Is zwakbegaafdheid aangeboren of kan dit ook ontstaan door een verwaarloosde opvoeding?

in principe word je geboren met een bepaalde capaciteit, als er vervolgens erg veel aandacht aan je besteed word en er word geprobeerd je veel te leren en dergelijke kun je de top van die capaciteit bereiken.
word je daarintegen verwaarloosd en niets geleerd dan zul je toch opgroeien , leren lopen ,praten en dergelijke maar dan wel aan de onderkant van jouw kunnen.
een zwakke begaafdheid is aangeboren of eventueel op te lopen door een ongeluk of hersenaandoening.

autisme is een "storing" in de hersenen en dit loop je ook niet op door verwaarlozing, hier word je in principe mee geboren.het kind met autisme kan wel verder verdwijnen in het eigen hoofd doordat er geen enkele poging gedaan word om contact te zoeken.

verwaarlozing kan veel teweeg brengen in het leven van de verwaarloosde persoon, vaak psychische problemen zoals een minderwaardigheidscomplex, faalangsten, depressies en dergelijke. ook is de kans op een hoge(re) opleiding kleiner en de kans op criminaliteit hoger.

Als je kijkt naar crimineel gedrag door aandacht gebrek van de ouders heb je eigenlijk je antwoord al. Het is voor een kind enorm belangrijk om met liefde en aandacht te worden gevoed. Zo leert het wat goed is en wat niet.

Een paar voorbeelden van een beruchte amerikaanse seriemoordenaars Edmund kemper:
Zijn moeder was een hoer die tot dat haar zoontje geboren werd 'doorwerkte'
Ze had een behoorlijke aversie tegen mannen. zo erg dat toen hij geboren werd zijn moeder negeerde dat hij een mannetje was. Hij werd daarom tot zn 8ste jaar in meisjeskleren gehesen.

De moeder ging aan het werk en sloot hem op in de kelder. Hier leerde hij vriendschap en liefde van kakkerlakken spinnen muizen en ratten... Omdat hij niet met ze kon communiceren doodde hij deze en wilde ze bezitten ( bezitterigheid van ongezonde liefde) dus begon hij ze op te eten. ( voor altijd bij me) Ook mutileerde hij dieren om er controle over te hebben (ze kunnen niet weglopen zonder benen)

Toen hij ouder werd kon hij niets in de maatschappij en greep net zoals zijn ouders naar de drank en drugs ( zijn vader was een invalide zonder benen, tevens pooier van zijn moeder.

Uiteindelijk heeft hij tientallen moorden gepleegd en honderd meer overdreven ( iets wat vaak voorkomt als ze gepakt zijn)

Of hij een beter mens was geweest als hij wel met liefde en aandacht was opgevoed kan je over discussieren, maar er is onderzoek gedaan dat de stofjes in onze hersenen die aangemaakt worden wel degelijk invloed hebben op onze groei ( in alle vormen) Ik denk dat ( behalve de erfelijke factoren) ook heel veel ziektes en aandoeningen kunnen ontwikkelen door gebrek aan aandacht en liefde van een kind...

Dit kindje heeft zeker in de beginnende opvoeding te kort gekomen. Kinderen horen direct liefde, onderdak, veiligheid en de basis van de ontwikkeling als er maar een van deze punten te kort komt of ontbreekt kan je zwak begaafd worden of zijn. Zie link klopt helemaal in plaats van dat het kind dat jij beschrijft wel ouders had.

Ik vind dit eigenlijk een van de beste vragen die ik ooit heb gelezen op GV. +!

Jouw vraag heeft me serieus aan het denken gezet. Uiteraard zal dat kind dat niet lichamelijk/emotioneel /intellectueel gestimuleerd werd met een grote achterstand zitten wat nadien (onterecht) zou kunnen worden gediagnosticeerd als 'zwakbegaafdheid' en/of 'ontwikkelingsstoornis'.

