kun je egoïstisch en jaloers gedrag afleren?

het is normaal dat kinderen jaloers zijn, zij heeft jullie jarenlang alleen gehad en moet jullie nu opeens delen met haar zusje, je moet dan ook beide kinderen dezelfde dingen toestaan en verbieden en probeer de lijn vast te houden, die jullie trokken voordat de baby er was.

Je hebt het over een baby, dus ik neem aan dat ze sinds kort het rijk moet delen. Dat is een hard gelag, 7 jaar lang is ze de enige geweest die onverdeelde aandacht kreeg en nu gaat bijna alle aandacht uit naar een ander.
Die jaloezie, want dat is het natuurlijk, is een hele normale menselijke reactie. Maar niet fijn, niet voor jullie, maar ook niet voor haar. Want ze zal zich er niet prettiger van voelen.

Aangezien ze niet drie maar al 7 is lijkt me dat je dit best met haar kan bespreken. Vertel haar dat het je opvalt dat ze jaloers is, en leg haar daarbij grondig uit de je van haar nog net zo veel houdt dan van de baby. Dat je snapt dat het niet leuk is voor haar dat ze nu minder aandacht heb, maar vertel bijv. dat je juist trots bent dat zij alweer zo zelfstandig is ( of iets anders waar je haar ego erg mee streelt ) . Daarnaast zou ik ook met haar één op één tijd inplannen, samen shoppen op koopavond of iets anders wat ze leuk vind, zodat ze weet dat jouw liefde voor haar niet is afgenomen en ze zich nog net zo speciaal voelt.

Daarnaast kan je haar misschien ook betrekken in de verzorging van de baby, zodat ze zich ipv jaloers ook trots kan gaan voelen als grote zus.

Succes ermee! Zelf was ik in het begin ook jaloers, maar ben uiteindelijk met mijn kleine broertje ( 7 jr verschil ) de beste vrienden geworden!

Toegevoegd na 1 uur:
nav je toevoeging lijkt het dat het niet zozeer om de baby gaat, maar bij iets is wat bij alles speelt. En dat in haar karakter lijkt te zitten de angst om tekort te komen?
Is een stuk lastiger om mee om te gaan. Zelf zou ik veel met haar praten waarom ze zo bang is om te kort te komen, veel complimentjes geven en proberen haar zelfvertrouwen op te bouwen. Maar ook uitleggen waarom soms de één wat meer heeft dan de ander en dat ze het op zo'n moment gewoon moet accepteren.Daarnaast kan je ook samen met haar afspreken een soort seintje tussen jullie dat als ze weer dat "ongewenste gedrag " vertoont ( dus die drang om net zoveel te hebben ) , dat ze er bewust van wordt en het probeert te stoppen.
Maar er zit vast ook een deel ingebakken, en hadden de ouders/grootouders vroeger of nu ook wel die drang om niet achtergesteld te raken?

Toegevoegd na 1 uur:
soms kan het relativeren door middel van een grapje ook helpen, bijv. overdreven de weegschaal erbij pakken voor net zo veel smarties, of als ze net zo veel aandacht wil zeg dan.."goed, om evenveel knuffels te geven ga ik nu even de baby voor 7 jaar lang aan knuffels geven ( .. ) "

Begrijp ik het goed, dat jullie pas een baby hebben gekregen, dit kan heel goed het gedrag van je 7 jarige dochter verklaren.

Je dochter heeft moeite met delen, dat moet ze leren.

Heeft ze 'eigen' speelgoed, zorg dan dat dat ook echt van haar is, daar mag zonder haar toestemming niemand anders mee spelen.
Het gezamelijke speelgoed is voor iedereen.

Ik vond een duidelijke uitleg over samen spelen, leuk om eens door te lezen.

Spelen moeten kinderen echt leren van hun ouders en het is zo belangrijk voor de ontwikkeling, jouw dochter is er aan toe, om het samen spelen en delen te gaan leren.

Speel vaak samen met haar en haar zusje, zodat je het kan sturen, maar laat ze ook af en toe het zelf 'uitvechten' ook daar leren ze van: voor zichzelf opkomen bijvoorbeeld.

Hoe is ze als er een klasgenootje komt spelen, mag die wél met haar speelgoed? Houd het eens in de gaten.

En doe eens dingen met haar alleen, echte dingen voor 'grote' meisjes, want opstandig gedrag is ook vaak om aandacht vragen.

Succes ermee

Ik herken het probleem wel. Mijn dochter (bijna 7 jaar) vindt dit ook moeilijk.

Kun je goed met je dochter praten? Gezellig en rustig met zijn tweetjes terugtrekken en een gesprekje aanknopen. Dan kun je haar ook vragen wáárom ze het zo belangrijk vindt dat alles eerlijk voor haar is. Misschien kun je haar dan ook uitleggen dat dingen niet 100% eerlijk voor alle partijen kunnen zijn en dat de ene keer zij en de andere keer een ander iets minder (in hoeveelheid, tijd of plezier) zal hebben. Er kunnen leuke dingen uit dit gesprek komen. Een kijkje in de wereld van je kind. Onderwijl kun je natuurlijk ook vertellen dat je het veel te veel moeite vindt om alle melk, chipsjes of wat dan ook te gaan wegen op de weegschaal. Beetje humor mag je hierbij wel gebruiken. Laat het haar voor zich zien! Dan zal ze beter snappen dat je gewoon drinken inschenkt, zonder de ander voor te trekken.

