Mijn eigen kind heeft mij pijn gedaan en bedrogen, nu wil ik haar nooit meer zien. Is dat een raar gevoel???

Wij kunnen niet oordelen over hoe en wat jij voelt.
Één ding weet ik wel.. Je zult echt niet de eerste moeder zijn die zulke gevoelens heeft over haar kind en je zult ook de laatste niet zijn.

Word je er gelukkiger van als je afstand doet van haar? Ik begrijp dat het woord gelukkig hier misplaatst is, maar ik wil daarmee zeggen of je je beter zult voelen als je die beslissing neemt.

Als ik je verhaal zo lees, heb ik wel het gevoel dat jij zelf wel wat tegenstrijdige gevoelens hebt. Aan de ene kant laat je duidelijk weten wat je wilt, maar aan de andere kant weet je niet of het de juiste beslissing is, want anders had je deze vraag niet gepost hier.

Niemand kan zo'n beslissing voor je nemen. Probeer in ieder geval geen overhaaste of definitieve beslissingen te nemen. Probeer geen beslissingen te nemen, waar je later spijt van zult krijgen. Vraag jezelf af of dit alles het waard is..

Sterkte.

Er kunnen dingen gebeuren die veroorzaken dat elkaar niet meer zien minder moeilijk is dan elkaar wel zien.
Waarschijnlijk speelt er veel meer, anders zou dit allemaal niet zo hoog opgelopen zijn.
Het is alleen reuze verwarrend: door deze keuze heb je deels de rust dat er niet weer conflicten ontstaan, maar deels ook het schuldgevoel en het idee 'had ik niet toch...'
Een klassiek geval 'niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen'.
Misschien dat het over x tijd wel mogelijk is, je weet nooit. Want jullie (dochter en jij) hebben ook nog te maken met het kind, die hier tussenin zit...
Sterkte, ik hoop dat jullie op termijn toch een werkbare manier vinden om contact te hebben.

Mijn moeder zegt altijd. Leen alleen geld uit als He het ook kan geven. Met andere woorden. Als He geld uitleent mag het nooit zoveel zijn dat je het mist. Zo ja, dan niet uitlenen. Oké ook jammer dat ze dat geld niet uit zich zelf terug geeft maar dan had je het nooi moeten uitlenen en gewoon moeten geven.

Toegevoegd na 3 minuten:
Ps: als je niet kunt geven moet je zeker niet uitlenen.

Ik ken 4 moeders, die hun kind of kinderen niet meer willen zien en wederzijds: de kinderen de moeders ook niet..... Ben ik de enige op deze wereld?? Ik denk het niet!
Je vraagt of dat raar is: ik vind dus van niet. Kinderen kunnen het te gek maken en ouders ook, dus waarom zou dat raar zijn?
Volgens de "zo hoort het" regels (en dat zijn ongeschreven wetten...) HOORT het niet....
MEN vindt vaak, dat je de bloedband niet kunt verbreken etcetc. Van familie moet je alles pikken, want tenslotte is het familie.
Maar dat is een mening, en meer niet.
Het gaat erom, wat dit allemaal voor JOU betekent, wat JIJ kunt verdragen en wat niet meer. De enige, die kan voelen wat jij voelt ben jij.
Wat ik bedoel te zeggen: doe wat goed is voor jou.
Ik wens je alle sterkte en wijsheid toe, want ik kan me heel goed voorstellen, dat het heel moeilijk voor je is.

Deze situatie kent slechts verliezers.
Ik heb het idee dat veel belangrijke dingen NIET beschreven zijn omdat er hele complexe dingen gespeeld moeten hebben, zoals het verdwijnen van haat vader.
Dat is je goed recht maar er zit een heel vat vol onverwerkte en niet gerelativeerde elementen in waardoor
je niet door de schil van je dochter heen komt.
Jullie hebben je van je goede kant laten zien en dat heeft niet het gewenste gevolg gehad.
Zonder veroordelend te zijn vind ik het een lastige zaak dat je dochter je huidige partner niet ziet zitten.
Er zit over en weer veel oud zeer.
Er niet meer over praten is geen optie en vluchten op den duur ook niet.
Voor mijn gevoel zit het grootste pijnpunt bij je dochter
over je voormalige echtgenoot, haar vader.
Misschien kun je met deze duiding wat. als beginpunt.
Zorg er voor dat je zelf niet verbittert en sla nooit de deur naar je kinderen definitief in het slot, je hoeft niet met je te laten sollen maar de relatie ouder kind zit jullie in het bloed.
Houd van je kinderen en laat ze dat merken.
Weest echter wel trouw aan jezelf.
Ik wens jullie heel veel wijsheid, kracht en liefde toe.