Maar ik vraag me het volgende af : ik was de tegengestelde ouder van in jouw vraag.
Ik heb jàren de ontwikkeling van mijn kind heel, heel, heel erg serieus genomen. Alles werd tot in de puntjes uitgelegd, voorgedaan; ik had niet meer kunnen doen dan ik deed.
Het resultaat was dat hij stapte op 9 maanden, tot twintig telde toen hij 2 was, heel vroeg kon lezen en schrijven en op z'n 6de alle vlaggen van de wereld kon opnoemen.
Zijn eerste jaren op school waren voor hem oersaai en toen het dan serieus begon te worden, was de motivatie er niet meer.
De school vermoedde een leerstoornis (ahd?), hij belandde bij psychologen, werd hoogbegaafd verklaard en consulteerde een mental coach. Maar... er komt niets van.
Hij is nu 20 en zó intelligent dat hij totaal wereldvreemd is, op een niveau denkt en redeneert dat weinigen begrijpen, zich isoleert, geen mensen wil zien en horen, niet kan omgaan met emoties en totaal geen motivatie voelt om iets van z'n leven te maken of iets te ondernemen.

Impliceert dat dan dat ik -als ouder die m'n best probeerde te doen- evenzeer een kind heb 'gemaakt' dat een stoornis heeft ontwikkeld door TEVEEL stimulatie ?

Ja dat veroorzaakt een enorme ontwikkelingsachterstand en is ernstige verwaarlozing. En nee ouders zullen daar niet in meegaan en meewerken als ouders die wel goed opvoeden. Ik ben momenteel met mijn zoon bezig met een onderzoek naar een stoornis in het autistische spectrum. er worden mij vragen gesteld uit zijn babytijd die ik alleen kan weten als ik mij veel met mijn kind bezig heb gehouden, dan gaat er bij onderzoekers een bel rinkelen want als je dat niet weet of maar wat verzint (het zijn psychiaters en psychologen, over het algemeen goede mensenkenners) Ook de schooljuf zou twijfelen door het gedrag van moeder en vader bij het halen en brengen.

Ik vind het eigenlijk erg dat je dit denkt. Het is dus zo dat je aan mijn liefde voor mijn kind twijfelt. Ik heb zelf contact gezocht en hulp voor mijn zoon. Mensen die hun kind liefhebben doen dat want zij willen het allerbeste voor hun kind en weten wanneer de problematiek te groot voor hen wordt waardoor hun kind niet de zorg meer kan krijgen zonder therapie (zoals een kind zonder stoornis) en die afdoende is. Zodat ook een kind met een stoornis zich goed kan ontwikkelen en door die extra hulp wél leert sociale contacten aan te leggen en daardoor straks wél vrienden en een baan en een partner kan hebben, waar dat bij anderen niet kan omdat ouders door vooroordelen van de omgeving onder andere afgeremd zijn om hulp te zoeken.

Het probleem met een autistische baby is heel plat gezegd, dat het die liefde en aandacht niet goed ontvangt, je geeft alles wat in je is, maar het dringt zelden door. Heel soms en dan ben je zo blij! Je probeert een baby te troosten en liefde te geven maar het wordt nóg meer overstuur van jouw prikkels en daardoor (omdat baby's hersenen het afstoten) leer je omwille van je kind een stap terug te doen. Ik knuffelde mijn zoon altijd even als hij zomaar huilde en legde hem dan op een andere plek en dan was hij weer blij. Als ik hem troostte en kuste dan raakte hij helemaal overstuur. Dus nee, het is niet waar wat je denkt, al lijkt het misschien zo.

Toegevoegd na 6 minuten:
Het lijkt of een kind met autisme open is voor prikkels (mensen zonder stoornis hebben een filter) en dicht is, of meer dicht is dan normaal, voor emoties. een soort trechter die niet klopt.

Als je een baby emotioneel compleet verwaarloost gaat ie dood. En als er net genoeg eten in wordt gestopt dat ie blijft leven maar er verder geen aandacht en emotionele voeding wordt gegeven zodat de lichamelijke en geestelijke ontwikkeling ernstig achterblijft zal het kind kenmerken vertonen van zwakbegaafdheid, die er in aanleg niet hoeft te zijn geweest (die dus niet is aangeboren). Het kind kan die achterstand nooit meer inhalen en zal er de rest van zijn leven ernstig last van houden: op school, bij het maken van vrienden, met sport, met opleiding en werk. Veel fysieke en geestelijke en emotionele ontwikkelingen moeten noodzakelijkerwijs in de eerste jaren plaatsvinden om later op voort te bouwen. Als je in je vroege kinderjaren dat fundament niet hebt gelegd mis je de rest van je leven een basis.

