het gedrag van het zoontje van mijn vriend brengt mij tot het kooppunt

Het kan van alles zijn: licht autisme, ADHD, PDDNOS, maar ook voedselintolerantie. Ga naar de dokter!

Op de site van het Dr Leo Kannerhuis kun je een Testje invullen om een indicatie te krijgen. Verder is het ook denk ik verstandig om een verwijzing voor onderzoek bij de huisarts te vragen. Het kan ook gewoon zijn dat hij even geholpen moet worden met het gedrag. De verandering van een gezinssituatie kan grote invloed hebben op kinderen. Wat zegt school? Succes ermee!

Ik kan me voorstellen dat je geen raad weet.
Is er een moeder in beeld? Misschien kunnen jullie overleggen. Ik denk dat zij of de vader degene moet zijn die hulp gaat zoeken, het is hun kind. Ze zouden naar de huisarts moeten gaan, en deskundig advies krijgen van bijvoorbeeld jeugdzorg. Die kunnen ook testen of er sprake is van een stoornis. Gezien dat zinnetje dat de papa nooit veel zegt, en dat het jongetje niet veel interesse in zijn zusje heeft, kan ik me wel indenken dat er sprake zou (zou!) kunnen zijn van een autistische stoornis. Maar dat moeten deskundigen uitmaken. Het kan ook zijn dat hij uit balans is omdat zijn ouders uit elkaar zijn.
Ik vind het mooi dat je voor hem probeert te zorgen, maar eigenlijk moeten de biologische ouders hun verantwoordelijkheid nemen. Jij hebt toch je handen al vol op het moment.

Het kan lichte authisme zijn een vriend van mij heeft dit ook en toen hij klein was reageerde hij ook erg heftig en geweldadig ze zou eens een beetje met hem kunnen praten over wat hij voeld en denkt misschien kun je daar dan wat mee?en anders zou ik het verder laten onderzoeken. Maar Misschien is er wel iets in zijn omgeving (pesten ofzo) dat hem toe deze daten laat leiden of wat hem boos of verdrietig maakt.
Ik zou proberen met hem te praten en het dan laten lijken op zo een gewoon mogelijk gesprek. Waarschijnlijk leer je er wel erg veel van!

Je bent nog extreem jong om moeder te moeten spelen over een jongetje van vier. Terwijl je absoluut natuurlijk de moeder niet bent.

Kinderen zijn al geen makkie, zeker niet als ze iets hebben meegemaakt dat er nogal inhakt ( en een scheiding hoort daar ook voor zo'n jong kind al bij), en als je dan zelf nog ZO jong bent EN zwanger / net moeder, kan het allemaal net effe iets te veel zijn.

Het kind nu meteen autisme of een andere stoornis aanmeten vind ik te kort door de bocht, en de kans is groot dat er ook niks met het jongetje aan de hand is, behalve dat hij moet opgroeien in een stiefgezin waar zijn vader eigenlijk nauwelijks interesse in hem toont , en ik uit het verhaal niet kan opmaken wat er met zijn moeder is gebeurd en hoe de band met haar is en of hij haar nog ziet. Dat zijn natuurlijk dingen die er in hakken, en die je niet aan een onervaren meidje van .....18 was je toen ? kunt overlaten.

Ik denk dat je -bijvoorbeed via het consultatiebureau- het beste kunt vragen naar gespecialiseerde gezinsverzorging, want niet alleen je zoontje, ook jij hebt vermoedelijk best wat begeleiding nodig om alles weer goed op de rails te krijgen voor het echt ontspoort. Nu is hij nog maar vier, maar met het ouder worden zal hij er niet makkelijker op worden.

Eigenlijk vind ik dit een zaak van de vader en moeder, en vind ik het vreselijk en ontoelaatbaar dat de hele taak op jouw schouders lijkt te zijn geworpen, en hoewel je er natuurlijk zelf bij was toen je besloot een relatie an te gaan met een man met een enorme rugzak, denk ik toch dat je toen nog wat te jong was om de consequenties te overzien. En hoe is de band met je eigen moeder ? Want die zul je in deze situatie ook vaak hard nodig hebben.

Geen dag meer wachten en zo snel mogelijk professionele hulp inschakelen. Een relatie hebben zo jong is al moeilijk, een gezin runnen op die leeftijd nog moeilijker, maar een sámengesteld gezin runnen, en ook nog eens met weinig steun van de vader, dat is een schier onmogelijke opgave die eigenlijk niet van je gevraagd zou hebben mogen worden.

