Mijn dochter vraagt steeds vaker naar papa. Ze weet dat papa overleden is. Hoe ga ik hiermee om?

Vroeg of laat komt zij door media of door gebeurtenissen er toch wel achter dat mensen niet altijd voor vrede kiezen en er absurde types rondlopen.

Je kunt het beste eerlijk tegen haar zijn en in een 'kinderlijke' taal vertellen hoe het daadwerkelijk zit. Een kind onthoud dit namelijk, leert ervan en als blijkt dat zij op latere leeftijd achter de daadwerkelijke oorzaak komt dan kan er verwarring ontstaan.

Ik denk persoonlijk dat je haar het best de waarheid kan vertellen. Dat andere mensen zó veel kapot kunnen maken is helaas de keiharde realiteit. De details kun je achterwege laten.

Maar eens zal ze achter de waarheid komen, waar ik vind dat ze ook recht op heeft. En als zei dat van een ander moet horen i.p.v. jou, kan het haar vertrouwen in jou ernstig schaden (zij zal denk ik niet in zien dat jij haar probeert te beschermen.)

Je kunt denk ik het best even rustig met haar gaan zitten en er over praten, maak hier tijd voor want het zal heel zwaar worden. En vertel haar de waarheid; dat dus iemand met teveel alcohol op, schuldig is aan de dood van haar vader. Als je alles in één keer vertelt en er niet om heen draait kan je dochter het beter afsluiten.

Als zei het eindelijk weet zal ze hier moeite mee hebben denk ik (woede, verdriet) maar uiteindelijk is het beter dan haar te laten zitten met onbeantwoorde vragen. Zo kunnen jullie beide verder en kan je, je in de toekomst richten op alle mooie dingen die je met je man hebt meegemaakt met je dochter bespreken.

Maak haar duidelijk dat een ongeluk een ongeluk is en dat dit niets te maken heeft met dat hij niet genoeg van d'r hield. Spreek zijn liefde voor haar, naar haar uit. Iedereen heeft recht op de waarheid, vooral als het om haar eigen vader gaat.

Veel sterkte toegewenst en succes

Tuurlijk zal zei merken dat je er verdrietig om wordt en dat is logisch want je mist hem en dat kan je ook aan haar uitleggen. Als je eerlijk moet zijn van je psych ( wat ook normaal is , en waar zij ook recht op heeft) kan je vertellen hoe het gegaan is , dus dat iemand veel alcohol op had en daardoor niet kon rijden maar het toch deed en dat hij je man heeft aangereden waardoor je man is overleden . Dat je dochter haar vader mist is superlogisch, zijn naam zal voorbij komen , er zullen foto's staan van hem. Het belangrijkste is dat je in het gesprek met je dochter eerlijk moet zijn en je verdriet mag tonen want als je dat niet doet zal ze het of overnemen of het later niet begrijpen. Wat je ook kan doen is een mooie foto van je man met jullie dochter in een mooi lijstje doen en op haar kamer zetten , zodat ie toch altijd bij haar is. En op de vraag waarom het nu in een keer zo is dat ze hem mist kan misschien zo zijn dat ze veel kinderen op school met vaders ziet denk ik. Sterkte

Je hoeft geen details aan je dochter te geven over dat ongeluk en ik zou er zeker niet zulke heftige woorden bij gebruiken (ik denk nu even aan het kind en niet aan jouw zeer terechte gevoelens) maar je zou wel eerlijk tegen haar moeten zeggen dat een dronken mijnheer hem doodgereden heeft. Dat moet ze weten; daar kan je niet omheen. Je kunt gewoon zeggen dat het niet zijn eigen keuze was om dood te gaan en dat hij nooit heeft opgehouden dolveel van haar te houden. Je kunt ook zeggen dat wij mensen niet weten wat God met ons voorheeft en of hij een nieuwe pappa zal sturen maar dat ze daar wel voor mag bidden. Je kan zeggen dat als zij later naar de hemel gaat zij haar pappa weer zal zien. Je kan zeggen dat als alle pappa's van andere kindjes ook dood zouden zijn er geen nieuwe kindjes meer zouden komen. (Is ze al een beetje voorgelicht? Toen ik 6 jaar was vertelde mijn moeder mij dat er kindjes kwamen als de mamma's en de pappa's heel lief tegen elkaar deden).
Het is echt niet zo heel moeilijk. Op dingen waar zij in haar denken nog niet aan toe is zal ze waarschijnlijk nauwelijks ingaan. Ikzelf kwam pas serieus op het "maken" van baby"s terug toen ik 11 was.

