Hoe kun je als (aanstaande) ouders voorkomen dat je kind een nieuwtijdskind wordt?

Dat gaat wel lukken. anders krijgt-ie van de schoonfamilie wel een mep.

Nee...nog geen felicitaties...we zijn bezig met een haalbaarheidsonderzoek.

+ voor de nuchterheid, laten we gewoon lekker van ze genieten in al hun wonderlijke facetten.

@SterreHemel ...maar je hoeft er geen etiket op te plakken

Elk kind is bijzonder en heeft recht op zijn eigen aanpak. Elk kind wordt zo geboren. Elk kind heeft ook recht op een dosis realiteitszin en op het maken van zijn eigen fouten en leren daarvan.

@SterreHemel, dat zeg ik toch ook? Sommige kinderen worden geboren met een meer dan gemiddeld beschouwelijk karakter. Met een meer dan gemiddelde behoefte zich regelmatig terug te trekken om de wereld van een afstandje te bekijken en om eens rustig over de wereld na te denken. Da's precies wat ik zeg - en het heeft niets met 'nieuwetijdskinderen' te maken. Want zulke kinderen waren er in de oudheid ook al, en ze zullen er altijd zijn.

Wat heb je dat geweldig goed gezegd!+

+1

+

+ weg met de etiketjes

@else: +1, nieuwetijdskinderen is een modewoord met nietszeggende waarde.

Etiketjes zijn soms wel heel handig als je echt hulp nodig hebt. Vroeger was alles beter? Vroeger werden bepaalde categorieën kinderen ook opgesloten in het schuurtje achter het huis.

wat is er mis met etiketjes? voor mensen die niet weten wat het inhoudt is het domweg een sticker, voor mensen die er ECHT mee te maken hebben is het een handvat waarmee je je staande kan leren te houden, om wel labeltje het nu ook mag gaan. zal voor de loll even de etiketjes opnoemen die we hier hebben want ik schaam me er niet voor. (gaat om 3 personen) de erfelijke factoren mogen duidelijk zijn? dyslectie 2x
dyscalculie 2x
add 2x
adhd
beelddenken 3x
HSP 2x
burnout
faalangst en nee we sparen ze niet die gele post-it's het geeft enkel duidelijkheid. we zijn niet zweverig omdat mensen dit nieuwtijdkinderen noemen, en anderen weer vinden dat we dingen moeten zien die er niet zijn dus het bestempelen als paranormaal.
voor anderen kan je het onder 1 noemer gooien en het label nieuwetijdskinderen opplakken. maar we zijn nog steeds en VOORAL gewoon mens hoor, dus vind die onbegrepen labeltjes wél gewoon bull sh#t omdat mensen vaak niet verder kijken dan hun neus lang is. er is pas sprake van een beperking als anderen er niets van snappen omdat ze altijd de negatieve kant ergens van inzien. heel jammer is dat.

Ook als er geen labeltjes / etiketjes / diagnoses / naamgevingen worden gegeven worden mensen ver- en vooroordeelt.
Labeltjes maken het vinden van de "gebruiksaanwijzing" wat makkelijker en ook het vinden en geven van de juiste hulp.
Het ver- en vooroordelen van anderen: dat doen mensen, geen labeltjes.
Er is dus, ook naar mijn mening, niks mis met etiketjes, wel met ver- en vooroordelen van mensen.

ga het niet met je eens lopen zijn maar geef je hééééélemaal gelijk!!!!

shit...stempel meeloper.

