Is een echtscheiding slecht voor kleine kinderen?

het is altijd traumatisch voor kinderen, omdat de zekerheid van hun bestaan onder hun voeten wordt weggetrokken.
hun huiselijke wereldje zoals ze dat gewoon waren bestaat niet meer.
een echtscheiding kan het beste zijn, zeker als de echtelieden vaak mot hebben, maar een scheiding is altijd een flinke klap voor de kinderen die erbij betrokken zijn.

Het staat als een paal boven water dat een echtscheiding het wereldje van een kind op zijn kop zet. Alles wat eerst vanzelfsprekend, vertrouwt en veilig was (behalve als er sprake was van huiselijk geweld) is in 1 klap verdwenen, voor hun gevoel. Er verandert van alles; bijv. een verhuizing, papa die ergens anders woont. Kinderen zijn altijd loyaal aan beide ouders. Als er dan bijv. door die ouders ruzie gemaakt wordt over van alles en nog wat rondom de scheiding komen de kinderen in een loyaliteitsconflict. Bovendien blijven de kinderen vaak nog lange tijd hopen dat "het weer goed komt". Ook kunnen schuldgevoelens een rol spelen ("ik was niet lief, daarom zijn papa en mama gaan scheiden").

Hier 2 artikelen waarin heel goed wordt uitgelegd wat een scheiding voor een kind betekent:

http://www.kindercoaching-riaoomen.nl/artikel_ontwikkeling_kind.htm

http://www.opvoedadvies.nl/scheiding.htm

Overbodig te zeggen dat het voor een kind heel schadelijk is als ouders over de ruggen van de kinderen hun eigen oorlog uitvechten en elkaar proberen te dwarsbomen (kinderen weghouden van de ex-partner, hem of haar tegenover de kinderen zwartmaken etc.).

Over het algmeen kan gesteld worden dat bij een scheiding de kinderen heel goed begeleidt moeten worden om dit "trauma" te verwerken. Want hoe je het ook wendt of keert, het blijft een zeer ingrijpende gebeurtenis in het leven van een kind.

Toegevoegd na 4 dagen:
N.a.v. je aanvulling: de term "altijd" is zo absoluut dat het eigenlijk nergens op van toepassing is. Bijna niets is "altijd" slecht, verkeerd, goed, niet leuk, etc. Uiteraard verschilt dit per persoon en per situatie. In het geval van een echtscheiding is uit onderzoek gebleken dat de "meeste" kinderen hier (vroeg of laat) onder lijden. Zie mijn voorgaande antwoord. Ook als er al problemen waren tussen ouders zullen kinderen de echtscheiding als zeer ingrijpend ervaren. Kinderen denken nu eenmaal heel anders dan volwassenen. Die kijken naar het hier en nu. Volwassenen kunnen de eventuele voordelen van een scheiding beter overzien. Dat is allemaal nogal abstract voor kinderen. Bovendien zijn kinderen bijzonder loyaal aan hun ouders, hoe "slecht" de situaties soms ook is.

Hoe je het went of keert, elk kind is de dupe van een scheiding. Het houdt nl. evenveel van papa en van mama en als ineens één van de 2 wegvalt is dit een groot gemis
voor het kind. Hele kleine kinderen kunnen hun emoties nog niet eens onder woorden brengen, ze kennen dit gevoel ook niet en denken vaak nog dat zij schuldig zijn omdat ze niet lief genoeg waren.
Een kind moet nog leren zijn/haar gevoelens te herkennen
en hun gedrag te weten verklaren. Op het moment dat het kind dit niet leert te uiten, kan dit hem/haar het hele leven achtervolgen. Soms zoeken ze jarenlang naar rust en stabiliteit. Gevoelens van boosheid, verdriet, verwardheid, teleurstelling en onmacht zijn voor een kind moeilijk te plaatsen en als het niet durft of kan uiten kan dit in probleemgedrag uitlopen. Het is algemeen bekend dat juist kinderen van gescheiden ouders zich eerder in de problemen werken.
vaak is er ook nog een loyaliteitsconflict want welke ouder moeten ze kiezen om loyaal aan te zijn, indien ze met ruzie uit elkaar gegaan zijn. De één zal de ander dan vaak zwart maken en op het gemoed van het kind gaan werken. Door het scheiden van de ouders hebben veel kinderen ook automatisch verlatingsangst gekregen.
Als je zo'n kind vraagt, zal het ook altijd zeggen dat het wenst dat de ouders toch weer bij elkaar komen, ondanks de ruzies die er vaak waren.
Een vader en een moeder zijn gewoon iets wat ze zullen blijven missen en dit zal ze altijd opvallen wanneer ze bij vriendjes spelen die ze wel allebei hebben.

Toegevoegd na 8 uur:
Corr;hoe je het wendt, ik zie het nu pas!

Kinderen, klein of groot, zijn per definitie..altijd de dupe van een echtscheiding.

Hoe jonger het kind echter..hoe ingrijpender en slechter de echtscheiding voor hen is..

Alles wat het (kleine) kind vertrouwd was..(ondanks de vaak hevige ruzies tussen de ouders), stort ineen als een kaartenhuis.

Het kind raakt als het ware 'de weg kwijt' En het wordt onzeker en opstandig.

Dikwijls leidt dit alles reeds op korte termijn tot gedragsproblematiek..bij het jonge kind.

Gedurende en na de puberteit..komen ook vaak ontwikkelingsstoornissen aan het licht omdat het destijds nog heel kleine wezentje al met grote emotionele problemen geconfronteerd is.

