Toen Hitler benoemd was tot kanselier nam de Rijksdag een of meer machtigingswetten aan. Waren die voor onbepaalde tijd?

De Machtigingswet van 1933 (Gesetz zur Behebung der Not von Volk und Reich) werd op 23 maart 1933 door de Rijksdag aangenomen en was in eerste instantie voor een beperkte tijd.
De brand van de Rijksdag was de aanleiding tot de zogeheten Reichstagbrandverordnung (‘zum Schütz von Volk und Staat’) (‘ter bescherming van volk en staat’) op grond van artikel 48 van de Weimarconstitutie.
Hitler kreeg hierdoor de kans op het verkrijgen van nog meer macht door de grondwet buiten werking te stellen en de Rijksdag ervan te overtuigen van de noodzaak van het instellen van een Machtigingswet. Het ging niet allemaal zonder slag of stoot. De voorzitter van de SPD, Otto Wels, probeerde de wet nog tegen te houden.
Hij beëindigde zijn lange betoog met de tekst:
Wir grüßen unsere Freunde im Reich. Ihre Standhaftigkeit und Treue verdienen Bewunderung.“
De reactie van Hitler was duidelijk: „Ich will auch gar nicht, dass Sie dafür stimmen. Deutschland soll frei werden, aber nicht durch Sie
Artikel 5 van de Machtigingswet stelde dat de wet in werking trad op de dag van de bekendmaking ervan en was volgens hetzelfde artikel 5 geldig tot 1 april 1937. Dan zou de wet worden ingetrokken. Ook zou de wet worden ingetrokken als de toenmalige Reichsregierung door een ander zou worden vervangen.
Gesetz zur Behebung der Not von Volk und Reich
Art. 5. Dieses Gesetz tritt mit dem Tage seiner Verkündung in Kraft. Es tritt mit dem 1. April 1937 außer Kraft; es tritt ferner außer Kraft, wenn die gegenwärtige Reichsregierung durch eine andere abgelöst wird.
Op 30 januari 1937 werd door de Rijksdag de machtigingswet verlengd tot 1 april 1941 en op 30 januari 1939 tot 10 mei 1943.
In 1943 stelde Hitler bij decreet artikel 5 van de Machtigingswet buiten werking en verbood de opheffing van deze wet.