vermoedens van misbruik,uitspreken of niet

Ligt heel gevoelig, maar ik vergelijk het altijd bij mezelf, als dat bij mij zou gebeuren, zou ik het op prijs stellen als men het verteld.

Mogelijk zeggen de ouders dat je maar wat kletst, misschien is het een optie op het bij een vertrouwend persoon( van de school/instantie) neer te leggen en die spelen het dan door naar de ouders, zodat jij buiten spel blijft.

Ja.
Als het ouders zijn die het beste met hun kind voorhebben, zullen ze je bemoeienis (uiteindelijk) waarderen. Zo niet, tja...

Oei! Heikel onderwerp! Ik denk dat ik in jouw geval eerst met een (vertrouwens)arts zou spreken, die kind en familie helemaal niet hoeft te kennen. Je zou ook eens bij de politie kunnen informeren. Gewoon vertellen wat je ziet en dat jij je zorgen maakt. Ook als je weet waar het kindje naartoe wordt gebracht, kun je aldaar eens een leidinggevende aan de jas trekken. Je zou kunnen overwegen om het anoniem te doen, en benadrukken dat het indrukken, gevoelens bij jou zijn en nog niet per definitie de waarheid. Je meld dat je vind dat je het moet melden. Voor je eigen gemoedstoestand. En mogelijk voor de veiligheid van het kind. Je vraagt om een discreet, maar serieus onderzoek. Succes!

Ik zou het bespreken. Met daarbij ook duidelijk vermeld dat het jouw gevoel is, dat je geen bewijzen of iets dergelijks hebt.

Slechts een mening:

Je kan niet zomaar iemand beschuldigen van misbruik gebaseerd op "slechts" een gevoel. Je maakt het leven van die persoon volledig kapot als het niet waar blijkt te zijn...

Nu ben ik ook van mening dat we onze kinderen moeten beschermen, zeker als ze niet in staat zijn te communiceren... maar dit kan je niet doen gebaseerd op een gevoel...

Zoek het eerst verder uit... zorg ervoor dat je "met een aan waarheid grenzende waarschijnlijkheid" de man beschuldigt.. niet eerder...

En als het dan zo blijkt te zijn dan mag je hem ook openlijk aan de hoogste boom opknopen... want als ik ergens niet tegen kan is het wel kindermisbruik...

Tja, dat je er iets mee moet is duidelijk, je zou het jezelf niet vergeven denk ik als je niets doet en later blijkt dat het misbruik al die tijd aan de gang is. En wat is wijsheid in deze. Ken je mensen die je vertrouwt en die je kunnen helpen? Of dat je raad vraagt, anoniem als je wilt, bij de kindertelefoon of politie of kinderbescherming. Puur omdat zij meer ervaring hebben in dit soort zaken en je kunnen adviseren wat te doen of waar naartoe te gaan. Of, als je dat niet wilt, toch zelf de ouders inlichten. Misschien op papier zetten wat je wilt zeggen omdat je er blijkbaar integer mee om wilt gaan en niet onnodig wilt bemoeien (anders had je de vraag ook niet gesteld).
Sterkte en succes.

nee, met de ouders bespreken zou ik het niet doen, in ieder geval niet kenbaar maken wat je mogelijk vermoedens zijn. ze zullen in de verdediging schieten en boos worden waarschijnlijk.

wel kan je een balletje opgooien als je hun reactie wil checken (met een goede intuïtie heb je hier wellicht heel veel aan)
vraag iets in de richting van: het valt me op dat..... vaak huilend wakker word de laatste tijd omdat dit niet zo was ik vind dit zo sneu!
(geen vraag en is niet te direct, hebben hun er ook over nagedacht en waar denken ze aan, negeren ze de opmerking en ze er dus mee weg kunnen komen)


is er iets veranderd in de omgeving (andere groepsleider) dit kan de wereld van bv een autist op zijn kop zetten en zich uiten door huilen als andere manier van communicatie niet mogelijk zijn.

is het gedrag over het algemeen ook veranderd? (onrustiger zijn in de nabijheid van een bepaald persoon)

krijg je er zelf geen hoogte van en blijven je vermoedens doe hier dan wat mee (link bij bron) je kan beter oplettend zijn en het mis hebben dan een kind in een vreselijke situatie laten zitten omdat je twijfelt hier wat mee te doen. zelf blijf je dan ook met een rotgevoel zitten omdat je de wetenschap hebt dat je intuïtie je niet vaak in de steek laat.


veel succes (en moed!) gewenst!

Vraag jouw huisarts om raad, of zoek uit wie hun huisarts is (He, zijn jullie tevreden met jullie dokter?) en ga daar heen.
Ga niet zelf interveniëren, daar ben je niet professioneel genoeg voor.

Als ouder zijnde zou ik dit wel willen weten.

Aan de andere kant kun je wel de persoon die jij verdenkt helemaal kapot maken.

Ik zou als ik jou was contact opnemen met het kinderdagverblijf waar het kindje heen gaat of de huisarts van het kindje. Niet de ouders, maar hulpverleners om het kind heen.

Als je je erge zorgen maakt en het moeilijk vind om dit met de ouders te bespreken, kunt je evt. een anonieme melding doen bij het AMK (advies en meldpunt kindermishandeling). Je kunt daar ook vragen wat je nog zelf kunt doen. AMK: 0900-1231230

suc6

Ik zou het altijd bespreken. Ik kan het beter mishebben en 'op mijn bek' gaan, dan dat er door mijn onzekerheid danwel trots een kind lijdt!

U kunt alleen de ouders/verzorgers/voogden er op attent maken dat hun kind vanaf een bepaalde tijd een ander gedrag tentoonspreidt.

Het is de taak van hun om dat verder te onderzoeken.
Ik moet u wel prijzen om uw opmerkingsgave.

Gezien de dingen die er om ons heen gebeuren (zoals in
Zwitserland (misbruik) en in ons eigen land (kinderdagverblijven) is het goed om een beetje sociale
controle uit te oefenen.

Bedenk dat een kind (wat zich niet kan uiten) ook door de meest uiteenlopende oorzaken een ander gedrag kan laten zien. Maar.......houdt de vinger aan de pols.

ik vind dat je heel goed moet opletten met wat je doet,wij hebben dit zelf ook meegemaakt,omdat we een autistisch kind hebben,die nogal wat gedragsproblemen en flinke buien had,en een kind met slaapproblemen,kregen we ook het amk op ons dak,het heeft onze hele leven op zijn kop gezet,en de kinderen lopen nu nog steeds op hun tenen omdat ze bang zijn om teveel lawaai te maken,als je gerommel snachts hoor vind ik het een behoorlijke zware beschuldiging om te denken dat het kind gebruikt word,het kind heeft waarschijnelijk last van slaapproblemen,en dat is voor de ouders erg zwaar,dus hou al die dingen voor je,want je maakt iemands leven kapot en die mensen hebben het al moeilijk genoeg