;-))

oei...al die labeltjes en nog vaalangst ook.

ja dat is het labeltje van mijn dochter. het label ADD had ze nog niet dus ze moest voldoen aan eisen die iedereen van haar stelde (zonder label moet dat kunnen namelijk)
ze kon dus niet aan eisen voldoen en toen heeft zich die faalangst ontwikkeld. de lat lag te hoog, ze snapte zichzelf ook niet waarom ze dingen niet kon dus legde de lat ook voor haarzelf hoger en ging dus sneller en vaker onderuit.
ging opkijken tegen anderen en vond zichzelf dom. aan de eisen kan ze nu wel voldoen met simpele kleine aanpassingen en vooral begrip door know how, maar de faalangst is toch een heel stuk hardnekkiger. verder zijn we nog gewoon mens hoor :O))

+

Grotendeels met je eens Loekido.
Zeker betreffend het eigenschappen uitvergroten en naar de buitenwereld te etaleren. Ouders kunnen erg veel van hun eigen onvermogen verstoppen achter de al dan niet aanwezige kwaliteiten van hun kind. Los daarvan: als een hoogbegaafd / gevoelig / autistisch etcetc. kind hulp nodig heeft, dan lijkt me dat niet verkeerd. Daarmee hoef je het kind als ouder niet specifiek bijzonder te maken.
Maar: helaas heeft dat vaak wel het effect op anderen.
En dat is een probleem, waar ik vaak tegenaan gelopen ben. Kleine uitleg:
Mijn zoon is autistisch (asperger syndroom) met (waarschijnlijk, hebben we niet laten testen) een vorm van adhd. Hij heeft, met rugzakje, het reguliere basisonderwijs doorlopen.
Je wilt niet weten, hoe vaak ik niet heb gehoord (vooral van ouders, maar ook van vrienden en familie), dat ik hem "bijzonder" máákte.
Integendeel: ik was juist keihard aan het vechten voor zijn bestaansrecht!!
Die reacties zijn dan heel moeilijk, zacht uitgedrukt. Dat is de andere kant, die wilde ik hier ook graag laten zien.

WendyH, bedankt voor je uitleg / toevoeging! Zeker elke moeder zou als een leeuwin moeten vechten voor haar kind...

@iedereen en die kant is nu juist het probleem in veel gevallen want herken het ook en hoor het zo vreselijk veel om me heen. een diagnose (of dus label) zegt iets over de competenties van iemand, niets meer en niets minder.
dit maakt iemand niet niet bijzonder of speciaal, maar ook zeker niets minder dan anderen.
iemand met welke beperking dan ook, kan niets meer zichzelf zijn, meer of iets anders is niet haalbaar (vandaar ook #BEPERKING#)
maar dat is dan ook nét het probleem puur door de omgeving die er geen hol van snapt. (of denkt te snappen maar het totaal niet doet!) als ouder moet je knokken om mogelijk te maken dat je kind met zijn 'competenties' zichzelf durft, mag, en kan zijn, kan ontwikkelen op een voor hem/haar haalbare manier, ondanks alle tegenwerking om je heen, die vooral bij kinderen frustratie en/of onzekerheid teweeg kunnen brengen.
als ouder kan niet altijd zeggen dat je je kind begrijpt en kent want dan krijg je ook vreemde reacties. rekening houden met, je kunnen verplaatsen in je kind.... dat is niet altijd goedgekeurd door de maatschappij zoals hierboven te lezen is.
zucht.... schijt hebben 'aan' is soms de enige optie (ook al is dat ook weer niet goed) het is pas goed als je aan verwachtingen van anderen kan voldoen, maar ja dan zou je geen label of diagnose hebben natuurlijk. :O) @Loekido.
mijn kind weet WEL dat ze gevoeliger is dan de meeste kinderen omdat ik dat haar heb verteld. ze weet nu dat ze boos is maar dat dit niet nodig is omdat mensen haar niet uitlachen maar TOElachen, en kan haar boosheid dus sneller achter zich laten. ze weet dat ze niet hoeft te schrikken van een zware stem omdat iemand gewoon een zware stem kan hebben.
ze weet dat ze soms oordoppen op school op moet omdat ze anders alles om haar heen hoort en zich niet kan concentreren. ze weet dat ze les op de computer volgt omdat dit voor haar wel te begrijpen is en de droge stof dit niet is. zo kan ik nog wel even doorgaan.
ze weet dat ze dyslexie heeft en meer aandacht nodig heeft met lezen. ze weet dus ook dat ZIJ niet dom is maar weet WAAR dat van komt.
had ik maar moeten zeggen dat ze zich niet aan moet stellen? of maak ik het begrijpbaar voor haar en leert ze hier mee om te gaan en te functioneren? deel1

