Hoe ga je om met een vader die nooit complimenten geeft, maar wel aanmerkingen?

Praat erover met hem, blijf kalm en uit goed wat je voelt. Vraag hem of hij ooit wel 's trots op je bent geweest en toon goed wat je ergert.

Vraag hem, bij een goede gelegenheid, of hij het goed vindt wat je gedaan hebt (dus of hij het waardeert). Herhaal dit 'proces' een paar keer. Zeg hem ook eens een keer: 'meestal krijg ik alleen maar aanmerkingen'. Maar wees hier erg voorzichtig mee.

Oei, ik kan me goed voorstellen dat dat heel lastig is.
Praten met hem zoals hierboven al gezegd, is natuurlijk een goede optie, maar ik weet niet hoe de band met je vader verder is. Ik zou me ook goed kunnen voorstellen dat je daar met hem helemaal niet over wilt/kunt praten.

Probeer zijn aanmerkingen met een korrel zout te nemen.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik heel goed, want als je van iemand erkenning wilt dat je het goed doet, dan is het wel van je ouders. Heb in ieder geval zelfrespect en zelfvertrouwen, als je jezelf accepteert en dus wel erkenning hebt voor jezelf, kun je zo'n opmerking wat makkelijker langs je heen laten gaan.

Kijk ook eerlijk naar je gevoel, met langs je heen laten gaan bedoel ik niet dat je je gevoel afsluit. Je mag best voelen dat het pijn doet als je vader je alleen maar op die manier benadert. Blijf er alleen niet in hangen en zeg tegen jezelf dat het heel jammer is dat pa zo is, maar dat er niks mis is met jou als persoon.

Je kan hem een keer vertellen, dat je het fijn zou vinden om af een toe een compliment te krijgen.

Om de achtergrond daarvan duidelijk te maken, kun je hem iets laten lezen over de volgorde negeren-straffen-belonen. Je vindt vast iets.
Vervolgens laat je hem zelf zijn gedrag bepalen, en tot de conclusie komen dat hij geen complimenten geeft. Daarna laat je hem aanwijzen waar dat op lijkt. Als het het heeft begrepen zal hij 'negeren' aanwijzen, en begrijpen dat dat erger wordt gevonden dan straffen.
Hopelijk gaat er dan een lampje branden.

Maar er moet wel gezegd worden, dat mannen niet zo met complimenten bezig zijn. Die zijn namelijk van relationele aard, en mannen zijn liever inhoudelijk bezig.
Het feit dat hij zwijgt, kun je dus opvatten als dat hij vindt dat alles goed gaat.

Het gaat hier dus eigenlijk om een verschil in basisattitude tussen man en vrouw. Het is niet erg, en goed op te lossen.

Ja, lastig.
Het zal je al duidelijk zijn dat het geen zin heeft om je vader te veranderen. Hoe goed je ook je best doet (wat je altijd vast en zeker gedaan hebt), het is nooit goed genoeg...
Die methode heb je al je hele leven geprobeerd, zonder enige resultaat.
Het is tijd om een andere weg in te slaan.

Ten eerste kan je gaan proberen om erachter te komen, hoe en waarom je vader zo geworden is. Waarschijnlijk heeft hij zelf ook nooit complimenten gehad van zijn vader. Is hij misschien ook wel met harde hand opgevoed. En 'weet hij gewoon niet beter'.
Vaak ook als hij uit een familie komt van militairen.
Ik weet zeker dat jij en je vader op dit punt een hele grote overeenkomst hebben. En dat geeft ook een band, want zijn jullie beiden dan niet een slachtoffer van 'het leven'?

In ieder geval kan je nu gewoon stoppen met het zoeken naar complimenten vanuit je vader. Als je een compliment geeft, geef die dan aan jezelf. Begin daarmee. Want het is al moeilijk genoeg om een compliment te geven. Nog belangrijker: het is al moeilijk genoeg om een compliment te ONTVANGEN.
De enige ware, die altijd voor je klaar staat in het leven, dat ben jijzelf. Wees er dan ook voor jezelf. Ben jij er wel voor jezelf?

