Waarom worden gloeilampen verboden? Is het niet zo dat gloeilampen in de winter je huis verwarmen (zomer=langer licht) dus niet slecht voor milieu?

Van de hoeveelheid energie die wordt bespaard, moet je de dus de extra verwarming weer vanaf trekken.

inderdaad...
correcter is eigenlijk: bereken de 'milieukost' om eenzelfde hoeveelheid te verwarmen met een efficiënt apparaat. Het verschil van die 'milieukost' met de 'milieukost' die een gloeilamp maakt (om dezelfde warmte te produceren), geeft je het 'echte' verschil in besparing (ervanuit gaande dat de warmte dan een welkom bijproduct is: het is bijvoorbeeld winter, in de zomer zou dit bijproduct schadelijk zijn). In wezen moet je ook bekijken welke vervuiling de productie maakt van een spaarlamp om echt te kunnen achterhalen of het milieuvriendelijker is dan een gloeilamp: het is niet omdat iets aan de eindgebruiker efficiënter lijkt, dat het dan ook wezenlijk is, zoals sommige mensen hier impliceren. Maar ik denk dat dat buiten het bestek valt van deze vraag. De verandering en het feit dat mensen beginnen na te denken door deze handeling is volgens mij veel belangrijker dan de cijfers op zich.

Die laatste conclusie is belangrijker dan die hele besparing van de gloeilamp. Als men er thuis al over na moet denken, doen ze dat op hun werk ook eerder en zal daar mogelijk een grotere besparing optreden als thuis.

Geheel mee eens. "anything worth doing, is worth doing poorly" - Marchall Rosenberg Ik denk dat de verandering op zich veel belangrijker is, dan hoe vervuilend een spaarlamp is: in dit leven gaat het om dingen progressief minder slecht te doen... de spaarlamp is maar één van de stappen die gaan nodig zijn en wetten zijn vaak de boodschapper dat een stap genomen is... hoe slecht of goed hij ook moge zijn, dat er stappen genomen worden is op dit vlak volgens mij oneindig veel belangrijker.

Bewuster makende maatregelen: prima, maar laat wel ruimte voor eigen inbreng en omzetting. Als ik niks meer mag, ga ik juist het tegenovergestelde doen en daarmee is het totale effect nihil. Voorbeeld: 80km op de snelweg en het dan als millieumaatregel verkopen. Dan rij ik op een ander stuk harder, gewoon omdat het kan. Als ik een optrekkende auto zie die in z'n 5 met 60 de snelweg oprijdt, omdat die millievriendelijk(er) zou zijn, compenseer ik dit gedrag door zo ver mogelijk in de versnellingen door te trekken. Wellicht laat ik daarbij de airco uit, als bijdrage voor het millieu... ;-) Oke, slecht voorbeeld. ;-)
Een huis moet in NL geventileerd worden (= enorm energieverlies). Potdicht is goed voor de verwarming, maar niet goed voor het leefklimaat. Terug naar de spaarlampen: Wat is de volgende stap bij het reduceren van het energieverbruik? Het afschaffen van halogeenverlichting? Airco's? Wasdrogers? Elektrische bijzetkachels?

De pijnlijke verkelijkheid is dat elke oplossing die iemand gaat komen aandragen, dat die samen met nadelen gaat komen. Je geeft verstandige, bewuste opmerkingen: moest ik je vragen om een wet te maken, ik ben ervan overtuigd dat het een verstandige wet zou zijn. Maar toch ga je de helft van de bevolking, zoniet meer op je nek krijgen. In de regel: van hoe meer bewustzijn een bepaalde wet getuigt, hoe meer reactie er zal op komen: de meerderheid holt immers altijd achter. Om terug naar spaarlampen te gaan:
Moest iedereen uit zijn eigen hart 'verstandig' handelen... hoeveel wetten zouden er dan nog nodig zijn tegen klimaatsopwarming?
Evident dat elke wet dan 'onwelkom' gaat zijn: het wijst ons deels op een verzuim van onze eigen verantwoordelijkheid, die we jaren ontzien hebben.