Pfffff.... dat IS ook heel erg moeilijk!!!
Mischien kan je het beter eerst heel goed doorspreken met je psycholoog, voordat je er met je dochter over gaat praten. Dat geeft jou ook meer zekerheid.
Dat hoeft ook geen uren durend gesprek te zijn met je dochter. Als ze een vraag stelt, dan kan je daar kort en bondig op reageren, op haar niveau.
Met zoveel mogelijk uitsluiting van emoties. Dat is voor jouzelf ook prettiger, omdat je dan je eigen emoties niet hoeft te laten zien. Eigenlijk dus vertellen als een soort van buitenstaander, bijvoorbeeld als jouw vriendin die het aan jouw kind uitlegt.
Maar nogmaals: het lijkt me heel goed dat eerst met je psycholoog te bespreken.
Waarom zou ze trouwens niet mogen weten, dat er ook "slechte" of "stoute" mensen zijn? Of mensen, die hele domme fouten maken? M.i. kunnen kinderen dat niet vroeg genoeg leren, maar wel op hun niveau.
Het is ook onze taak als ouders onze kinderen de minder mooie dingen van het leven te leren.
Ik wens je heeeeeeeel veel sterkte toe!

Eerst en vooral vind ik dat je dochtertje wél mag zien dat je verdrietig bent omdat papa dood is.
Verder zou ik haar in eenvoudige taal vertellen wat er gebeurd is. Ze is 6 jaar, dan snapt een kind al veel. Dat is ook de reden waarom ze zich nu vragen begint te stellen. Omdat ze het wil begrijpen. Zeg haar dus gewoon eerlijk hoe het gegaan is, zonder dat je je boos maakt op de schuldige van het ongeval. Vertel haar ook niets meer dan dat ze op dat moment wil weten. Dan kan ze het rustig laten bezinken. Later komen er dan wellicht nog meer vragen als ze er aan toe is.
Sterkte nog.

Allereerst: Veel sterkte toegewenst voor de komende tijd! Het zal niet makkelijk voor je zijn alle vragen van je dochter te krijgen...

Zoals de twee boven mij al zeiden, is het inderdaad het best haar te vertellen wat er echt is gebeurd, hoe moeilijk ook en hoe hard de waarheid ook is. Zes jaar is een leeftijd waarop kinderen een hoop vragen krijgen over hun eigen bestaan en eigen identiteit, maar ook leren goed en kwaad te onderscheiden. Verder zal ze bij veel vriendjes en vriendinnetjes op school merken dat die wel een papa én een mama hebben en een eigen papa missen. Je dochter was op het moment van het overlijden van je man te jong om hem nu nog (goed) te kunnen herinneren. Zorg dat ze wel een beeld ontwikkelt van wie haar vader was. Bekijk foto's, vertel haar wat voor werk hij deed, welke hobby's hij had, dat hij een hekel had aan de afwas bijvoorbeeld...Alle kleine details over zijn leven kunnen haar helpen een beeld van haar vader te ontwikkelen. Dit maakt het voor haar makkelijker om te beseffen dat ze wel een vader hééft.