]

Het gaat hier om jaloezie omdat zij niet meer in het middelpunt stond maar je nieuwe man.En toen jij over dat geld begon wat van hem was, wilde ze niet terug betalen omdat ze hem gewoon haatte.

Inderdaad, moeder-dochter relatie zit zo diep, je kan wel zeggen ik wil haar nooit meer zien, maar of je haar nou ziet of niet, het blijft elke dag onder je huid zitten, en hoe langer je haar niet ziet, hoe harder het onder die huid gaat kriebelen!!!

We zeggen allemaal weleens dingen die we er te snel uitgooien. Dat je voor je zelf kiest is goed. Maar op een dag gaat het weer borrelen, want je blijft haar moeder en oma van je kleinkind!

Het rare gevoel wat boven komt is omdat je nu goed beseft wat je gedaan hebt. Laat het even berusten en neem dan een volgende stap!

Volgens mij ben je een moeder die haar hart op de juiste plaats heeft, maar niet goed weet hoe daar mee om te gaan, vraag desnoods hulp!

Succes en hoop dat je er uitkomt!

de hele situatie is heel herkenbaar zoals je het beschrijft.

om te beginnen denk ik dat je dochter het niet kon aanvaarden dat je een nieuwe vriend had , nu je man, en daar zit een groot onverwerkt verdriet bij haar lijkt het wel want als het goed zou zijn dan is het toch niet logchies dat jij moet kiezen tussen haar of je vriend dus dat zou al een punt van aandacht zijn om met haar over te hebben en vooral is het vaal zo al s je begrip toont voor gevoelens van je dochter zonder OORDEEL dat er een gunstig klimaat ontstaat waarin je naar elkaar toe kan groeien

wat het geld betreft ;heb je geen afspraak met je dochter gemaakt over wat er per maand ofzo terug betaald gaat worden ?
als er geen afspraken over zijn gemaakt dan kan er al spanningen ontstaan als jullie vinden dat het te lang duurt voor er wat betaald wordt en dat blijkt ook dat jij je dochter er aan hebt herinnerd dat ze nog schuld heeft bij jullie en mensen die ergens over aangesproken worden schieten dan vaak in de verdediging

als je dochter geen geld had om te verhuizen heeft ze het waarschijnlijk ook niet om je terug te betalen en kan je misschien de relatie niet van het geld af laten hangen want wat is nou belangrijker ! het geld of je dochter ! dat zijn dingen die jij en je man jezelf af kunnen vragen

ik heb het ook met een zoon gehad die geld leende ,maar mee dat ik het gaf zag ik het al als een geschenk aan hem , maar dat heb ik hem niet verteld en op een gegeven moment heeft hij het terug betaald en daar was ik wel blij mee .wat ik wil zeggen is dat ik het geld bezag als dat het niet meer van mij was en ook niet miste

om je dochter te helpen zou jij kontact met haar op kunnen nemen, voor wat het je waard is, want zoals je zelf zegt is het onvolwassen om voor de problemen weg te lopen en op deze manier geef jij het goede voorbeeld en zeg nou zelf wat is belangrijker om je gelijk te halen of om de vrede te bewaren

zelf ben ik ook een vertsoten kind toen ik 4 was heeft mijn moeder mij verlaten dus ik kan het niet bergijpen dat ouders hun kind verstoten en als jij je dochter niet meer wilt zien groeit dat kliene jochie ook op zonder zijn oma en het is toch zo belangrijk dat kinderen grootouders hebben, of heb jezelf geen mooie herinneringen aan je grootouders?

Toegevoegd na 52 seconden:
lees verder in reaktie

Wat een drama. Zo te horen treft het je wel heel erg, want je ligt er 's nachts over te malen en je wil haar nooit meer zien omdat je zo kwaad en teleurgesteld bent in je eigen kind, bloed van jouw bloed. Dat lijkt me toch een teken dat het echt onder je huid zit.

