Hoe zou het komen dat een moeder die van al haar kinderen houdt, toch 1 favoriete heeft?

De favoriete kinderen zijn meestal degene die hun ouders weinig problemen opleveren, of met wie de moeder gemakkelijk een band kan vormen. Ik herken het overigens zelf helemaal niet, mijn beide kids zijn schatten!

Omdat er altijd eentje is die net die karaktereigenschappen heeft waar moeders zo van houdt. Is niet erg, zolang ze maar van al haar kinderen houdt en de gelijkheid in stand is.
Ik zie het bij mijn eigen moeder, die heeft ook haar voorkeuren. Ik vind het geen probleem omdat ze van me houdt en me nooit zal achterstellen op een ander. En ok, het scheelt ook dat ik papa's lieve dochter ben ;-)

Ik kan het me niet voorstellen dat dat zo is.
Het lijkt me niet gezond, maar ik kan er helemaal naastzitten.

Ik heb af en toe weleens perioden dat ik wat meer naar de één toe trek en dan weer naar de ander. Maar over het algemeen houd ik van allebei evenveel hoor.

Dat is normaler dan je denkt, al is het taboe er op heel erg groot. Ik hou van mijn beide kinderen, maar wel van beide op een andere manier. Het zijn dan ook totaal verschillende kinderen. En welke op dat moment mijn lievelingetje is....jeetje, dat kan per half uur wisselen joh. Soms kan ik ze allebie wel zoenen, soms sla ik ze het liefst even met de koppen tegen mekaar.

Zeker als je meer dan twee kinderen hebt, zal er daar altijd eentje tussen zitten die je net iets meer ligt, meer reageert zoals jij verwacht (of zou reageren), beter luistert, je meer verwantschap mee hebt, dat meer of je lijkt - of juist minder, want je eigen slechte eigenschappen terugzien in je kind kan ook heel confronterend zijn.

De kunst is natuurlijk het je kinderen niet te laten merken. Maar ik weet uit de praktijk dat mensen daar veel moeite mee kunnen hebben.
Kinderen weten overigens altijd zeker dat de ánder het lievelingetje is, hoor.

Zowel moeder als kind hebben een bepaald karakter. Nu zullen deze karakters bij sommige kinderen en moeders enigszins botsen. Hierdoor lijkt het soms alsof de moeder meer van het ene kind houdt dan van het andere kind. Dit is echter over het algemeen niet het geval, maar voor het kind dat vaak met moeder botst, lijkt het wel zo.

Omdat bij het opvoeden met het kind met het botsende karakter meer problemen lijken te zijn, krijgt het kind vaker ergens de schuld van. Nu is eigenlijk het wonderlijke dat de opvoeder vaak het meeste botst met het kind dat het meeste overeen komt qua karakter met de opvoeder zelf. De opvoeder herkent bepaalde karaktertrekjes die het zich bij zichzelf als 'vervelend' heeft ervaren en gaat proberen dit te corrigeren. Dit gebeurt allemaal vrij onbewust. Meestal kan de opvoeder het beste overweg met het kind dat het meeste op de partner lijkt. Niet voor niets is er met deze persoon een relatie ontstaan.
Slechts in uitzonderlijke gevallen heeft een ouder echt problemen met de relatie met het kind. Ook dit heeft diepere oorzaken. Maar in de meeste gevallen houdt een ouder gewoon onvoorwaardelijk van zijn/haar kinderen. En die botsingen die tijdens het opvoeden soms aanwezig zijn, gaan meestal vanzelf over.

Voorkeuren blijf je altijd houden... Ook naar je kinderen... Dat is zo, en dat hoef je niet te gaan ontkennen of verwerpen...

Ik heb er drie en hou even veeel van ze.
Toch kun je met een van ze meer connectie voelen.
Ik weet niet of je dat nou moet gaan verstoppen voor de anderen. Ze moeten ook leren beseffen dat er verschillen zijn. Maar voelen dat de basis daar is. Het moet geen competitie worden.