en 2 of ben ik nu een slechte moeder? of begeleid ik haar? praat ik mijn kind wat aan? of neem ik onzekerheden weg?
als ik dit kenbaar maak aan anderen etaleer ik het dan? of vraag ik begrip voor mijn kind? verstoor ik de natuurlijke ontwikkeling? of maak ik dit juist mogelijk? is het desastreus? of motiveer ik haar juist? ontleent mijn kind hier welk recht dan ook aan? of kan ze zijn wie ze is? breng ik haar in verwarring? of schep ik duidelijkheid? verleent ze hier haar identiteit aan? of leert ze accepteren ze hoe en wie ze is? maak ik mijn kind een slachtoffer? of vecht ik voor een evenwichtige persoonlijkheid? of leer #IK# zien en begrijpen wat mijn kind begrijpt en ziet? juist omdat ik me niet vasthou aan een bepaald beeld of ideaal?
kan IK hierdoor mijn kind begeleiden juist OMDAT ik me niet vasthoud aan een beeld wat ik graag wil maar niet haalbaar is?
1 ding is zeker, voor mij is ze normaal net als elk kind dat is, met welk eigenschap dan ook. ik kijk niet naar wat ik haalbaar #wil# zien, ik kijk naar wat haalbaar #is#, en daar schik ik me in.
ach, en als anderen mijn bedoelingen fout vinden omdat ze er geen hol van weten maar oh zo graag en makkelijk een oordeel klaar hebben, dan heb ik hier maar 2 woorden voor (en deze gebruik ik liever niet) :)

Eucalypje, ik vind je betoog hierboven indrukwekkend! Indrukwekkend mooi, indrukwekkend liefdevol, indrukwekkend zorgzaam, indrukwekkend zoekend... heel erg mooi! Ik kan alleen maar zeggen, vertrouw jouw eigen gevoel, vertouw je gevoel als moeder (een moeder weet = voelt), durf de stappen te zetten die je meent te moeten zetten voor je kind. Een ieder die jou niet kan volgen en / of je kind is niet interessant voor jou en je kind. Zij hebben pech, laat ze gaan.....

Ja Euc..... helemaal in de roos weer!!
Heeeeeeeel uitgebreid, met veel emotie en gevoel geschreven: ik bedoelde dit dus. Weet je Loekido: ik heb verbijsterend veel mensen moeten laten gaan..... en dat is okee, want daar leer je van: je houdt de mensen over, waar je van op aan kunt. En dat zijn er bitter weinig.
Het is een leerproces; het maakt je sterker.
Maar het is daarnaast ook een heel verdrietig en pijnlijk proces.
En iedere keer weer moet je daar doorheen. Nog steeds. Bij een nieuwe sport, bij een nieuwe school, bij alles.

@loekido,
dank je wel voor je lieve reactie. ik hoop dat je in kan zien dat het voor sommige ouder pijnlijk kan zijn om je antwoord op deze vraag te lezen. er zijn natuurlijk ouder die hun kind 'gaven' 'beperkingen'bijzonderheden of wat dan ook toeschrijven die niet bestaan. maar het werkt ook heel vaak heel erg de andere kant op en stuiten dit soort ouder en kinderen op onbegrip. op de school van kids ben ik nu 2 schooljaren bezig. had al aangegeven hoe de vork in de steel zat, maar mijn dochter met ADD en faalangst hobbelde natuurlijk braaf mee dus er was niets aan te merken. tot er een pipo kwam die het had getest, ik de kinderpsycholoog mee had genomen in de hoop gehoord te worden en toen zagen ze ineens wél het licht. dat dacht ik althans. mijn dochter is blijven zitten en het gaat zooooo goed mat haar volgens hun. net rapportje want ze knokt 4 keer zo hard als andere kinderen, met lezen (dyslexietie) gaat het stukken beter, en ze durft meer. volgens hun is er dus geen sprake meer van faalangst, de ADD lijkt spontaan verdwenen te zijn (ze zou de eerste zijn maar dat vergeten ze even) echter thuis loopt het emmertje over wat op school al zo lekker vol is gelopen. in veel gevallen heb ik er maling aan wat mensen denken, maar helaas gaat dat niet altijd op. niet omdat ik wil dat mijn kind bijzonder is, maar omdat ik wil dat mijn kind NORMAAL kan zijn. (deel 1, sorry ben lang van stof want het zit me best hoog)