Ik denk dat het tijd wordt om je verwachtingen bij te gaan stellen. Je dochter verwijt jou van alles over het verleden, jij helpt haar zo goed als je kan, maar het haalt allemaal niks uit. Zij gedraagt zich als een prinsesje en aanvaardt niet dat jij, terwijl zij al volwassen is, kiest voor een eigen relatie.

Tijd om niet al te veel meer van haar te verwachten en er wat afstandelijker tegenover te gaan staan. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want jij bent haar moeder, je hebt haar gebaard en voor jouw gevoel het beste van jezelf aan haar gegeven.

Probeer of je het kan accepteren dat ze zich nu opstelt als een vage kennis die weinig contact met je wil. Het kan zijn dat ze bijtrekt als ze zich realiseert wat je allemaal voor haar gedaan hebt toen ze klein was. Omdat ze nu zelf een kind heeft, zal ze daar wat vaker over nadenken en beseffen hoe 'n kostbaar bezit een kind is en hoe fijn het is voor een kind om grootouders te hebben. Als dat moment bij haar niet komt, is het natuurlijk vreselijk en zie je haar echt nooit meer. Maar mensen worden meestal wel wat milder na een tijd, jij zelf ook.

Ik hoop in elk geval dat het goed komt. Dat je haar op dit moment niet verdraagt in je leven, wil niet zeggen dat het nooit meer goed zou kunnen komen. Mocht je haar ooit weer toe willen laten in je leven, zorg dan dat ze geen macht krijgt over jouw emoties. Ga niet hemel en aarde bewegen om het haar naar de zin te maken, want dat heb je al gedaan en dat was duidelijk niet de weg.

De laatste zin is wel raar,in mijn ogen. Wij hebben onze zoon verloren. Hij was 31 jaar. ALs ik dan zoiets lees denk ik weleens deze mensen hebben alleen maar belang bij hun eigen" ik". Je hoeft niet alles over je kant te laten gaan,maar stel er gebeurt iets met je dochter en ze brengt het er niet levend af. Zou jij dan rustig kunnen doorleven, met die geachte dat je haar toch nooit meer wil zien? En in dit geval blijkt het voor eeuwig te zijn? Sterkte.

Weer een + van mij omdat ik een heel zinvolle vraag vind.

Ik kan mij wel voorstellen dat jij en je dochter wat uit elkaar gegroeid zijn gedurende de tijd dat jij een nieuwe relatie aanging en zij niets van je 'nieuwe man'wilde weten.

Dat zij jou een ultimatimatum stelde..dus dat jij zou moeten kiezen..is natuurlijk heel raar van haar.

Ik neem toch aan dat zij het normaal vindt dat ze haar haar eigen leven en levensweg bepaalt.

Ze vergeet daarbij dan echter dat jij JOUW leven en JOUW levensweg bepaalt.

Je boosheid is eigenlijk je teleurstelling die geen uitweg weet..en zich daarom gaat uiten in uitspraken als..'Ik wil je nooit meer zien'

's Nachts in alle rust komt de andere kant van je gevoel aan de beurt en strijd je min of meer tegen jezelf.

Enerzijds ben je opstandig en boos..anderzijds wanhopig en verdrietig..en zie je geen uitweg meer..

Hoewel je zegt dat het jou allemaal minder treft dan je had gedacht..denk ik toch dat dit niet waar is. Ik vermoed namelijk dat je je gevoel afschermt om geen pijn binnen te laten.

Je schermt dit ook af door boos te zijn..

Natuurlijk moet je voor je man kiezen, laat daar geen enkele twijfel over bestaan.

Zij, je dochter, kiest ook voor haar eigen leven, toch? Dus als iemand jouw standpunt zou moeten begrijpen..moet zij dat wel zijn.

Ofschoon de situatie tussen jou en je dochter nu uiterst onplezierig is..denk ik dat het niettemin heel verstandig is dat je het even afwacht/aanziet tot zij de eerste stappen ter verbetering van de verhoudingen, nu gaat doen.

Je uitspraak: 'Je kind nooit meer willen zien, is dat raar om als moeder te zeggen?', kan ik goed begrijpen..mede omdat ik weet dat je dit zegt uit een diepe ontgoocheling alsmede om je innerlijk tegen nòg meer verdriet te beschermen.

Warme, begrijpende, groet,

Ton