Toegevoegd na 46 seconden:
Op onderstaand forum kun je wellicht ook steun, lotgenoten, tips en voorbeelden vinden.

Je zit in een moeilijke situatie. Het is niet jouw kind, maar als het je eigen kind zou zijn, zou je waarschijnlijk op zoek gaan naar zijn 'handleiding'.

Je geeft aan dat je vriend niet zo'n prater is. Als er nu EEN ding is wat nodig is om een kind een beetje fatsoenlijk op te voeden, is het wel dat de (stief-) ouders er met elkaar over praten. Dus neem geen genoegen met een zwijgende vader.

Zeker als het druk geeft op jouw relatie is het eerste wat je moet doen een heel goed gesprek met je vriend hebben in de trant van 'Ik zie dat zus en zo gedrag vertoont. Volgens mij gaat er iets niet goed. Moeten we daar iets mee? Moet jij daar iets mee?" En duidelijk aangeven dat jij vindt dat er iets mee gedaan moet worden. Vaak helpt het al een heel stuk als jullie beiden op een lijn gaan zitten met de opvoeding. Als je stiefzoontje gewend is dat hij van papa alles mag (of dat papa hem negeert) en jij moet telkens corrigerend optreden, gaat dat niet werken.

Ik vraag me af of de vader (jouw vriend) het probleem ziet. Heeft hij in de gaten dat het niet goed gaat met zijn kind of vind hij dat het eigenlijk wel goed gaat? Wat doet hij daar mee? Ik ga er voor het gemak even van uit dat hij bij zijn moeder woont: wat vind die er van? Als hij niet bij zijn moeder woont of het grootste deel van de tijd bij jou woont, dan heb je echt recht van spreken en kun je ook zelf actie ondernemen.

En school? Wat adviseren die?
Je vriend kan bij de huisarts vragen om advies. Als die ook aanleiding ziet, volgt er een verwijzing.

"hij is nog maar 4 jaar je hebt ook niet echt een band met het kindje en krijgt er geen affectie van..."

Je kent het jongetje al bijna twee jaar en je geeft aan er geen band mee te hebben en dat er geen affectie is.
Dat is zo goed als onmogelijk. Een kindje van 2 jaar oud zoekt mensen op, de hele dag door. Als jullie nu nog steeds geen band hebben is er iets goed mis.
Laten we er maar vanuit gaan dat jullie wél een band hebben, maar helaas een slechte band.
Je geeft aan dat jij de enige bent waar hij goed naar luistert. Dat betekend ook dat jullie een band hebben. Helaas betekend dat ook dat hij niet naar anderen luistert en dat heeft ongetwijfeld te maken met de hoeveelheid tijd en aandacht die hij van anderen krijgt. De vader in kwestie is dus behoorlijk afwezig als ik het goed begrijp. Dat is een kwalijke zaak.
Deze jongen heeft op jonge leeftijd al zoveel mee moeten maken, hij heeft juist ontzettend veel bevestiging nodig.

Deze jongen verdient meer, meer aandacht, meer zorg. Vader (en biologische moeder) zijn de eersten die hiermee aan de slag moeten. Maar ook jij, als hoofdverzorger, hebt een hele belangrijke rol.
Bespreek deze problemen bij de huisarts of op het consultatiebureau, zij kunnen je verder helpen.
Jullie hebben deze hulp nu echt even nodig, want zo'n jong gezin op zo'n jonge leeftijd vraagt nogal wat.

En onthoudt alvast dit: negatieve aandacht is ook aandacht. Waarschijnlijk provoceert hij nu veel als een schreeuw om aandacht. Geeft hem positieve aandacht (als het moment het toelaat) en probeer het negatieve gedrag niet te veel aandacht te geven en hij zal al een heel end opbloeien.
Succes.

