Geen recht op juridische bijstand hoger beroep als inkomen boven toevoegingsgrens is en financieel niet haalbaar door oplopende rekening kant.gerecht?

Uiteraard is de zaak te complex om hier volledig te beschrijven.
Op het moment dat er sprake is van een conflict tussen ouders, wordt co-ouderschap afgewezen.
Met deze gedachte heeft de vrouw vanaf het begin op een conflict aangestuurd. Het gehele arsenaal standaardleugens heeft inmiddels de revue gepasseerd. De beschuldigingen van de vrouw zijn dermate ernstig dat ze zelfs openlijk sprak over seksueel misbruik, mishandeling e.d. De man heeft deze aantijgingen tot op heden allemaal kunnen weerleggen met harde bewijzen. Toch wordt de vrouw wonderwel door niemand op haar gedrag aangesproken. Hierdoor kan de vrouw de zaak onnodig lang rekken waarmee ze de man met een enorme schuldenlast opzadelt en er psychisch een excessief zware druk van hem wordt gevergd. Resumé.. door de aantijgingen van de vrouw heeft ze haar eerste doel bereikt, er is een conflict ontstaan. Op het moment dat er in de ogen van de RVK sprake is van een conflictsituatie zullen zij de uitspraak doen dat co-ouderschap of zelfs gezamenlijk gezag niet meer mogelijk is. De rechter baseert zijn uitspraken zoveel mogelijk op het advies van deze toeleverancier en neemt dat in bijna alle gevallen letterlijk over. Als een gedaagde niet op de zitting verschijnt, kan de rechter verstek verlenen. Doorgaans betekent dit dat de rechter de eis(en) van de eiser overneemt in zijn vonnis. In dit geval is het dus meer dan wenselijk dat de man bij de zitting aanwezig is. De man kan zich in dit geval dus niet beroepen op art. 18 van de Nederlandse grondwet. Het recht op rechtsbijstand gaat dus niet voor iedereen in Nederland op? Zijn er wellicht fondsen waar je in dit soort situaties een verzoek kunt indienen?

Quis: verstek geldt alleen voor de eerste aanleg, dus als de zaak voor de eerste keer voor de rechter komt. In hoger beroep hoef je niet te reageren, dan heet het geen verstek laten gaan maar dan voer je geen verweer. Alles wat in de eerdere zaak aangebracht is wordt dan wel weer meegenomen in dat hogere beroep. Maar zoals jij de situatie schetst is verre van rooskleurig. Over de financiering: nee, hij kan zich niet beroepen op art. 18 van de Nederlandse grondwet, want hij verdient teveel. De organisatie die de gesubsidieerde rechtsbijstand uitvoert is de Raad voor de Rechtsbijstand. Ik heb de regeling niet kunnen vinden, maar ik kan me voorstellen dat er hardheidsclausule is. Maar het risico van een hardheidsclausule is altijd dat deze in hoge mate afhangt van de omstandigheden (lees: dat dit willekeur is). Zijn advocaat kan inschatten of er een kans inzit. Het enige andere wat ik nog kan bedenken is dat er een stichting is die de belangen van gescheiden vaders behartigd. Volgens mij is dat de Stichting Dwaze Vaders. Wellicht kunnen zij hem verder informeren naar de mogelijkheden.

Dank voor je meedenken Nielx :)
Kort gezegd komt het er dus op neer dat je (in dit geval de vrouw) compleet de vrije hand hebt, kan doorprocederen naar believen en alle mogelijkheden c.q. verzinsels op kan voeren zolang je er maar voor zorgt onder de toevoegingsgrens te blijven. De tegenpartij die boven de toevoegingsgrens zit wordt hierdoor financieel zwaar benadeeld en idem qua verdediging. Een bedrag boven de 25.000,00 is voor een aantal Nederlanders zelfs een bruto jaarloon. Het is dus begrijpelijk dat niemand dit zomaar kan missen, zelfs als je een goed inkomen hebt. De vrouw is hier uiteraard ook goed van op de hoogte en heeft haar voormalig hoge bruto jaarinkomen met circa 60% gereduceerd voor de rechtszaak . De man geeft aan dat de vrouw in de begin periode al direct heeft duidelijk gemaakt de man zowel financieel ten gronde te richten als zijn kinderen af te nemen. Persoonlijk kon ik mij in eerste instantie niet indenken dat het rechtssysteem zo krom zou zijn, en was in de overtuiging dat iedereen recht heeft zich te kunnen beroepen op de grondwet. De grondwet is er immers om de rechten van de burgers te beschermen, o.a. door gelijke behandeling (art.1). Een eerlijk proces lijkt mij uitgesloten als de vrouw moedwillig conflicten veroorzaakt en frequent nieuwe dingen aanvoert waarmee ze doelbewust aanstuurt op een excessieve financiële last voor de man, met als doel zijnde de man uit te sluiten van gerechtelijke bijstand. Ook heb ik deze vraag inmiddels op het rechtenforum voorgelegd. Hier kwam eenzelfde reactie op met de mededeling dat men daar de noodzaak van de geschetste situatie inziet en het rechtssysteem op dit punt enorm faalt.
Alles samengevat komt het er dus op neer dat artikel 18 van de Grondwet geen fundamenteel recht is van de burger in bepaalde specifieke situaties als deze. Zeker als je (in deze zaak) artikel 1 daar tegenover zet kan artikel 18 behoorlijk ter discussie worden gesteld.
Dit lijkt mij een hele zorgelijke ontwikkeling, iedereen die recht heeft op de toevoeging kan vrij eenvoudig misbruik maken van dit gat. Tenzij iemand mijn woorden betwist? Ps: De stichting DV kan helaas ook niets voor de man betekenen, hier is hij al mee in contact geweest. Hij staat dus inderdaad met de rug tegen de muur en kan slechts duimen op een goede afloop.