Toegevoegd na 6 minuten:
Een reden die je vader zou kunnen hebben, waardoor hij geen complimenten geeft. Is dat hij het beste uit jezelf wilt halen. Dat hij je klaar wil maken voor 'het leven', en dat je daarvoor sterk moet zijn en nooit moet opgeven.
Dat hij dit dus uit 'liefde' voor jou doet.
Misschien is dit de reden geweest waarom hij zelf zo is opgegroeid, en heeft hij dat overgenomen, omdat het hem wel heeft geholpen in het leven. Daarmee is er natuurlijk een verschil tussen een man/jongen of een vrouw/meisje. En heeft hij het daarom misschien extra uitvergroot, omdat meisjes het zwaarder hebben in een mannenwereld.

Een nog diepere reden zou kunnen zijn, dat hij je juist wil leren zodat jij jezelf gaat leren waarderen. En dan ook jezelf gaat leren om complimenten te geven. Dit is echter wel een hele diepe reden, welke misschien te maken heeft met de levensles die jij hebt willen leren voor dit leven.

Geef je vader eerst eens een uitgebreid compliment over iets. Helemaal van harte en welgemeend.
Vraag dan eens of hij het op prijs stelt, om dit soort dingen te horen.
Als hij hier een bevestigend antwoord op geeft kan je vertellen dat ook jij het bijzonder op prijs zou stellen om eens van hem persoonlijk te horen welke dingen hij in jóu waardeert.

hmpf... Ik ken het gevoel.
Mijn man maakt ook ALTIJD op- en aanmerkingen. Complimentjes krijg ik zelden. En af en toe gaat mij dat niet in de koude kleren zitten.

Sta je daar je stinkende best te doen, is er altijd wel iets op- of aan te merken.

Ik probeer er boven te gaan staan.

Ik vraag mij daadwerkelijk af of JIJ de juiste persoon bent om je VADER te gaan veranderen. Gedrag is zeer moeilijk te veranderen (ik zeg niet onmogelijk). Maar we hebben het hier wel over je vader. Om HEM iets te moeten aanleren. Pfffff. Dat lijkt mij heel moeilijk. Ik zou het zelf niet kunnen / durven.

Het is nogal een grote stap om tegen je vader te zeggen: papa, geef mij eens een compliment, ouwe brompot.

Maar goed, ik probeer mij niet veel aan te trekken van mijn man zijn nukkigheden. Mijn ene oor in, mijn andere oor uit.

Als ik weet dat ik mijn best heb gedaan, dat ik er wel tevreden over ben. Dat is uiteindelijk het enige dat telt.

Kop op! Je doet het goed!

Helaas heb ik het zelf meegemaakt, maar mijn (stief)vader ging nog een stapje verder door me 'de grond in te boren'. Dat heeft me jarenlang ontzettend pijn gedaan en mijn zelfvertrouwen gereduceerd tot vrijwel nul.
Ik was al jaren het huis uit en zelf moeder, toen ik eindelijk de moed vond om hem daarmee te confronteren. Tot mijn stomme verbazing was zijn reactie: "Maar heb je dan nooit begrepen hoe ontzettend trots ik op je was? En nog ben?"
Terugziend zeg je dan: "Wel @#$#$%#$% - had je dan geen andere manier kunnen vinden om dat te uiten?!" Maar op dat moment kon ik alleen maar mijn onderkaak van de vloer oprapen.

Wat ik hiermee wil duidelijk maken is het volgende.
Iedereen heeft zijn eigen manier om met anderen om te gaan en zijn gevoelens te uiten. Dat de ontvangende partij daar geen raad mee weet of zich gekwetst voelt - daar staat men niet bij stil.
Het heeft mij letterlijk jaren gekost om mijn gevoelens van eigenwaarde en zelfvertrouwen op te krikken, maar het ís wèl mogelijk! Ondanks depressies en ergere dingen.

Hoe je verder omgaat met je vader?
Laat hem zien dat je van hem houdt, ondanks zijn negatieve houding tegenover jou. Vertel hem dat je van hem houdt en dat hij je pijn doet met zijn op- en aanmerkingen. Dat jij vindt dat je méér waard bent dan dat! Is hij het daarmee eens? Vraag hem dan of hij van jou houdt, en om te letten op wat hij tegen je zegt. Mensen die van elkaar houden, kraken elkaar niet af!

Kijk ook eens op mijn blog (zie bron), juni, artikel 'Les'.

Ik wens je veel sterkte bij de confrontatie!

Ik ben bang, dat je dat niet gemakkelijk kunt veranderen. Zoiets gebeurt enkel in speelfilms. Praat eens met je moeder; zij weet het beste hoe je vader te manipuleren is.

Bedenk je waar hij GEEN commentaar op heeft. Dat zijn dan dingen die hij kennelijk goed vindt.