Heb net hetzelfde met mijn dochtertje,het is wel meneige kind,maar altijd al een enorm probleemkind geweest.Als baby krijste ze 10u per dag en beet en krabde als je haar wou opnemen en alle fasen in haar ontwikkeling liepen enorm moeizaam.En het hield/houd niet op,liegen,geniepig gedrag ruzie stoken,alles wat ze vastkrijgt stukmaken,een heel gedoe dag in dag uit met eten,aankleden ... Met gewoon ALLES Ze is intussen bijna 6en na jaren gesukkel hebben we eindelijk een diagnose,het gaat om een hechtingsstoornis.De symptomen lijken op authisme maar dat is het niet.Denk dat het bij uw zoontje ook eerder een hechtingsstoornis zal zijn dan authisme dan.Omdat het zo n krijsbaby was is er gwn nooit een band gekomen en dat is in uw geval ook.Google eens 'de knoop' in nederland daar vind je alle uitleg dit is een zelfhulpgroep voor ouders met zo n kind.Die v mij heeft dan ook nog adhd erbij maar dit is niet de reden van soortgelijk gedrag.Door de medicatie is de adhd weg en leert ze goed en zit ze stil enz maar ze blijft gewoon hetzelfde vervelende karakter hebben en mij elje dag het leven zuur maken.Echt eens googelen de knoop,dat is volgens mij de oplossing,en naar een psychiater gaan voor de diagnose dat hebben ze vrij snel door wat het juist is.Hoop echt dat ik he hiermee help,want weet maar al te goed wat het is.En ook om steeds op onbegrip te stuiten vd buitenwereld omdat je zogezegd je kind niet goed opvoed of dat het aan jou ligt.Want het arme kindje dit en dat,terwijl voor de ouders elke dag een marteling is en we ons uiterste best doen.Maar niemand snapt dit.Behalve ik en mensen met ook zo n kind :-( de behandeling bestaat uit therapie,bij ons zal dit een aantal jaren zijn eer het terug leefbaar wordt en ze is ook nog maar 6 en soms heb je dan gwn geen zin in de toekomst,puberteit enzo als het nu al zo erg is.Je mag me ook altijd mailen als je er verder over wil praten op zotspookske001@hotmail.com grtjs

http://www.goedgevoel.be/gg/nl/384/Lastige-kinderen/article/detail/26209/Driftige-kleuters-kleuters-op-drift.dhtml

Ik raad je aan eens op deze site te kijken!

Ik ben zelf gezinsverzorgster geweest en er zijn nu eenmaal kinderen die van nature erg temperamentvol zijn. Er wordt tegenwoordig al snel gezegd dat het wel ADHD zal zijn, Het lijkt wel mode,denk ik dan want het is lang niet altijd een stoornis. Kleuters zijn vaak driftig (kijk maar eens in de supermarkt naar de op de grond liggende kids die hun zin niet krijgen) Ze krijgen dan vaak alsnog hun zin zodat ze stil zijn en weten zodoende feilloos hoe ze hun zin door moeten drijven. Opstandige kleuters kan je ook zien als vroege starters. Pré-puberteit als kleuter komt ook vaak voor. Die beginnen er al vroeg mee met pubergedrag te vertonen. Pas bij 4-5 jarigen kan er een patroon zichtbaar worden van onhandelbaar gedrag.
Hoe vroeger je dus ingrijpt, hoe beter. Door middel van een internationaal erkende vragenlijst, die je moet invullen
kan bepaald worden of je in aanmerking komt voor een speciale training die STOP aanbiedt. Het is een programma
waarbij ook de ouders en leerkrachten betrokken worden.
Het zou ook goed zijn omdat je man er bij betrokken wordt, want dit mag je rustig eisen van hem. Jullie moeten hem samen begeleiden, samen opvoeden en hij mag dit niet alleen aan jou overlaten!
Kijk eens op de site en misschien spreekt het je wel aan.
Het is in elk geval een aanpak en misschien wel een uitweg om het niet te laten escaleren.

Toegevoegd na 23 minuten:
http://www.opvoedadvies.nl/

Is een site waarop je vragen kunt stellen, 24 uur per dag.
Je moet dan eerst algemene info over het kind en de problemen aangeven en een uitgebreid advies kost dan wel €10,-. Zij kunnen ook aangeven of en naar welke instantie je kunt gaan omdat het te complex is of beter voor het kind.

Er zijn verzekeraars die de kosten voor hulpverlening opvoedadvies.nl in sommige pakketten vergoeden. Informeer eens bij je verzekeraar.