Ik ben het met je eens dat het niet eerlijk is, maar de schuldige is niet het rechtssysteem maar de politiek. Het is een politieke keuze om voor dit soort zaken een hoger beroep open te laten, het is een politieke keuze om voor familierecht geen gesubsidieerde bijstand of gratis mediation aan te bieden, het is een politieke keuze om vrouwen altijd een streepje voor te geven in de wet. En daarbij kan het systeem alleen maar recht spreken, maar niet voorkomen dat mensen dat recht niet accepteren. Als zijn ex-vrouw daadwerkelijk alles doet om de boel te saboteren, dan accepteert ze ook een uitspraak in hoger beroep niet. Ook al sta je dan nog zo in je recht, je hebt nooit een garantie dat je het krijgt. Tegelijkertijd moet je ook de optie openhouden dat een vrouw een vreselijke ex-vrouw is, maar een prima moeder. De morele keuze om dan de kinderen bij haar weg te halen omdat ze 'vals' speelt vind ik heel lastig. Ik moet ook bekennen dat ik de logica om co-ouderschap te stoppen op het moment als het niet werkt wel snap. Tot slot: je moet de rechters niet onderschatten.

Wellicht is het een combinatie rechtssysteem/politiek. Politiek gezien wordt er inderdaad een bepaalde sturing gegeven, deze is immers de achterban.
Ik sta wel achter (de mogelijkheid) hoger beroep, ik zie het als een soort second opinion. Een foutje is er zo in geslopen, bovendien is het voor een rechter onmogelijk om precies te weten wat er speelt. Wie verspreidt er onwaarheden? Het zou je taak maar zijn hier een oordeel over te vellen, ik benijd hem/haar niet. Maar er moet wel de mogelijkheid zijn dat iemand zich te allen tijde kan beroepen op rechterlijke bijstand.
Ik besef ook heel goed dat een rechter ook maar een mens is en dat maakt het aan de ene kant ook juist zo gevaarlijk. De vrouw is een echte held in manipuleren.

De optie om de kinderen bij haar weg te halen is nooit de insteek van de man geweest omdat deze van mening is dat een kind recht heeft op beide ouders. Laat ik het anders stellen:
Kun jij nog van goed ouderschap spreken als een moeder kinderen psychisch zwaar belast door op ze in te praten dat ze mishandeld en misbruikt worden, hier vervolgens mee naar de arts en een psychiater stapt en ze onder behandeling plaatst, waar uiteindelijk blijkt dat de vrouw de woorden zelf heeft aangegeven en er absoluut geen sprake is van misbruik c.q. mishandeling? Kun je van goed ouderschap spreken als de vrouw bewust paspoorten achterhoudt zodat de man en kinderen van een vakantie of uitstapjes worden weerhouden? Anders gezegd: Is het in het belang van de kinderen dat de vrouw zich in het seksleven van de man en diens partner verdiept en hier 4 pagina’s aan wijdt in haar appel? Is het in het belang van de kinderen als de vrouw de man en diens partner’s email hackt en internetgebruik laat volgen? Is het in het belang van de kinderen als de vrouw op de nieuwe partner van de man inrijdt waar een kind bij in zit? Is het in het belang van de kinderen als de vrouw de man beschuldigd van alcohol en game verslaving? Is het in het belang van de kinderen dat de vrouw zich negatief uitlaat over de man en diens partner tegenover de kinderen, school, andere ouders e.d. ? Is het in het belang van de kinderen dat de vrouw belangrijke informatie achterhoudt bijv. met betrekking tot schoolresultaten? Of de kinderen zonder overleg ergens inschrijft en daarmee ook de tijdsindeling voor de man bepaald in zijn weken? Is het in het belang van de kinderen dat de vrouw de kinderen meer dan 6 weken bij de man weg houdt op eigen initiatief en vervolgens t.o. de kinderen liegt dat dit van de rechter moest terwijl deze haar juist heeft terechtgewezen op haar gedrag? Is het in het belang van de kinderen dat ze deze uithoort over het verblijf bij de vader en deze vervolgens t.o de kinderen keihard onderuit te halen inclusief grof taalgebruik (opjutten tegen de vader, waarbij de kinderen huilend hun verhaal bij hun vader of diens partner doen)? Zo kan ik de lijst nog wel met honderden voorbeelden aanvullen maar vermoedelijk heb je nu wel enig idee hoe de zaken er voor staan.
Kun je in dit geval nog spreken van een prima moeder?

Ik snap de logica om co-ouderschap te stoppen op het moment dat er conflicten ontstaan ook, alleen moet er heel goed gekeken worden naar hoe de zaken ervoor staan en de kinderen niet per definitie daarmee aan de vrouw toe te wijzen.