Kinderen bezitten van nature een heel fijne 'antenne' voor sfeer en voelen spanningen tussen de ouders daarom ook veel intenser aan dan menigeen zich realiseert.

Daarom ook slaat een echtscheiding bij kinderen veel diepere wonden dan men, oppervlakkig gezien, zou denken.

Groet,

Ton

Bij de aannames in je vraagstelling zet ik graag enkele vraagtekens.
Kleine kinderen kunnen vaak goed uitleggen waarom....
? is vaak omdat de ouder het talloze malen heeft getracht uit te leggen aan het kleine kind, en het kind deze dingen herhaalt.
Ze snappen heel goed....
? Snapt iemand ooit waarom 'ie zich verdrietig voelt? Hoe dat precies in elkaar zit? En zou een klein kind dat begrijpen?
?Ze kennen... dus zo gek is dat niet. Het is niet ongewoon, dat is iets anders dan 'gek'.

De omstandigheden waarin kinderen optimaal gedijen lijkt een gezin met liefhebbende ouders te zijn, waar volop aandacht is voor hun welzijn en ontwikkeling.
Of een scheiding slecht is voor kinderen, daar kan je in z'n algemeenheid niks over zeggen. Dat is totaal afhankelijk van de omstandigheden en de intensiteit waarin de ouders daarna met elkaar en het kind/kinderen het contact blijven behouden.

Ik zelf ken iemand die er een ernstig trauma aan heeft overgehouden. Zeer ernstige verlatingsangst, ze raakt totaal in paniek als iemand anders eens naast haar vriendin gaat zitten.
Hoe het toen is gegaan daar: Tijdens het avondeten, vader staat op:'Ik ga hier weg, voorgoed' Hij gaat naar boven, pakt de koffers die al klaar staan en rijd weg met de auto. Ze was 10 jaar. Moeder raakt in paniek, zij was helemaal in shock. Er was geen enkele aanleiding en dus een behoorlijke schok.

Beter zou het rustig uitgelegd worden en duidelijk maken is dat pappa en mamma er beiden nog voor ze zijn. Het helpt ook als ouders en eventuele stiefouders een goede relatie met elkaar hebben zodat de kinderen zich niet voelen of ze moeten kiezen.

Niet als de ouders het harmonieus regelen, dan lopen ze geen trauma op, wel als men de kinderen zodanig betrekt bij het hele scheiding-gebeuren. Kinderen zijn heel erg gehecht aan hun dagelijkse patroon, komt daar iets tussen, vooral iets groots zoals een scheiding kan dat een enorme deuk opleveren in hun leven.

Ouders moeten dit met beleid bespreken met kinderen.

Ja er zijn situaties waarin het voor kinderen slecht is als hun ouders gaan scheiden.
Maar er zijn ook genoeg situaties waarin het beter is voor de kinderen als ouders gaan scheiden!!

Om even mezelf als voorbeeld te nemen.. Toen mijn vader vroeger nog bij mijn moeder en mij woonde, (mijn broer en zussen waren het huis al vroeg uit vanwege de ondraaglijke situatie), was er zoveel spanning in het huis. De sfeer in huis was echt niet te doen. Ik was constant bang, durfde niet alleen thuis te zijn met mijn vader, ging dus ook gewoon niet naar huis uit school als ik mijn vaders auto voor de deur zag staan..
Pas toen mijn ouders gingen scheiden toen ik 14 was, begon ik me een beetje op mijn gemak te voelen als ik thuis was.

Voor mij was het dus beter geweest als mijn ouders veel eerder waren gaan scheiden, en voor mijn broer en zussen ook..

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar was en ik heb er veel last van gehad.
Het gevoel van veiligheid en houvast was voor mij weg.
Ik denk dat het wel per kind verschilt, want mijn broer heeft er minder last van gehad dan mij.

Ieder mens heeft als levensbasis veiligheid nodig, vooral in de leeftijd van 0 tot ongeveer 8 jaar.
Een scheiding is voor een kind zeer moeilijk te begrijpen en zeer enerverend: het basisgevoel van veiligheid wordt ontregeld. Dus ja: een echtscheiding is slecht voor kleine kinderen.
Als de relatie tussen de ouders slecht is, dan is die basisveiligheid al niet aanwezig. Soms kan een scheiding dan als een opluchting worden ervaren door kinderen. Blijft, dat het toch zeer nadelige gevolgen kan hebben voor een klein kind, en dan zelfs dubbel-op.
Hoe iemand later reageert op zijn jeugd is voor ieder mens verschillend, dat ligt aan een enorme hoop andere factoren.

ik heb een werkstuk gemaakt over dit onderwerp.
zelfs baby's merken het als de ouders scheiden.

als mamma en pappa bij elkaar blijven voor de kinderen, krijgen de kinderen een slecht beeld van wat een huwlijk inhoudt en betekend. mamma en pappa zitten dan ook niet goed in hun vel en dat is ook niet goed voor de kinderen.

maar als je alleen maar "vast zit in een liefdeloos huwlijk" vind ik dat je het je kinderen verantwoordelijk bent om je stinkende best te doen te vechten voor je relatie. ooit hielden jullie tenslotte genoeg om met elkaar te trouwen. relatie therapie of iets dergelijks en doe samen met je partner een uitkomst te vinden.
zoek hulp met een mediator als je samen alleen maar ernstige ruzie krijgt.

natuurlijk hebben de ouders ook recht op geluk, en als dit huwlijk je echt ongelukkig maakt, moet je eruit.

lees een paar boeken over het onderwerp bij de bieb zou ik zeggen.