Wat ontzettend goed van je, dat je hulp zoekt. Het valt niet mee om stiefmoeder te zijn. Het valt niet mee om van een kind weinig affectie te krijgen. Het valt niet mee wanneer een kind waar je voor zorgt geen belangstelling toont voor je baby. Het valt niet mee als je er niet goed met je vriend over kunt praten. Je kunt dit niet alleen uitdokteren. Wat je nodig hebt, is iemand die je vertrouwt en die er verstand van heeft.

Ik zou zeker eens (vrijblijvend) gaan praten met een orthopedagoog. Dat is iemand die ondersteuning biedt bij de opvoeding. Met tips en adviezen. En door goed naar het kind en je gezin te kijken. Zij kan eens een spelobservatie doen om te kijken hoe het jongetje emotioneel in zijn vel zit. Je verhaal wijst erop dat hij al veel te verwerken heeft gehad, en zich niet zo goed kan uiten. Het kan zijn dat hij zich moeilijk kan hechten, of dat er een stoornis speelt. Maar het weten of het een stoornis is, is niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat iemand goed naar het jongetje kijkt. Om te zien wat hij echt nodig heeft om zich van binnen goed te voelen. Dat zou je zelf ook willen als je hem was. Ga er maar vanuit dat hij met zijn gedrag iets probeert duidelijk te maken. Iets wat jullie nog niet helemaal begrijpen. Hoe hard je daar ook je best voor doet. Als hij met stoelen gooit, is er iets wat hem op dat moment of misschien al langer dwars zit. Als hij niet naar je baby wil kijken, wil hij daar misschien iets anders mee vertellen.

Als je erachter kunt komen dan is dat heel mooi. Het kan met speltherapie of door samen met een opvoeddeskundige goed te kijken naar video-opnames van hem. Als je weet wat hij wil zeggen met zijn gedrag, kun je hem wat beter geven wat hij van binnen echt nodig heeft. Hij voelt dan dat hij gezien en waardevol is. Let op, ik zeg niet dat je de dingen nu verkeerd doet! Het kan zijn dat jij heel veel goede dingen doet, terwijl hij nèt iets anders nodig heeft. Net alsof zijn lijf vitamine B nodig heeft en je geeft hem vitamine C. Heel goed, maar niet wat precies past bij wat zijn lijf nodig heeft.

Ik kan je aanraden:
- "orthopedagoog" zoeken (telefoonboek/internet)
- vragen naar speltherapie of video interactie begeleiding
- goed adres: www.basictrust.com Orthopedagogen zijn daar gespecialiseerd in dergelijke dingen en hun video-interactiebegeleiding sluit waarschijnlijk goed aan bij je vraag. En....: ze zullen je nooit veroordelen!! En dat is superbelangrijk.

Hoi, misschien een site waar je wat aan hebt, www.stiefmoeders.nl er zijn daar vrouwen met of zonder eigen kinderen, die ook te maken hebben met kinderen van hun partner.
Er zijn ook vrouwen die zelf nog niet zo lang moeder zijn, net als jij. Misschien vind je herkenning en kan je tips vragen. Er komt namelijk best heel wat bij kijken! succes!

je moet niet van alles proberen maar voor jezelf bedenken wat je gaat doen als het zoontje weer gedrag vertoont wat niet wenselijk is. steeds je aanpak veranderen zal er alleen maar voor zorgen dat dingen voor hem onduidelijker worden.

hanteer bv het 'stoutstoeltje' en weer hier consequent in. ook als je moe bent, ook als het je even niet uitkomt, ook als hij beterschap beloofd, gewoon altijd.

zorg dat je met je vriend op 1 lijn zit, het is vreemd dat hij naar jou het beste luistert, hij weet dus bij wie hij wel en bij wie hij niet wat kan uitproberen. zo lang het resultaat heeft zijn de grenzen dus niet duidelijk. het is heel normaal dat een kind dan blijft zoeken.

je hebt beiden hier een aandeel in. de opvoedwinkel, maar schappelijk werk, en de huisarts kan je ook doorverwijzen naar een instelling die jullie hierbij kunnen helpen.

het zou mij niet verbazen als het jongetje gewoon knetter gefrustreerd is omdat het niet weet waar ie aan toe is door jullie verschillende reacties.


succes

Omdat ik zelf uit een samengesteld gezin kom het volgende:
De biologische ouder moet degene zijn die het biologische kind opvoedt en CORRIGEERT. In jouw geval zal je man zijn verantwoordelijkheid moeten nemen en dat niet op jou afschuiven:
A: je bent zelf net moeder, ik weet uit eigen ervaring dat dat iets is waar je in moet groeien in die rol. Je kent je eigen kind vanaf de geboorte en uit je buik, je herkent wellicht eigen gedrag, alles kweekt bij jou als moeder sowiesoi meer begrip. Als je erin rolt en voor het blok wordt gezet, want dat vind ik als ik lees wat je schrijft dat je man dat doet, hoe kun je dan uberhaupt op veilige manier je eigen rol bepalen in het geheel?