Interessante wending. Als iedereen verstandig en niet zelfzuchtig zou handelen, zouden veel wetten niet eens nodig zijn. Veel wat 'onwelkom' is, hoeft nog niet onwenselijk te zijn. Echter met valse of doorzichtige voorwendselen bepaalde maatregelen door te voeren, komt bij een nog veel groter deel van de bevolking in slechte aarde. Maatregelen mbt tot het milleu of veilligheid zijn goede voorbeelden. Ik denk dat er best een groot draagvlak is voor een beter milleu of verbeterde 'gevoelde' veiligheid en dat men daarvoor best wat overheeft Maar dat doe ik niet door een 80km zone op een snelweg in te richten (A58 Tilburg), een tunnel vol 'veiligheid' maar onbruikbaar (A73) , kilometerheffing in te voeren of extra camera's op te hangen (in bv Utrecht), of flesjes water zonnecreme e.d. op luchthavens te verbieden of door nog meer wetten in te voeren. Daarmee verlies ik mijn geloofwaardigheid, kost klauwen met geld en ik bereik het tegenovergestelde Wat wel werkt zijn wetten consequenter uitvoeren (in de zin en niet naar de regel van de wet!), snelwegen echt flexibel te handhaven (80 of 100 waar het moet, 120/130 waar het kan en 150 waar het niemand stoort :-) ). Jeugdcriminaliteit gelijk aanpakken en niet wachten tot iemand echt pas 6 omaatjes beroofd heeft, tig fietsen gejat heeft en een gros mensen bedreigd heeft. Dat laatste gedrag is op school al zichtbaar. Natuurlijk zijn daar mensen voor nodig en kost dat geld, maar dat heb ik voor een betere maatschappij wel over. Regeren is vooruitzien, maar vaak lijkt het eerder op vooruitgeschuiven, zodat men zelf langer regeert. Dan is het loggisch dat een keer maatregelen genomen worden, die dan als 'onwelkom' worden ervaren.

Als ik het goed begrijp dan voel je frustratie als je tegen sommige wetten aankijkt? En dan vooral tegen de 'valse' manier waarmee die wetten worden opgedrongen? 'Regering' is ook al lang niet meer hoe het eigenlijk begonnen is: de regering en politie was er in de eerste plaats om zichzelf te reguleren/controleren. Dit aspect is vandaag bijna volledig verdwenen en op het volk gericht.
Ten andere: het volk ontziet zich ook van zijn verantwoordelijkheid om zijn politiekers op de mat te roepen: "hoe lang is het geleden dat ik een politieker nog eens een brief gestuurd heb?" is misschien een toepasselijke vraag. Elke wet is ook 'vals' in zijn beginne: Ons huidig maatschappelijk ideaal is één ding omarmen (die onze voorkeur geniet) en het tegenovergesteld ding (die we haten) de kop proberen indrukken: Bijvoorbeeld: we haten agressie: we proberen vrede te omarmen en agressie de kop in te drukken. - Dergelijk denken 'lijdt' altijd tot een disbalans: Pak het begrip 'dag' die bestaat uit de polariteit 'overdag-nacht' als voorbeeld:
Stel dat wij wereldwijd een consensus bereiken dat 'overdag' het enige goeie is. Ongeacht onze voorkeur, blijft de werkelijkheid dat de nacht blijft bestaan.
Anders gezegd: Agressie verdwijnt niet omdat wij het niet graag hebben. In tegendeel: Wie alleen de 'daglicht' als 'goed' bestempelt, die kan maar 12 uur per dag liefde voelen; de overige 12 uur wordt hij (door zijn eenzijdige liefde voor het daglicht) met zijn haat voor de nacht geconfronteerd. Dit simpel voorbeeld toont dat de eenzijdige liefde voor 'vrede' de tegengestelde polariteit 'agressie' alleen maar sterker maakt.
Dit is vandaag ten andere overal te zien: sinds onze wetten en regels zijn toegenomen is ook agressie toegenomen. - Het ongelukkige nieuws is, dat wij altijd die politiekers en wetten gaan krijgen die wij verdienen:
Zoals je kon zien: als wij onze verantwoordelijkheid nemen in milieubeleid, hoeft het nooit tot een wet te komen.
Als elk mens moreel gaat handelen uit zijn eigen hart, dan kan er ook geen immorele politici meer verkozen worden, want die zijn er niet. De leiders zijn altijd een karicatuur van het volk zelf. Dit is eenvoudig te tonen, maar is vaak pijnlijk om oner ogen te zien. We zoeken liever een 'schuldige', in plaats van op zoek te gaan naar onze verantwoordelijkheid.

