Zoontje van 8 huilt te snel, wie herkent dit?

Kenmerken van PDD-NOS

Kinderen met PDD-NOS kunnen opvallen door:
Onhandig en angstig gedrag in sociale situaties
Weinig begrip en gebruik van nonverbale signalen (oogcontact, gelaatsexpressie, lichaamshouding)
Het niet of nauwelijks leren van sociale ervaringen
Het ontbreken van wederkerigheid in het contact
Een eenzame, gesloten indruk te maken
Zich angstig te tonen voor veranderingen
Fanatiek vast te houden aan bepaalde routines
Zich koppig en driftig te uiten (ingegeven door angst)
Een eenzijdige belangstelling tonen
Rigide en dwangmatige gedragspatronen te ontwikkelen
Overgevoeligheid voor zintuiglijke prikkels
Of juist weinig gevoeligheid voor geluiden, beelden, temperaturen of aanrakingen
Een trage taalontwikkeling
Eigenaardig ouwelijk taalgebruik
Taal in alle gevallen letterlijk nemen
Een onhandige, stijve motoriek
Kinderen met PDD-NOS kunnen onderling sterk verschillen in de ernst van de kernproblemen en het aantal en de ernst van de bijkomende problemen.

suc6

Waarom vindt JIJ dat jouw zoontje "snel" huilt... misschien is het gewoon een héél gevoelig kind? Sommige kinderen zijn volgens mij heel sensitief en ik kan me best voorstellen dat hij graag heeft dat er "sorry" gezegd wordt, gewoon om de lucht te klaren, snap je?
Ook altijd proberen om hem uit te leggen wààrom je je stem verheft he, dan begrijpt hij het misschien ook beter.

Wat bedoel je met het letterlijk nemen van de dingen die je zegt? Kan je daar een concreet voorbeeld van geven?

Ach, dat is de leeftijd.
Of hij is gewoon heel gevoelig.
Dat kan ook een goeie eigenschap zijn, hoor.

Snel huilen wanneer iemand streng is of niet erg aardig doet, zou te maken kunnen hebben met onzekerheid. Het is goed om hem te leren dat dat erbij hoort en dat het leven zo in elkaar zit. Hij zal zijn mannetje moeten leren staan als het even niet meezit. Dat leert hem ook sterker worden met andere kinderen en in de ‘grote boze buitenwereld’.

Enkele tips:

Zorg dat je hem altijd aanspreekt op gedrag wat jullie afkeuren en niet op hem als persoon (dus niet ‘je bent nu even heel vervelend hou daar eens mee op’ , maar: ‘steeds door ons heen praten als wij praten hoort niet en wil ik niet hebben, stop daar mee’).
Huilt hij? Maak de reactie als jullie hem toespreken niet te groot; geef er niet te veel aandacht aan, dan kan het een ‘ding’ worden.

Spaar hem niet als het nodig is om hem even toe te spreken. Dat hoort erbij en moet hij leren.

Leer hem goed om zelfstandig dingen te doen, weerbaar te worden door samen te stoeien en laat hem daarin zijn grenzen aangeven. Door dit als spel te doen oefen je met hem en maak je het niet beladen, maar geef je hem wel wat mee.

Prijs hem wanneer hij voor zichzelf opkomt of zijn mannetje staat. Geen groots compliment als ‘wat goed dat je niet huilt’, maar bijvoorbeeld: ‘dapper dat je onze opmerking zo accepteert en je sterk houdt!’

Een sport als judo of een teamsport kan hem wellicht helpen om een beetje zijn mannetje te staan.

Als hij het echt nodig heeft, zijn er verschillende cursussen (bijvoorbeeld de ‘kanjertraining’, andere sociale vaardigheidstrainingen of weerbaarheidstrainingen) die kunnen helpen. Die zijn leuk en speels maar ook leerzaam. De huisarts weet vast wat er voor mogelijkheden zijn in de buurt.

Dat hij dingen letterlijk neemt is niet vreemd, het is nog een kind van 8, hij moet nog veel leren.

Toen mijn oudste een jaar of 4 was , kon hij er helemaal niet tegen als ik nee zei, het was zo erg, dat, als ik in een gesprek, waar hij bij was, het woord nee gebruikte, hij verschrikt opkeek.
Hij heeft ook altijd heftig gereageerd op boze reacties tegen hem, dat is gewoon zijn karakter, ietwat onzeker en erg gevoelig.

Hij is nu 19 en doet eindexamen VWO, is een leuke knul, die wat onzeker is, gevoelig en ook heel zorgzaam.

Ik vermoed dat jouw zoon ook deze karakter trekken heeft, gevoelig en onzeker en dat is niets ernstigs.