Heel kort gezegd heb je 2 factoren:

- aanleg
- omgeving/opvoeding

Toegevoegd na 1 minuut:
je kan door opvoeding of dingen leren, leren omgaan met wat je qua aanleg toevallig minder meegekregen hebt

Het bekende nature/nurture debat.

Als je intelligentie ziet als een vermogen dat grotendeels is aangeboren, dan bepaalt de omgeving in hoeverre iemands capaciteiten naar voren komen. Zoals bij sport: je moet talent hebben en je lichaam moet het aankunnen: de rest is training. Iemand kan nóg zoveel talent hebben, maar als je nooit traint, komt dat er niet uit.

In jouw verhaal zou de vraag zijn of het kind echt zwakbegaafd (dus beneden gemiddeld intelligent) is, of dat het een ontwikkelingsachterstand heeft door gebrek aan externe prikkels en stimulatie. Uit onderzoeken met peuters en kleuters is vaak gebleken dat stimulatie wel tijdelijk effect heeft, maar dat dit niet beklijft. Hoe dat is met mínder stimulatie weet ik niet: het zou onethisch zou zijn om een grote groep kinderen bewust niet te stimuleren in hun ontwikkeling. Er zijn in het verleden wel bepaalde experimenten gedaan met jonge kinderen (zie ook andere antwoorden) maar die onderzoeken waren (gelukkig!) steeds met kleine groepen kinderen, en worden niet meer gedaan.

Common sense zegt dat een kind zich minder goed ontwikkelt als het niet gestimuleerd wordt. Logisch ook: een kind kan nóg zo slim zijn, maar als het nooit iemand tot tien hoort tellen (zelfs niet in Sesamstraat) dan leert hij de getallen niet. Datzelfde geldt natuurlijk voor taal, voor leren lopen en fietsen. Er is stimulatie en oefening nodig voordat een kind dat kan. Maar op den duur zijn oorzaak en gevolg heel moeilijk te onderscheiden: een kind dat slappe spieren heeft en niet loopt, heeft dat slappe spieren omdat het nooit loopt, of kan hij niet lopen omdat hij slappe spieren heeft? In elk geval versterken beide factoren elkaar, en precies hetzelfde geldt voor cognitieve ontwikkeling. IQ testen proberen het leervermógen te meten en niet iemands niveau. Maar dat is - zeker bij jonge kinderen - moeilijk te onderscheiden.

Hoe dan heeft juist een zwakbegaafd kind extra begeleiding en stimulatie nodig om uiteindelijk zo goed mogelijk te kunnen functioneren. Het is niet verstandelijk gehandicapt, maar beneden gemiddeld intelligent. Dat betekent dat hij heel veel dingen wél kan leren, maar dat extra begeleiding nodig kan zijn. Juist daarom is het belangrijk dat de ouders niet opgeven omdat het kind "nu eenmaal" zwakbegaafd is: er is werk aan de winkel! En áls dit kind geboren is met een normale intelligentie, is de kans groot dat de ontwikkelingsachterstand tov leeftijdsgenoten kleiner zal worden. De tijd zal het leren.

Beide is waar: zowel (niet-) opvoeding als erfelijkheid kan zwakzinnigheid tot gevolg hebben. De genetische aanleg zie je duidelijk bij mensen met het Down-syndroom. Het ontberen van menselijke interactie van jongsafaan leidt eveneens tot de onderontwikkeling van het verstand wat als zwakzinnig gekenschetst mag worden. Mensen/kinderen die jaren opgesloten hebben gezeten, of die verwilderd zijn opgegroeid zijn daar voorbeelden van.
In principe bepaalt de erfelijke aanleg je plafond (om met prof. de Groot te spreken). De opvoeding bepaalt in hoeverre het plafond bereikt wordt.