Wat waren de overwegingen van de rechtbank toen het strafbaar werd gesteld om "Mein Kampf" te verkopen?

In Duitsland en Nederland is het bezitten en het uitlenen (door bibliotheken) van het boek niet verboden. Dit geldt ook voor de Nederlandse vertaling Mijn kamp uit 1939, maar de Nederlandse Staat meent er het auteursrecht op te hebben en heeft in 1974 op grond daarvan de handel in een herdruk van het boek verboden.
In november 1997 stelde D66 Kamervragen over (on)mogelijkheden van een herdruk; Willem Huberts stelde in een analyse op de opiniepagina in NRC Handelsblad[12] dat niet de Nederlandse Staat het auteursrecht bezit, maar de erfgenamen van het echtpaar Kettmann, dat de uitgeverij De Amsterdamsche Keurkamer bezat, waaraan vertaler Steven Barends op 16 november 1943 zijn auteursrechten afstond. De door Huberts verdedigde stelling is echter tegengesproken door prof. mr. H. Cohen Jehoram (hoogleraar Recht van de intellectuele eigendom, media- en informatierecht aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Universiteit van Amsterdam)[13] en mr. A.IJ.A. Looijen (jurist te 's-Gravenhage).[14] De Nederlandse regering deelde in 1997, in antwoord op de gestelde Kamervragen, mee dat het ten verkoop aanbieden van Mein Kampf verboden is en dat slechts een wetenschappelijk verantwoorde heruitgave niet strafbaar zou kunnen zijn.[15] De minister van Justitie beriep zich daarbij op een oordeel van de Hoge Raad van 12 mei 1987.[16] In deze benadering is het niet relevant waar de auteursrechten berusten, maar wordt de strafbaarheid van de handeling getoetst.

Het verbod op verkoop van Mein Kampf is gebaseerd op art. 137e Sr: het is strafbaar voorwerpen met “een uitlating” die beledigt dan wel tot haat of discriminatie aanzet, aan iemand te doen toekomen, anders dan op zijn verzoek, of te verspreiden. Het Openbaar Ministerie treedt actief op tegen (tweedehands) boekverkopers die Mein Kampf in hun assortiment hebben. Met succes, want de Hoge Raad acht art. 137e Sr ook van toepassing op boekverkoop.