mijn stoere mokkel is niet een meisje met faalangst, ADD, HSP dyslectie, mogelijk dyscalculie, maar het is gewoon Ashley. een super zorgzaam en lieve grietje die wat kleine aanpassingen nodig heeft zodat ze lekker zichzelf kan en mag zijn zodat ze een keer trots op haarzelf kan zijn.
broertje met ADHD en een hele duidelijke stuiter factor heeft het wat makkelijker want ADHD is bekender (al is het zoveel meer dan stuiteren) maar ook een heerlijk joch al kan ie soms super emotioneel zin door de druk die de buitenwereld op het legt. ook hij is niet bijzonder, hij is gewoon Jay en een heerlijke stand-up comedian van net 7 jaar. (hij heeft me gisteren nog ontslagen als moeder want knuffelde hem niet lang genoeg) heeft ook kleine aanpassingen nodig (af en toe zijn loopje en geen afkeuring omdat die niet stil kan zitten want hij heeft hier zelf ook wel degelijk last van) voor ouders is ELK kind speciaal, maar voor sommige kinderen is het een stukje lastiger om juist als normaal kind gezien te worden omdat anderen bepalen dat we ons kind als speciaal vinden omdat we willen dat er rekening met ze gehouden wordt. :) eerlijk gezegd gingen de haren mij een beetje overeind staan bij je antwoord, maar omdat ik je reactie op mijn verhaal een hart onder de riem is voor me geef ik je een dikke +. dank je wel voor je begrip, het zijn de 'kleine' dingen die onze vechtlust voor de kids versterken :)

@ wendy
jij ook bedankt voor je reactie. als ouder van een heel erg normaal kind met bijzondere eigenschappen. ik weet wat je tegenkomt dus heb er echt alle respect en begrip voor!(nice job mom!!!)
de emotie had je juist gezien (goed dat je me nu niet kan zien zitten, ff wat ontlading door puur begrip) net als jij heb ik ook veel mensen moeten laten gaan, ook relaties die in principe prima waren maar de fine tuning naar de kids miste, en sorry die blijven voor mij op nr 1 staan en zullen nooit het veld ruimen als ze niet begrepen worden (dit in tegenstelling tot wie dan ook)
wij zijn geen softies voor onze kids of te beschermend.
ik denk dat ik harder ben voor mijn kids dan een gemiddelde ouder. hun moeten ook steeds weer dat onbegrip ervaren. hier is het veilig genoeg om eens vreselijk kwaad te zijn, of vreselijk verdrietig. het kan want ik keur ze er niet op af. we delen dezelfde labeltjes dus ik snap ze volledig. de beperkingen van welk kind dan ook zijn een gouden ei. hier trap je niet tegenaan, je trekt niet aan de schaal. kinderen worden hier onzeker van en kunnen zichzelf niet meer zijn. laat het gouden ei een gouden ei, respecteer de grenzen dán pas kan je in dat gouden ei komen ALS je word toegelaten. op elke andere manier kweek je frustratie, onzekerheid, spanning etc. voor ons belabelden is het niets meer dan keiharde pure persoonlijke afkeuring.