Om in jouw bewoording te blijven; als de dag het enige goede zou zijn, neemt dat de nacht niet weg en heeft het ook geen zin de nacht te negeren. Vaak ziet men nu dat met dan voor de dag nog een lampje extra ophangt (regels bedenkt waar het eigenlijk niet nodig is, maar het wel makkelijk uitvoerbaar is en het effect nauwelijks meetbaar is), ipv het 'probleem' nacht aanpakt en daar licht maakt. En dan niet een beetje schemer, maar echt licht! Dat kost energie en als er dan licht schijnt op zaken die we niet willen weten, is de media er snel bij, de oproep naar meer licht groot, maar durven we niet nog meer licht op te hangen en draaien we ons en het licht om en later het liever donker. Wat we niet (willen) zien, dat stoort ons niet. Vervolgens wil men toch laten zien dat we wat bereikt hebben en zetten de (spaar)lamp overdag aan. En de nacht wordt vanuit de dag gezien alleen maar donkerder. 'Vroeger' zei men 'een beter millieu begint bij jezelf'. Waar. Een betere maatschappij ook. Echter heeft men als burger steeds meer het gevoel, het zelf alleen te moeten doen; politiek en (grote) bedrijven zijn daar niet in geïnterresseerd.

Het is een plezier voor mij om je heldere vergelijking te lezen. 't maakt het voor mij heel makkelijk om te begrijpen wat je bedoelt. Als ik naar de wereld kijk vandaag blijf ik met hetzelfde gevoel achter die je in je analogie beschrijft. "Wat we niet (willen) zien, dat stoort ons niet."
Ik zou er nog willen aan toevoegen:
Wat we niet (willen) zien, daarvan denken wij dat het ons niet stoort; net zoals een klein kind denkt dat het verdwenen is als het zich achter zijn handen verstopt. In wezen krijgt datgene wat we niet (willen) zien, geheel vrij spel: het is als een een potje yoghurt laten staan en er na een maand met onze neus op gedrukt worden... dit is veel pijnlijker dan het dagelijks nauwlettend in het oog te houden en bewust vast te stellen wat er gebeurt: de schok en weerzin kunnen nooit zo groot zijn in dit laatste geval. Ik begrijp dat we soms het gevoel gaan hebben alleen te staan. Ik blijf anders wel geloven:
Wij kiezen onze politiekers... wij kiezen in welke bedrijven wij gaan werken. Geen werkkrachten: geen bedrijf meer. Geen mensen die geld storten: geen bank meer. Geen mensen die nog onverschillige politiekers toestaan: geen ongeïnteresseerde politiekers meer. Wij kunnen op één dag de wereld veranderen, de seconde dat we niet meer onze ziel verkopen voor een goeie 1000 euro per maand en beginnen te voelen in ons hart wat het juiste is om te doen, in plaats van in onze portefuille, dan zullen er plots overal bedrijven staan in functie van mensheid en niet ten koste van... idealistisch inderdaad, maar niet tegenstaande: mogelijk.
De kracht die mensen zelf hebben valt niet te schatten... het enige jammere in dit verhaal is, dat het soms moeilijk is om die kracht te zien.

Dat werkt enkel als 'wij' (iedereen of een grote meerderheid) ook gemeenschappelijk en tegelijk hetzelfde besluit nemen. Dat is niet idealistisch, maar een utopie (maar wel een goede gedachte). Natuurlijk heeft elke burger de keuze waar hij/zij wat inkoopt, maar zeker bij het werk, overstemmen de maandelijkse rekeningen de keuze waar men zou willen werken. Hier hebben de burgers zelden genoeg macht om bedrijven tot bepaalde keuzes te 'dwingen'. Bovendien moet iemand die mensen sturen / leiden.

De 'grote meerderheid' en 'allemaal tegelijk' is inderdaad een utopie. Gelukkig is dit ook niet nodig:
'Kritische massa' is een wetmatigheid die (door) wetenschap en sociologie bekend en onderkend is: 'kernfusie' om maar één voorbeeld te geven van vele: als een bepaalde minderheid kantelt, kantelt het geheel:
Een wet kan daarvan een voorbeeld zijn: het merendeel is er tegen gekant, een kleine minderheid ziet er het nut van in: het geheel kantelt en na een paar decennia vind iedereen het vanzelfsprekend. Ten andere, bekijk het alternatief: Als we blijven werken in corrupte banken bijvoorbeeld, dan komt het toch tot een crisis en worden onze rekeningen en werk-zekerheid plots ook een probleem.
Misschien is het niet echt zinvol om ons te verstoppen achter excuses die ons in het alternatief toch ten dele vallen? Dat mensen leiding nodig hebben is wel zo, maar de vraag is: dient die leiding alleen van buitenaf te komen of hebben wij wel degelijk een eigen aandeel?
Zoals je zelf kan merken hier: wanneer een wet gemaakt wordt, kan je het gevoel krijgen dat je vrijheid gekrompen is... Dien je een wet te hebben voor gloeilampen als je zelf geeft om de natuur? Leiding is altijd dubbel: een schaduw van leiding is "ontzien aan verantwoordelijkheid":
We geloven soms nog dat elke mens op zich aan zijn verantwoordelijkheden kan ontzien en op basis van dergelijke mondiale-individuele-verloochening proberen we dan een 'eerlijke' wereld af te dwingen van onze leiders... ik vind daar persoonlijk enig overmatig optimisme in terug.