Vraag je dochter waarom ze bang is dat papa niet van haar hield en daarom is dood gegaan en waarom ze het raar vind dat andere kindjes geen dode papa hebben. Het kan zijn dat ze een keer op TV iets over de dood gezien heeft, of dat kinderen op school haar verweten hebben dat ze geen papa heeft. Dat laatste klinkt afschuwelijk, maar het gebeurt. Kinderen zijn ongelofelijk hard tegen elkaar. Laat ook de leerkracht duidelijk weten dat je graag wilt weten of ze hier op school ook over spreekt (dit hoeft niet eens opvallend spreken te zijn. Het kan ook in tekeningen zitten, in haar spel...) en dat de leerkracht dit niet moet verzwijgen om jou gevoelens te besparen (Dit willen ze helaas nog wel eens doen. Goed en super lief bedoeld, maar je komt er helaas niet verder mee).

Heb je contact met lotgenoten? Kun je hun vragen hoe hun dit met hun kinderen bespreekbaar maken en hoe zij reageren op vragen van de kinderen over de overleden ouder? Het kan goed zijn voor jezelf om eerst met iemand met een soort gelijke ervaring te bespreken hoe je dit doet, voor je het grote gesprek met je dochter aangaat.

Wees hoe dan ook eerlijk! Als er vragen zijn waarop je geen antwoord hebt, zoals waarom het háár papa moest zijn, zeg dan eerlijk dat je dat ook niet weet. Juist omdat jullie al langere tijd met zijn tweetjes (? Ik weet niet of je nog andere kinderen hebt...?) zijn, ben jij degene die ze volledig vertrouwd, haar voorbeeld.

Sterkte!

Er zijn een heleboel goede antwoorden gegeven. Maar ik lees je vraag en zie op het einde staan dat je er met haar over wil praten zonder dat ze merkt dat je verdrietig wordt... Waarom, vertel je dochter eerlijk dat mamma nog steeds wel eens verdrietig is omdat pappa er niet meer is, inderdaad omdat hij de beste pappa was die je maar kon bedenken.
Wellicht doe je het al maar "vier" pappa`s verjaardag met je dochter. Niet als een gewone verjaardag met de hele familie maar op gepaste wijze: is pappa begraven, dan kun je op zijn verjaardag met je dochtertje naar pappa toe gaan. Leg een cadeautje bij zijn graf (hij is immers jarig) Als hij gecremeerd is, kun je een cadeautje aan een helium ballon doen en oplaten. Eet met zijn tweetjes een gebakje of haal een lekker ijsje om pappa`s verjaardag te vieren. Zo betrek je hem toch bij het gezin. Wellicht heb je nog wat van hem aan sieraden (trouw) ring, ketting, armband oid. van zilver of goud. Laat hier een mooi nieuw sieraad van maken bij de goudsmid en geef dat aan je dochter (voor een ring zou ik wachten tot ze een jaar of 16 is, anders groeit ze eruit en dat is zonde) maar een mooi hangertje voor aan een kettinkje is ook bijzonder.
Het allerbelangrijkste is om eerlijk te zijn, dus ook dat die meneer te veel gedronken had en hierdoor niet goed uitkeek en toen per ongeluk pappa dood reed. Want (en ik wil absoluut het ongeluk niet goed praten) die meneer heeft het er waarschijnlijk ook heel erg moeilijk mee. Iemand verliezen is zwaar, maar iemands dood op je geweten hebben lijkt mij ook niet makkelijk om mee te leven. (misschien kan deze gedachte je zelf ook wat meer rust geven)
Dit kan je ook aan haar vertellen, dat die meneer er (waarschijnlijk) ook heel erg veel spijt van heeft en het nooit zijn bedoeling is geweest om jou man en haar pappa "af te pakken". Ik begrijp dat je gelovig bent uit het verhaal dat pappa bij God is. Dit is heel mooi voor je dochter. Praat met haar over de hemel, bedenk met zijn tweetjes (of vraag haar) hoe het er daar uit ziet. (bijv. grote troon met God erop, wolken etc.) Misschien (als je dat zelf aankan) weten jullie zelfs wat pappa daar doet.