ik weet nu pas wat mijn gouden ei is, want de stukken van de schaal heb ik geplakt. ik ben wie ik ben durf nu te claimen dat ik mezelf mag zijn. voor mijn kids net zo. laat iedereen zijn wie ze zijn, of neem een ander pad die ver van dat van ons weg is.
de eerste de beste die tegen de schaal van hun gouden ei aanloopt krijgt een beschrijving van wat ze in die schaal kunnen vinden. snappen ze het niet dan gaat de deur dicht, heel simpel. als wij weten dat die schaal okay is, en hier ten alle tijden op kunnen vertrouwen is die frustratie weg. maar helaas. mensen met een #echte# beperking, een denkkader #zonder# label maken dit vaak moeilijk of zelfs niet haalbaar.
en dat is idd moeilijk, en vooral pijnlijk. voor mij went het niet. vragen wij nou echt zoveel? voor die mensen raad ik een cursus via Entrea aan. omgaan 'met' (bij elk label een zeer geschikte cursus)
zowel voor leerkrachten als voor de omgeving van kinderen/volwassenen die zo graag #gewoon# zichzelf willen zijn. hier VOEL je wat anderen voelen door een sneaky opgezet plan. begeleiding achteraf is er niet voor niets, dus een kleine waarschuwing voor de impact is wel op zijn plek. (sorry voor de lappen tekst, maar moest het denk ik ff kwijt)

Lieve meid: wij MOETEN zelfs, denk ik, consequenter (niet harder) zijn. Kan je filosoferen over wat consequentER dan wel of niet is, maar dit laat ik even terzijde. Ik voel je emotie (okee, ik LEES um ook;-)) en herken um. Het doet pijn, intens diep veel pijn, die afkeuring van anderen. En ik kan er niet aan wennen, al die ruim 16 jaar niet. Het is een zeer eenzame strijd, een strijd die ik/we aan MOETEN gaan. Niet omdat ik dat zo leuk vindt. Ik HAAT strijden. Maar heej, het gaat hier wel om het bestaansrecht van mijn jong, en dan komt de leeuwin in mij naar boven!!!
Ik denk, dat we best veel vragen ja. Laat ik het bij mezelf houden: ik vraag welke mogelijkheden er zijn voor hem, zoek dat zelf veelal uit, vraag om hulp, vraag om speciaal onderwijs, vraag om extra aandacht voor hem etcetcetc. Maar is dat verboden dan??? Ik geef ook enorm veel: aan informatie, begrip aan anderen en voor hun onmogelijkheden etcetc.
Wij zijn als ouders constant bezig in een soort voorlinie; pioniers. Onze zoon was de eerste met een rugzak op de basisschool, de eerste die meedeed met het "samen naar schoolplan", en nog vele vele andere zaken.
En als ik jou hoeveelheden tekst lees: jij geeft toch ook? Ik heb trouwens nog niet eerder van Entrea gehoord, dus ga even kijken zo. Het zit je hoog Euc: onrecht, afkeuring, genegeerd worden: het is allemaal niet makkelijk, en het navrante daarbij: totaal onnodig. Ik voel met je mee :'-(
Gelukkig zijn er, daarnaast ook hele fijne ervaringen!!!!

we vegen paden schoon en motiveren en begeleiden onze kids om het te bewandelen. we vechten voor die ruimte en mogelijkheid en creëren deze mogelijkheid. en toch gaat het vaak fout. als 1 van mijn kinderen vraagt 'waarom doen ze zo mama? ik bedoel het toch alleen maar goed? dan voel ik me boos en verdrietig tegelijk, maar blijf ze snappen en 'de andere kant' uitleggen. ik hoop ze te leren dat ze ook zelf kunnen knokken, en tevens zichzelf mogen zijn. dat is tegenstrijdig en dat bedoel ik met hard zijn en zeker ook consequent zijn (juist bij deze kinderen enorm belangrijk)
en ja ook ik geef en doe ook alles wat in mijn macht ligt want ik leg me er niet bij neer, en blijf zoeken naar mogelijkheden. idd het zit me hoog want ik vind de tol die we betalen erg intensief (opvangen, herstellen, creëren) er zeker weten, er zijn zeker ook fijne ervaringen. een 'simpele' begripvolle reactie over en weer deze schept ook ruimte, en kan een leeuwin HEEL veel goed doen!
:)

!!!!!!!!!!!!!!!!! :-)

+++++, maar ik kan er helaas maar 1 geven! Mooi antwoord.