Leiding puur buitenaf lijkt me onwenselijk. Een eigen aandeel hebben we nu hooguit door onze stem in de politiek. Helaas wordt deze stem vaak misbruikt voor zaken waar de meerderheid niet (zo) achterstaat of op een oneerlijke manier doorgeduwd. Ik vind het prima dat men tegen de gloeilamp is, maar verkoop dan niet een spaarlamp als eco-wondermiddel of probeer de burger voor dom te verkopen, door voor te spiegelen dat ik (veel) geld bespaar. Als iemand leiding heeft/geeft, moet hij/zij ook zijn verantwoordelijkheid nemen en geaccepteerd worden. Iemand die de leiding heeft, moet ook leiding geven, anders wordt de leiding niet erkent. Politici hebben de leiding gekregen, hun verantwoording is het daar ook eerlijk mee om te gaan.

Een burger kan maar zo dom gehouden worden als hij zelf wenst te zijn.
200 jaar geleden zou ik de gedachte die je hier neerschrijft nog geloofd hebben, vandaag zijn de mogelijkheden om aan kennis te geraken bijna onbeperkt. In 'beschaafde' landen wordt amper nog iemand 'dom gehouden': er zijn wel sommige mensen die liever dom zijn en dan zeggen 'maarja, ik ben daar het slachtoffer van: niemand heeft het mij komen zeggen'. Het schijnt niet in hen op te komen dat ze ook zelf kunnen gaan zoeken - met de ongebreidelde mogelijkheden die wij vandaag hebben - en dat er dan geen sprake meer kan zijn van 'dom houden': mijn verstand is mijn verantwoordelijkheid en ook alleen de mijne. - Weet je nog waar we vertrokken zijn: "politiekers moeien zich met dingen waar ze zich niet zouden moeten mee moeien (onder de vorm van wetten)"
m.a.w. wij ergeren ons aan: "indringen in iemand anders zijn vrijheid". Wij doen dan ook hetzelfde: Wij willen indringen in de politiekers hun vrijheid... de pot verwijt de ketel:
Wij eisen van de ander wat we zelf verzuimen... dit is optimistisch: Zolang wij kijken of politiekers hun werk doen, dan hebben we volgens mij nog niets gesnapt van waar het om draait.
Moesten we nog maar half zoveel tijd spenderen om te zoeken naar "wat kan ik doen?", "wat is mijn aandeel?", "Wat is mijn verantwoordelijkheid hierin?"... dan kan volgens mij verandering niet lang uitblijven. Waarom? Als ieder mens dit doet, kunnen er alleen maar politiekers komen die dit ook doen, aangezien ze uit het volk gekozen worden... plots is het probleem verdwenen, niet door straffen of wetten aan politiekers op te leggen - die we nota bene zelf haten - maar door onze eigen vrije keuze. In essentie is dit dezelfde stelling als de bovenstaande: als wij wachten tot het heilige manna in onze handen komt gevallen, dan gaan we nog lang wachten.
Zolang wij ons niet innerlijk scholen, kunnen we ook onze stem (letterlijk, niet politiek) niet laten gelden. Laten wij onze stem niet gelden, dan kunnen we ons nog eeuwig in de slachtofferrol wentelen, er gaat weinig veranderen. - Mensen hebben genoeg kracht, het lijkt alleen of ze ergens op wachten, of schrik hebben onder ogen te zien welke kracht ze werkelijk in zich dragen.

