waarom durft een kind niks te zegen als het iets fouts ziet ?

Meestal zijn ze bang dat er dan wat ergs gebeurd

Ze is waarschijnlijk bang voor de reactie als ze iets zegt, is niet heel vreemd want het zijn toch onbekende volwassenen die je aan moet spreken.

Misschien vond ze het eng om die vrouw aan te spreken, dat ze daarom zegt dat ze niet met vreemde mag praten. En dat is ook wel begrijpelijk. Wel jammer van de jas...

Ik snap het denk ik wel want zelf ben ik 10 soms heb ik dat ook ik ben altijd bang dat mijn vader dan boos word dus dan zeg ik maar niks en probeer te begrijpen wat er aan de hand is

Een kind van 8 jaar weet daar echt geen raad mee
en om een vreemde volwassene aan te spreken is al helemaal niet te doen lijkt me
zeker omdat er in het verhaal ook niet duidelijk is of het om een vergissing gaat of een diefstal ?.

ze is zelf al in de war over wat ze ziet dus ja dan durf je echt niet iets te zeggen tegen een volwassene lijkt mij
en ze weet ook niet hou jij zal reageren dus houdt ze het liever voor zich

Je dochtertje heeft niets gezegd omdat ze gewoon druk aan het spelen was. Kinderen denken vaak niet aan de gevolgen van een bepaalde handeling die ze doen of juist niét doen. Het is pas achteraf dat ze dat beseffen. Maar dan is het vaak te laat, zoals met de jas.

Ik denk dat ze was bang voor jouw reactie, ze wist niet hoe die zou zijn, dus zei ze maar niets.

Wellicht was dit de reden:
"’ Maar ik mag toch niet met vreemde praten en was druk aan het spelen met het buurmeisje’"

waarom pakt die vrouw die jas (ze denkt dat ie van haar is, ik moet vertellen dat het niet zo is)

hoe loop ik er heen (ik durf niet zo goed)

hoe spreek ik die vrouw aan (dat is mijn jas?)

hoe zou ze reageren, het is een vreemde (nee hoor, dat is onze jas!)

wat moet ik dan zeggen want dan voel ik me niet begrepen (zal ik het eigenlijk doen? misschien ziet ze wel dat die jas niet van haar is?)

oeps... ze loopt toch weg, nu is het te laat!

ik kom zonder jas thuis en zeg maar dat ie kwijt is want had het gewoon kunnen vragen maar ik wist niet hoe en durfde niet.

mama helpt me zoeken dus ik voel me wel schuldig, die jas is er niet meer misschien wordt ze wel boos omdat ik loog.

ik heb dus wat hulp nodig om te vertellen hoe het wel is gegaan, maar mama vraagt gelukkig verder.

'dat even kunnen zeggen' ging dus niet, maar hoe leg ik het uit?

ik was (ook) druk aan het spelen dus misschien is dit verzachtend?
ik mag niet met een vreemde praten (en ik vind dat ook eng want omdat het niet mag heb ik dat niet geleerd)

had je mij dan niet kunnen roepen? (mam ik weet dat ik fout zit, en heb daar echt helemaal niet aan gedacht!!!)


tja... waarom?

hoop dat je inmiddels een nieuwe jas hebt en dochter wel heeft verteld dat het eerlijk is van haar dat ze heeft gezegd wat er wel is gebeurd? dat je haar begrijpt? dat je niet boos bent maar het wél jammer vind van de jas? en dat als het weer een keer gebeurd ze naar je toe kan komen?

In feite had de moeder van het meisje moeten zien dat die jas niet van haar dochter was en deze weer op de bank terug moeten leggen. Een meisje van 8 is vaak niet mondig genoeg om deze vrouw te vertellen dat die jas van háár is en die jas terug wil omdat die mevrouw zich vergist heeft....die vrouw kan je dochter wel vertellen dat háár dochter ook zo'n jas had? Wat moet je dan als meisje van 8 met een volwassen vreemde vrouw? Jouw dochter zal toch niet de enige zijn geweest met zo'n jas?

Je dochter was druk aan het spelen met het buurmeisje en in die tussentijd heeft ze niet eens helemaal opgemerkt dat haar jas werd meegenomen. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze later gezien dat haar jas weg was en heeft ze van anderen gehoord wat er met haar jas was gebeurd en dacht dat het thuis niet op zou vallen als ze niets zegt anders krijgt ze weeeeer te horen dat ze op haar spullen moet letten!
En als die vrouw weg is met die kinderwagen is het ook al te laat om jou erbij te halen.