hoe krijg ik mijn zoon zover, zodat hij naar me luisterd?

wees consequent..
maarja makkelijker gezegd dan gedaan

Egt even boos worden op hem zodat ie door heeft dat je het niet leuk vind en luistert

Dat ligt aan de situatie. Wil je graag dat hij naar je advies luistert? Geef dat advies dan gewoon duidelijk en zeg erbij dat dit jouw mening en advies voor hem is en dat hij zelf moet weten of hij het opvolgt of niet, dat de eventuele consequenties als hij het niet doet en het loopt fout voor hem zijn.

Gaat het om dingen die je gewoon van hem eist dan duidelijk zeggen wat je wilt en ook waarom. Daarbij duidelijk maken dat hij zich aan die afspraken heeft te houden omdat er anders consequenties aan zitten. B.v. je wilt dat hij op een bepaalde tijd thuis is maar hij houdt zich er niet aan, dan komt hij de rest van de week niet meer weg (behalve school etc dan) of een paar dagen geen computer (behalve voor school dan). Zoek iets dat hem wat hij niet leuk gaat vinden (natuurlijk niet te heftig).
Dus jij houdt je niet aan je afspraken, dan heeft dat gevolgen.

Probeer wel naar zijn mening te luisteren en kom hem zo nu en dan wel tegemoet als zijn mening redelijk is.

Dat is heel lastig op die leeftijd.
ik kan je alleen maar aanraden: blijf met hem in gesprek. Leg hem uit wat de consequenties zijn van zijn gedrag. Heb belangstelling voor hem en wat hem bezighoudt. Boos worden heeft weinig zin (ervaring).
Succes en sterkte!

Het hangt er vanaf hoe redelijk het verzoek is dat je hem wilt doen of hij naar je wil luisteren. Met 15 jaar zit je flink in de puberteit, en ben je al een stuk op weg naar volwassenheid.
Neem hem serieus, ga eens aan tafel zitten voor een goed gesprek waarin je jouw standpunten uiteen kunt zetten ,maar waarin hij ook kan aangeven wat voor hem belangrijk is.
Dan kun je samen onderhandelen over wat redelijk is voor zowel hem als jou.
Ik heb zelf 2 zonen van 15 en 13 en soms maken ze me helemaal gek, maar een goed gesprek kan best verhelderend werken en geeft je een kijkje in hun manier van denken.

Gelukkig heb ik het gehad met een lastige puberende zoon. Geloofde helemaal niet meer dat het ooit goed zou komen. Tot een collega mij vertelde dat hij ook blowde, dwars was en alles deed wat verboden was. Dat gaf me een klein lichtpuntje. Het was een lange strijd, maar geloof me het gaat op een dag veranderen. Hij is nu 20 gaat weer naar school, komt op tijd zijn bed uit (uit zichzelf), blowt niet meer. Jongelui staan niet open voor discussies, want alles wat je doet is "zeuren". Maak korte duidelijke afspraken waar hij zich aan moet houden. Doet hij het niet dan tijdelijk zijn pc afnemen. Die kan hij weer terug krijgen als hij zich aan jouw regels houdt. Sterkte ermee!

inderdaad vinden puberende jongeren het heel vervelend om te luisteren naar hun ouders en vinden alles stom en heel erg wat ze opgelegd wordt. Voor hun gevoel is alles enorm oneerlijk wat je tegen ze zegt en doet.
Naar mijn mening heeft het weinig zin om ze de heletijd dingen op te leggen tot ze een keer breken door de consequenties die je ze geeft. Als je iets gedaan wilt krijgen geef hen dan ook bepaalde speelruimte, het is aan hen om daarbinnen hun keuzes te maken, of buiten die ruimte te gaan en met de consequenties te maken te krijgen. Bijvoorbeeld, je wilt dat de kamer opgeruimd wordt (ik noem maar een stom voorbeeld). Ga dan niet zeggen 'ik spreek nu met je af dat je zaterdag je kamer opruimt'. Maar geef aan dat je wilt dat het deze week gedaan wordt, maakt jou niet uit wanneer. Gebeurt het niet die week, dan kunnen ze moeilijk met een excuus aan komen dat ze geen tijd hadden. In een hele week is er wel ergens tijd om dat te doen, lukt het niet, dan is de week niet goed geplant. Je kan zelf het beste uitzoeken welke consequenties het beste werken. Neem iets leuks weg (geen tv kijken, geen computerspelletjes spelen) of voeg iets vervelends toe (deze week de afwas doen, stofzuigen etc.).