Vandaag de dag is er welliswaar een overvloed aan informatie beschikbaar, maar je moet zelf veel uitzoeken, voordat je op een advies van arts, verzekeringsagent, of consultant of politicus kan vertrouwen. Juist het ontnemen van bepaalde verantwoordelijkheden en tegelijkertijd het niet krijgen van eigen verantwoordelijkheid is het probleem. In 1000 regeltjes staat precies geschreven wat mag en wat niet mag. In plaats van opvolging van deze regels, maakt men liever nog een clausule dat de controlerende partij geen schuld treft, omdat hij niet gecontrolleerd heeft, maar dit onder de eigen verantwoordelijkheid valt. Wat ik zie is een enorme (af)verschuiving van verantwoordelijkheden, een beperking van het handelen van de burger (vrijheid) en het commercialiseren van overheidstaken:
- onderwijs (bv max 24 leerlingen in een klas en
standvastig leerniveau)
- transport (openbaar vervoer is een gemeenschappelijk
goed en dient geen winstoogmerk, file- en
verkeerprobleem (meer rijstroken & wegen beschikbaar
met echte flexible snelheden, optimering van
thuis/groepswerk)
- objectieve veiligheid (naleving van regels, aanpak van
(klein) criminelen in een vroeg stadium en niet door
praten maar door actie!) In geen van de bovenstaande zaken kan ik mijn eigen verantwoorlijkheid nemen en ben ik afhankelijk wat de politiek biedt / mogelijk maakt / omzet. Daar waar een gloeilamp overbodig is, hangt bij mij al jaren een spaarlamp.

Op hun feitelijk niveau ga je nooit de samenhang zien: Wie alleen het feit ziet: "In mijn tuin staan bomen", daar irritatie bij voelt en nooit verder kijkt, die gaat nooit de samenhang vinden tussen: "Ik doe niets" - "de bomen die daar staan" en "mijn ergernis".
Deze laatste ergernis, daar ligt het 'niets doen' wel degelijk aan de basis... en niet de bomen op zich. - De gebogen vorm van een regenboog, is niet meer dan een afspiegeling van de kromming van elke individuele druppel. Als jij zegt: "de maatschappij is in sommige vlakken niet te veranderen!", dan zeg ik: "in zijn uiterlijke vorm natuurlijk: evenmin kunnen we een regenboog rechttrekken, zonder dat we naar de individuele vormen die de regenboog samenstellen durven te kijken".
Wie niet durft te kijken naar onze individuele aandeel in een maatschappij, wie deze samenhang niet onderkent of niet zoekt, gaat geconfronteerd worden met de "onveranderlijkheid van 'het systeem'"... waar we door onze uitspraak onszelf dan vakkundig van gedistanciëerd hebben.
Bestaat er nog een duidelijker voorbeeld dan dit 'distanciëren van onze eigen leefwereld' die ons verzuim van onze eigen verantwoordelijkheid nog duidelijker kan stellen? Wanneer we onze handen verwijderen van een klomp klei, dan kunnen we aan die klei niets meer veranderen... Wie figuurlijk "zijn handen van iets afhoudt", gaat altijd geconfronteerd worden met machteloosheid.
Anders gezegd: wie zichzelf distanciëert van zijn eigen aandeel en samenhang in een maatschappij, gaat natuurlijk machteloos staan.
Dit heeft weinig te maken met de aard van een samenleving, eerder met het feit dat we er 'onze handen van af houden'. - Elk van de voorbeelden die je geeft, daarvan is de analoge samenhang tussen ons individueel gedrag makkelijk te vinden, voor wie het wil zien.
Maar ik weet niet of dat je vraag is... ik heb de indruk dat je liever vasthoudt aan het geloof "er kan niets gedaan worden", klopt dat? Begrijp me niet verkeerd, dit is geen oordeel. Ik wil maar zeggen: als dit jouw geloof is, dan wens ik dat te respecteren.

Love it, leave it, or change it.
Houd ervan, accepteer het of verander het. Ik zeg dat IK de maatschappij niet overal veranderen kan; ik heb hooguit invloed op mijn directe omgeving en als ik alle dingen kon veranderen die ik zou willen veranderen, moet ik nieuwe dromen bedenken. ;-) Genoeg ik. Bijna niemand zal snel zijn eigen verzuim en verantwoordelijkheid herkennen en willen onderkennen en daarna nog de mogelijkheid zien om dit te (willen) verbeteren. Als we onze handen van een klomp klei afhalen, is het of iets geworden of moeten we het nog verder in vorm kneden. Mits we natuurlijk de kleivorm echt nodig hebben en het niet de 34e asbak voor niet-rokers wordt. Nee, het is niet mijn geloof dat er niets gedaan kan worden. Eerder wat bereiken wij met bv. deze threats; valt dit onder een oefenloze discussie die men met de politiek kan vergelijken (veel worden, weinig daden) of is dit een waardevolle uiteenzetting van wetten, normen en (eigen)waarden? Zoja, zouden mensen deze bijdragen nog lezen, of is het door de hoeveelheid tekst, alleen nog te volgen door mensen die dit proces hebben gevolgd en voor schiet het voor de rest het doel ver voorbij?