Ik herken hier heel veel van en zie gelijkenissen met mijn zoon. Hij neemt ook alles erg letterlijk en kan (haast) geen lichaamstaal lezen of interpreteert het verkeerd.
Ook roept hij vaak "je bent boos op me", terwijl dit niet zo is. Bij mijn zoon is vastgesteld dat hij autistisch is. Ik kan op de summiere informatie die jij geeft niet beoordelen of dit bij jouw zoon ook het geval zou kunnen zijn. Bovendien is niet één kind hetzelfde en is ook niet één kind met autisme hetzelfde. Daarbij ben ik geen expert, alleen de expert van mijn eigen kind. Het is dus heel moeilijk jou goed te adviseren. Je zou eens met de huisarts kunnen gaan praten of met de leerkracht van school. Hoe kijkt de andere ouder hier tegenaan of andere
familieleden? Soms is er ook een maatschappelijk werkster aan school verbonden. Als je je zorgen maakt....blijf er niet mee rondlopen, maar zoek hulp en advies. Je zou ook eens autisme op google op kunnen zoeken of je nog meer kenmerken herkent evt.
Succés gewenst!

Waarom denkt je zoontje dat jij boos op hem bent ?
Het komt ergens vandaan,
dat jij vermoedens hebt van emotionele chantage klinkt niet erg positief .
Waarom zou hij dat doen ,ik denk dat je zoontje een erg gevoelig kind is .
Een gevoelig kind voelt zichal gauw in het nauw gedreven en niet of weinig begrepen .
en dan ishuilen een manier van uiten ,hij kanhet nog niet handlen.... weet hij veel wat ermet hem is .
Je kan er niks tegn doen maar probeer er voor hem er zijn.
schakel desnoods hulp oid in . succes

Een van mijn kleinzoons (ongeveer dezelfde leeftijd) heeft vorig jaar een training gevolgd die speciaal bedoeld is om meer zelfvertrouwen te kweken bij kinderen.
Ik weet niet meer hoe het heette.
Maar het heeft enorm geholpen.

Zoek eens in jouw buurt naar iets van Persoonlijke effectiviteit voor kinderen.
Vraag er naar bij de huisarts of bij de school.
Wordt in heel veel gevallen vergoed door de zorgverzekeraar.

Om er zeker van te zijn dat je zoon geen 'afwijking' heeft, zou ik in eerste instantie naar de huisarts gaan en anders naar een psycholoog of een psychiater. Je wilt toch zeker weten of er geen achterliggende oorzaak is voor dit gedrag van je zoontje, lijkt me. Mocht dat wel het geval zijn, dan kun je leren hoe je er het beste mee om kunt gaan.

Beste,

Je zegt;
mijn zoon van 8 huilt erg snel, als ik iets mijn stem verhef

Waarom verhef je je stem, kun je ook hetzelfde zeggen zonder daarbij je stem te verheffen?)


Je zegt;
hij wil dan ook dat ik sorry zeg anders denkt hij dat ik nog boos ben, soms denk ik dat het emotionele chantage is

Ik snap dat je kind dit denkt, waarom verhef je je stem? Dat doe je nooit zonder reden. Non-verbale communicatie is DE communicatie die we gebruiken. Dat jij schrijft dat je niet boos op hem bent, tja dat kun je schrijven, maar is dat ook zo? Misschien ben je niet boos maar misschien wel geïrriteerd of verveeld of wat dan ook. Je stem verheffen doe je om een reden en wat die reden ook mogen zijn,...Jouw kind reageert daar op.
Dat jouw kind er 'niet goed' op reageert of de verkeerde conclusie trekt, dat kun je het kind niet kwalijk nemen. Kinderen moeten namelijk nog veel leren. Alleen JIJ kan je kind hierin ondersteunen.

Ben bewust van jouw aandeel in het geheel.
Kun je ook anders tegen je kind praten zonder je stem te verheffen?

Beste genietvanhetleven,

Kinderen staan erom bekend volwassenen uit te proberen. Vaak worden ouders van alles verweten, of je bent te hard of te soft. Waarschijnlijk heb jij in zijn peuterjaren gedacht je kind met hele zachte hand op te voeden en hem belonen met goed gedrag.
Stel dat dit zo zou zijn dan is dat natuurlijk heel lief van je.
Persoonlijk denk ik dat je kind het dus nu niet gewend is als jij iets aan hem niet leuk vind en boos wordt dat hij in paniek raakt want zo kent hij jou niet.

Je zou je kind kunnen vertellen dat je wel eens boos bent maar dat je daardoor niet minder van hem houdt.

Het is idd een ideaalplaatje die je vroeger misschien hebt gevormd van hem en als nu blijkt dat hij bepaalde karaktertrekjes heeft of iets anders reageert op dingen of situaties dan een ander kind wil dat niet zeggen dat hij een afwijking of ziekte heeft....

Het beste ermee