Waarom vindt men baby's lief?

Puur instinct, een mens is gemaakt om zich voort te planten en daarom vind men baby's geweldig. Ik herken het wel.

En over het feit dat men het erger vind als een baby sterft dan dat een volwassene sterft is vrij logisch. De band die de ouders met dat kind hebben is heel sterk, het is hun alles en dat verdwijnt dan ineens. Als het door een ziekte komt, dan kunnen volwassenen beter communiceren over wat ze voelen en kan er dus in een vroeg stadium wat aan gedaan worden. Wat dat betreft is een baby machteloos en dat is best erg.

Dit is eigenlijk evolutionair vastgelegd in onze hersenen. Baby's zorgen immers voor de nieuwe generatie en zorgen ervoor dat wij als wezen overleven.
De babysterfte is op dit moment zeer hoog, we staan zelfs in de top van europa. Daarom wordt er op dit moment zoveel aandacht en geld aan besteed. Het is zeer treurig als een baby sterft omdat het gemiddelde aantal levensjaren dat zon baby heeft veel hoger is dan een volwassenen.

Baby's hebben een paar karakteristieke kenmerken die er evolutionair diep ingebakken zitten om beschermende en verzorgende instincten op te roepen . Relatief groot rond hoofd, grote ogen, mollig klein lichaampje ; geweldig vinden we dat, worden we helemaal knuffelig van. Vooral vrouwen trouwens. De aanblik zelfs van een baby maakt dat we instant grote hoeveelheden oxyticine (knuffel-hormoon) produceren. Wederom vooral bij vrouwen ; bij mannen werkt het vaak pas goed bij hun eigen baby.

Helemaal haarzuiver werkt dit insticnt niet ; we hebben het namelijk ook bij andere wezens en voorwerpen met baby-kenmerken ; kleine beertjes, hondjes, poesjes, konijntjes.....alles wat ook maar een beetje babytrekjes heeft vinden we geweldig. En hoe meer het op een klein mensje lijkt, hoe liever. Vandaar de vrij brede voorkeur voor aapjes en teddybeertjes qua ' schattigheidsgehalte' .

Het gaat zelfs ZO ver, dat vrouwen ook helemaal kunnen smelten voor ene schattig klein rond dik autootje (een Kever of een Fiatje 500 bijvoorbeeld).

Dan het tweede deel van je vraag - die eigenlijk een totaal andere vraag is:

Of mensen het persoonlijk altijd erger vinden wanneer een baby sterft durf ik niet te zeggen. (Jonge) moeders of vaders met een nog van hen afhankelijk gezin scoren ook heel erg hoog op de verschrikkelijk-schaal. Maar over het algemeen gaat het natuurlijk helemaal tegen onze natuur in ; sterven doe je als je oud bent, en niet als je nog maar net bent geboren. Het maakt het hele idee van leven en geboren worden zo zinloos als je meteen vlak daarna sterft. Vooral mensen die in het menselijk leven een bepaalde zin , nut, plan of bedoeling willen zien kunnen dat heel moeilijk rijmen met hun overtuigingen. Terwijl het volstrekt natuurlijk is dat ook niet alle kinderen hun eerste levensjaar halen. Wij zijn in het rijke westen echter al enkele tientallen jaren niet meer gewend daar mee om te gaan. Kinderen zijn vrijwel zonde uitzondering zeer gewenst en gepland ; dat maakt het extra zuur als je er een verliest. Niet dat het minder heftig is als er eentje uit een rij van 13 of 18 sterft hoor, maar de impact van dat ene supergewenste kind is wel groter.

Dan praat je waarschijnlijk vooral over vrouwen met "men". Er zijn veel mannen die niet veel op hebben met baby's alleen geven ze het vaak niet toe. Ikzelf vondt mijn kinderen als baby ook niet geweldig, precies wat je zegt ze zijn vaak wat lelijk en huilen. Kortom als man kan je er vaak weinig mee. Maar dat is natuurlijk ook hoe de natuur het bedoelt heeft, baby's zijn meer een vrouwen ding. Vanaf kleuter vond ik het pas echt leuk worden dan kan je met ze spelen en praten etc. Zeggen dat je baby's niet leuk vind is not done en een doodzonde bij de moeder. Maar goed ook dit gezegd hebbende zal ik wel wat negatieve reactie's krijgen. (-:

Babies hebben al één sociale vaardigheid als ze geboren worden en dat is het feit dat ze schattig zijn. Alleen dit stelt ze in staat te overleven en daarom heeft de natuur dit zo geregeld. Een baby weet hoe hij/zij iedereen voor zich kan innemen. Een tandeloos lachje, een kirrend geluidje en de vrouwen met moederinstinct zijn vertederd.
Vooral vrouwen die zelf al moeder zijn denken met enige weemoed terug aan de tijd dat hun kroost nog zo hulpeloos, afhankelijk en vertederend was.
Er zijn legio mensen die helemaal niets met babies hebben en dit zijn meestal pubers. Bij hun zijn de hormonen nog met heel andere dingen bezig,want zo'n baby maakt een eind aan je vrijheid, je rust, je plezier in je vrije tijd, je sociale vriendenkring en noem maar op. Je onbezorgde leventje is voorbij en je zit er je hele leven aan vast.
Er zijn natuurlijk genoeg uitzonderingen, maar over het algemeen heeft de natuur dit wel zo geregeld.
Bij vele vrouwen sluimert er een moederinstinct dat ineens door iets getriggerd kan worden. Je krijgt ineens een baby op schoot, de geur van dat warme wezentje op je schoot geeft je ineens het gevoel; "geweldig als het jouw baby zou kunnen zijn". Dit soort hormonen kan dan ineens op je losgelaten worden en daar doe je niets aan, ook al had je zelfs een hekel aan babies. Tegen de natuur kan je niet veel doen, die heeft alles zo geregeld dat de meeste vrouwen dit gevoel bij babies wel moet krijgen, het is een soort overlevingsdwang die door de natuur ons opgelegd wordt en ook het feit dat veel mensen nooit een baby willen hebben is zo door de natuur geregeld, omdat we anders weer over bevolkt zouden raken.

De mensen die ooit een baby hebben opgevoed kunnen zich heel goed inleven bij de ouders die moeten meemaken dat hun baby overlijdt. De eerste angst en alles overheersende angst bij jonge ouders is namelijk de angst dat er met dit kostbare bezit iets gebeurt en de dood is dan wel het ergste wat er gebeuren kan.
Ook het feit dat dit leven nog maar zo kort was en nog zo veel beloftes waar ineens abrupt een eind aan is gekomen, maakt de dood van een baby veel ingrijpender dan bij iemand die al een lang leven geleefd heeft.

Ze zijn zo onschuldig..