hoe leg ik een kind uit wat pdd-nos is?

Misschien heb je iets aan onderstaande link. Je zult de moeilijke woorden misschien wel even moeten "vertalen".

http://www.pddnoskenmerken.nl/

Allereerst denk ik, dat dit de taak van de ouders is.
Maar: ze zal misschien ook aan jou dingen gaan vragen, en dan is het handig, dat jij ook weet wat het inhoudt.
Daarom 2 sites met info vor je:

http://www.autisme.nl/home.html?mnu=tmain100:shome&s=1&l=nl&t=1268347612

http://www.autsider.net
Autsider is meer een site voor mensen met autisme, misschien een aanrader voor haar en haar ouders.

Ik zou zeer zeker overleggen met de ouders hoe jij dit kunt aanpakken, zodat jullie op 1 lijn zitten. Zodat ze niet allemaal verschillende benaderingen hoort en daar onzeker van kan worden.

Ouders leggen haar dat wel uit.

ik heb zelf een kind met autisme en naast dat de ouders dit uit moeten leggen is stichting Auris of Stichting Mee hier perfect voor!! De links die al eerder genoemd zijn zijn ook erg goed!! Sterkte maar vertel haar niet klakkeloos dat ze anders is maar dat ze speciaal is dat komt beter aan...geloof me!

misschien is het verstandig om eerst te begrijpen wat pdd-nos is en waarom deze (non)diagnose gesteld wordt voordat je er iemand over gaat voorlichten. aangezien de vraagstelling kun je wellicht beter antwoorden: "ik weet het niet" of "praat er over met je ouders"

Mensen met autisme(spectrum) kijken een beetje anders naar de wereld dan mensen zonder autisme(spectrum). Het is niet verkeerd, alleen maar anders. Als iedereen autisme zou hebben, zou iedereen een beetje gelijkaardig naar de wereld kijken.

Kijk eens samen door het raam naar buiten en vergelijk.
Mensen zonder autisme zijn aangetrokken tot andere dingen dan mensen met autisme.

De ene ziet mensen samen wandelen en denkt aan het leuke samenzijn als gezin, wandelend in de zon.
De ander ziet auto's netjes op een rijtje voorbijrijden met bijna constante tussenpozen, ziet draaiende wielen, ziet lichtschittering op de carrosserie en geniet daarvan.

Ook in het omgaan met mensen zijn er duidelijk verschillen tussen wat mensen zonder en met autisme belangrijk vinden. Als je dat van elkaar weet, wordt samenzijn leuk.
Het is een beetje leren wat voor de ander belangrijk is en hoe de ander de dingen ziet. De ene wordt boos als niet alles netjes op een rijtje staat, de ander wordt boos als er geen aandacht geschonken wordt tijdens een verhaal. (om zomaar wat voorbeelden te geven).


Je kan in een open gesprek met elkaar nagaan wat voor wie belangrijk is. En zo ondervinden waarom de ene bestempeld wordt als "zonder autisme" en de ander als "met autisme".

Het verklaart ook waarom taal anders ervaren wordt. De ene neemt het van nature letterlijk, terwijl de ander het makkelijker figuurlijk neemt. Maar beide vormen zijn aan te leren. Zo kan iemand met autisme leren het figuurlijke te zien en iemand zonder autisme leren iets letterlijker te communiceren.

Je kan haar in contact laten komen met soortgenoten?

Je kind uitleggen dat hij of zij anders is valt niet mee. De meeste kinderen willen helemaal niet horen dat ze anders zijn, ze willen vaak net zo zijn als hun vriendjes en vriendinnetjes. Toch helpt het om erover te praten, daardoor kan voor je kind een hoop op zijn plaats vallen.

Ik zou het zoveel mogelijk vertellen met je eigen woorden. Jij weet als ouders als geen ander wat haar niveau is en wat ze wel en niet kan begrijpen.
Ter ondersteuning van jouw gesproken informatie zou ik boeken in huis halen, een goede film of you tube video erover opzoeken en de nodige sites uitzoeken die informatief zijn.
Benadruk keer op keer dat hij met vragen altijd naar je toe mag komen en dat hij nog steeds is wie hij is, ondanks het stempel, en daardoor niets minder waard is.

Hieronder een voorbeeld van een boek en de link naar de startpagina voor kinderen met autisme.

Toegevoegd na 27 minuten:
Ik lees nu pas dat het niet jouw maar jouw oppaskind is.

Dan is het het beste om eens een (bel)afspraak te maken met de ouders en je zorg hierover uit te spreken.
Dit zijn m.i. te zware onderwerpen om als oppas aan te snijden, zeker als je niet vooraf overlegt met de ouders.

het is een taak van de ouders vind ik. het ligt nogal gevoelig (in het kwadraat :) dus snap totaal niet waarom jij je hiervoor de aangewezen persoon voelt.

er zijn overigens voor kinderen en ouders allerlei manieren om hierbij hulp te krijgen als men eenmaal in de malle molen zit. mijn ervaring is dat buitenstaanders toch altijd terugvallen op de standaard zinnetjes en kenmerken die overal op het net te vinden zijn. helaas is dit veel te beknopt en te beperkt, dus voor zogenaamde uitleg is het een dooddoener.

wat het ECHT inhoudt... dat is voor de meesten nog een grijs gebied, dus meng je hier niet tussen is mijn advies. vragen kan je beantwoorden, maar ga niet uit het niets voorlichten als je er zelf niet verder mee bekend bent dan de beperkte info van het net. het is gewoon aan de ouders.

elk persoon is anders namelijk, ook de ene persoon met PDD-nos is echt de andere nog niet. het is een veel te breed vlak met vele raakvlakken om over mogelijke en waarschijnlijke comorbiditeiten nog helemaal maar niet te spreken.