Praten, leuke dingen gaan doen, connecten met hem als persoon. Ook laten inzien dat jij op een bepaald punt ook geen keuzes meerhebt, dan bepaalde acties te nemen, want jij bent en blijft zijn vader. Jij bepaalt de regels van het spel, maar praat. Praten, praten, praten, en daarna doen.

Toegevoegd na 1 minuut:
Oh ja, en neem hem serieus, luister dus ook naar hem, zijn mening, zijn inbreng. Laat hem zien dat je zijn mening ook waardeert, zijn inbreng ook belangrijk is om het gezin draaiende te houden...

Hangt er een beetje vanaf wat je van hem verlangt. Advies is en blijft advies en kan je naast je neerleggen.

Maar heb wel een andere vraag eigenlijk, heeft hij wel eens geluisterd? Toen hij jong was?
Als dat namelijk niet zo is gaat het nu ook niet lukken.
En ik weet het elke dag is er 1 teveel maar het gaat over.

Al heb je een kind nog zo goed opgevoed en was hij altijd zo'n lief gehoorzaam kind, er komt een tijd dat hij zelf wil bepalen en dit is gewoon gezond en ergens logisch omdat hij nu eenmaal een individu is. Elk individu heeft namelijk eigen regels, liefhebberijen, prioriteiten enz.
Hij begint nu dus zijn grenzen te verkennen en het is aan jou als ouder om hem te begeleiden en ook jouw grenzen duidelijk aan te geven. Tot hier en niet verder!
Ze proberen het nl. allemaal en dit is hun goed recht.
Met 15 wil je nl. alles en voor je gevoel mag je niets!

Je hebt, neem ik aan, jouw regels wel duidelijk uitgelegd aan hem en hij moet dan ook zeker weten dat jij deze regels ook vast hebt staan en hij zich daaraan houden moet. Wees dus cosequent en wijk niet af hiervan. Hij moet duidelijk weten dat het je menens is. Zodra je hem nl. een vinger geeft, neemt hij je hele hand.
Laat hem duidelijk weten dat je ,wanneer je afwijkt van de regels, het bij wijze van uitzondering is, maar geen vrijbrief. Ik heb zelf een zoon van net 16 en hij weet dat hij altijd eerlijk tegen me moet en mag zijn. Ik heb nooit moeilijk gedaan wanneer hij eerlijk was, maar hij weet dat ik leugens niet accepteer en hij heeft dan ook geen moeite om iets op te biechten. We bespreken altijd alles en ik leg hem ook duidelijk uit waarom ik bepaalde regels hanteer. Ik laat hem in zijn waarde en hij mij. We hebben dit altijd zo gedaan en het werkt goed. Samen overleggen werkt beter dan afdwingen. Ze willen nl. wel graag weten waarom iets niet mag of waarom juist wel zou moeten.
Het beste werkt het als je rustig blijft. Laat hem uitrazen als hij kwaad is, ga zeker niet terugschreeuwen of als klein kind behandelen, want dat is hij niet meer en zeker niet voor zijn gevoel. Zodra hij afgekoeld is, vraag je of hij nu opgelucht is, bevestig zijn gevoel van verongelijktheid en zeg dat je hem begrijpt, maar blijf bij je standpunt en geef niet toe als je het gevoel hebt dat hij ongelijk heeft.
Geef hem wel het gevoel dat hij ook wel degelijk rechten heeft en niet alleen maar plichten. Dit gevoel hebben ze nl. meestal. Geef hem dan ook een goed gevoel als hij zich wel goed gedraagt en zeg dan dat hij steeds volwassener wordt of een ander compliment, ze zijn hier ook erg ontvankelijk voor en beloon hem af en toe als hij zich netjes aan de regels houdt en luistert. Laat hem af en toe eens uitkiezen wat hij graag wil eten of iets dergelijks.
Belonen brengt meer dan straffen!

