet duidelijk kan maken, en hij blijkbaar wel precies weet wat hij wil.

De 'regels' ken je ongetwijfeld (negeren van ongewenst gedrag, aanmoedigen van gewenst gedrag), alleen het consequent uitvoeren daarvan kan een zware dobber wezen, en zal ook niet altijd perfect gaan. Ook moeders verliezen wel eens hun geduld. Het nadeel is : elke keer dat je denkt : 'vooruit dan maar, jij je zin' ben je weer terug bij af - of zelfs een stukje verder. Ook hoef je voor zo;n jong kind bij lange na niet altijd tot in den treure uit te leggen : jij bent de baas, wat jij wilt gebeurt, wat hij ook doet, en daarmee klaar.

Pas als hij wat ouder is (anderhalf / 2,5) gaat het zin hebben hem bijvoorbeeld meerdere opties te geven (wil je de rode trui aan of de blauwe?) waarbij 'nee' nooit een optie is. ("Wil je je jasje aandoen ?)

Duidelijk zijn, consequent, zelfverzekerd, kort van stof en vooral niet uitleggen en verontschuldigen is op deze leeftijd vaak de handigste strategie. Kinderen kunnen kleine volhoudertjes zijn, maar hoe vaker jij toegeeft, hoe langer ze volhouden.

Toegevoegd na 2 minuten:
Als hij echt buiten zichzelf raakt van woede, leg hem dan in elk geval op een plek neer waar hij zich niet kan bezeren, of probeer de 'frenzy' te doorbreken met bijvoorbeeld een nat washandje in zijn gezicht of een hard geluid. Vaak weet een kind na een minuut al niet meer waarom hij huilt, maar kan zich wel helemaal over de rooie werken ; dat wil je natuurlijk liever niet.

herkenbaar!!!!

die van mij had het ook, verkeerde kleur drinkbeker en dat soort aanleidingen.

ik ging dan wat anders doen, want op dat moment kwam ik niet tot haar door. op een gegeven moment was ze idd uitgeput en verdrietig. op dat moment was ik er weer voor haar, en bood hetgeen aan wat ze net nog afsloeg. als ze dat okay vond trooste ik haar en stelde haar gerust.

bij die kids van mij ging het over toen ze met woorden duidelijk konden maken wat er aan de hand was. de frustratie was over en ook de woede aanvallen kwamen niet meer heftig en vaak voor. (het blijven natuurlijk kinderen :)

laat je er niet door van de wijs brengen hoor, je bent niet de enige, het ligt niet aan het gezin, de situatie of aan de ouders. het is kind eigen dus voel je niet schuldig.

het enige wat je moet doen is negeren. je kind leer dat deze reactie geen vruchten afwerpt, en wil zelf ook niet in paniek zijn. het is een fase die jij kan gebruiken om je grenzen aan te geven, en de fase gaat gelukkig over (de grenzen pikt ie mooi mee!)

mijn dochter bonkte met haar hoofd, liet zich ook vallen, en schreeuwde echt tot kokhalzen toe. toen ze zich een keer liet vallen op de stoep (van zitten spelen naast de zandbak naar echt strekken en dus keihard achterover slaan) schrokken we ons beiden wezenloos, maar het laten vallen was in 1 keer over.

voel jezelf dus niet schuldig moeders! dat is echt niet nodig!!!