B. Mijn opvoedkundige vader deed ditzelfde bij mijn biologische moeder. Hij had 5 biologische (puber)kinderen, en die liepen dwars over mijn moeder heen. Gevolg: kinderen ervaarden geen grenzen en dachten dat vader niets meer om ze gaf en gingen nog slechter gedrag vertonen (aandacht), mijn moederging aan zichzelf voorbij omdat zij dacht het allemaal alleen te moeten / kunnen doen / en vader was voor iedereen de held, aan mijn moeder hebben ze nu nog de schurft. Logisch, want die was vroeger altijd de boeman en kinderen kwamen daartegen in verzet.

Kortom: er bestaat zoiets als kleuterpuberteit, wellicht sluit jouw manier niet helemaal aan bij het kind (logisch zou dat zijn want het kind denkt vanuit zichzelf zo van hee je hebt mijn vader ingepikt!), vader op de voorgrond en jij moet vader dat duidelijk maken vanuit het belang van zijn kind. Er kunnen natuurlijk ook adhd ed aan ten grondslag liggen, maar dan is juist VOORSPELBAARHEID van het grootste belang. Vader moet de toon zetten. Ook naar zijn kind, dan weet zijn zoontje dat zijn vader van hem houdt. Zou het niet eens gek vinden als blijkt dat er helemaal niets loos is met zijn zoon, maar verdriet om de scheiding en het willen ervaren dat zijn vader van hem houdt en het niet de schuld van het kind is (als vader zich terugtrekt, dan gaan kinderen vanuit zichzelf geredeneerd, want dat doen kinderen, loyaliteit heet dat, denken dat hij de reden is dat vader zich terugtrekt of dat heeft gedaan)

Ben bang dat ze zijn vergeten aan de opvoeding te beginnen. Die begint namelijk na de geboorte en niet pas 4 jaar erna.

Ehm. Dit gedrag lijkt me toch niet erg afwijkend ten opzichte van de rest van zijn leeftijds genootjes.Ik heb het bij zowel mijn zoon als bij zo,n beetje alle kinderen uit zijn klas en kinderen van de zwemles en noem maar op al wel eens gezien
Ze hebben allemaal driftbuien en kennen hun grenzen nog niet.
Dat hij met stoelen smijt komt omdat hij zijn woede niet onder controle heeft.
Het is inderdaad niet normaal dat ze dat doen( dat ben ik helemaal met je eens ) en daarom is het ook zo belangrijk dat hij begeleid word door de ouders en gecorrigeerd. wordt Hij heeft duidelijkheid nodig en goede regels.
Jij bent daarin goed bezig omdat ie naar jou luistert. Alleen heeft dit nog geen blijvend effect omdat jij daarin niet gesteund word door je vriend.
Geef je vriend daarom ook aan dat jullie echt absoluut in het belang van de jongeman beidde op 1 lijn moeten staan. Het liefst moeten jullie ook op 1 lijn staan met zijn moeder en diens eventuele partner. Gelijke regels en omgang ,geven hem ergens toch een vertrouwd gevoel,
waardoor hij meer rust kan krijgen en dat ook uit naar jullie en anderen toe.
De vader van mijn zoontje en ik zijn niet meer bij elkaar en ik klungelde maar wat raak met zijn opvoeding. Wij als ouders zaten elkaar alleen maar dwars en ondertussen was er met mijn zoontje geen land meer te bezeilen.
En pas toen zijn vader en ik duidelijk waren tegen over elkaar lukte het ons ook om duidelijk te zijn naar hem toe en is zijn gedrag langzaam in het positieve aan het veranderen.( maar ik praat dan wel over meer dan een jaar he! Verwacht niet dat zijn gedrag van de een op de andere dag verandert! Daar kan dus een hele poos overheen gaan)