Wat mij betreft had je je vraag wel iets explicieter mogen stellen want er bestaan veel variaties in 'niet luisteren'. Zelf heb ik n hele goede band met mn kinderen maar gaf ze, omdat ze echt nooooooit deden wat ik zei, gewoon een geldboete. Ik had n lijstje op de ijskast met het hele boetesysteem. Het heeft n poos hartstikke goed gewerkt want zo kon ik hen dwingen tot kamer opruimen, vieze borden en bekers uit hun kamer halen en weet ik veel wat nog meer. Ik heb nl. een hekel aan straffen in de zin van: je mag n week niet uit of iets dergelijks. Dat geld - geldwolven als ze zijn - was een prima trigger, haha. Ze moesten er zelf eigenlijk ook om lachen. En als de één de ander pestte, dan zei ik dat de boete van de pester naar de gepeste zou gaan. Nou, dat was ook niet aan dovemansoren gericht, haha. (Totdat ik merkte dat ze plannen maakten om het onderling op n akkoordje te gooien.)

Pubers kan je vergelijken met honden. Ooit wel eens gehad dat een hond naar je begon te blaffen op het moment dat je er bang voor was? Honden ruiken angst en reageren daar direct op. Pubers hebben hier ook een superieur gevoel voor, onbewust ruiken zij jou angst en spelen daar op in.

Kinderen zijn grenzen nodig, stel voor jezelf een aantal grenzen op waar hij gewoonweg niet overheen mag. Zo ben je consequent. Benoem de leuke en positieve dingen, op een volwassen manier, die je ziet, het zijn er vaak niet veel maar ze zijn er.

Neem af en toe de reacties van je kind heel serieus, dit is elk mens niet gewend. Bij een reactie zoals: "Alle leraren zijn stom". Reactie: Oh, dat moeten we niet hebben. Laten we anders kijken of we een andere school voor je kunnen vinden met betere leraren. De reactie van het kind zal waarschijnlijk defensief zijn en zal aangeven dat, dat niet nodig is.

Bij een slecht cijfer kan je ipv boos te reageren ook simpelweg reageren als: Oh, jammer voor je. Als je ze doorgaat kan je nog een paar jaartjes extra bij ons blijven wonen...... gezellig!

Ik had persoonlijk de meeste moeite als puber om mijn stoere gedrag op te houden als mijn moeder voor mijn ogen vertelde dat ze teleurgesteld was. Of als mijn vader met mij ging praten nadat ik de rest van de dag op mn kamer moest blijven zitten. Het is altijd belangrijk om diegene te laten weten wat hij fout heeft gedaan en waarom het fout is.

Wat een boel tips! Daaruit blijkt maar weer dat elk kind zijn eigen aanpak vereist en elke ouder een eigen stijl hanteert. Ik heb alleen nog maar twee hele kleine kinderen, maar omdat ik les geef aan de leeftijdsgroep van je zoon heb ik wel een klein beetje een idee over wat zou kunnen helpen (al is ouder zijn natuurlijk heel anders dan docent zijn): als ik een conflict heb met leerlingen luister ik altijd goed naar ze, want mijn ervaring heeft me geleerd dat kinderen heel gevoelig zijn voor onrechtvaardigheid. Dan ga ik daarna bij mezelf na of ik echt onredelijk geweest ben of iets onmogelijks geëist heb. Als ik moet concluderen dat dat het geval is, geef ik mijn fout toe en kom ik met een excuus en een alternatief. Als ik niks kan ontdekken, ga ik er vanuit dat mijn wens voor de leerling niet duidelijk was en leg ik het nogmaals uit. Dit doe ik bij hoge uitzondering (anders kom je wel heel ongeloofwaardig over) dus ik denk altijd van tevoren heel goed na over wat ik wil en of dat redelijk is. Ik flap er nooit zomaar een eisof een straf uit. Maar ja, ik snap wel dat dit als leraar makkelijker is dan als ouder; ik heb een zakelijke relatie met die kinderen en ik hoef het maar een paar dagen per week vol te houden. In ieder geval succes (en oh ja, een lichtpuntje; de meeste van mijn leerlingen luisteren heel goed naar hun ouders hoor! En ze verdedigen ze ook nog als het moet. Maar het laten merken aan je ouders is denk ik not done).