Toegevoegd na 1 minuut:
Je kan haar ook uit leggen waarom er geen nieuwe pappa komt. Dat jij nog niet toe bent aan een nieuwe man in je leven omdat je nog te vaak aan pappa denkt. Maar zeg dat wat niet is nog wel kan komen.
Kinderen weten en begrijpen veel en zijn niet gek hou daar rekening mee.

probeer haar duidelijk te maken dat haar vader is gestorven en dat je van hem hield en vertel goeie dingen over haar vader en bezoek meer familieleden(beste zijn grootvader of grootmoeder)

Je kunt eigenlijk haast niets anders dan de waarheid vertellen, aangezien zij later er toch wel achter komt.
Ondanks dat deze man veel alcohol op had kun je het nog steeds een ongeluk noemen en dat gewoon aan haar uitleggen. Dit is een mooi voorbeeld voor je kind, want ze leert gelijk dat veel alcohol en rijden dodelijk is en dat het kapot maakt!
Overigens denk ik niet dat je dochter hier heel verdrietig om zal worden, omdat ze haar vader niet gekend heeft.

1. Je wilt je dochter antwoord geven op haar vragen. Je wilt haar eerlijke informatie geven, die zij kan hanteren. Het moet begrijpelijk voor haar zijn en emotioneel te hard voor haar.
Dat is ingewikkeld!
Vul voor de grap even je eigen naam in en voel even hoe dat voelt: "Je wilt jezelf (Alex) antwoord geven op haar vragen. Je wilt jezelf Alex eerlijke informatie geven, die Alex het zelf kan hanteren. Het moet begrijpelijk voor Alex zijn en emotioneel te hard voor haar".
Ik durf te wedden dat dit al bijna onmogelijk is naar jezelf. Je zult veel onbeantwoorde vragen hebben, en het nieuws was ook voor jou te hard. Ik begrijp dat je je dochter dat wilt besparen. Toch kan zij het beste van jou leren hoe ze met zulke dingen om kan gaan. Geef maar gewoon simpel antwoord op haar vragen. Niet méér en niet minder dan waar ze om vraagt. Zo ben je eerlijk zonder haar over te belasten. Ze heeft de vragen toch al! En wees er voor haar. Als je uitstraalt dat jij het ook niet allemaal weet, en dat dat ook niet hoeft in het leven (ik zeg altijd: ik weet het niet, ik vind het ook moeilijk, ik ga het later aan God vragen), dan leidt dat tot verder gesprek over wat jullie samen moeilijk vinden. Dat is goed voor jullie band. En voor haar houding t.o.v. moeilijke dingen in het leven. Van wie moet ze het anders leren? Ik ben ervan overtuigd dat jij dingen hebt gevonden die je helpen. Vertel haar die ook! En troost je met de gedachte dat zij haar vader niet zo goed heeft gekend als jij en daardoor emotioneel meer afstand heeft.

2. Je wilt je dochter opvoeden met vertrouwen in de medemens. Je kunt je afvragen of je dat wel echt wilt. Ooit zul je haar moeten waarschuwen voor kinderlokkers en zakkenrollers. Je kunt zeggen dat mensen niet met dronken koppen mogen rijden, zie wat ervan komt. Dat de politie daarom zoveel controleert en straft. Dat de stomkoppen gepakt moeten worden. Dat ze gewoon goed moet uitkijken op straat en niet bang hoeft te zijn. Want dat er overdag weinig mensen met dronken kop rijden.

3. Je wilt je dochter niet belasten met je eigen verdriet. Je hebt daarvoor terecht je eigen plek: bij de psycholoog en hopelijk bij vrienden en familie. Kinderen vinden het normaal als je verdrietig bent over iets waar verdriet bij hoort. Verdriet mag, zolang je maar niet op hen leunt. Daar is de grens: jij bent de ouder en zij de afhankelijke, niet andersom. Maar die houding heb je al helemaal! Dus dat komt wel goed! Je lijkt me een hele lieve, goede moeder.