Buiten dit gesprek om (waar je zo nu en dan even op terug kunt komen, 'weet je nog waar we het van de week over hadden?'), zul je wellicht allang proberen erop te letten dat je dingen eerlijk doet. Dit lijkt op zich goed, maar kan ook juist een verkeerd signaal afgeven. Al die extra moeite die je doet om maar 'eerlijk' te doen, bevestigt haar irrationele gedachte dat dit inderdaad nodig is. Je helpt haar niet door zelf ook een muggenzifter te worden.

Minder melk is niet zo erg, want dat zal slechts een slok schelen denk ik... Echter als enige geen tv kunnen zien, al is het voor de baby, kan best een Assepoester-gevoel geven. Ongemerkt ga je namelijk toch naar zo'n beeldscherm kijken... Dan kun je beter bedenken dat je rustig wilt eten, dus alle kinderen tv laten kijken. (Jaja, niet pedagogisch verantwoord, maar dat is een baby van 7 maanden tv laten kijken ook niet. :-) )

Probeer je dochter te betrekken bij de verdeling van dingen. Zeg haar maar de melk in te schenken voor haarzelf en haar zusje òf iets anders. Met het knutselvoorbeeld kun je haar zeggen dat de papiertjes niet op hoeven, dus dat verdelen ook niet nodig is. 'Iedereen pakt wat 'ie graag wil en als je beiden het laatste rode blaadje wilt hebben, dan overleg je gewoon even met elkaar.' Het is wellicht een tijdje vermoeiend, maar ik denk dat je het beste resultaat bereikt wanneer je er komende weken goed op let en je dochter helpt haar irrationele ideeën* te vervangen door rationele**.

* vb: 'Alles moet eerlijk verdeeld worden.'
** 'Er gaat niets mis/fout als niet alles eerlijk verdeeld wordt. '

In aanvulling op bovenstaande adviezen het volgende.

Misschien kan je de aandacht verleggen van de baby naar haar zelf.

Wat je kan proberen is om je 7-jarige te betrekken bij "grote-kinder-dingen". Leg haar uit dat een kind van 7 anders is dan een kind van 3, een baby of een volwassene en dat heeft leuke en minder leuke kanten. Jij, als ouder, hebt bepaalde taken en verantwoordelijkheden en daar staat een hoop vrijheid tegenover. Zij als 7-jarige heeft andere taken en verantwoordelijkheden en ook dat heeft voor- en nadelen. Laat haar nadenken over die voordelen. Mag zij al zelf naar de brievenbus lopen? Kleren uitzoeken? Oma opbellen? Haar eigen boterhammen smeren? En beleg kiezen? En geef haar er nieuwe uitdagingen bij.

Leg de verschillen zo veel mogelijk uit. Maar blijf wel consequent in je regels. Geen tv aan tafel of wel, maar niet voor de een wel en voor de ander niet. Je kan wel aan een 7-jarige uitleggen dat je van een baby niet kan verwachten dat ze een hele maaltijd stil kan zitten, maar dan zou ik adviseren om de baby niet aan tafel te zetten tijdens het eten. Het is voor een kind van 7 niet te begrijpen waarom zij niet, en haar babyzusje wel tv mag kijken aan tafel, zeker niet als het ding aanstaat. Maar je kan wel uitleggen waarom zij wel en haar zusje niet aan tafel hoeft te blijven zitten.
Waarom ga je niet een stapje verder en geef je de 7-jarige de verantwoordelijkheid voor het afleiden van de baby? Grote kans van slagen, iedereen gelukkig, en tv uit.

Ik heb ook een jaloers kind met een jongere broer (2 jaar verschil) en snap hoe vervelend en moeilijk het is als je ene kind af en toe gewoon 'niet leuk' doet, vooral als dat vaker voorkomt.
Ik was trouwens zelf ook een jaloers kind met een jonger broertje...

Mijn oudste laat ik af en toe verplicht alleen positief commentaar geven op zijn eigen leven. Als oefening. Werkt prima. En soms gaan we samen bedenken waarom het zo leuk is om de oudste te zijn, en wat er lastig aan is.
En bedenken we waarom we niet zouden willen ruilen met de jongste.
En soms doen mijn man en jongste zoon (Allebei jongste kinderen) mee en vertellen ze wat er fijn en lastig is aan jongste zijn.

Intussen zijn mijn zoons 11 en 13, en dan wordt het allemaal wel iets makkelijker, maar toch.

Succes!

Hm, het is vaak ook de benadering van de ouders hé.
Als jij bijvoorbeeld snel zegt: '' jullie hebben evenveel!'' in plaats van, jullie hebben allebei hetzelfde eten, of: maakt het uit welk schaaltje/welk schaaltje wilje?'' zegt.. dan neemt een kind logischerwijs aan dat het dus belangrijk is om iets anders dan de ander te nemen.

Ik snap best dat je nu steeds geneigd bent om te zeggen: '' jullie hebben evenveel hoor!'' Maar dan zal het kind dat natuurlijk willen checken, en eigenlijk help je jezelf daar absoluut niet mee.

Beter kun je dat veranderen in: jullie krijgen beiden hetzelfde eten. En niet meer de hoeveelheid.
Dan zal je dochter daar ook niet meer zo op letten.
Het is maar net waar je je aandacht aan verdeeld.
Je dochter ziet jou als voorbeeld, dus let op je eigen gedrag zou ik als advies geven.

Succes!